[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Najbardziej Wypaśne Solówki, gitarowe i basowe

[Katon]

Chyba nie trzeba żadnych wstępów - go on!

[Katon]

Ja mam przynajmniej początek listy od dawna ustalowny.

"Whole Lotta Love" - Jimmy Page (Led Zeppelin)

Długie perkusyjne przejście tylko po to, żeby mogło odbyć się najlepsze wejście na solo w historii rocka. Szybkie, bluesowe, przejmujące, porywające. Najlepsze.

"My Lovely Man" - John Frusciante (RHCP)

Młody, dziki Frusciante z czasów Blood Sugar Sex Magic. Przejście basowe, potem pierwsza 'podciągana' część solówki, która okazuje się jeno wstępem do zupełnie nieprawdopodnej, szybkiej wymiatanki (mocno osadzonej w solówkowej tradycji, ale z silnym piętnej stylu Fru), która w dodatku w kontekście całej piosenki jest jeszcze wzruszająca... Mistrzostwo.

"All Along The Watchtower" - Jimi Hendrix

Akurat ta, bo tą lubię najbardziej. Ale Hendrix był najlpeszym gitarzystą wszechczasów i właściwie każda jego solówka może z powodzeniem okupować szczyty takiej listy.

"November Rain" - Slash (Guns'n'Roses)

Cóż, że wiocha, skoro ją kocham.

"Ball And Biscuit" - Jack White (The White Stripes)

Tam są trzy solówki i sam nie wiem o którą mi chodzi, bo wszystkie rzucają na kolana. Traktuje je jako jedną. Brudne, bluesowe, jazgotliwe, poszarpane, a przy tym wszystkim niesamowicie melodyjne i oryginalne. Kiedy pierwszy raz usłyszałem tą piosenkę długo nie mogłem dojść do siebie.

"Since I've Been Lovin' You" - Jimmy Page (Led Zeppelin)

Ballada, która bije na głowę Stairwaya i solówka, która bije na głowę solówkę ze Stairwaya. Przy tej piosence umiem rozpłakiwać się na zawołanie.

"Turn It Again" - John Frusciante (RHCP)

Najlepsza piosenka ze świetnego nowego albumu. Całe dwie płyty wspaniałych solówek, z czego jednakże ta jest najlepsza. Bardzo długa i porywająca. Dojrzalszy Fru odzyskał zeby, które se wyrwał na "BTW" i znowu gra przesterowane, genialne sola.

"Store Bought Boys" - Jack White (The Raconters)

Najlepszy fragment płyty. Pędząca na złamanie karku gitara, o typowo 'whitowym' brzemieniu. Ociera się o fałsze i zgrzyty, ale robi piorunujące wrażenie.

"If You Have To Ask" - John Frusciante (RHCP)

I znowu Blood Sugar. Osadzone, brudne, bluesowe solo, na tle funkowego podkładu. Esencja stylu.

bonus na płycie "The Libertines" - Carl Barat i Pete Doherty

Piękna, akustyczna piosenka z najcudowniejszym zgraniem się dwóch gitar jakie kiedykolwiek słyszałem.