Drukowana wersja tematu

Napisany przez: Ellie 16.05.2003 20:15

Dawno nas tu nie było i dopiero teraz dajemy nasze ff. Najpierw damy to, co juz było na tamtym forum, a potem nowe części.

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Biały dom

Wszyscy na ulicy Redbeans wiedzieli, że nikt nie kupi starego domu spod numeru jedenastego. Dom był w opłakanym stanie. Miał powybijane okna. Ogródek przypominał dżunglę. Metrowa trawa i winorośl zasłaniały cały ganek.
Jednak pewnego dnia stała się rzecz wręcz dziwna, ktoś kupił ten dom. Było to młode małżeństwo.
Nazajutrz każdy, kto przechodził obok domu, nie wierzył własnym oczom. Stał tam taki sam dom tylko, że wyglądał jakby dopiero co go postawiono. Wokoło czuć było świeżą farbę. Żywopłot i trawa były elegancko przystrzyżone. Winorośl, oplatająca ganek, nie była już taka gęsta. Dom był parterowy, miał jednak jeszcze strych i małą wieżyczkę w swojej lewej części. Przy chodniku stała skrzynka na listy. Z boku, nie wiadomo po co, wystawał długi drążek. Na białej skrzynce napisana była ulica i numer domu oraz nazwisko nowego właściciela.

C.H. Potter
Redbeans 11
Middlewich

Z domu na ganek wyszedł mężczyzna. Był średniego wzrostu. Miał kruczoczarne włosy, jasnozielone oczy, a na nosie okulary. Zszedł po schodkach na kamienną ścieżkę, prowadzącą do furtki. Kiedy do niej doszedł, zajrzał do skrzynki. Był w niej list i gazeta "Prorok Codzienny". W tej chwili zauważył on kierującą się w jego stronę parę.
- Witaj Harry! - przywitali się z nim Lucy i Alan.
- Hej!
- Jednak udało się doprowadzić tę ruinę do stanu używalności?
- Nie gadaj Lucy, to jest naprawdę ładny dom - powiedział Harry.
- Harry, nie uważasz, że trochę za szybko przeprowadziłeś remont? No wiesz, mugole - powiedział Alan.
Alan i Lucy Simmsonowie byli małżeństwem z naprzeciwka. Wprowadzili się na Redbeans trochę wcześniej od Potterów.
- Wiem Alan, Cho mówiła mi to samo. Ale dom mi się tak spodobał, że nie mogłem się powstrzymać. Zapraszam was do środka.
Wszyscy troje weszli do domu przez białe drzwi frontowe.
Simmsonom bardzo podobał się dom. Parterowy dom Potterów był nieduży. Miał jednak zagospodarowany strych. Na dole mieściła się kuchnia, pełna przeróżnych półek i małych szafek. W większości stały na nich szklane buteleczki, słoiki, wazoniki, w których mieściły się najpotrzebniejsze składniki do przyrządzania eliksirów oraz suszone zioła i wszelakie rośliny. Poza tym mieściły się tu: okrągły, drewniany stół, krzesła i inne sprzęty kuchenne. Obok kuchni była łazienka. Naprzeciwko łazienki znajdował się salon z kominkiem, a dalej sypialnia Harry'ego i jego żony.
- Harry, a co będzie na strychu? - zapytała się Lucy.
- Jeszcze nie wiem - odpowiedział Harry.
- Jak to nie wiesz? Pokój dla dziecka - powiedziała kobieta wchodząca do pokoju.
Była to Cho - żona Harry'ego. Cho była niską kobietą o jasnej cerze, ciemnych włosach i niespotykanej urodzie. Miała lekko skośne oczy brązowego koloru, w tej chwili zwrócone w stronę męża.
- Dla dziecka? - zapytała chórem cała trójka.
- Tak, Harry. Będziesz tatusiem.
Harry patrzył na żonę z niedowierzaniem.
- Ta ... tusiem? - wykrztusił te słowa z wielkim trudem.
Ale już po chwili ściskał żonę i cieszył się, że jego rodzina wkrótce się powiększy.
Harry od razu napisał długi list do swoich starych, dobrych przyjaciół ze szkoły - Rona i Hermiony Weasleyów, małżeństwa. Pobrali się trzy lata wcześniej od Harry'ego i Cho. Mieli już małego synka Jimmiego Chłopiec miał, podobnie jak jego tata, rude włosy. Patrzył na świat niebieskimi oczkami. A poza tym był to mały, ruchliwy brzdąc.
List zawierał wiadomość o nowym domu i o tym, jak Harry dowiedział się, że zostanie tatusiem. Zaklejając kopertę i wchodząc na strych, Harry o mało co nie przewrócił się. Wyglądał jakby zaraz miał skakać i krzyczeć "Będę tatą, będę tatą". Gdy był na strychu, podszedł do wąskich kręconych schodków. Wszedł po nich do domowej sowiarni. W sowiarni na drążku siedziała śnieżnobiała sowa. Była to sowa Harry'ego, którą dostał na jedenaste urodziny.
- No Hedwigo, przelecisz się trochę, bo przyrośniesz do tego drążka - powiedział Harry do białej sowy, która podniosła głowę spod skrzydła.
Sowa wzięła kopertę w dziobek i wyleciała przez otwarte okno sowiarni.
Następnego dnia w skrzynce był "Prorok codzienny" i jakaś ulotka. Chwilę później na drążku przy skrzynce usiadła Hedwiga, a w dziobie trzymała kopertę, na której było wypisane wielkimi literami:

C.H. Potter
Redbeans 11
Middlewich

Był to list z gratulacjami od Rona i Hermiony:

Harry, Cho! Gratulacje!
To wspaniałe być rodzicem!
Wiem, co mówię! Ma się w końcu doświadczenie w tych sprawach.

Dalej Harry rozpoznał pismo Hermiony:

Harry! Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu, abyśmy wpadli do was w przyszłym tygodniu? Dołączam się do gratulacji Rona. Muszę kończyć, bo Jimmy rozlał atrament na mój nowy obrus. Ach te dzieci! Zresztą sam zobaczysz. Masz kleksa z pozdrowieniami od Jimmy'iego.
Do zobaczenia w przyszłym tygodniu.
Hermiona, Ron i Jimmy.

Przez cały następny tydzień skrzynka na listy pękała w szwach od listów i kartek z gratulacjami od: Hagrida, państwa Weasleyów, rodziców Cho, Freda i George'a, Syriusza, Nevilla, Ginny, Lupina, Dumbledora, McGonagall, Billa, Charliego, Percy'iego i jego rodziny oraz innych przyjaciół ze szkoły. Harry i Cho nie nadążali z wysyłaniem odpowiedzi, a Hedwiga była padnięta i ledwo żywa.
W następnym tygodniu, w czwartek po południu do domu Potterów przybyli Ron i Hermiona z małym Jimmy'im. Ron zadręczał Harry'ego radami na temat wychowywania dzieci, a Cho razem z Hermioną zastanawiały się, jak urządzić pokój dziecka. A pokój musiał być wyjątkowy. Po obmyśleniu wyglądu pomieszczenia, rozpoczęły się prace nad jego urządzaniem. Malowano ściany, wstawiano mebelki. Nie wiadomo było, czy będzie to dziewczynka czy chłopiec, więc Cho powstrzymywała się z kupnem niektórych rzeczy aż do narodzin dziecka.
Kiedy już urządzono pokój zaczęto zastanawiać się nad imieniem dziecka. Ron z Harrym wybierali imię dla chłopca, natomiast Cho z Hermioną imiona dla dziewczynki.
- A co powiecie na Kathleen? - pytała się Hermiona
- Nieee... Może lepiej nadamy jej imię po twojej matce, Harry? Lily to bardzo ładne imię - mówiła Cho.
- Lily? - Harry podniósł głowę i wpatrywał się w sufit coś szepcąc pod nosem - Już wiem! Emily! - krzyknął Harry.
- A jeśli będzie chłopiec? - zapytał się Ron.
- Będzie mieć na imię... Billy - wtrąciła się Hermiona
- No dobrze. Więc dziewczynka będzie mieć na imię Emily, a chłopiec Billy - podsumowała Cho.
Głuchą ciszę, która zapadła na chwilę zakłócić Jimmy, który zrzucił doniczkę z parapetu okna. Gdy całą czwórka dorosłych odwróciła się w jego stronę, chłopczyk z niewinną miną walnął wyrwanym kwiatkiem w ścianę, rozrzucając naokoło ziemię. Widząc zdziwione miny dorosłych, uśmiechnął się dumny ze swojego dzieła.
- To jego szósty - powiedziała Hermiona, patrząc na synka trzymającego w rączce czerwone listki.
Ron odkładając filiżankę z herbatą na stół, powiedział obojętnym tonem:
- Będzie obrońcą.

Napisany przez: Ellie 16.05.2003 20:18

ROZDZIAŁ DRUGI
Jedenaste urodziny

Od tego czasu minęło ponad jedenaście lat. Na Redbeans wyrosło parę nowych domów. Małe drzewka koło domu Potterów nie były już małe. Zupełnie jak dziecko Harry'ego i Cho.

***
Pokój na strychu bardzo się zmienił. Nie było już w nim małych, zielonych mebelków. Stały tam teraz dębowe meble. Białe ściany oblepione były plakatami drużyn quidditcha oraz zdjęciami najnowszych modeli mioteł. Na biurku, stojącym pod oknem, leżały książki i albumy pełne zdjęć najsłynniejszych drużyn oraz katalogi ze sprzętem do quidditcha. Na pierwszy rzut oka można byłoby pomyśleć, że Harry i Cho mają syna, ale tak nie było. Na łóżku przy ścianie leżała dziewczyna. Miała sięgające do ramion blond włosy i zielone oczy, które wpatrzone były w kalendarz wiszący na ścianie.
- To dziś - powiedziała do siebie szeptem dziewczyna.
Tak jak zaplanowali rodzice, dziewczyna miała na imię Emily. Jednak najczęściej nazywano ją po prostu Emmy.
- Emmy! - zawołała Cho, stojąca na schodach. - Wstawaj, pomożesz mi!
Emmy zwaliła pościel na podłogę i zaczęła skakać po łóżku w swojej niebieskiej pidżamie.
- Emmy, przestań! Ubieraj się i schodź do kuchni, jak chcesz mieć ten tort.
Dziewczyna obchodziła dziś jedenaste urodziny.
Odkąd sięgała pamięcią, rodzice zawsze uświadamiali ją, kim tak naprawdę jest. Bo Emmy nie była zwykłą dziewczyną, podobnie jak jej rodzice, którzy byli najprawdziwszymi czarodziejami.
Emmy zeskoczyła z łóżka i podskakując doskoczyła do łazienki, nucąc coś pod nosem. Łazienka była cała różowa, zaczynając od płytek a kończąc na ręcznikach. Dziewczyna wiedziała o wystroju łazienki tylko tyle, że był kaprysem podczas ciąży jej mamy.
- To dziś, to dziś - śpiewała do szczoteczki, jakby była ona mikrofonem.
Emmy umyła zęby i wyszła z łazienki. Ubrała się i skoczyła na obrotowe krzesło. Kręcąc się, znowu krzyczała:
- To dziś, to już dziś!
Po kilku obrotach zeszła z krzesła i głośno tupiąc, zbiegła po schodach na dół do kuchni. Jednak nie było w niej mamy.
- Mamo! Gdzie jesteś?! - krzyknęła.
- W szklarni, kochanie - odpowiedziała Cho.
Emmy wybiegła z domu przez otwarte kuchenne drzwi.
W ogródku prócz szklarni, znajdowało się małe oczko wodne, w którym pływały złote rybki, a trochę dalej stała duża huśtawka. Dziewczyna weszła do szklarni.
- Mamo, po co ci te wszystkie... rośliny?
- Emmy to nie są chwasty. Wiem, że to miałaś na myśli. Zresztą niedługo i ty będziesz musiała umieć je hodować.
- A skąd wiesz, że dostanę list?
- A stąd, że wystarczy spojrzeć na twoją głowę.
Włosy Emmy nie zawsze były kolory blond. Mając dwa i pół roku, dziewczynka zobaczyła jak tata za pomocą różdżki sprawia, że łyżeczka sama miesza herbatę. Widząc, co potrafi ten kawałek drewna, zapragnęła zrobić to samo. Chwilę później trzymała w rączkach różdżkę taty. Gwałtownie nią machając, wypowiedziała dla nikogo nie zrozumiałe słowa w stylu "gaga, gugu". I wtedy stało się coś, co do tej pory jej rodzice nie mogą zrozumieć. Jej ciemne włoski zrobiły się jasne. Od tamtej chwili Harry i Cho wiedzieli, że ich dziecko odziedziczyło po nich magiczne zdolności i z niecierpliwością czekali na chwilę, kiedy otrzyma ono list z Hogwartu - szkoły dla czarodziejów.
Nauka w Hogwarcie zaczynała się w wieku jedenastu lat, a kończyła siedem lat później. To tu poznali się rodzice Emmy. Oboje grali w quidditcha, sport czarodziejów.
Jest to skrzyżowanie koszykówki, futbolu i rugby. Gra odbywa się na miotłach. Gra się czterema piłkami: kaflem, złotym zniczem i dwoma tłuczkami. Kafel jest jasnoczerwoną kulą wielkości piłki do kosza. Właśnie nią strzelali gole ścigający, których w drużynie było trzech. Mają oni za zadanie przerzucić kafla przez jedną z trzech obręczy przeciwnika, za co drużyna dostaje dziesięć punktów. Tłuczki to niewielkie, czarne i lśniące kule, które próbują zrzucić zawodnika z miotły. Dwóch pałkarzy odbija tłuczki podobną do kija baseballowego pałką tak, aby nie zrzuciły one zawodników z ich drużyny. Obręczy broni obrońca tak, aby kafel się w nich nie znalazł. W drużynie jest tylko jeden obrońca. Najważniejszą piłką w całej grze jest złoty znicz - wielkości orzecha włoskiego, złota kulka z małymi, srebrnymi skrzydełkami, bardzo szybka i trudna do złapania. W poszukiwaniu znicza lata po boisku szukający. W momencie złapania znicza kończy się gra, a szukający który go złapał zyskuje dla swojej drużyny sto pięćdziesiąt punktów. Słynnym szukającym jednego z czterech domów Hogwartu, Gryffindoru, był Harry Potter. Mama Emmy, Cho, także była szukającą, ale Ravenclavu.
Emmy właśnie po rodzicach odziedziczyła pasję do quidditcha. Uwielbiała oglądać mecze, dlatego też dwa lata temu tata zabrał ją na mistrzostwa świata. Przywiozła stamtąd mnóstwo pamiątek, które rozwiesiła po całym pokoju. Czasami latała na starej miotle taty - Błyskawicy.
Kiedy Cho podlała wszystkie swoje rośliny, razem z Emmy udały się do kuchni. Tam rozpoczęły przygotowania do przyjęcia urodzinowego. Kiedy skończyły robić wspaniały tort, do kuchni wszedł Harry, który właśnie wrócił z pracy. Harry był trenerem jednej z drużyn quidditcha. Kiedyś sam grał i przyczynił się do zwycięstwa reprezentacji Anglii w mistrzostwach świata. W jednej ręce Harry trzymał "Proroka Codziennego", a w drugiej, uniesionej nad głową, pożółkłą kopertą, na której wypisano zielonym atramentem:
Panna E. Potter
Redbeans 11
Middlewich
- Mamo, mogę polatać na mio-tle?
- Nie Emmy, nie możesz. Wiesz ile jest roboty, a zresztą za dużo mugoli.
Ale Emmy nie słuchała mamy, która była odwrócona i nie widziała tego, co tata trzymał w jednej ze swoich rąk. Jabłko, które trzymała w ręku, spadło jej na podłogę. Podbiegła do taty, złapała list i wybiegła z kuchni do ogrodu. Usiadła na białej huśtawce i szybko rozerwała pożółkłą kopertę. Treść listu była jej po części znana. Często czytała list taty, który zachował go w swoim albumie rodzinnym. Treść listu była taka:

Hogwart
Szkoła Magii i Czarodziejstwa



Dyrektor: Albus Dumbledore (Order Merlina Pierwszej Klasy, Wielki Czar., Gł. Mag, Najwyższy Szycha, Międzynarodowa Konfed. Czarodziejów.

Szanowna Panno Potter!
Mamy przyjemność poinformowania Cię, że zostałaś przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia. Rok szkolny rozpoczyna się pierwszego września. Oczekujemy Twojej sowy nie później niż 31 lipca.
Z wyrazami szacunku
Hermiona Weasley
Zastępca Dyrektora

Emmy rozłożyła drugi arkusz papieru i czytała dalej:

Hogwart
Szkoła Magii i Czarodziejstwa



UMUNDUROWANIE
Studenci pierwszego roku muszą mieć:
1. Trzy komplety szat roboczych (czarnych)
2. Jedną zwykłą tiarę dzienną (czarną)
3. Jedną parę rękawic ochronnych (ze smoczej skóry albo podobnego rodzaju)
4. Jeden płaszcz zimowy (czarny, zapinki srebrne)
UWAGA: wszystkie stroje uczniów powinny być zaopatrzone w naszywki z imieniem.

