Krótkie trochę i szkoda. Stephanie jest metamorfomagiem?

Ale jest ich naprawdę niewiele, amiyo. Wcale nie przeszkadzają w odbiorze tekstu.

W zupełności się z Tobą zgadzam, ale były już takie pomysły, w których Draco chciał zbawić świat. Okropieństwo.
Bardzo podobały mi się natomiast opowiadania Kitiary, legendy tego forum, której metamorfozy były rewelacyjne

Hm... Skąd ja znam to uczucie?
Ale może faktycznie wyjdzie to Hermionie na zdrowie, jak się trochę zmieni, bo ile w końcu można czytać to samo? Były metamorfozy Draco (HURTOWO), Nevilla, Pansy, nadszedł czas na Granger!

No racja. Faktycznie wzięłam to za panny lekkich obyczajów. W takim razie nie mam zastrzeżeń, chociaż Hermiona...
Ech i tak mi się podoba

No, tym razem trochę więcej błędów:

Granger... – Hermiona od początku czekała, kiedy w końcu padnie jej imię – Zawiodłam się na tobie.

Chyba raczej nazwisko.

Oczywiście jego ślizgońska czysta krew nie wytrzymałaby kąpieli we wspólnej łazience wieży Slytherinu!

A od kiedy to Slytherin ma wieżę?

Gdyby nie ty i twoje kurwy pewnie skończyłoby się na odjęciu kilku punktów Gryffindorowi!

Pomijając fakt, że jest to bardzo "niesmaczne" zdanie, jakoś niewyobrażam sobie Hermiony, która wypowiada takie rzeczy.

No i oczywiście przecinki.

Cóż... Lepsze wrażenie, niestety, wywarła na mnie część pierwsza, ale, jak pisałam wcześniej, lubię tego typu opowiadania, więc na pewno przeczytam dalszą część. Pozdrawiam

Popłakałam się, na serio. Nie pamiętam, kiedy płakałam po raz ostatni, ale napisałaś coś niesamowicie wzruszającego. Prawda - było parę niedociągnięć, ale w ogólnym zarysie prawie ich nie widać. Ostatni akapit przepiękny. Bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To "zwierzanie się przedmiotowi" oraz "nienaturalnie długi ogonek w ostatniej literze" chwyciło mnie, jak mało co. Mam nadzieję, że jeszcze przeczytam jakieś Twoje dzieło.

Pozdrawiam i dziękuję za wzruszenie, Alexandra

hihihi, potwierdzam. Dawno się tak nie uśmiałam

Niekoniecznie. W końcu opieramy się jedynie na tym co widziałyśmy, a jest to zaledwie kilkuminutowy zwiastun. Możemy zacząć gdybanie, że może Bella już wie, albo, że już jest po rozmowie, ale ona się jeszcze nie zorientowała. Jest mnóstwo możliwości, ale nadal uważam, że czepiać się należy dopiero po obejrzeniu całego filmu. Dla mnie na przykład filmowy pierwszy pocałunek (Zmierzch) był o niebo lepszy niż w książce. I o to chyba chodzi, nie? I racja co do efektów. Boskie. Moment, gdy Jasper upada na pianino...

Mów (pisz) co chcesz, moja droga, ale musisz przyznać, że moment przemiany Jacoba jest rewelacyjny. W ekranizacji zawsze są jakieś zmiany. Przecież nikt nie nakręci książki krok po kroku. Te drobne zmiany (Tak DROBNE) nie powinny aż tak bardzo razić. Z resztą obejrzymy film i dopiero będzie można wytknąć co jest nie tak. Jeśli mam być szczera, to zwiastun mi się bardzo podobał.

PS Też nie jestem fanką Edzia. I też uważam, że bez Jacoba ta saga byłaby mdła jak cholera

Domalowany, ha, ha...