PODRĘCZNIKI
Wszyscy studenci powinni mieć po jednym egzemplarzu następujących dzieł:
"Standardowa księga zaklęć (I stopień)" Mirandy Goshark
"Od pierwszego zaklęcia do współczesnych czasów - historia magii" Harriet Strickett
"Teoria magii" Adalberta Waffinga
"Wprowadzenie do transmutacji (dla początkujących) Emerika Switcha albo ulepszona wersja Hermiony Weasley
"Tysiąc magicznych ziół i grzybów (nowe wydanie)" Phyllidy Spore
"Magiczne wzory i napoje" Arseniusa Jiggera
"Jak obronić się przed złymi mocami i nie popsuć sobie fryzury" Morgan Delura

POZOSTAŁE WYPOSAŻENIE
1 różdżka
1 kociołek
1 zestaw szklanych lub kryształowych fiolek
1 teleskop
1 miedziana waga z odważnikami

Studenci mogą także mieć jedną sowę ALBO jednego kota ALBO jedną ropuchę.

PRZYPOMINA SIĘ RODZICOM, ŻE STUDENTOM PIERWSZYCH LAT NIE ZEZWALA SIĘ NA POSIADANIE WŁASNYCH MIOTEŁ.

Emmy włożyła list z powrotem do koperty i powiedziała do siebie:
- Idę do Hogwartu.
W tej chwili do ogródka weszła jakaś dziewczyna o brązowych włosach, sięgających do brody. W ręku trzymała taką samą kopertę, co Emmy. Była to Kitty Simmson, córka Lucy i Alana z naprzeciwka oraz najlepsza przyjaciółka Emmy. Także miała jedenaście lat.
- Emmy! Dostałam, dostałam! - krzyczała Kitty, podsuwając jej pod sam nos żółtawą kopertę.
Emmy siedziała jak wryta na huśtawce.
- Emmy, Emmy! - mówiła Kitty, machając Emmy przed oczami ręką - Emmy to prawda, idziemy do Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Wyobraź sobie Hogwart.
- Wiem - powiedziała Emmy i zeskoczyła z huśtawki.
Obydwie dziewczyny zaczęły tańczyć w kółku, trzymając się za ręce.
- Idziemy do Hogwartu, idziemy do Hogwartu! - śpiewały obydwie.
- Czyżby impreza się już zaczęła? - powiedział rudowłosy chłopak stojący przy szklarni.
Był to James Weasley, który nie był już małym brzdącem, zrzucającym kwiaty z parapetu.
- Jimmy - krzyknęła Emmy, rzucając się na niego.
- Emmy! Zejdź ze mnie!- krzyknął.
- O, przepraszam - powiedziała Emmy, pomagając wstać Jimmy'iemu - A co tak wcześnie?
- Bo ta... Bo tak mi się chciało.
Emmy popatrzyła na niego podejrzliwie.
- To ja już pójdę - powiedziała Kitty.
W drzwiach do kuchni, Emmy minęła się z Ronem i Hermioną.
- Ciocia, wujek, super że jesteście.
Chwilę później w ogródku zrobiło się trochę tłoczno. Emmy znowu podejrzliwie patrzyła na wszystkich. Wujkowie Emmy, George i Fred, których nigdy nie odróżniała, ponieważ byli bliźniakami, za pomocą różdżek przestawiali stoły i krzesła, znakomicie się przy tym bawiąc. Harry przyniósł talerze, na których Cho kładła różne przysmaki. Na środku największego stołu stał tort czekoladowy z różowym napisem, który dość trudno było odczytać, ponieważ była to robota Emmy. W ogródku stały jeszcze dwa stoły, przy jednym siedzieli dorośli: Harry, Cho, wujkowie Fred i George, Ron, Hagrid, ciocia Hermiona oraz Simmsonowie. Przy drugim, mniejszym, siedzieli: Emmy, Kitty oraz Jimmy. Po zdmuchnięciu świeczek przez Emmy, a raczej pierwszej warstwy tortu przez wujka Hagrida, Cho pokroiła ciasto. Wujek Hagrid był gajowym w Hogwarcie oraz nauczycielem opieki nad magicznymi stworzeniami. Gdy wszyscy zjedli po kawałku tortu, Harry wstał i powiedział:
- Uwaga! Proszę o ciszę! - i wszyscy przerwali rozmowy - Dziś moja córka obchodzi jedenaste urodziny. Z tej okazji chcę wznieść toast - Harry podniósł puchar i upił trochę z niego (pyszną lemoniadę) - A teraz Emmy czas na PREZENTY! - wykrzykując słowo "prezenty", machnął różdżką, a przed Emmy pojawił się stosik kolorowych pudeł i pudełeczek z różnokolorowymi kokardami.
Z jednej z nich dochodziło dziwne stukanie. Emmy podeszła i zaczęła zrywać zielony papier z pierwszego prezentu. W środku była srebrna klatka, ale nie pusta. Wewnątrz niej siedziała młoda sówka. Była bardzo mała, lecz ruchliwa, wpatrywała się w Emmy żółtymi oczami, a na szyi, z pomiędzy brązowo - czarnych piórek, wystawała jej czerwono - złota kokarda. W kopercie, przyczepionej do klatki, była kartka z treścią:

Dla Emmy, najlepszej przyjaciółki:
James, ciocia i wujek.

- O! Dzięki Jimmy, jest słodka - podziękowała Emmy, otwierając klatkę z sową.
- To pójdźka, najmniejsza w Wielkiej Brytanii - powiedział Jimmy, gdy sowa wyleciała z klatki i poleciała nad jego głową.
Sówka siedziała na ramieniu Emmy. Emmy postawiła sowę na stole, przy swoim talerzu i zaczęła zrywać czerwony papier z podejrzanie długiej paczki. Przeczytała najpierw kartkę przy niebieskiej kokardzie:

Od rodziców, z pomocą wujka Rona.

Liścik nie podpowiedział Emmy zbytnio o zawartości pudełka, więc szybko je otworzyła. Nie mogła uwierzyć w to, co zobaczyła. A zobaczyła najnowszy model miotły Sky Turbo.
- Prosto z pasa produkcyjnego - powiedział wujek Ron, który ma sklep ze sprzętem do quidditcha.
Wujkowie Fred i George mieli otwarte usta z wrażenia, kiedyś byli przecież pałkarzami w szkolnej drużynie Gryfonów. Jimmy, który był obrońcą w szkolnej drużynie Gryffindoru, tak jak przepowiedział Ron, gdy mały chłopczyk zwalił z parapetu mnóstwo filodendronów i niedośpianów ognistych oraz innych roślin o czerwonych kwiatach lub liściach, patrzył na miotłę blady jak duchy w Hogwarcie. Za to ciocia Hermiona, która jest nauczycielką transmutacji w Hogwarcie, nie była zbytnio zachwycona tym prezentem. Emmy dobrze wiedziała, że pierwszorocznym nie wolno mieć mioteł.
- Emmy, no i jak- podoba ci się? - spytał się Harry.
Ale dziewczyna nie odpowiedziała. Patrzyła tylko tępo na miotłę, dalej nie wierząc w to, co widzi. Gdy Emmy i Jimmy otrząsnęli się z szoku, dziewczyna otworzyła resztę prezentów. W paczkach były słodycze i przeróżne zabawki do robienia psikusów ze sklepu wujków Freda i Georga oraz książka od cioci Hermiony - wydanie specjalne do transmutacji z dodatkowymi notatkami i radami, związanymi z tym przedmiotem. Od wujka Hagrida dostała "Zestaw dla młodego hodowcy sów".
- Jimmy mi pomógł wybrać - powiedział mężczyzna.
Hagrid był półolbrzymem, miał ponad dwa metry wzrostu. Jego mama była olbrzymką, a ojciec czarodziejem.
Kitty podarowała jej dziwne pudełko, które okazało się być zaczarowanym etui na okulary. Emmy nosiła okulary od małego. Po otwarciu wszystkich prezentów goście usiedli z powrotem przy stołach.
- Harry, mam nadzieję, że nie pozwolisz Emmy zabrać miotły do Hogwartu - powiedziała Hermiona.
- Myślałem, że zjawi się Dumbledore i Percy z rodziną. Dobrze, że wyczyściłem kominek - mówił Harry do Hagrida, odwracając się w stronę Hermiony. - Co mówiłaś Hermiono?
- Mówiłam, że mam nadzieję iż nie pozwolisz Emmy wziąć miotły do szkoły - powtórzyła.
- Ależ oczywiście - powiedział Harry niezbyt przekonująco.
Przy stole młodszych także toczyły się rozmowy:
- Kitty, jak działa to pudełko? - zapytała Emmy.
- Zdejmij okulary, to ci pokażę. - powiedziała Kitty.
Otworzyła pudełko i już miała włożyć okulary, gdy sowa Emmy wskoczyła do niego i zamknęła się z cichym klapnięciem. Emmy wstała szybko i uwolniła sowę, stawiając ją z powrotem na stole.
- A tak w ogóle to jak ją nazwiesz, Emmy? - spytał się Jimmy.
- Jeszcze nie wiem, coś się wymyśli - odpowiedziała.
Emmy zrozumiała już działanie pudełka, gdy Kitty rzuciła okulary przed siebie.
- Kitty! Co ty robisz?! - krzyknęła Emmy, rzucając się za swoimi okularami w czarnych, drucianych oprawkach owalnego kształtu.
Jednak, gdy już miała je złapać, pudełko otworzyło się, uniosło w powietrzu, złapało okulary i zamknęło je wewnątrz siebie, a potem wróciło na swoje miejsce. Emmy wstała, otrzepała się i powiedziała do kwiczących przyjaciół:
- Mogłaś mi powiedzieć.
Wtedy Jimmy powiedział:
- Jesteś szybka, byłabyś dobrym szukającą.
- Wiem - powiedziała, siadając z powrotem przy stole. - Mam zamiar nią zostać.
Jimmy spojrzał na nią dziwnie swoimi niebieskimi oczami. Ale ona tego nie zauważyła, bo wpatrywała się w swoją sowę, która wydłubywała pestki z kawałka arbuza na talerzu chłopca.
- Wiem, jak będzie miała na imię! - krzyknęła.
- Jak? - powiedzieli chórkiem Kitty i Jimmy.
- Pestka.
Mała sowa wyczuła, że mówi się na jej temat, bo zaczęła podskakiwać, przy okazji wpadając w budyń waniliowy.
Wieczorem, kiedy Emmy z rodzicami odprowadzali gości do kominka, gdzie za pomocą Proszka Fiuu dostawali się do swoich domów, Jimmy powiedział:
- Emmy, Kitty. Do zobaczenia na King's Cross.
Emmy długo nie mogła zasnąć tej nocy. Trzy razy wysuwała pudełko spod łóżka i oglądała miotłę.
- Za sześć tygodni Hogwart - powiedziała do siebie i zasnęła.

ROZDZIAŁ TRZECI
Ostatnie dni wakacji

Dwa tygodnie przed rozpoczęciem roku szkolnego, Emmy razem z tatą i Kitty wybrali się na zakupy na ulicę Pokątną. To nie był jej pierwszy pobyt na ulicy Pokątnej. Ale ten był inny niż wszystkie. Emmy odwiedziła sklepy, w których jeszcze nigdy nie była. W sklepie Madam Malkin kupiła sobie szkolne szaty. Następnie w księgarni zakupiła wszystkie podręczniki. Kupiła też kociołek, wagę i teleskop. W aptece zamówiła podstawowe składniki eliksirów. Kiedy Emmy, razem z tatą i Kitt,y przekroczyła próg sklepu z różdżkami pana Ollivandera, gdzieś w głębi małego pomieszczenia zabrzmiał dzwoneczek. Z pomiędzy półek wyłonił się sprzedawca.
- Dzień dobry - powiedzieli wszyscy troje.
- Dzień dobry - odpowiedział staruszek. - Pan Potter, a więc kolejna różdżka dla Pottera.
Sprzedawca patrząc na Kitty stwierdził:
- Jesteś bardzo podobna do matki, Emmy.
- Ja nie jestem Emmy, to jest Emmy - powiedziała Kitty, wskazując na przyjaciółkę. - Ja jestem Kitty Simmson.
- O, przepraszam! Teraz widzę podobieństwo. Te oczy... Takie jak u taty.
Mówiąc to, spojrzał na prawie białe włosy dziewczyny.
- To moja robota, różdżka taty - powiedziała Emmy do sprzedawcy widząc, że wie o co chodzi.
- No dobrze. Popatrzmy - powiedział pan Ollivander i wyciągnął z kieszeni długą taśmę ze srebrną podziałką. - Która ręka ma moc?
- Eee... prawa - odpowiedziała Emmy.
Pan Ollivander zmierzył jej rękę od ramienia do palca wskazującego, od nadgarstka do łokcia, następnie odległość od ramienia do podłogi i od kolana do pachy, a na końcu obwód głowy. Potem pokręcił się przy półkach i zdjął z nich kilka pudeł.
- Proszę spróbować tej - powiedział. - Wierzba i pióro feniksa. Siedem cali. Dość giętka. Proszę wziąć i machnąć.
Emmy wzięła różdżkę i machnęła nią, powodując lawinę spadających pudełek prosto na głowę taty. Harry, który nie bez powodu zyskał miano jednego z najszybszych szukających, wykorzystał swój refleks w ratowaniu głowy. Zaklęciem odsyłającym sprawił, że pudełka powróciły na półkę.
- To chyba nie ta - powiedział Harry.
- No więc wypróbujemy tą... - mówiąc to, jeździł palcem po półkach. - Nietypowy gatunek drewna jak na różdżkę, sprowadzony z Chin. Dawno już nie robiono takich różdżek. Mało osób w Anglii stosowało je w praktyce. Wiśnia lodomroźna, róg jednorożca, 11 i pół cala, bardzo giętka - mówiąc to pan Ollivander wygiął ją tak, że obydwa końce prawie się zetknęły, a gdy jeden koniec puścił, różdżka od razu się wyprostowała.
Kiedy dziewczyna wzięła ją do ręki, poczuła uderzenie miłego chłodu w palcach. Machnęła nią kilka razy nad głową, a z jej końca wystrzelił snop niebiesko - srebrnych iskier. To była ta różdżka. Pan Ollivander zawołał:
- Świetnie! No więc teraz ty, Kitty.
Różdżka, którą jej podał (brzoza, serce smoka, osiem i pół cala, sztywna), okazała się tą właściwą. Harry zapłacił za różdżkę Emmy, a Kitty za swoją, po czym wszyscy troje wyszli ze sklepu.
Udali się do sklepu Rona ze sprzętem do quidditcha. Emmy ominęła obojętnie stoisko z miotłami i podeszła do półki z preparatami do czyszczenia mioteł.
- Emmy! Popatrz jaka... A zresztą nic - Kitty opuściła palec wskazujący na stoisko z miotłami
Przypomniała sobie o nowej miotle przyjaciółki, która była o wiele lepsza, od tych stojących w sklepie. Harry uciął sobie krótką pogawędkę z Ronem. Kiedy dziewczyny oglądały szczotki do czesania witek miotły, Harry mówił coś szeptem do przyjaciela. Emmy zauważyła to, więc podeszła do lady.
- Dzień dobry, wujku! - powiedziała z uśmiechem.
- Cześć! Jak tam sprawuje się miotła? - spytał się Ron.
A Emmy dalej szczerząc zęby i wpatrując się podejrzliwie w tatę stwierdziła:
- Wypróbuję ją dopiero na boisku quidditcha, w którejś ze szkolnych drużyn.
- Na pewno trafisz do Gryffindoru - mówiąc to Ron wyglądał na osobę, która była całkowicie pewna tego, co mówi.
Emmy, podobnie jak Kitty, nie miały zielonego pojęcia o tym, jak uczniowie byli przydzielani do domów, których było cztery: Gryffindor, Slytherin, Ravenclaw, Hufflepuff. Rodzice nie chcieli im powiedzieć. Gdy wyszli ze sklepu, Emmy nie mogła zapomnieć o cichej rozmowie wujka i taty. Po powrocie dziewczyna poukładała książki i inne rzeczy do szkoły w kącie i weszła po krętych schodach do sowiarni. Tam Emmy nakarmiła Pestkę "Sowimi ciasteczkami" w kształcie małych myszek. Chciała też dać parę Hedwidze, ale biała sowa tylko się skrzywiła i wyleciała z sowiarni na łowy.

***
- Za tydzień koniec wakacji i do Hogwartu - powiedziała do siebie Emmy, siedząc w ogórku na huśtawce.
Na niebie zobaczyła kolorowego ptaka i Hedwigę, które chwilę później siedziały na drążku przy skrzynce, ładując do niej list.
- Ciekawe od kogo? - spytała samą siebie, idąc do skrzynki.
W skrzynce był list do taty.
- Dziwne - pomyślała, patrząc na godło Hogwartu, widniejące na kopercie.
Dostała kartkę i paczkę od wujka Syriusza, który mieszkał na Jawie. Emmy odwróciła kartkę z palmami na drugą stronę i przeczytała:

Kochana Emmy!
Gratuluję dostania się do Hogwartu. Życzę dobrego semestru. W paczce jest spóźniony prezent urodzinowy dla Ciebie.
Pozdrów mamę i tatę.
Wujek Syriusz.

- Jest coś do mnie, Emmy? - spytał się Harry, stojący na ganku.
- Jest - odpowiedziała, pokazując tacie godło Hogwartu. - Tato, byłeś niegrzeczny, używałeś czarów na wakacjach - zażartowała i weszła do domu, czytając jakąś ulotkę.
Emmy wiedziała od Jimmy'iego, że w czasie wakacji nie wolno używać czarów niepełnoletnim czarodziejom.
W swoim pokoju dziewczyna otworzyła paczkę od wujka Syriusza. W środku było małe, szklane pudełko a w nim... Emmy otwierała je powoli, powoli i nagle z pudełka wyskoczył mały, niebieski płomień, okrążył głowę Emmy dwa razy i zatrzymał się jej przed nosem. Dziewczyna nie mogąc uwierzyć własnym oczom, podniosła powoli rękę i poprawiła okulary na nosie, które zsunęły się na sam czubek. Przed nosem miała małego człowieczka ze skrzydełkami, który miał około trzech cali.
- Wow, czy...-kim ty jesteś? - zapytała się Emmy.
Stworzonko nie odpowiedziało, ale wskazało liścik przywiązany do szarego papieru.

Emmy, a to mój prezent urodzinowy. To król elfów, którego uratowałem z niewoli. Ma na imię Tykon. Nie umie angielskiego, ale szybko się uczy.
Wszystkiego najlepszego
Wujek Syriusz.
P.S.: Je cukier.

Emmy podniosła głowę znad kartki i spojrzała na świetlistą plamę, wiszącą w powietrzu. Mały ludzik klepał się po brzuszku, oblizując małe usteczka. Emmy od razu zrozumiała, o co chodzi. Tykon był głodny. Dlatego dała mu cytrynowego dropsa, wyciągniętego z pudełka pod łóżkiem. Elf polizał parę razy cukierka, po czym połknął go w całości.
- Tykon! Ja zbankrutuję na dropsach, jeżeli będziesz tak dużo jadł! - powiedziała dziewczyna.
Ludzik, nie rozumiejąc jej, roześmiał się tylko i wyciągnął następnego dropsa, trochę mniejszego od jego głowy.
Nazajutrz Emmy obudziły dziwne odgłosy, dochodzące z sowiarni. Emmy otworzyła lewe oko i spojrzała na podłogę, na której stało małe szklane pudełko. Nie widząc nic szczególnego, położyła się z powrotem.
- TYKON!!! - zerwała się i usiadła na łóżku.
Chciała z niego zeskoczyć, ale zaplątała się w kołdrę i upadła na podłogę. Wygramoliła się spod kołdry i na czworakach weszła po schodach do wieżyczki.
- Pestka!!! Hed... - ale Hedwiga siedziała na drążku znudzona tym, co się wokoło dzieje.
Pestka za to latała za niebieskim, świetlistym punkcikiem, aż pióra wylatywały jej z ogona. Tykon tylko się śmiał, uciekając sprytnie przed dziobem sowy.
- Tykon, chodź tu - powiedziała Emmy, ale chwilę później przypomniała sobie, że elf nie zna angielskiego.
Zaczęła więc ganiać za nim razem z Pestką. Złapanie elfa nie było dla niej trudne, w końcu chciała zostać szukającym. Zeszła do pokoju, trzymając Tykona mocno w dłoni. Podeszła do szklanego pudełka i wsadziła do niego na siłę elfa. Potem zeszła na dół.

***
Przez ostatnie dni wakacji Emmy i Kitty uczyły Tykona angielskiego, wytresowały go prawie jak psa. Reagował na polecenia takie jak: "nie dotykaj", "nie rusz", "chodź tu", "do pudełka", "cicho" i tym podobne. Emmy pisała do Jimmiego z prośbą o rady, dotyczące Tykona. W tym krótkim czasie mały elf zjadł sto kostek cukru i sześć paczek dropsów cytrynowych. Jedynym zdaniem, jakie Tykon umiał powiedzieć poprawnie było: "Daj jeść".

***
- Jutro już jadę do Hogwartu - powiedziała Emmy, patrząc na bilet.
Przy schodach stał kufer i klatka Pestki. A Tykon, razem ze swoim pudełkiem, będzie wisiał sobie na szyi Emmy w skórzanym woreczku od wujka Hagrida.
Emmy schowała bilet do torby, nakarmiła Pestkę, Hedwigę i Tykona, który z każdą kostką cukru świecił coraz jaśniej. Tykon ziewnął i nawet bez rozkazu wejścia do pudełka, wszedł do niego. Emmy schowała szklane pudełko do skórzanego woreczka i położyła na stoliku przy łóżku. Zdjęła okulary z nosa, chciała położyć je na stoliku, ale pudełko na okulary od Kitty od razu je schowało. Dziewczyna poszła spać, myśląc o jutrzejszym dniu.


ROZDZIAŁ CZWARTY
Pierwszy września.

Następnego dnia Emmy wstała bardzo wcześnie. Przetarła zaspane oczy. Ze stolika stojącego obok łóżka, wzięła okulary i wsadziła je na nos. Ze skórzanego woreczka dochodziły odgłosy stukania Tykona.
- Już cię wypuszczam, Tykon - powiedziała Emmy zaspanym głosem.
Kiedy wypuściła elfa, Tykon od razu krzyknął:
- Daj jeść!
- Poczekaj, daj mi się obudzić! - dźwignęła się z trudem z łóżka i dała Tykonowi dropsa.
Jednego połknął od razu.
- Tykon, jak zjesz, to właź do pudełka - powiedziała Emmy i zeszła na dół.
Elf pokiwał głową i połknął drugiego dropsa.
- O, już wstałaś - powiedziała Cho, widząc Emmy. - Co chcesz na śniadanie?
- Tosty pszenne z serem - odpowiedziała i poszła na górę się umyć.
Po zjedzeniu śniadania Emmy ubrała się, a potem pomogła tacie zapakować jej kufry do samochodu. Jechali samochodem Simmsonów.
- Tato, po co mam zabrać Hedwigę do szkoły? - ale tata jej nie odpowiedział.
- Emmy, już spakowana? - spytał się Alan.
- Tak wujku - odpowiedziała.
- No to jedziemy - powiedział Alan.
Kitty pożegnała mamę, a Emmy rodziców i pojechali na stację.

***
Na King's Cross jak zwykle było dużo mugoli. Pierwszego września sowy na dworcu nie wzbudzały już takiego zainteresowania jak dawniej. Ministerstwo Magii wywieszało na dworcu plakaty z informacją, że pierwszego września odbywa się zjazd członków "Klubu Hodowców Sów".
Kiedy dziewczyny wypakowały kufry, Kitty spytała się Emmy:
- Po co wzięłaś Hedwigę?
- Sama nie wiem. Tata chciał, abym ją wzięła - odpowiedziała Emmy, wzruszając ramionami.
W tym czasie pan Simmson poszedł po wózki na bagaże. Kiedy wrócił, pomógł dziewczynom wstawić kufry i klatki na wózki. Potem po kolei przeszli przez barierkę między peronem dziewiątym i dziesiątym. Znaleźli się na peronie dziewięć i trzy czwarte. Emmy i Kitty rozglądały się dokoła siebie. Przy peronie stał szkarłatny parowóz, a za nim wagony pełne ludzie. Na tabliczce widniał napis: "Pociąg expresowy do Hogwartu, godzina jedenasta". Dziewczyny pchały swoje wózki wzdłuż pociągu, rozglądając się za wolnymi miejscami. W końcu znalazły pusty przedział. Tata Kitty pomógł im wtaszczyć ciężkie bagaże do przedziału. Ponieważ zostało im jeszcze trochę czasu do odjazdu, wyszli z pociągu. Wtedy dziewczyny zauważyły w tłumie Jimmy'iego i pomachały ręką w jego stronę. Chłopiec podszedł do nich.
- Cześć dziewczyny! - powiedział, patrzą niespokojnie na Emmy.
Zastanawiał się, czy i tym razem rzuci mu się na szyję. Ale dziewczyna nie zrobiła nic takiego. Razem z Kitty odpowiedziały mu:
- Cześć Jimmy!
- W którym jesteście przedziale? - zapytał się chłopak.
- W tym - Kitty wskazała ręką ich przedział.
- Wpadnę do was podczas podróży.
- Jimmy? - spytała się Emmy.
- Tak?
- Jak będziemy przydzielani do domów?
Jimmy nie odpowiedział jej. Uśmiechał się tylko tajemniczo. W tej chwili rozległ się gwizdek.
- To ja zmykam! - powiedział Jimmy i pobiegł do swojego przedziału.
Emmy i Kitty, zanim wsiadły do pociągu, zdążyły jeszcze pożegnać się z panem Alanem. Kiedy już siedziały w przedziale, wychyliły się przez okno i pomachały mu. Pociąg ruszył. Po kilku minutach zakręcił. Za oknami zaczęły się przesuwać domy. W tym momencie do ich przedziału weszła jakaś ciemnowłosa dziewczyna.
- Cześć! Jestem Holly Baldwin - przedstawiła się.
- Ja jestem Kitty Simmson.
- A ja Emily Potter. Ale możesz mówić do mnie Emmy.
- Potter? Córka tego Pottera? - zdziwiła się Holly.
Zaskoczona reakcją dziewczyny, Emmy powiedziała tylko:
- Tak, jestem córką Harry'ego Pottera.
Holly ciągle wpatrując się w Emmy, usiadła z wrażenia. Zajęła miejsce obok Kitty. Wtedy Emmy zapytała się jej:
- Ty też jesteś pierwszoroczna?
- Ooeey. Tak. - ocknęła się Holly.
- Do jakiego domu chciałabyś trafić? - spytała się Kitty.
- Moi rodzice byli ze Slytherinu. Ale ja wcale nie muszę - odpowiedziała Holly.
Kitty, kiedy usłyszała słowa "byli ze Slytherinu", automatycznie przesiadła się na stronę Emmy. Holly spytała się dziewczyn:
- Chciałybyście być w drużynie quidditcha? Bo ja bardzo. Jestem dobrym pałkarzem. Wałek mamy przysłużył mi się w treningach.
- Ja nie lubię grać. Wolę obserwować grę - powiedziała Kitty.
Emmy poczuła, że Holly nadaje na tych samych falach, co ona. Rozpoczęła więc, trwającą ponad godzinę, rozmowę o ulubionych drużynach, obejrzanych meczach, itd. Nie wspomniała jednak o swojej miotle. Kitty oparła się o krawędź okna i obserwowała przesuwające się krajobrazy. Nudziła ją ta rozmowa. Na pytania dziewczyn odpowiadała słówkami: "tak", jasne", itp. Rozmowę przerwało pojawienie się w drzwiach przedziału czarownicy z wózkiem pełnym słodyczy. Emmy kupiła sobie dwie paczki fasolek Bertiego Botta, kilka czekoladowych żab i dropsy dla Tykona, o którym przypomniała sobie, widząc żółte opakowanie cukierków. Kiedy czarownica z wózkiem oddaliła się od ich przedziału, Emmy wyszła na korytarz, pokazując Kitty skórzany woreczek na szyi. Przyjaciółka rozumiejąc, o co chodzi, kiwnęła głową. Po wyjściu Emmy, Holly spytała się:
- Czy coś się stało?
- Nic takiego. Po prostu Emmy jest uczulona i musi wziąć leki.
- Tak? A na co jest uczulona?
Kitty ni odpowiedziała. Ale, kiedy odwróciła głowę w stronę okna, powiedziała cicho sama do siebie:
- Na ciebie.
Na korytarzu Emmy wyjęła szklane pudełko i wypuściła Tykona. Elf wyleciał szybko z pudełka i z wielką pretensją w głosie krzyknął:
- Emmy niedobra! Emmy zagłodzić Tykona!
- Cicho Tykon! - powiedziała Emmy i na siłę wcisnęła Tykonowi do buzi żółtego dropsa.
W tej chwili usłyszała na korytarzu zbliżające się kroki. Szybko złapała elfa w dłoń, którą schowała za siebie. Ale blask z niebieskiego światełka bił zza jej pleców. W drzwiach pojawiła się jednak znajoma sylwetka wysokiego chłopaka, dobrze zbudowanego, o niebieskich oczach z bujną, rudą czupryną.
- Jimmy, to ty. Wystraszyłeś mnie - powiedziała Emmy.
- Co tu tak stoisz sama? - zapytał się Jimmy.
Emmy nie odpowiedziała, tylko wypuściła Tykona z dłoni. Elf podleciał do chłopaka i zaczął mu się przyglądać. Jimmy wpatrywał się w niego. Mały ludzik odwrócił się w stronę Emmy i zapytał:
- Ten pan nie skrzywdzić Tykona?
- Nie, Tykon. Jimmy nie skrzywdzi cię - odpowiedziała, śmiejąc się z miny Jimmy'iego.
- Elf. Nie wierzę własnym oczom - powiedział, okrążając go.
Tykon miał bladoniebieskie ciałko, krótkie, kręcone włosy granatowego koloru. Spiczaste uszy odstawały mu, a w błękitnych oczach odbijała się postać Jimmiego. Miał, tak jak ważka długie, wąskie skrzydełka, które były przezroczyste i mieniły się na niebiesko. Krótko mówiąc, elf od stóp po czubek głowy był cały niebieski.
- Masz Tykon - Emmy dała mu jeszcze jednego dropsa.
Jimmy obserwował uważnie każdy ruch elfa.
- No dobra - Emmy wrzuciła dropsa do szklanego pudełka. - Wchodź Tykon.
Elf zrobił salto w powietrzu i schował się w pudełku, które się za nim zamknęło.
- Dlaczego karmisz go tutaj? Przecież Kitty wie o Tykonie? - zapytał się chłopak, patrząc na Emmy, chowającą pudełko do woreczka na szyi.
- Ale Holly o nim nie wie - odpowiedziała.
- Kto? - zapytał.
- Chodź, to ją poznasz - i weszli do przedziału.
Jimmy przywitał się z dziewczyną, podając jej rękę.
- Jimmy jest obrońcą w drużynie Gryffindoru - powiedziała Emmy do dziewczyny.
I tak zaczęła się znowu długa rozmowa o quidditchu. Kitty natomiast siedziała dalej wpatrując się w okno, nie słuchając co mówi reszta.
- To ja już pójdę. Lepiej załóżcie szaty, bo niedługo będziemy na miejscu - powiedział Jimmy i wyszedł.
Dziewczyny tak zrobiły, przebrały się w czarne szaty, a parę minut później pociąg zatrzymał się. Wszyscy wysiedli z pociągu. Na niebie błyszczały gwiazdy, a ponad głowami uczniów, tłoczących się na peronie, było widać wujka Hagrida, który trzymał w ręku lampę i wołał donośnym głosem:
- Pirwszoroczni, proszę tutaj!
- Dobry wieczór wujku - powiedziała Emmy do wysokiego mężczyzny o gęstej, czarnej brodzie.
- Emmy, jak tam podróż? - spytał się.
- Dobrze. Dzięki - odpowiedziała.
- Pisał do mnie Syriusz. Masz tego, no wiesz...
- Mam wujku - odpowiedziała Emmy, pokazując woreczek, wiszący na jej szyi.
- No to dobrze - powiedział i krzyknął jeszcze raz - Do mnie pirwszoroczni! Już wszyscy? No to idziemy.
I cały rządek dzieciaków ruszył za gajowym. Szli po stromej, wąskiej ścieżce. Było strasznie ciemno, a drogę oświetlała jedynie lampa Hagrida. Idąc wciąż wąską ścieżką, doszli do wielkiego, czarnego jeziora. Po drugiej stronie, na wzniesieniu stał ogromny zamek z wieloma basztami i wieżyczkami.
- Po czworo do łodzi! - krzyknął Hagrid, wskazując na flotę łódeczek, stojących przy brzegu.
Emmy, Kitty i Holly oraz nieznajoma o długich blond włosach weszły do jednej z łódek.
- Czy wszyscy siedzą? - rozejrzał się Hagrid, stojący na łódce i nasłuchujący odpowiedzi.
Wszyscy chórkiem odpowiedzieli "tak".
- NAPRZÓD! - krzyknął Hagrid i flota łódeczek ruszyła.
Wszyscy gapili się w ciszy na zamek, do którego powoli dopływali.
- Jestem Cora Malfoy - odezwała się blondynka.
Emmy gwałtownie zwróciła wzrok w jej stronę. Znała to nazwisko. Tata opowiadał jej o swoim największym szkolnym wrogu, Ślizgonie - Draco Malfoyu.
- Emily Potter - przedstawiła się Emmy.
- Ooo! Córka słynnego Harry'ego Pottera. Nie sądziłam, że tak szybko się spotkamy - powiedziała dziewczyna. -A to? - spytała się, wskazując na Kitty i Holly.
- A to są moje przyjaciółki - Kitty Simmson i Holly Baldwin.
- Jesteście czystej krwi? - zapytała się Cora, patrząc z krzywą miną na Kitty i Holly.
- Tak - odpowiedziały obydwie.
- Głowy w dół. - Hagrid przerwał rozmowę dziewczyn, które się skuliły w łódce.
Łódki przepłynęły przez kurtynę z bluszczu i wpłynęły do ciemnego tunelu, który prowadził pod zamek. Dotarli do czegoś w rodzaju przystani, gdzie wysiedli z łódek. Potem ruszyli w górę korytarzem. Szli po omacku za lampą Hagrida. Doszli do kamiennych schodów, po których weszli aż do dębowej bramy. Hagrid uderzył w nią swoją wielką pięścią trzykrotnie. Brama otworzyła się natychmiast. Stała w niej ciocia Hermiona, ubrana w szatę koloru zgniłej zieleni. Na głowie miała tiarę tego samego koloru.