Wow, Casso, zamurowało mnie. Jeszcze nikt nigdy nie powiedział (tudzież napisał) mi takiego komplementu. Bardzo dziękuję, chociaż nie wiem czy aż tak mi się należy. A co do Twojego pytania, to szczerze odpowiadam, że nie. Nie umarł ktoś kogo bezgranicznie kochałam, bo w sumie to nie mam osoby, bez której nie wyobrażam sobie życia. To, co piszę jakoś tak samo mi się nasuwa. No i chyba większość uczuć osób piszących jest zwyczajnie zmyślona, chociaż głowy nie dam. Ale za komentarz dziękuję z całego serca

Mi też te łzy Malfoy'a za cholerę nie leżą. Tak to spoko.

Spacja, przecinki, Lucyfer z małej litery, wspomniany wcześniej "strach"... Nie wiem czemu, strasznie mnie drażni to, że w pierwszej części uciekasz od nazwania Voldemorta "Voldemortem". Wiem, że to głupie, ale ten Riddle...

W kilku zdaniach coś mnie razi:

Słońce zachodziło.

Kwiaty pachniały, ptaszki śpiewały... Co prawda jest podmiot i orzeczenia, ale jakieś "liche" to zdanie.

Malfoy powoli wysunął dłoń po maskę.

Znacznie lepiej brzmiałoby: Malfoy powoli wyciągnął dłoń po maskę.

No i ten "mhroczny" klimat wciśnięty na siłę. Zamiast strachu wyszła Ci swoista obojętność. No i ogółem to tak średnio. Nie jest to jakieś totalne dno, ale sporo brakuje. Ale pisz dalej. W końcu trening czyni mistrza, prawda?

Pozdrawiam

Nie i teraz myślę, że jednak tego nie zrobię.

No proszę! Nie spodziewałam się, że ktokolwiek czeka na kolejną dawkę moich wypocin, ale przyjemnie to połechtało moje „ego”, nie powiem. Jednak pragnę wyjaśnić kilka spraw. Droga Miętówko, szczerze uwielbiam Twoje komentarze i uwagi, bo zawsze poprawiają mi humor. Doczepiłaś się do tych „kolumn podtrzymujących balkon piętro wyżej” i muszę przyznać, że długo myślałam nad tym, jak to zdanie napisać. Chodziło mi o sam przekaz, jak ten element wygląda. No bo jak byś to zapisała? Na pierwszym piętrze był balkon, a pod nim stały kolumny? Na pierwszym piętrze był balkon, a pod nim zwisały kolumny? To zdanie wydawało mi się najbardziej racjonalne, toteż go użyłam. A co do Wyrzutków, to nie pisałabym o nich, gdyby nie mieli odegrać tu ważnej roli. Pozdrawiam i obiecuję, że kolejny rozdział będzie w miarę szybko.

Powtórzenia:

Niewielka łazienka wyłożona płytkami do złudzenia przypominającymi marmur, które odbijały w sobie nieco zniekształcone przedmioty.

Cóż, cały odziany był na czarno, a ubiór ten do złudzenia przypominał sutannę.

I jeszcze jedno:

Miały w sobie coś z niewinnej beztroski, ale miały też coś z obłędu, niepokojącego szaleństwa, które wyzierało z jej źrenic jak cień.

Chyba brakowało paru przecinków, ale nie chce mi się ich szukać. No cóż... Bardzo mi się podoba, może przez ten język. Piękne opisy, to też. Naprawdę dobre.

Z życia wzięte...


Śpieszmy się z tym kochaniem…

Śpieszmy się kochać ludzi.
Śpieszmy się kochać każdego człowieka.
Może jutro ktoś się nie obudzi?
Niewiadomo co za los na kogo czeka.

Twoja twarz jak maska szara,
Sine powieki po wieczność przymglone.
Poważny? Nie, wyglądasz jakoś śmiesznie.
Uczesali Cię nie na tą stronę.