Napisany przez: Ellie 16.05.2003 20:22

ROZDZIAŁ PIĄTY
Nowy nauczyciel

- Dziękuję Hagridzie - podziękowała gajowemu, który odszedł, i zaczęła mówić dalej do tłumu pierwszorocznych.- Nazywam się profesor Hermiona Weasley. Witajcie w Hogwarcie. A teraz proszę za mną.
I tak się stało. Cała grupa pierwszorocznych ruszyła za panią profesor. Przeszli przez dębową bramę i znaleźli się w Sali Wejściowej. Sklepienie było tak wysoko, że ginęło w mroku, małe, płonące pochodnie oświetlały kamienne ściany. Chwilę później opuścili Salę Wejściową i weszli do następnego pomieszczenia. W komnacie nikogo nie było, ale naprzeciwko nich były następne drzwi, zza których było słychać resztę uczniów szkoły.
- Proszę o uwagę. Zanim dołączycie do reszty uczniów, zostaniecie przydzieleni do swoich domów, a jest ich w Hogwarcie cztery: Gryffindor, Slytherin, Ravenclaw i Hufflepuff.
- Holly ja na pewno trafię do Slytherinu, a ty? - powiedziała Cora.
Holly nie odpowiedziała, wzruszyła ramionami, a w myślach powiedziała sobie "Wolałabym trafić do Hufflepuffu niż iść z tobą do Slytherinu."
- Tu, w szkole, wasze osiągnięcia będą nagradzane punktami, a przewinienia stratą punktów. Dom , który zdobędzie największą ilość punktów pod koniec roku zdobywa Puchar Domów. No dobrze, a teraz poprawcie szaty. Zaraz odbędzie się ceremonia przydziału. Ustawcie się trójkami.
Emmy szybko odciągnęła Holly od Cory i stanęła między nią, a Kitty. Cora odeszła w głąb tłumu.
- Dzięki - powiedziała Holly, widząc jak blondynka znika w tłumie. - Emmy, czy ten cały James nie powiedział ci, jak to będzie z tym przydziałem?
- Nie - odpowiedziała Emmy, przełknęła ślinę i spojrzała na Kitty, która pobladła.
- Hej, tam z tyłu, proszę się ustawić - krzyknęła pani profesor i otworzyła drzwi Wielkiej Sali, dodając: - No, idziemy za mną.
Weszli do wielkiego pomieszczenia, oświetlonego tysiącem świec, zawieszonych w powietrzu. Szli między dwoma, długimi stołami. A obok tych stały jeszcze dwa. Emmy patrzyła w stronę stołu Gryfonów, szukając wzrokiem Jimmiego. Gdy go zobaczyła, pomachała mu i stuknęła Kitty, żeby zrobiła to samo. Gdy rząd pierwszorocznych doszedł do wzniesienia, na którym stał stół nauczycieli, Emmy zauważyła siedzącego tam dyrektora szkoły - Albusa Dumbledora.
Jako mała dziewczynka miała przyjemność go poznać. Jej mama mówiła, że jednym z jej pierwszych słów, oprócz "quidditcha", było nazwanie Dumbledora dziadkiem. Emmy uśmiechnęła się do niego. Gdy to zauważył, też się uśmiechnął.
Pierwszoroczni stanęli w rzędzie, zwróceni do nauczycieli. Kitty, która była coraz bledsza, zaczęła przypominać duchy, które latały nad nimi. Dziewczyny wpatrywały się w granatowe sklepienie sali. Mrugało na nim tysiące gwiazd.
- Jest zaczarowane, tak, aby przypominało zaczarowane niebo - szepnął jakiś chłopak. - Czytałem o tym w książce o historii Hogwartu.
Tymczasem Hermiona ustawiła przed nimi stołek o czterech nogach. Na stoliku spoczywała spiczasta tiara. Wyglądała na bardzo starą. Była postrzępiona, połatana i okropnie brudna. Emmy utkwiła w tiarze wzrok. Nie wiedziała, po co im ten brudny, stary kapelusz. Kitty zmieniała kolor twarzy jak lampki na choince. Tym razem była jasnozielona. Emmy spytała się jej:
- Wszystko w porządku? Nie zemdlejesz?
- Nieee - powiedziała Kitty i osunęła się na podłogę.
Hermiona podeszła do leżącej na podłodze dziewczyny i wypowiedziała zaklęcie. Kitty uniosła się o dwie stopy w górę. Pochodzący z mugolskich rodzin pierwszoroczni, byli zachwyceni tym oryginalnym pokazem. Hermiona rzuciła na Kitty zaklęcie ocucające. Kitty w tej samej chwili otworzyła szeroko oczy i spytała:
- Co się stało? Gdzie ja jestem?
- W Hogwarcie, panno Simmson - powiedziała pani profesor.
- Zemdlałaś - dodała Emmy.
- Widzę, że z tobą wszystko w porządku. Możemy więc rozpoczynać ceremonię przydziału - powiedziała Hermiona.
Kiedy wypowiedziała te słowa, tiara drgnęła. Szew w pobliżu krawędzi rozpruł się szeroko na kształt ust. Tiara zaczęła śpiewać:

Bardzo dawno temu
Założono tą szkołę,
Lecz tylko ja uczniów
Wyznaczam dolę.
To ode mnie zależy,
W jakim domu zamieszkają.
Zakładają mnie na głowę
I już po chwili przydział znają.
Może trafią do Gryffindoru,
Gdzie męstwo - główna cecha,
Gdzie czci się odwagę,
Gdzie przygoda czeka.
A może pójdą do Slytherinu,
Gdzie z Mugoli się drwi,
Gdzie bogactwo i władza
Po nocach się śni.
Może zamieszkają w Ravenclawie.
Tu bystrość się ceni,
Tu płonie wiedzy żądza,
Wyrasta ród mądrych czarodziei.
Albo przypadnie im Hufflepuff.
Tu sprawiedliwość króluje,
Tu pogardza się leni
I na nagrodę pracuje.
Ja nigdy się nie mylę,
Więc śmiało mnie wkładajcie.
Ani trochę się nie bójcie.
Tylko swój los poznajcie.

Kiedy tiara skończyła śpiewać, cała sala rozbrzmiała oklaskami. Tiara ukłoniła się i znieruchomiała. Profesor Weasley, stojąca przy stoliku, rozwinęła zwój pergaminu. Po rozwinięciu sięgał on aż do ziemi.
- Uczeń, którego nazwisko wyczytam, ma wystąpić z rzędu, usiąść na stołku i założyć tiarę na głowę - powiedziała i wyczytała pierwsze nazwisko. - Acoll, Andre!
Z szeregu wystąpił chłopiec o brązowych włosach. Usiadł na stołku i nałożył tiarę, która opadła mu na oczy.
- GRYFFINDOR! - krzyknęła po chwili tiara.
Z powodu głośnych oklasków na stole Gryfonów trzęsły się złote puchary i talerze (na razie puste),. Chłopiec zdjął tiarę i usiadł przy stole Gryfonów. Profesor Weasley wyczytała następne nazwisko, znane już Emmy.
- Baldwin, Holly!
Holly szepnęła do Emmy:
- Trzymaj kciuki.
Odwróciła się, zacisnęła pięści i powiedziała sama do siebie:
- Byle nie do Slytherinu.
Podeszła do stołka, usiadła na nim i nałożyła tiarę. Tym razem tiara zastanawiała się trochę dłużej, ale w końcu krzyknęła:
- GRYFFINDOR!
Uradowana Holly pokazała Emmy, że też trzyma za nią kciuki, po czym usiadła przy stole Gryffindoru.
Potem tiara przydzieliła kolejne dwie osoby do Ravenclawu i Hufflepuffu, co wywołało burzę oklasków przy stole Krukonów i Puchonów.
- Cragg, Mildred! - wywołała Hermiona.
Do stołka podeszła chuda i wysoka brunetka. Tiara przydzieliła ją do Slytherinu. Po głośnych oklaskach Ślizgonów, Hermiona wyczytała to samo nazwisko. Z rzędu wystąpiła dziewczyna, wyglądająca identycznie jak Mildred Cragg. Wszystko wskazywało na to, że dziewczyny były siostrami, a do tego bliźniaczkami. Druga z sióstr, Minnette, także trafiła do Slytherinu. Po kilku kolejnych przydziałach przyszła kolej na Corę Malfoy. Tak jak mówiła, trafiła do Slytherinu.
Po odczytaniu długiej listy osób na literę M, Hermiona wyczytała z uśmiechem na twarzy nazwisko Potter.
- Potter, Emily!
Emmy wzięła głęboki wdech. Zanim podeszła do tiary, spojrzała jeszcze na ledwo stojącą Kitty oraz na Jimmiego, który mocno zacisnął powieki i trzymał za nią kciuki. Na sali rozległy się szepty.
- Potter? Córka Harry'ego Pottera?
Emmy nałożyła tiarę na głowę. Ręce trzęsły się jej jak galareta.
- Hmm... Niezła z ciebie figlara, rządna przygód i wrażeń. Odznaczasz się wielkim sprytem. W swoim domu dasz upust swojej energii - powiedziała tiara do Emmy, a na całą salę krzyknęła - GRYFFINDOR!!!
Szczęśliwa Emmy zeskoczyła ze stołka i pobiegła do stołu Gryfonów, którzy tym razem, mocą swoich oklasków, zrzucili parę talerzy i pucharów.
- Brawo Emmy! - krzyknął Jimmy i tym razem, to on rzucił się jej na szyję.
- Jimmy, spokojnie! Ludzie się patrzą. Ja rzucałam się na ciebie przy mniejszej ilości widzów.
Jimmy opamiętał się. Zarumieniony na twarzy, usiadł na swoim miejscu. Spuścił głowę, nie chcąc widzieć reakcji kolegów. Emmy, kiedy uwolniła się z objęć Jimmiego, pogratulowała Holly dostania się do Gryffindoru.
Po krótkiej chwili dziewczyny usłyszały nazwisko Kitty, które wyczytała ciocia Hermiona. Kitty siedziała przez chwilę na stołku. W końcu tiara krzyknęła:
- RAVENCLAW!
Emmy nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Popatrzyła tylko na Kitty, która szła do stołu Krukonów. Przyjaciółka nie wyglądała na zawiedzioną, z powodu decyzji, podjętej przez tiarę. Emmy dalej patrzyła się tępo w uśmiechniętą twarz Kitty. Najwyraźniej nie smucił ją fakt, że nie będzie blisko swojej przyjaciółki. Emmy odwróciła się w stronę cioci Hermiony, która skończyła już wyczytywanie nazwisk i zabrała Tiarę Przydziału.
- Gratuluję Emily!
Dziewczyna usłyszała za swoimi plecami znajomy głos.
- Walter? - odwróciła głowę.
Przed oczami miała chłopaka wyższego od Jimmiego, ale mającego, tak jak on, rude włosy. Wypiął dumnie pierś, na której lśniła odznaka prefekta. Walter był synem Perciego i Penelopy Weasleyów.
- Wow! Aleś się dorobił - powiedziała Emmy, patrząc się na metalową, błyszczącą blaszkę, przypiętą do szaty Waltera. - Ostatnim razem, kiedy cię widziałam, byłeś tylko kujonem z trzeciej klasy.
Holly i Jimmy parsknęli śmiechem. Oburzony Walter burknął tylko coś w stylu:
- Bardzo śmieszne. - i usiadł na swoim miejscu.
Holly spytała się Emmy:
- Skąd znasz tego głupka?
- To mój kuzyn. - wyłonił się Jimmy znad głowy Emmy. - Nie zauważyłaś podobieństwa?
Holly skrzywiła się, ale nie zdążyła nic powiedzieć. W tej chwili głos zabrał dyrektor szkoły - Albus Dumbledore.
- Proszę o ciszę! - kiedy to powiedział, wszyscy przerwali rozmowy i zwrócili głowy w jego stronę.
Dumbledore wstał, uśmiechnął się szeroko i rozpoczął swoją przemowę:
- Witajcie w nowym roku szkolnym. Zanim rozpoczniemy ucztę, chciałbym ogłosić kilka ważnych spraw. Pierwszoroczni niech pamiętają, że nie wolno nikomu wchodzić do Zakazanego Lasu. Próby do quidditcha rozpoczną się w drugim tygodniu września. A teraz najważniejsze! Jak wiecie w zeszłym roku odeszła od nas wasza nauczycielka latania na miotle - pani Hooch. Powiedziała, że ma was dosyć... Oczywiście, żartowałem. W tym roku zatrudniłem więc nowego nauczyciela.
Emmy popatrzyła na siedzących przy stole nauczycieli. Część z nich już znała. Obok wujka Hagrida, który uczył opieki nad magicznymi stworzeniami, siedziała ciocia Hermiona. Miejsce przy niej zajmował nauczyciel o ziemistej cerze, haczykowatym nosie i czarnych, tłustych włosach. "To pewnie Severus Snape" - pomyślała Emmy. Tata opowiadał jej czasami o swoim nauczycielu eliksirów.
- Szkoda, że Snape nie odszedł - westchnął Jimmy, wyraźnie zawiedziony.
Jedno krzesło przy stole nauczycieli rzeczywiście było wolne.
- Otóż nowym nauczycielem latania na miotle jest... Harry Potter.
Kiedy Dumbledore wymówił te słowa, do Wielkiej Sali wbiegł Harry, ubrany w odświętną szatę szkarłatnego koloru.
- Dobry wieczór! - powiedział Harry cicho do Dumbledora. - miałem kłopoty z Proszkiem Fiuu.
- Przybyłeś w najodpowiedniejszym momencie Harry. Właśnie o tobie mówiłem.
Kiedy Harry wszedł, wszyscy patrzyli się na niego. Profesor Snape pozieleniał na twarzy. Rozległy się szepty, komentujące wydarzenie. A Emmy? Emmy siedziała sztywno jak słup soli, nie wierząc w to, co widzi i słyszy.
- No to fajnie. Kontrola dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedziała oszołomiona.
- Da się wytrzymać - dodał Jimmy, wskazując na mamę.
Kiedy Dumbledore znowu przemówił, ucichły wszystkie szepty.
- Przywitajcie swojego nowego nauczyciela brawami.
Wszyscy, z wyjątkiem Snape'a i Ślizgonów, zaczęli klaskać. Harry usiadł przy stole nauczycieli, a dyrektor powiedział tylko:
- A teraz moi drodzy czas na ucztę!
W tej chwili półmiski napełniły się najróżniejszymi potrawami: befsztykami, pieczonymi kurczętami, kotletami schabowymi, kiełbaskami, stekami, frytkami, gotowanymi i pieczonymi ziemniakami, puddingiem, strudlami, sosami, ketchupem, miętówkami i dropsami cytrynowymi, które Emmy schowała do kieszeni, z myślą o Tykonie,
- Już wiem, po co miałam zabrać ze sobą Hedwigę - powiedziała Emmy, dalej biorąc dropsy z miseczki.
- On naprawdę aż tyle je? - zdziwił się Jimmy.
- No pewnie. Przez tydzień zjadł cztery paczki cukru w kostkach i sześć opakowań dropsów cytrynowych.
- Kto zjadł? - zapytała się Holly, która nie wiedziała, o co chodzi.
- Chyba możesz jej powiedzieć, o co chodzi. W końcu jest w Gryffindorze - powiedział Jimmy.
- No dobrze, ale po uczcie.
Po zjedzeniu deseru, który w przypadku Emmy składał się z trzech
pączków z marmoladą, truskawek i różowego budyniu, dziewczyna słuchała o czym rozmawiają inni Gryfoni. Holly i Jimmy niestrudzenie mówili o quidditchu. Dowiedziała się z tej rozmowy, że w tym roku zwolniły się dwa miejsca w drużynie - szukającego oraz pałkarza. Andre z Walterem rozmawiali o nauce i o tym, kim byli rodzice Andre.
- Tata jest mugolem, a mama czarownicą - powiedział Andre i zaczął się pytać o książki o najsłynniejszych czarodziejach ostatniego wieku.
Emmy popatrzyła na swój talerz. Desery już znikły. Ziewnęła i powiedziała do siebie:
- Padam z nóg.
Ale w tym samym czasie wstał Dumbledore i powiedział:
- A teraz moi kochani, gdy wszyscy się najedli, idźcie do łóżek. Dobranoc!
Wszyscy zaczęli powoli odchodzić od stołów.
- Pierwszoroczni Gryfoni, proszę za mną - powiedział Walter.
Emmy, ciągle ziewając, wstała od stołu i dołączyła do reszty pierwszaków.
Wyszli z Wielkiej Sali, a potem Walter poprowadził ich marmurowymi schodami. Mijali kolejne korytarze, gdzie z portretów na ścianach, machali i kłaniali się im ludzie, przedstawieni na obrazach. Ale Emmy, która ledwo co wchodziła po schodach, nie zwracała na to uwagi. Nagle ni stąd, ni zowąd pojawił się przed nimi duch.
- Dobry wieczór ,Walterze! - przywitał się duch. - Ach, nowi studenci. Jestem Sir Nicholas de Mimsy-Porpington - powiedział do uczniów. - Życzę miłej nocy - i wsiąknął w ścianę, jak woda w gąbkę.
Szli jeszcze kawałek i doszli do portretu, na którym byłą pulchna kobieta w różowej sukni.
- Hasło? - zapytała nagle.
Walter odwrócił się do wszystkich i powiedział:
- Zapamiętajcie hasło, bo inaczej Gruba Dama nie wpuści was do pokoju wspólnego. Hasło to: "zgniłe pomidory" - gdy to powiedział, portret usunął się, ukazując okrągłą dziurę w ścianie.
Wszyscy po kolei weszli przez nią do pokoju wspólnego Gryffindoru.
Był to okrągły, przytulny pokój, pełen wysiedzianych foteli. Znajdowały się też tu: kominek i kilka stołów. Na ścianach wisiały obrazy i makaty. Walter wskazał dziewczętom jedne drzwi, a chłopcom drugie.
Po kręconych schodkach, Emmy weszła do swojego dormitorium. Stało tam pięć łóżek, każde z kolumnami w rogach, między którymi wisiały aksamitne, ciemnoczerwone zasłony. Ich kufry już tam stały. Oprócz Emmy i Holly spały tam także: Aileen Keith, Colleen Mason i Shirley Walk.
- Emmy, Emmy - szepnęła Holly. - Emmy śpisz?
- Śpię - powiedziała z wyraźnym niezadowoleniem w głosie.
- Miałaś mi powiedzieć, kto zjadł cztery paczki cukru i te dropsy.
- Tykon.
- Kto? - spytała Holly, schodząc ze swojego łóżka.
Usiadła na łóżku Emmy i powtórzyła pytanie:
- Kto?
Emmy otworzyła oczy, usiadła i zapytała się:
- Tamte śpią.
Holly wyjrzała:
- Śpią.
- Podaj mi ten skórzany woreczek.
Holly, nie wiedząc po co, podała go koleżance, która wyciągnęła z niego szklane pudełeczko. Emmy wypuściła z niego Tykona, który powiedział:
- Co Emmy ma dla Tykona?
- Cicho Tykon, obudzisz resztę. To elf z wyspy Jawa. Dostałam go od wujka - wyjaśniła koleżance.
- I to coś zjadło aż tyle cukru?
- Tykon nie być coś - powiedział urażony elf. - Tykon być królem.
- On nie je nic poza cukrem i cukierkami. Jak chcesz, to daj mu dropsa - mówiąc to, Emmy wyciągnęła dropsy z kieszeni swojej szaty.
Holly wzięła je niepewnie z rąk koleżanki i dała Tykonowi, który od razu je połknął. Po zjedzeniu siedmiu dropsów błyszczał jak latarnie na ulicy, tyle że niebieskim światełkiem. Holly była zachwycona tym widokiem. Pół godziny później Tykon zaczął ziewać. Sam wszedł do pudełka, które Emmy zamknęła.
- Idź spać Holly. Jutro będziemy nieżywe.
- Cześć - powiedziała Holly i położyła się do łóżka.
Wkrótce obie zasnęły.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Pierwsze lekcje.

Nazajutrz, tak jak przepowiedziała Emmy, i ona i Holly ledwo co trzymały się na nogach.
- Dzień dobry! - przywitał się Harry.
- O, cześć tato! Nie wiem czy taki dobry - odpowiedziała Emmy - A może raczej dzień dobry panie profesorze, jak tam się spało?
- To miała być niespodzianka, która trochę nie wyszła - wytłumaczył, lecz nie chciał zdradzać szczegółów. - My się jeszcze nie znamy - powiedział Harry, patrząc na ziewającą Holly.
- A tak... To jest Holly Baldwin.
- A więc Emmy jesteś w Gryffindorze.
- Holly też tato - dodała Emmy.
- No a Kitty?
- Kitty, Kitty trafiła do Ravenclav.
Emmy trochę otrzeźwiała przy śniadaniu, kiedy Walter rozdał plany zajęć. Dzisiaj Emmy i Holly miały:

9:00 - zielarstwo z Krukonami
10:00 - transmutacja
11:00 zaklęcia
14:00 - obrona przed czarną magią
24:00 astronomia

- Holly, ja cię uduszę! - powiedziała Emmy, patrząc na plan zajęć.
- Za co?
- Widzisz, o której mamy ostatnią lekcję?
- O północy i co z tego?
- Przez twoją miłość do Tykona ja znowu się nie wyśpię.
- Pokazałaś jej Tykona? - spytał się Jimmy, który przysłuchiwał się ich rozmowie.
- Jest super, co nie? - Holly nie dała dojść do słowa Emmy.
Jimmy i Holly zaczęli rozmowę o Tykonie, którą przerwała Emmy.
- Holly chodź, bo spóźnimy się na pierwszą lekcję. Chcę pogadać przed lekcją z Kitty.
- Mamy zielarstwo z Krukonami?
- Tak. Holly, jak ty czytałaś plan zajęć?
Jimmy wytłumaczył im, jak trafić do cieplarni numer jeden. Kiedy doszły, Emmy zawołała Kitty. Pogadały trochę. Przez całą rozmowę Holly i Kitty patrzyły na siebie, jakby miały rzucić się sobie do gardeł.
Zielarstwo było trochę nudne. Pani Sprout mówiła o zasadach bezpieczeństwa, to jednak nie przeszkadzało Andre zdobyć pięciu punktów dla Gryffindoru . Podczas obiadu Emmy i Holly opowiadały Jimmiemu, jak jego mama na transmutacji zmieniła pióro w jaszczurkę. Emmy nagle przerwała opowiadanie.
- Co się stało Emmy? - zapytała Holly.
- Tykon... - szepnęła. - Nie karmiłam go dzisiaj. Będzie zły. Holly podaj mi dropsy.
- Proszę - powiedziała nie Holly, ale jakaś kobieta ubrana w różową szatę.
- Dzię-kuję - wydukała Emmy.
Gdy kobieta odeszła, Emmy od razu zwróciła głowę w stronę Jimmiego.
- Kto to był? - zapytała.
- Madame Le Rouge - powiedział Jimmy.
- Madame? - powtórzyła zdziwiona.
- Tak, nie kazała do siebie mówić pani profesor.
- To ona tutaj uczy?
- Yhyy... - przytaknął Jimmy, mający w buzi kawałek ugryzionego ciasta kokosowego.
- A czego? - zapytała równie zdziwiona Holly.
- Obrony przed czarną magią - odpowiedział, przełykając ciasto.
- Cooo? - obydwie dziewczyny prawie że krzyknęły.
Emmy spojrzała na szatę, pod którą czuć było skórzany woreczek.
- Idę go nakarmić, bo wyzionie ducha - powiedziała i odeszła od stołu.
- Idę z tobą - krzyknęła za nią Holly.
- I ja też - krzyknął Jimmy.
Tykon był bardzo niezadowolony z powodu późnej godziny karmienia. Dziewczyny miały jeszcze pół godziny do pierwszej lekcji obrony przed czarną magią. Emmy z rozmowy Jimmiego i Holly wyłapała różne informacje na temat niejakiej Madame Le Rouge. Dowiedziała się, że uczy dopiero drugi rok w Hogwarcie, urodziła się w Anglii, uczyła się w Hogwarcie, po skończeniu szkoły wyjechała do Paryża. Była tam kilka lat, a po powrocie zajęła posadę nauczyciela obrony przed czarną magią.
- Ona jest bardzo miła, zobaczysz - wychwalał nauczycielkę Jimmy.
- I bardzo ładna - dodała Emmy.
- Noo tak - speszył się chłopak i spojrzał na zegarek. - To ja lecę, nie chcę się spóźnić na eliksiry. - i szybko się oddalił.
- Do zobaczenia - krzyknęła Emmy, ale Jimmy już jej nie usłyszał. - No to idziemy Holly.
Udały się do klasy obrony przed czarną magią. Dziwnym trafem ani razu nie zabłądziły. Kiedy tam doszły, ujrzały zbliżającą się Madame Le Rouge.
Madame była młodą nauczycielką. Miała zaledwie dwadzieścia dwa lata. Miała brązowe oczy, długie kręcone blond włosy i długie na pół cala paznokcie, pomalowane na różowo. Otworzyła klasę i zaprosiła ich od środka. To, co Emmy ujrzała wcale nie przypominało klasy, ale jej różową łazienkę. Zamiast ławek stał tam krąg gigantycznych, różowych puf z dziwnymi frędzlami u boku. Mebel, stojący przy tablicy chyba odgrywał rolę biurka. Pokryty był różowo - białym futerkiem. Leżało na nim lusterko i kilka książek, w większości były to katalogi mody. Wszyscy zajęli miejsca, wtapiając się w pufy, jak w bagna w Zakazanym Lesie. Emmy i Holly patrzyły na siebie, nie wiedząc, co je czeka. Kobieta podeszła do tablicy i różową kredą napisała:
MADAME MADLEN LE ROUGE

- To, że lubię kolor różowy, nie oznacza jeszcze, że nie umiem uczyć. Prawda, panie Acoll? - powiedziała kobieta.
- Ale skąd... ?
- Skąd wiedziałam, że miał pan odwrócić się do panny Emily Potter i panny Holly Baldwin, aby im to przekazać? A stąd, że mam swoje sposoby. Och Emmy, jaki on jest do ciebie podobny.
Emmy nie zrozumiała:
- Kto pani profesor? - zapytała.
- Oj, za dużo gadam - powiedziała do siebie i podeszła do tablicy. - proszę, aby zwracano się do mnie Madame. Stare przyzwyczajenia. No dobrze, teraz przystąpimy do lekcji. Co wiecie o Zakazanym Lesie? - mówiąc to, spojrzała na dwóch chłopców siedzących z tyłu. - Lepiej odłóżcie swoją wycieczkę na później, bo dziś będzie tam niebezpiecznie.
Jak się później okazało ta dwójka planowała wyprawę do Zakazanego Lasu, a lekcja była bardzo interesująca. Po wykładzie na temat wilkołaków w Zakazanym Lesie, nikt nie chciał się do niego nawet zbliżać.
- Ale skąd ona wiedziała...? - spytała się Emmy, dalej będąc w szoku.
- Podobno miała uczyć wróżbiarstwa - powiedział Jimmy, który przysłuchiwał się rozmowie dziewczyn. - Na naszych lekcjach nie zachowywała się tak dziwnie.
- Taaak... - powiedziała Emmy, wzdychając. - Mam wrażenie, że gdzieś ją już widziałam.
Emmy po szybkim zjedzeniu kolacji, wzięła parę dropsów i odeszła od stołu.
- Gdzie idziesz? - zapytał Jimmy.
- Idę spać.
- Spać? O tej porze?
- Tak jest - odpowiedziała Emmy, patrząc spod okularów na Holly.
- Ja też - powiedziała szybko Holly.
Następnego dnia Emmy i Holly miały problemy z pobudką, ponieważ nocna astronomia dała im się we znaki. Do Wielkiej Sali wbiegły bardzo późno. Zdążyły zjeść po toście i już musiały wychodzić z sali. Miały dzisiaj dwie lekcje eliksirów i to z samego rana, a na dodatek ze Ślizgonami. Dziewczyny nie znały drogi do klasy. Kiedy już drugi raz pomyliły drogę, zamiast do sali eliksirów, trafiły do nieznanego im miejsca. Wtedy spotkały Harry'ego.
- Dziewczynki, a co wy tu robicie? Nie macie lekcji? - zapytał się.
- Mamy, dwie lekcje eliksirów, ale nie możemy znaleźć drogi.
- Zaprowadzę was, ale i tak już jesteście spóźnione.
Harry zaprowadził je do lochów, gdzie znajdowała się klasa profesora Snape'a. Dziewczyny podziękowały mu i weszły do klasy.
- A może panna Potter i jej koleżanka zaczną doceniać taką cechę jak punktualność, gdy Gryffindor straci pięć punktów? - powiedział Snape, gdy weszły do klasy. - Usiądźcie.
Mimo swego wieku Snape wcale nie złagodniał, ale i tak nie miał już więcej okazji na to, aby odebrać Gryfonom punkty. Przeciwnie, musiał im przyznać dziesięć punktów.
- No i jak tam pierwsza lekcja eliksirów? - zapytał Jimmy, gdy spotkał dziewczyny na korytarzu.
- Pięć punktów mniej.
- Ale Emmy szybko nadrobiła tę stratę - dodała Holly.
- Jak?
- Pytał i pytał, ale przestał, gdy zorientował się, że Emmy zna cały podręcznik na pamięć. Wtedy musiał nam przyznać dziesięć punktów.
Jimmy spojrzał na dziewczynę z osłupieniem.
- Zaleciało mi Walterem - powiedział Jimmy.
- Holly, chodź do dormitorium, muszę nakarmić Tykona.
- Mogę ja go nakarmić? - poprosiła Holly.
- Jak chcesz.
I poszły. Gdy weszły do pokoju wspólnego, Emmy zerknęła na tablicę ogłoszeń. Przed oczami mignął jej czerwony napis:

LEKCJE LATANIA NA MIOTLE ROZPOCZNĄ SIĘ W NASTĘPNY PONIEDZIAŁEK. BĘDĄ ODBYWAĆ SIĘ ZE ŚLIZGONAMI.

Emmy szarpnęła Holly za szatę.
- Spójrz!
- O co chodzi?
- No patrz - Emmy wskazała Holly ogłoszenie.
- Lekcje latania na miotle! Super! - krzyknęła Holly.
- Czytaj dalej.
- Ze Ślizgonami? A niech to wszystkie tłuczki świata!

ROZDZIAŁ SIÓDMY
W drużynie.

Przez następny tydzień Emmy i Holly z niecierpliwością wyczekiwały poniedziałku. W poniedziałek obydwie zjadły tak szybko śniadanie, jakby goniło ich stado irlandzkich kotów - wampirów, o których mówiła niedawno Madame Le Rouge. Gdy zjadły, rozmawiały jeszcze chwilę z Jimmim o wolnych miejscach w drużynie.
- Holly, tata skończył jeść - powiedziała Emmy, odchodząc od stołu.
- Już idę.
I podeszły do Harry'ego.
- Widzę, że jesteście gotowe do lekcji, chociaż wam to raczej niepotrzebne.
Był słoneczny dzień. Lekcja miała odbyć się na płaskiej łące przed zamkiem. Emmy i Holly pomogły Harry'emu przenieść miotły na łąkę. Każda miała po pięć mioteł. Harry miał ich o wiele więcej, ale wszystkie przetransportował za pomocą zaklęcia. Gdy doszli na miejsce, na zielonej trawie ułożyli miotły w dwóch rzędach. Na łąkę powoli schodzili się Gryfoni i Ślizgoni.
- Czy wszyscy już są? - spytał się Harry. - Na początku mam wiadomość dla Gryfonów. Jak wiecie, kapitan drużyny - James Weasley, poszukuje pałkarza i szukającego. Dyrektor Albus Dumbledore pozwolił w tym roku wam, pierwszoroczniakom, brać udział w eliminacjach do drużyny. Czy są chętni? - w górę podniosły ręce Emmy i Holly. - Nikt więcej? No dobrze. Wy dwie zostaniecie po lekcji. - obydwie kiwnęły głowami. - A teraz rozpocznijmy lekcję. Niech każdy stanie przy miotle, wyciągnie prawą rękę i powie "Do mnie".
- Do mnie - zawołali wszyscy jednocześnie.
Miotły Emmy i Holly od razu znalazły się w ich dłoniach. Emmy spojrzała na Corę Malfoy, która stała naprzeciwko. Zauważyła, że jej miotła dopiero za drugim razem wylądowała w jej dłoni. Po jej lewej stronie stały bliźniaczki Cragg, które też miały miotły dopiero za którymś z kolei przywołaniem.
- I tak nieźle sobie radzą - stwierdziła Holly, stojąca koło Emmy.
Gdy już wszyscy mieli miotły w dłoniach, Harry pokazał jak je dosiąść, aby nie spaść.
- Na mój gwizdek odepchniecie się mocno nogami od ziemi. Wzniesiecie się na kilka stóp i wylądujecie, wychylając się lekko do przodu. Uwaga! Trzy... dwa... jeden...
Kiedy rozbrzmiał gwizdek, wszyscy wznieśli się w górę. Andre chwiał się na miotle. Na wysokości pięciu stóp jego miotła okręciła się dookoła własnej osi. Chłopak wisiał już tylko na jednej ręce, kurczowo zaciśniętej na miotle. Widząc to, Harry za pomocą różdżki odholował go na ziemię. Emmy i Holly zrobiły kilka kółek dookoła łąki i wylądowały na trawie.
- To wszystko na dzisiaj. Na następnej lekcji poćwiczymy jeszcze start i lądowanie - mówiąc to Harry spojrzał się na Andre. - Do widzenia.
Gryfoni i Ślizgoni udali się do zamku. Z Harrym zostały tylko Emmy i Holly.
- Po dzisiejszych lekcjach odbędą się na boisku do quidditcha eliminacje do drużyny.
- Ale dlaczego dziadek...
- Miałaś nie nazywać go dziadkiem.
- No dobrze. A więc dlaczego eee ... profesor Dumbledore zgodził się na nasz udział w eliminacjach?
- Może uznał że, wam też trzeba dać szansę.
Harry przerwał zbieranie mioteł i dodał:
- Aha i jeszcze jedno! Jimmy nic o tym nie wie. Macie tu pisemną zgodę na udział w eliminacjach. A teraz zmykajcie na lekcję.