Jesteś do siebie tak niepodobny,
Niby to Ty, ale nie jest jak powinno.
Namiastka człowieka z Ciebie została,
Ubrana w garnitur, choć nie będzie jej zimno.

I leżysz jak ta lalka
W drewnianym, wychłodzonym łóżku.
Ale się nie martw. Już za kilka godzin
Rzucą Ci na pomnik po kwiatuszku.

I rozejdzie się towarzystwo.
Starość nie radość, śmierć nie wesele.
Będą za Ciebie toasty wznosić,
Za życia wypomnieli Ci zbyt wiele.

A Twoje dziatki, za małe by zrozumieć
Spytają: „Gdzie dziadek?” „Śpi” – im odpowiedzą.
Lecz za lat kilka będzie je boleć,
Gdy zimny kamień zamiast Ciebie odwiedzą.

Pod gołym niebem, do końca końców,
Twoja mogiła obstawiona innych czterema.
Byłeś, ale już nie jesteś.
Jesteś, ale już Cię nie ma.

Krótkie. Nawet fajny ten wątek z Syriuszem, ale nic nie rozbudowałaś. I uwaga: POWTÓRZENIA. Dał za wygraną, dałam za wygraną, dał za wygraną, tam ta ram, tam ta ram...
Spróbuj rozbudować tekst. Opisuj bardziej skrupulatnie czynności, skup się na chwilę na uczuciach Twojej bohaterki, tak, żeby można było się "wciągnąć" w czytanie tekstu, bo czytając Twoje opowiadanie czuję się jakbym czytała jakieś amatorskie streszczenie. Popracuj nad długością

Masz milkę

Piękne, jak zwykle. Tylko te "oczy" trochę mnie zemdliły, ale dalej poprowadziłaś rewelacyjnie. Uwielbiam Cię.

Początek nie miał niczym zainteresować? Dziewczyno, czy ty kiedykolwiek czytałaś książkę, która Cię na początku nie zainteresowała? Masz do tego jakieś chore podejście. Ale niech Ci będzie. Jestem szczerze zainteresowana co Ci z tego wyjdzie...
...jeśli wyjdzie cokolwiek.

Wybacz szczerość, ale nic mi się tu nie podoba. Zmusiłam się, żeby przeczytać do końca. Zero akcji, niczym nie interesujesz. Powtórzenia, brak spacji lub przecinków, przedziwna rzecz - czarownica, która nie wierzy w duchy, choć je widzi. A poza tym "Clarie"? Jezu Miłosierny! Nie ma takiego imienia! Claire, owszem, ale nie "Clarie". Eh... Cienko, cienko.

Ok, zwalamy na chorobę, to, że ten rozdział był (wybacz) do bani. Jest taka zasada - nic na siłę. Jeśli nie masz ochoty, ani natchnienia pisać, to odczekaj trochę, a na pewno uzyskasz lepsze efekty. I moją zgodę jak najbardziej masz.

A ja, szczerze, po raz pierwszy w życiu, nie zwracałam uwagi na ortografię, interpunkcję i inne tego typu rzeczy. To było niesamowite. Przywykłam już do Twoich, nie wiem jak to nazwać, pobudzających psychicznie? dzieł, ale po przeczytaniu tego zorientowałam się, że wali mi serce i mam rozwartą jadaczkę. Nie wiem jak przetłumaczyć mam sobie ten fenomen, może tygodniami cierpień bez komputera, może moją nieograniczoną miłością do Draco, a może po prostu tym, że jestem już śpiąca? Nie wiem. Ale jedno wiem na pewno. Jesteś genialna i naprawdę dziękuję Ci za te chwile wyciszenia i nadchodzące po nich refleksje. Poprawiasz mój nastrój w cudowny sposób. Znakomity koniec szarego dnia. Pozdrawiam

A ja czekam na kolejny rozdział. Nie oglądałam "Szkoły uwodzenia", więc mnie Twoja opowieść ciakawi. Mam nadzieję, że już niedługo pojawi się następna część.