Napisany przez: Ellie 16.05.2003 20:25

No a teraz specjalnie dla Wilczków z pozdrowieniami od Związki Czerwonych Kapturków zupełnie nowy fragmencik rozdziału 7! :impra


Ostatnią lekcją tego dnia była historia magii z profesorem Binnsem. Ciągnęła się jak ser na pizzy. Po skończonej lekcji Emmy i Holly poszły do Harry'ego po miotły. W drodze na boisko dziewczyny rozmawiały.
- Kiedy dostanę się do drużyny, będę mogła latać na swojej miotle.
- To ty masz miotłę? - zdziwiła się Holly.
- No pewnie i to nie byle jaką - Sky Turbo.
- Przecież ta miotła została dopiero zaprojektowana.
- A no tak. Przecież ty nie wiesz.
- O czym?
- Mój wujek, a tata Jimmiego ma sklep ze sprzętem do quidditcha. Przysłano mu ją do wypróbowania, ponieważ jego sklep jest najlepszy w całej Wielkiej Brytanii.
- Ale jakim cudem trafiła do ciebie?
- Dostałam ją na jedenaste urodziny od rodziców.
Kiedy doszły na boisko, spotkały Jimmiego.
- Co wy tu robicie? I po co wam miotły?
- Masz i czytaj. - Emmy podsunęła mu kartkę pod sam nos.
Jimmy wytrzeszczył oczy i wykrztusił:
- O nie! Nie ma mowy!
- Jimmy! Będziemy grzeczne. Damy szansę innym - zażartowała Holly.
- No dobrze. Ale macie do mnie mówić James. Jestem James, kapitan James.
- Tak jest kapitanie! - zasalutowała Emmy, jak majtek na statku.
Na boisku stała mała grupka Gryfonów. Drużyna Gryffindoru była ubrana w strój do gry: szkarłatne szaty i skórzane ochraniacze. Jimmy przestawił wszystkim członków drużyny.
- To jest Mike Morton, nasz pałkarz - wskazał na wysokiego blondyna, który trzymał w ręku pałkę do odbijania tłuczków. - Nie mamy dla niego pary. - A to nasza trójka szukających: Amanda Blake, Jenny Fletcher i Elijah Cain - wskazał na dwie dziewczyny i chłopaka. - A ja jestem obrońcą i kapitanem drużyny i nazywam się James Weasley. Ustawcie się w dwóch grupach - po prawej stronie kandydaci na szukających, a po lewej na pałkarzy.
Holly i Emmy spojrzały na siebie i stanęły po odpowiedniej stronie. Emmy stanęła obok czterech chłopców i jednej dziewczyny. Holly w swoim towarzystwie była jedyną dziewczyną.
- Ja zajmę się naszymi przyszłymi szukającymi, a Mike pałkarzami - powiedział Jimmy. - Najpierw sprawdzimy, jak latacie na miotłach.
Obydwie grupy złapały miotły i wzniosły się w powietrze. Emmy okrążyła parę razy bramki i zatrzymała się w powietrzu. Wyciągnęła z kieszeni szaty pudełko, a z niego szmatkę, którą wyczyściła okulary. Podleciał do niej Jimmy.
- Emmy, latałaś na swojej miotle w lato?
- Nie.
- Pożyczysz mi swojego pudełka na okulary?
- A po co ci ono?
- Zobaczysz. - wziął pudełko i wylądował przy Harrym, który właśnie wszedł na boisko.
Emmy obserwowała ich. Najpierw o czymś rozmawiali. Harry wyciągnął gwizdek i zagwizdał. Wszyscy wylądowali.
- Mike weź skrzynię z piłkami i wybierz najlepszego pałkarza, a ja pomogę Jamesowi wybrać szukającego - powiedział Harry. - James zaczynaj.
- Mam bardzo dobry sposób, aby was sprawdzić. Ten, kto złapie okulary szybciej od pudełka, zostanie szukającym. Wujku... - chłopak podał Harry'emu szmatkę, którą Emmy wycierała okulary.
Harry dotknął ją różdżką i wypowiedział jakieś zaklęcie. Ściereczka zamieniła się w okulary. Rzucił je w stronę bramek, a pudełko uniosło się w powietrze i szybko schowało je wewnątrz siebie. Jimmy rzucał okulary każdemu z osobna. Emmy czuła się coraz bardziej niepewnie. Już cztery osoby nie złapały. Następną osobą, która przystąpiła do testu, był ciemnowłosy chłopak. Już prawie złapał okulary, ale i tym razem pudełko okazało się szybsze.
Teraz przyszła kolej na Emmy. W tym momencie coś przewróciło się jej w żołądku. Dziewczyna wsiadła na miotłę. Spojrzała na Jimmiego, który zamachnął się i rzucił okulary w górę. Emmy wystartowała. Zauważyła, że już obok niej leci pudełko. Przyśpieszyła trochę. Pudełko na chwilę zostało w tyle. Spojrzała się do tyłu. Popatrzyła się na pudełko. Nie zauważyła jednak, że leci prosto na bramkowy słupek. W ostatniej chwili złapała się go ręką. Miotła obróciła się dookoła słupka o 180 stopni. Emmy pochyliła się, aby złapać okulary, wtedy miotła gwałtownie wyhamowała. Złapała je, ale w tej samej chwili ześlizgnęła się z miotły i upadła na ziemię. Pudełko doleciało do jej ręki i zatrzymało się na jej dłoni.
- Emmy! Udało ci się, udało! - Holly podbiegła do przyjaciółki, która siedziała na ziemi i patrzyła z osłupieniem na rękę.
Kiedy zdjęła z niej pudełko, w ręku trzymała już tylko szmatkę.
- Chyba złamałam sobie palca - powiedziała, dalej wpatrując się w szmatkę.
- Chyba znaleźliśmy nową szukającą - powiedział Jimmy.
- Jestem szukającą? - Emmy zerwała się z ziemi i otrzepała. - Jestem szukającą, jestem szukającą, rozumiesz to Jimmy? - krzyknęła dziewczyna, rzucając się chłopakowi na szyję.
- Miałaś nie mówić na mnie Jimmy - powiedział, próbując uwolnić się z uścisku dziewczyny.
- Oni mają dziwną tendencje do rzucania się na siebie - powiedziała ze spokojem Holly do Mike'a
- A to jest nasz nowy pałkarz - powiedział Mike do Jimmiego, klepiąc Holly po ramieniu.

CDN

Napisany przez: Brenda 18.05.2003 17:32

hm..
nudza mnie tego typu fficki, wole jak ktos sam stwarza swoj swiat, a nie urozmaica np. Hogwart.. ogolnie nie mam zastrzezen co do stylu, ale - jest po prostu, troche nudny..

Napisany przez: Ellie 27.05.2003 14:02

A to już końcówka rozdziału siódmego.

Po powrocie do zamku Emmy poszła do skrzydła szpitalnego. Pani
Pomfrey, szkolna pielęgniarka, za pomocą różdżki złożyła jej złamany palec w ciągu dwóch sekund, a potem wcisnęła jej na siłę jakiś dziwnie wyglądający eliksir wzmacniający. Emmy obiecała, że przez następne trzy dni będzie go piła co wieczór. Kiedy wyszła, powąchała eliksir i skrzywiła się.
- Nie ma mowy. Nie będę tego piła, choćby mnie mieli wyrzucić z drużyn. - powiedziała i wylała eliksir do kwiatka, stojącego przy oknie.
Kwiatek natychmiast zrobił się cały brązowy i opadły mu wszystkie listki.
- Ja z tą drużyną to tylko żartowałam - powiedziała i czym prędzej oddaliła się od kwiatka.
Kiedy miała już zakręcać, zauważyła idącą w drugą stronę Madame Le Rouge.
- A tą co tutaj niesie? - zdziwiła się Emmy i zaczęła śledzić nauczycielkę.
Szły nieznanym Emmy korytarzem. Nauczycielka skręciła w następny korytarz. Kiedy Emmy wyjrzała zza rogu, Madame znikła.
- Gdzie ona jest? - dziewczyna podeszła do ściany, kończącej korytarz.
Wisiała na niej makata, przedstawiająca orła. Emmy odchyliła róg makaty. Na ścianie wyrzeźbiona była płaskorzeźba. Po środku znajdował się jakiś dziwny napis:

WŁÓŻ KSIĘŻYCOWE OKO, PRZYSZŁY POZNASZ CZAS. PAMIĘTAM JEDNAK O TYM, ŻE TYLKO DWA OBROTY ŚWIATA MASZ, A POTEM ZNIKASZ.

Nie dowiedziawszy się wiele z napisu, zaczęła przyglądać się płaskorzeźbie, która konkretnie niczego nie przedstawiała - jakieś dziwne znaki, kilka kształtów. Potem Emmy udała się do pokoju wspólnego i opowiedziała Holly, o tym, co odkryła.
- I ona tak po prostu znikła? - dziwiła się Holly.
- Nie mogła się teleportować. W Hogwarcie to niemożliwe.

Napisany przez: agniesha 27.05.2003 20:01

FF pisany fajnym stylem, ale nie podoba mi sie to, ze harry jest nauczycielem latania na miotle.
ogolnie nawet- nawet, nie najlepszy, ale i nie najgorszy. taki przecietny.
w sam raz na popoludnie po dluuuuuugim szkolnym dniu.
no i plus za nie umieszczenie siebie samej w glowenj roli.

powodzenia w dalszym pisaniu!

Napisany przez: Merkury 27.05.2003 20:27

Mi także się podoba. Napisane fajnym stylem, ale mam dwa zastrzeżenia.
Po pierwsze:
Jak to możeliwe, że Ron i Hermiona się pobrali? Możliwe, że mi to nie pasujo bo po przeczytaniu trzydzieści razy czterech tomów Potter'a jestem przyzwyczajony do tego, że oni się nie kochają, ale to tak na marginesie.
Po drugie:
Zapominasz czasem, podkreślam CZASEM znaków typu kropki i przecinki, ale to się nie rzuca w oczy.^^
Mam nadzieję, że już w krótce napiszesz następny part...
Życzę Ci veny twórczej i powodzenia w pisaniu...

Napisany przez: Abaska 31.05.2003 16:29

Przeczytalam.Nie lubie fickow typu HP, ale przelamalam sie i jakos dotarlam do konca. Niezbyt mnie to fascynuje, choc przyznam, ze pomysl z elfem wtrynzalajacym cukierki byl niezly. Wnerwilo mnie troche, ze Hermiona na umor przedstawia zywa kopie McGonnagal. No i jeszcze to jej malzenstwo z Ronem... Duzo rzeczy zaciagnietych jest z ksiazki... Jeden kujonek, powtarzajacy slowa Hermiony wchodzac do Wielkiej Sali, corka Malfoya... Poza tym, jasne bylo, ze skoro byly wolne 2 miejsca: palkarza i scigajacego w druzynie Gryffindoru to zajma je wlasnie Emily i jej qmpela.
Popelniasz czasem razace bledy, np. OBYDWIE. Powinno byc OBIE. Dlatego przeczytaj kilka razy, nim cos wkleisz.
Wklejaj krotsze party, bo ich dlugosc utrudnia troche czytanie.

Napisany przez: Raven 31.05.2003 20:52

Popieram Abaskę. Jak to ktoś kiedyś powiedział "Potter wychodzi nam uszami". Czasami mam wrażenie,że niektórzy ludzie nie potrafią pisać bez niego ficków.

Napisany przez: Ling 04.06.2003 20:26

ff bardzo mi się podoba. co z tego, że jest o hp? jest przecież trochę inny świat, przygody, postacie (chociaż czasem przypominają poprzednich bohaterów, np. ten Walter dokładnie jak Percy). styl pisania też mi się podoba. troszkę czasu zajęło mi przeczytanie całości a właśnie: jak długo to piszecie?

Napisany przez: Ellie 05.06.2003 15:10

Te postaci są podobne, bo w końcu to ich dzieci, dzieci często, przynajmniej w jakimś stopniu, są do rodziców podobne. Ten fick piszemy ponad rok, napisane mamy danaście rozdziałówi jeżeli dobrze pamiętam to będzie ich jeszcze trzy.
Poza tym nasz fick różni się od innych o HP, w roli głównej nie jest Harry, ale jego córka. Postaram się dawać krótsze posty, OK?
I jeszcze jedno: pomysł na to ff powstał bardzo dawno, fick miał być o córce Harry'ego i będzie (niedługo będziemy przygotowywać drugą część, bardziej orginalną).

Napisany przez: Megan 05.06.2003 20:00

Podoba mi się. W przeciwienstwie do niektórych ficków o Potterze nie jest nudny. Piszesz w podobnym stylu co Rowling i dobrze ci to wychodzi.

Napisany przez: Ellie 07.06.2003 20:01

Ten post jest króciutki. Życzę miłego czytania.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Miotła.

Przez kilka następnych tygodni Emmy nie miała czasu na rozmyślanie o dziwnym zniknięciu Madame Le Rouge. Kilka razy poszła z Holly do biblioteki, aby poszukać jakiejkolwiek informacji o Księżycowym Oku. Nawet wszystkowiedzący Andre nie przydał się w tej sprawie. Przez cały październik Emmy i Holly chodziły na treningi, które według nich samych nie były im potrzebne. Nawet, kiedy się obijały, Jimmy nie denerwował się zbytnio. Tylko raz, kiedy od rana miał okropny humor, wydarł się na nie tak, że przez cały tydzień wykonywały wszystkie jego polecenia. Emmy zauważyła, że Holly i Mike bardzo dobrze się dogadują. Częste wypady Holly do biblioteki okazywały się spotkaniami z Mike'm.
Pewnej nocy Emmy leżała na łóżku, wpatrując się tępo w sufit.
- Holly, prawda że podoba ci się Mike - odezwała się nagle Emmy, dalej wpatrując się w sufit.
- CO?!
- Przyznaj się, on ci się podoba.
- Wcale, że nie! - zaprzeczyła szybko Holly.
- Podoba ci się.
- NIE!
- Przyznaj się.
- No, może trochę.
- Wiedziałam! - mówiąc to, Emmy rzuciła poduszką w Holly.
- A to za co?
- Za to, że nic mi nie powiedziałaś.
- Wcale nie musiałam - powiedziała Holly i rzuciła poduszką w Emmy.
Rozpętała się prawdziwa bitwa na poduszki, do której po chwili dołączyły się Aileen, Colleen i Shirley.
- Co tu się dzieje? - dziewczyny usłyszały głos, który należał do profesor Weasley.
- Nic ciociu... to znaczy pani profesor - powiedziała Emmy.
- Jest już późno, kładźcie się spać. Nie chcę słyszeć już żadnych hałasów - nakazała im Hermiona i wyszła, mrucząc coś pod nosem w stylu: "Ach te dziewczyny".
- Ciociu? - zdziwiła się Shirley.
- To przyjaciółka ze szkoły mojego taty. Jest mamą Jamesa Weasleya i mówię do niej ciociu.
- Jamesa Weasleya? Tego przystojniaka, kapitana naszej drużyny? - zapytała Colleen.
- Co ja słyszę. Jimmy ma swoje fanki i to w moim dormitorium - stwierdziła z uśmiechem Emmy.
- Lepiej na niego uważaj - szepnęła jej do ucha Holly, za co oberwała poduszką.
- Jimmy to tylko przyjaciel.
- Dobra, dobra - powiedziała Holly i wróciła do swojego łóżka.
Po upływie dwudziestu minut wszystkie już spały.
Nazajutrz, podczas śniadania, dziewczyny chichotały i żartowały sobie z Jimmiego.
- Zakładamy fan klub Jamesa Weasleya, kapitana DRUŻYNY GRYFFINDORU. Która chce się zapisać?
- Bardzo śmieszne - powiedział James, patrząc na śmiejącego się Mike'a.

Napisany przez: Alisia 07.07.2003 22:02

Świetne.
A najbardziej podoba mi się zestawienie par.
Kto by przeżył po raz kolejny Harego i Hermionę?
Poza tym uważam to opowiadanko za bardzo zabawne.
Potter nie miał nikogo oprócz przyjaciół, a jego córka
jest otoczona gronem wujków i ciotek - miła perspektywa.
To zmienia cały fick, bo nie opowiada już o niechcianym chłopcu, ale o kimś kto wychował się w pełnej rodzinie- beztrosko i bez Voldemorta na karku.
Wiesz, co najbardziej mi się podoba, to to że Dumbledore został mianowany dziadkiem i chyba mu sie to podoba.
A Emily ma tyle różnych ciotek i dziadków, kuzynów w Hogwarcie, a nawet ojców, że musi się pilnować. Mam prośbę-
Napisz coś więcej o syriuszu i jak Harry w końcu pokonał Voldzia, ożenił się no i w ogóle. No i jak został tak normalnym czarodziejem. To trochę dziwne oglądać młodzież jako dorosłych:)
Zwykle się nie rozpisuję i daję jakiś cytat, ale trudno
Poza tym czy stary Knot nadal jest ministrem Magii?
Pozdrowienia dla ciebie, i wytłumacz mi co znaczy MY NAPISAŁYŚMY?

Napisany przez: Longina 22.07.2003 21:54

Hej! Pozdrowienia dla Alisi i odpowiedzi na jej pytania (nie wszystkie):
Knot nie jest ministrem magii, ale nie rozpisujemy się na ten temat i nawet nie wymyślałyśmy nazwiska nowego ministra.
Syriusz mieszka sobie beztrosko na Jawie, został oczyszczony z zarzutów już dawno temu, nie ma żony, mieszka w rezydencji niedaleko plaży, więcej nie zdradzimy.

QUOTE

Pozdrowienia dla ciebie, i wytłumacz mi co znaczy MY NAPISAŁYŚMY?

Bo jesteśmy dwie Ellie i Longina i jest to nasz wspólny fick
O tym jak Harry pokonał Voldzia przekonasz się z siódmej części. My piszemy o córce Harry'ego i zamierzchłe czasy nas nie interesują. Co znaczy "normalny czarodziej'?

A to jest nowa część rozdziału ósmego:

Nadejście poczty przerwało chichoty i żarty. Do Wielkiej Sali wleciały setki sów. Emmy nie spodziewała się od nikogo przesyłki. Jednak wypatrzyła w górze Pestkę i Hedwigę, które trzymały w dziobach dużą paczkę. Zrzuciły ją na stół, wprost na talerz Andre. Owsianka wylądowała na jego idealnie zawiązanym krawacie. Pestka zaczęła dziobać krawat, zjadając z niego owsiankę.
- Andre nie masz czasem ochoty na bekon albo tosta z dżemem? - spytała się Holly.
- Mama mówiła mi, że dzięki owsiance urosnę - powiedział Andre.
Był to chłopiec o niskim wzroście (pewnie dlatego tak często jadł owsiankę) o piegowatej twarzy i czarnych, kręconych włosach, mówiący z francuskim akcentem.
- I ty wierzysz mamie? - zadrwiła z niego Holly.
Emmy nic nie mówiła, tylko rozwiązywała sznurek ze znajomej paczki. Chwilę później na blacie stołu leżała najlepsza miotła na świecie. Miała polerowaną rączkę, na której widniał napis: Sky Turbo. Miotła zaczęła się wyginać i podskakiwać, tak jakby była zrobiona z gumy.
- Niby tylko sprzęt do quidditcha, ale z jakim charakterkiem - powiedział Mike.
- Chodź Holly zaniesiemy ją do dormitorium i pójdziemy na zielarstwo.
Wstając od stołu, Emmy powiedziała sama do siebie:
- A więc mecz na swojej miotle.
Na te słowa miotła się wygięła i lekko drgnęła.
Kiedy szły przez Wielką Salę, oczy wszystkich uczniów zwrócone były w ich stronę. Rozległy się szepty:
- Czy to jakiś nowy model?
Cora Malfoy jak zwykle była złośliwa:
- Trzeba jeszcze umieć latać na takiej miotle - powiedziała.
Ale nawet ta uwaga nie zdołała popsuć dobrego humoru Emmy.
Na zielarstwie pani Sprout pokazała im zaklęcie przycinające rośliny.
- Powtórzcie: Catus flores!
Wszyscy powtórzyli słowa zaklęcia.
- Dobrze, a teraz pójdziemy na skraje lasu. Tam będziecie mogli poćwiczyć.
Holly, odkąd wyszli z zamku, mówiła tylko o tym, co drużyna osiągnie z taką miotłą.
- Znicza będziesz łapać w przeciągu kilku sekund.
- Holly zamiast ruszać językiem, poruszaj trochę różdżką. - wtedy Emmy coś świsnęło koło ucha.
Dotknęła głowy i odwróciła się. Zobaczyła przerażoną twarz Andre.
- Prze - pra - szam - wydusił.
Emmy spojrzała na chłopca, jakby miała go rozszarpać.
- Emmy spokojnie, odrosną - powiedziała szybko Holly, stając między nią a Andre, by ta nie rzuciła się na niego z różdżką.
- WIEM! - odpowiedziała Emmy z zaciśniętą pięścią.
- W sumie to dobrze się stało, już dawno powinnaś je ściąć. Będzie ci wygodniej na meczach - stwierdziła Holly i spojrzała na Andre, który wyglądał jakby kamień spadł mu z serca, niestety na nogę.
Wracając do zamku, Emmy i Holly spotkały Corę i bliźniaczki Cragg. Jak zwykle musiały się czegoś czepić, tym razem włosów Emmy.
- Potter, to jakaś nowa moda - krzyknęła jedna z bliźniaczek.
Emmy i Holly i tak nigdy nie wiedziały, która do nich mówi, Mildred czy Minnette.
- Chodź Emmy - powiedziała Holly. - Z tym trzeba iść do fachowca.
- Fachowca?
- Tak jest, fachowca i specjalisty.
- Możesz powiedzieć o kogo chodzi? - poprosiła grzecznie Emmy z pewną obawą w głosie.
CDN...

Napisany przez: Tajemnicza 22.07.2003 23:00

Bardzo mi sie podba wasz Fick. Jest taki miły i ciekawy. Niektóre sprawy są tajemnicze, a ja lubie wszystko co tajemnicze =D Bardzo lekko się czyta to opowiadanko i nie ma błędów. Znalałam tylko kilka zjedzonych literek. Macie jakis taki lekki "dryg"do pisania. Zebym ja tak miała... Ale dosyć rozczulania hehehe^^ Czekam na nastpnego ciekawego pościka. Pa i pozdraffiam wszystkich.!

Napisany przez: Abaska 24.07.2003 14:47

" który wyglądał jakby kamień spadł mu z serca, niestety na nogę "<-- to mi sie spodobalo =) takie wesole...

Co do textu, tak jak powiedziala Taj, baardzo sympatyczny... Ale naprawde wkurza mnie, ze Emmy to zywa kopia Harry'ego. Pootter mial Blyskawice, najszybsza miotle swiata, Potterowna ma cos tam jakiegos, najszybsza miootle swiata. I to mnie w tym opowie dreczy. Nie klonujcie!! Nie warto =P

Napisany przez: Longina 25.07.2003 19:39

My nie klonujemy, to było uwarunkowane genetycznie Ale nie będziemy ci pisać o tym skąd się biorą dzieci co do miotły, to niedługo dowiesz się paru interesujących szczegółów na temat tego modelu, który się zwie Sky Turbo.

A to kolejny króciutki fragment

Holly ciągnęła ją za rękaw szaty, aż dociągnęła ją do drzwi, przez które Emmy wcale nie chciała przechodzić. Były to drzwi do klasy Madame Le Rouge.
- Ale ja nie chcę. Poradzę sobie - powiedziała Emmy, jakby szła na skazanie.
Holly wepchnęła ją do klasy. Madame Le Rouge właśnie zmieniała kolor firan z różowych w fiołki na różowe w róże.
- Witaj Emmy. Zaraz coś z tym zrobimy. Nie przejmuj się, będzie wszystko dobrze.
Dziewczyny zdębiały. Madame Le Rouge, nawet nie odwracając się w ich stronę i dalej spokojnie zmieniając firanki, wiedziała o co chodzi.
- No, wygląda lepiej - stwierdziła, patrząc na firanki. - Ten fiolet mnie drażnił. No wiecie dziewczynki, róż to taka ostoja spokoju. - dziewczyny rozejrzały się po wściekle różowej klasie, dalej nie mogąc wydobyć z siebie głosu.
Madame wzięła różdżkę, dotknęła głowy Emmy i wypowiedziała zaklęcie.
- I po kłopocie. A teraz zmykajcie, bo spóźnicie się na trening.
Dziewczyny odeszły bez słowa. Uznały, że nie warto tego komentować.
Trening miał być dla Emmy niesamowity. Mogła latać na swojej miotle, ile się da. Na boisku wszyscy chcieli dosiąść jej miotły, choćby na chwilę wzbić się na niej w powietrze, ale Jimmy rozgonił miłośników nowoczesnego sprzętu do quidditcha. Pierwszy mecz w tym roku miał odbyć się z drużyną Ravenclav.
- Koniec tego dobrego. Teraz parę informacji o przeciwniku. - cała drużyna od razu się uspokoiła i zwróciła w stronę Jimmiego. - Krukoni mają nowego szukającego - pierwszaka, podobno dobry - mówiąc to spojrzał na Emmy miotłę, którą trzymała w ręku. - Dziś będę ćwiczył z Emmy, a reszta niech poćwiczy sama, tylko solidnie - tak żeby wyglądało to na trening.
Jimmy i Emmy poszli na jedną stronę boiska, a reszta na drugą.
- No dobra. Widzę nowy sprzęt w rękach. Zobaczymy jak latasz na tej miotle. Chyba nie miałaś jeszcze okazji na niej latać. Jesteś już na tyle szybka, że możesz ćwiczyć z prawdziwym zniczem. Zobaczymy.
Emmy pstryknęła palcami nad leżącą na ziemi miotłą, która od razu znalazła się w jej rękach. Jimmy nie mógł uwierzyć w to co widzi. Kiedy Emmy odleciała, powiedział sam do siebie:
- Nawet nie powiedziała "do mnie".
- Wypuszczaj go! - krzyknęła.
Jimmy otworzył skrzynię z piłkami i wypuścił znicza.
Emmy powiedziała cicho do miotły:
- No dobrze mała, za zniczem. - i miotła ruszyła w stronę błyszczącego w oddali światełka.
Emmy bardzo szybko złapała znicza i z triumfującą mina podleciała do Jimmiego.
- To za łatwe dla ciebie, więc to trochę utrudnimy. Ty się odwrócisz, żebyś nie wiedziała, gdzie odlatuje znicz.
Emmy obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i zawisła głową w dół.
- Wypuszczaj! - krzyknęła Emmy.
I tym razem szybko uporała się z zadaniem. Potem Jimmy utrudnił jej zadanie, ponieważ podczas lotu próbował zrzucić ją z miotły. Ćwiczyli, aż się ściemniło. Po ćwiczeniach Emmy ścigała się z Jimmim po całym boisku.
- Emmy zwolnij! Nie dogonię cię!
Emmy zatrzymała się w powietrzu i odgarnęła włosy z czoła.
- Ładnie ci w nowej fryzurze - powiedział Jimmy, rumieniąc się na całej twarzy.
Emmy, podobnie jak on, zarumieniła się i nie wiedziała, co powiedzieć. Jimmy przerwał niezręczną ciszę, krzycząc:
- Teraz ty gonisz!
Rano Emmy zwlokła się z łóżka z wielkim trudem. Po prawie trzygodzinnym chrzcie nowej miotły i zabawie z Jimmim nie miała siły na nic. W jej dormitorium nie było żadnej z dziewczyn. Emmy, nie spiesząc się zbytnio, ubrała się i zeszła do pokoju wspólnego.

cdn

Napisany przez: Longina 09.08.2003 20:26

Oto ciag dalszy, no moze jego niewielka czesc:

- Cześć Emmy. Ładna fryzura - powiedział Andre, stojąc w bezpiecznej odległości, jakby się bał, że Emmy się na niego rzuci.
- Dziękuję. W sumie nic się nie stało. Możesz spać spokojnie, już się nie gniewam.
- Cześć Andre. Cześć Emmy.
- No nareszcie jesteś, gdzie byłaś? - powiedziała Emmy do Holly, która właśnie weszła.
- Na śniadaniu. Nie chciałam cię budzić, bo wyglądałaś, jakbyś ścigała Jimmiego więcej niż te parę razy, o których mi mówiłaś.
- Oj cicho bądź. Jestem głodna, chodź - powiedziała i pociągnęła Holly za sobą.
Po zjedzeniu śniadania Emmy zgarnęła parę dropsów dla Tykona.
- Muszę go wypuścić na trochę dłużej, bo ostatnio chorował - powiedziała Emmy o elfie.
Przez ostatni miesiąc zmiana pogody nie sprzyjała elfowi, który całe swoje dotychczasowe życie spędził na egzotycznej wyspie.
Rozmowę o Tykonie przerwał Walter.
- Dzień dobry Emmy! Słyszałem że, zamęczyłaś znicza wczoraj na treningu.
- O Wolter! Masz dzisiaj wyjątkowo dobry humor. Coś się ciekawego stało? - spytała się Emmy.
- Nie, dlaczego tak sądzisz? - powiedział takim tonem, jakby nie chciał się dzielić przyczyną swojego dobrego humoru. - Chciałem tylko dać ci do przeczytania Proroka Codziennego. Jest w nim ciekawy artykuł o twojej miotle.
- Dzięki - odpowiedziała i wzięła do ręki gazetę.
Szarpiąc stronami, dotarła do artykułu, który zajmował niecałe pół strony.
"Ministerstwo Magii, a konkretnie wydział sportu, wstrzymał produkcję nowego modelu mioteł "Sky Turbo". Minister Działu Sportu stwierdził, że miotły są niespokojne i drapieżne. A oto relacja zdana przez niezadowolonego klienta.
- Zrzuciła mnie i pobiła - stwierdził.
Obecnie zanotowano, że miotły posiadają tylko cztery osoby w całym kraju. Ich miotły nie sprawiły większych problemów. Resztę wycofano ze sprzedaży. Przewodniczący Związku Działaczy Ligi Quidditcha, Dunbar Oglethorpe , stwierdził że cztery zadowolone osoby, posiadające Sky Turbo, przypadły im do gustu. Według niego te miotły zachowują się jak konie albo wielbłądy."
- Cztery osoby, oswoiłaś miotłę, zmęczyłaś znicza, nic więcej nie trzeba - ten mecz wygramy - powiedziała z pewnością w głosie Holly po przeczytaniu artykułu.
- Uspokój się, skąd wiesz, że tej miotły nie ma ktoś ze szkoły?
- O tym nie pomyślałam.
- Chodź, oddam Walterowi gazetę i zaniosę Tykona do pokoju taty. Dam mu witaminę C. A potem muszę wysłać Pestkę do mamy.
Po południu Jimmy zwołał całą drużynę do siebie.
- Bierzcie miotły i idziemy na trening.
- Jimmy! Odpuść! - powiedziała Emmy. - Wczoraj chyba wystarczająco długo ćwiczyliśmy?
Jimmy popatrzył się na proszącą Emmy, a potem na chichoczącą drużynę.
- Noo... dobrze. Odpocznijcie. Ale w poniedziałek macie dać z siebie wszystko.
- Tak jest, kapitanie James! - krzyknęła chórem cała drużyna i rozeszła się.
Holly poszła gdzieś z Mike'm, a Emmy udała się do szkolnej sowiarni, by dać Pestce list do mamy.
CDN

Napisany przez: Abaska 18.08.2003 12:47

Taa, Longina, wiemy, ze mamy fajne emoty =P

Poza tym: Ty nie masz co robic, tylko posty nabijac, jaki masz aktualnie nastroj? Sorry, ale nie sadze, by to kogos specjalnie interesowalo... W dodatku jakby kazdy pisal, jaki ma nastroj, toby sie niezly smietnik na forumie zrobil. Wiec nastepnym razem sie zastanow, jak z czyms takim wyskoczysz

Co do ficka: Czyli ze ta cala Sky Turbo leci, jak jej sie powie? Jesli tak, to jest to idiotyzm. Jakby lud w szkole mial Sky Turbo, toby wszyscy lapali znicze w trymiga... I zero Quidditha.

Czyzbyscie chcialy tu zrobic romantyka? James i Emmy... Moim zdaniem juz za dlugo sie znaja, by pomiedzy nimi cos zaiskrzylo...

A te dwie ostatnie czesci byly troche nuzace. A moze jakies niespodziewane zwroty akcji? Czytelnika trza czyms przyciagnac, a nie, ze prawie wciaz jest swiadomy, co za chwile sie stanie...

Napisany przez: Longina 18.08.2003 21:20

Poniedziałek był wietrzny. Całą noc padało, a nad ranem pojawiła się mgła, która potem opadła.
- Piękna pogoda. Nie ma co - powiedziała Emmy przy śniadaniu, patrząc na niebo, które zawsze odzwierciedlało to, co się działo na zewnątrz.
- Jak utrzymam się na miotle to będzie dobrze - powiedziała Amanda.
- Będzie znosić kafla - dodał Elijah.
Narzekanie na pogodę przerwało przyjście poczty. Niektóre sowy wyglądały, jakby ktoś je wrzucił do pralki i ustawił na wirowanie. Emmy wyraźnie wypatrywała Pestki.
Czekasz na coś konkretnego? - zapytała Holly, kończąc rozmowę z Mike'm.
- Tak... - złapała małą paczuszkę.
- A można wiedzieć na co?
Emmy powiedziała szeptem:
- Mama sporządziła lekarstwo dla Tykona. Idę do pokoju taty, zmuszę Tykona do wypicia tych ziół. Jak nie będzie chciał wypić, to go zwiążę i wleję mu to do gardła.
- Chyba za pomocą lejka - uśmiechnęła się Holly.
Gdy Emmy wyszła z Wielkiej Sali, Mike zapytał się Holly:
- Co za pomocą lejka?
- Nic, nic, absolutnie nic.
Emmy znalazła krótszą drogę do pokoju taty, nagle gdy już miała skręcać, usłyszała głosy.
- ... Clifford, zmykaj do dormitorium.
- Tak Madame, już idę - powiedział piskliwy głos, po czym ucichł.
- Clifford - u niego od małego widać że, ma tendencję do złego. - powiedziała do siebie Madame Le Rouge. Dobrze, a teraz Emily gdzie jesteś?
Emmy coś podskoczyło w żołądku. "Skąd ona wiedziała, że tu jestem i że się ukrywam" - pomyślała.
- ... Emily. - Madame zawołała jeszcze raz.
Emmy odskoczyła i schowała się za ścianą. Potem zauważyła światło bijące zza ściany i usłyszała trzask zerwanych kabli, wrzuconych w wodę oraz poczuła lekki powiew wiatru. Stała za ścianą jeszcze chwilę. Gdy wszystko ucichło wychyliła głowę. Zobaczyła tylko pusty korytarz, korytarz który już kiedyś widziała. Ten, na którego końcu, za makatą była dziwna płaskorzeźba. Dziewczyna wyszła z ukrycia i podeszła do makaty. Odchyliła róg. Pod spodem wszystko się poruszało. Małe, dziwne znaki zmieniały miejsce tak, jakby były żywe.
- Tu się coś dzieje i to coś poważnego - powiedziała sama do siebie, przykrywając makatą płaskorzeźbę.
Poszła dalej korytarzem. Doszła do zwykłej, szarej, zamkowej ściany i zaczęła się jej przyglądać. Nagle przestała przyglądać się ścianie i wyjęła różdżkę. Dotknęła nią ścianę w miejscu, gdzie był mały, wyskrobany czymś ostrym znicz.
- Disendium - powiedziała cicho, a w miejscu znicza, pojawiła się zwykła klamka. Emmy nacisnęła na klamkę, a fragment ściany otworzył się jak drzwi. Za ściennymi drzwiami był pokój Harry'ego.
Abaska bądz wyrozumialsza jestem sama Ellie

Napisany przez: Abaska 18.08.2003 23:13

Boze!! To ja az taka wredna jestem?? A myslalam, ze takie potulne ze mnie dzieciatko... Cholercia, ze wzgledu na to, ze przerazilas mnie faktem, co tez ze mnie wyroslo teraz bede wyrozumialsza ;]

No, ten part byl lepszy, bo cos sie dzialo. Ale pod koniec mogloby byc "sekretny pokoj Harry'ego", czy cos takiego, bo wychodzi na to, ze ona trafila do jego dormitorium (czytalam to mojemu piecioletniemu bracholkowi i wlasnie dzieki niemu zwrocilam uwage na to potkniecie ). A tak ogolnie to moze byc. Fajnie, ze byl znicz. Takie symboliczne to troche =)

Uaa, mi tez sie nudzi. Mimo, ze sa wakacje i trza troche rodzine pomeczyc, to nuda wieje w tym moim domostwie =P Tylko ksiazki, internet, TV, muzyczka, jedzenie i spanie Niecierpie takiej monotonii... I chyba mi sie powoli na leb rzuca, ale zaczynam tesknic za szkola...

Napisany przez: Longina 12.09.2003 21:04

Oto następny part:
Na krześle na przeciwko kominka siedział i kichał mały Tykon.
- Cześć malutki - powiedziała pieszczotliwie do elfa.
Tykon odwrócił główkę w jej stronę. Był okryty małym kocem. Nos świecił mu się na fioletowo.
- Tykon źle się czuć, Tykon być chory - powiedział ochrypniętym głosikiem i pociągnął noskiem.
- Zaraz coś na to poradzimy, nie martw się - powiedziała i zaczęła wyciągać wszystko z paczki od mamy. Były w niej jakieś suszone rośliny i butelki o podejrzanej zawartości. List dołączony do rzeczy zawierał przepis na przyrządzenie eliksiru.
- Skąd mama to wytrzasnęła?
- Wujek Syriusz jej pomagał - odpowiedział jej tata, który właśnie wszedł do pokoju. - Trudne do przyrządzenia? - zapytał.
- Nie, ale ta ilość jest niesłychanie mała. Kropla tego, gramik tego. Nie ma co, końska dawka.
- Tykon wybacz mi, ale podam ci to później. Muszę najpierw jakimś cudem zmniejszyć kociołek - powiedziała, dalej patrząc na ilości składników.
- Ja się zajmę kociołkiem i resztą, a ty zmykaj do szatni i wciągaj ochraniacze na nogi. Ten mały z Ravenclawu jest podobno dobry - powiedział Harry i prawie że wypchnął córkę za drzwi.
Emmy patrzyła jeszcze minutę na ścianę.
- Czyżby tata wiedział o czymś, czego ja nie wiem? Ta szkoła jest coraz dziwniejsza. Jak tylko wygram ten mecz to muszę się dowiedzieć, o co chodzi.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Druga taka na meczu.

- No, już jesteś. Co tak długo? - zapytała Holly, stojąca w sali wejściowej.
- A, znów sp... - ale przerwała, patrząc na przyjaciółkę. - Oj, spotkałam tatę i gadaliśmy.
W szatni wszyscy sprawdzali, czy Emmy na pewno ma miotłę.
- Mam kilka słów dla was - krzyknął Jimmy, nie mogąc uspokoić reszty. - wszyscy zwrócili głowy w stronę kapitana. - Dajcie z siebie wszystko i postarajcie się wygrać.
Jimmy był naprawdę zdolnym zawodnikiem. Jeszcze rok temu, razem z Mike'm byli najmłodszymi w drużynie Gryfonów. Po pierwszym meczu, który Gryfoni wygrali dzięki strategii Jimmiego, chłopak zyskał uznanie starszych kolegów, którzy mianowali go kapitanem drużyny.
Po krótkiej przemowie Jimmiego drużyna wyszła z szatni i ustawiła się na boisku. Emmy spojrzała na rączkę swojej miotły.
- Wygramy, wygramy - szepnęła do siebie i wzięła głęboki wdech.
Nagle drużyna zaczęła głośno o czymś rozmawiać i kręcić głowami na wszystkie strony.
- Co się stało!? - zapytała Emmy, a w jej brzuchu dochodziło do erozji wulkanu.
- Spójrz na sprzęt ich szukającego. - powiedział Elijah.
Emmy przecisnęła się na przód i zobaczyła chłopca z taką samą miotłą, jak jej.
- Emmy i reszta, uspokójcie się! I tak mamy większe szanse na wygraną.
- Przy takim wietrze? U nich prawie cała drużyna to piąto-, szósto-, a nawet siódmoklasiści - powiedziała Holly z lekkim przerażeniem w głosie.
W tym momencie usłyszeli głos Harry'ego.
- Dosiądźcie mioteł. Na mój gwizdek wzbijecie się w powietrze. Gra rozpocznie się w momencie wyrzucenia kafla.
Emmy popatrzyła w niebo z wielkim niepokojem.
- Uda się, uda się - powtarzała.
Gwizdek ledwo było słuchać w szumie wiatru. Wszyscy wznieśli się w górę. Szaty niespokojnie powiewały.
- Zaczęło się. Kafel w powietrzu, przejmuje Amanda Blake, podaje do Jenny Fletcher. Kafel nadal w posiadaniu Gryfonów. Jenny podaje piłkę do Elijaha. Pałkarz Ravenclawu, Peter Grant, odbił tłuczka na ścigającego Gryfonów. Gryffindor stracił kafla.
Emmy patrzyła z góry na grę. W tej chwili coś świsnęło jej koło ucha. To tłuczek, odbity przez Granta przeleciał i o mały włos nie uderzył jej w głowę.
- Uważaj! - krzyknęła Holly i mocno odbiła go w stronę zawodnika Ravenclavu.
Kafel znowu przejęli Gryfoni, a sprawna akcja Jenny i Amandy sprawiła, że kafel przeleciał przez bramkę Krukonów.
- Dziesięć punktów dla Gryffindoru! - krzyknęła do mikrofonu komentatorka, Puchonka z siódmej klasy.
Na trybunach Gryfonów rozległy się oklaski i okrzyki, zagłuszone przez wiejący wiatr.
- Kafel w posiadaniu Krukonów ... ale uwaga ...
CDN

Napisany przez: Longina 13.09.2003 15:08

Ja wiem kiedy przerwać co? oto następny kawałek:
... przejmuje go Amanda, podaje do Jenny, ta do Elijaha ... i bramka! Następne dziesięć punktów dla Gryfonów, co za błyskawiczna akcja! Pogoda nie sprzyja dziś Krukonom. Mali Gryfoni sprytnie pokonują wiatr.
Emmy rozglądała się po boisku, ale znicza ani śladu. Później zerknęła na Szukającego Krukonów, Clifforda.
- Nie do wiary, następne dziesięć punktów dla Gryffindoru! Wiatr coraz bardziej utrudnia grę. Gryfoni prowadzą 30 do 0.Gryfoni przy kaflu. Znicz się jeszcze nie pokazał. Dzisiaj czeka nas także niezwykłe starcie między szukającymi. Obydwoje mają super sprzęt... Ale co się dzieje! Krukoni przechwycili kafla... zbliżają się do bramek, Scott rzuca i... Jest, jest - pierwsze dziesięć punktów dla Ravenclawu w dzisiejszym meczu!
Przez następne dwie godziny Emmy nie zauważyła znicza, a żadna z drużyn nie zdobyła punktów. Nagle rozległ się gwizdek.
- Przerwa! - krzyknął Harry. - Macie pięć minut - zmykajcie do swoich szatni.
W szatni, w porównaniu do boiska, panowała błoga cisza. Ścigający byli tak zmęczeni, że z trudem łapali oddech.
- Emmy, złap go wreszcie, bo już długo nie pociągnę - powiedziała Jenny, ciężko dysząc.
- Ja też - dodali Elijah i Amanda.
- Ja nie chcę nic mówić, ale minęły już dwie godziny. Gusty na pewno złapałby już znicza - powiedział Mike ze spuszczoną głową.
Holly, widząc że Emmy zmarkotniała jeszcze bardziej, dodała szybko:
- Gusty to pierdoła. On też musiał się rozgrzać zanim złapał znicza. Nie bez kozery ma takie przezwisko.
- Ale nie rozgrzewał się przez dwie godziny. Ja widziałem znicza już ze trzy razy, a ona ani razu.
- Spokojnie Mike, jesteś zmęczony, ale nie musisz wyżywać się na Emily- krzyknął Jimmy. - Na boisko! Jest ciężko, ale sobie poradzimy.
Przed gwizdkiem wznawiającym grę, Emmy podleciała do Holly.
- A tak w ogóle to co to za Gusty?... CDN

Napisany przez: Longina 24.10.2003 18:35

Cos jest nie tak juz 2 party zamiescilam
...
- Mój brat.
- Twój brat, twój brat, nie mówiłaś, że masz brata.
- Siostrę też mam – dodała i odleciała.
Po przerwie Emmy dalej nie mogła zauważyć znicza.
- To niemożliwe. Tyle czasu minęło, a znicza ani śladu. Może jestem ślepa... i go nie widzę. – powiedziała do siebie i zdjęła okulary, żeby je przetrzeć.
I wtedy...
- Znicz! – krzyknęła, nie wkładając okularów na nos.- Złapię go, złapię.- wymówiła przez zaciśnięte zęby.
Parę sekund później pojawił się szukający Krukonów, Ewan Clifford,
- I co Potter, domyśliłaś się wreszcie – powiedział zimnym, grubym głosem i wyprzedził ją.
Emmy przyspieszyła, wyprzedziła go i próbowała wytrącić go z toru lotu.
- Proszę bardzo! Pokazał się znicz. Szukający walczą ze sobą. – komentatorka zwróciła uwagę na szukających, lecących wysoko w górze. – Potter jest silniejsza, chyba złapie pierwsza, ale... Clifford nie poddaje się.
- To ty?! – krzyknęła Emmy, gdy chłopak ją popchnął i o mało co nie spadła z miotły.
- Potter jakby nagle się poddała... Nie, wyrównała, dogoniła Clifforda! – krzyczała komentatorka, nawet nie zauważając, że Krukoni wyrównali z Gryfonami 30:30.
Emmy leciała za zniczem, walcząc o to, by go złapać, ale także o to, by nie zostać zrzuconą z miotły.
- Clifford nie wiem jak ty, ale ja chcę złapać tę piłeczkę – powiedziała do chłopaka, który uśmiechał się szyderczo, a oczy błyszczały mu jak u kota.
Emmy pochyliła się, złapała mocniej rączkę miotły, ściskając ją tak, że okulary trzymane w ręce nie wytrzymały i pękły. Nagle ostro
wyhamowała. Gdy to zrobiła, już nikt nie interesował się grą na dole, nawet reszta obu drużyn. Wszyscy mieli głowy zwrócone w stronę szukających.
- Co ona robi?! Przecież on go złapie – powiedział Mike.
- Cicho, ona wie co robi – uciszył go Jimmy.
W tym czasie Clifford też wyhamował, ale było już za późno. Znicz został złapany w kozi róg, skręcił i leciał wprost na Emmy. Emmy skręciła trochę w lewo. Znicz już miał ją wymijać, ale ona wyciągnęła rękę i... CDN
Jutro jesli sie da bedzie nastepny.

Napisany przez: Longina 25.10.2003 12:45

Musze isc do psychoanalityka a potem wchodzic na strone Wy mnie poprostu stresujecie
... poczuła zimną, złotą kulkę w dłoni. Wypuściła okulary, które spadły na ziemię. Niestety w tej samej chwili tłuczek uderzył ją w bark. Emmy usłyszała jak ciężka piłka miażdży jej łopatkę. Ręka odmawiała jej posłuszeństwa. Emmy już ledwo co trzymała znicza. Gdy usłyszała gwizdek, wypuściła skrzydlatą piłkę z ręki. Wylądowała i zsunęła się z miotły prosto na kolana. Cała drużyna, z uśmiechami na twarzach, otoczyła ją.
- Złapała! Złapała! Dziewczyno, ja cię za to kocham! - krzyczał Mike i skakał do góry.
Spojrzał na Holly i od razu przestał skakać.
- Jej trzeba pomóc - powiedziała.
- Przepraszam - powiedział szybko Mike i spuścił głowę.
Ogólną radość przerwała Emmy.
- Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale wasza szukająca umiera z bólu.
- Zaraz coś na to poradzimy. - powiedział Harry, który przebił się przez tłum Gryfonów.
Rzeczywiście Emmy nie wyglądała zbyt dobrze. Prawa ręka ociekała krwią, była pokaleczona szkłem ze zgniecionych okularów. Druga ręka bezwładnie leżała na jej kolanie.
Emmy została dosłownie przykuta do łóżka w skrzydle szpitalnym. Pani Pomfrey nazajutrz nie pozwoliła jej wstać i zaklęciem przykuwającym zmusiła ją do nie pójścia na zajęcia. Podczas przerwy na lunch przyszła do niej Holly.
- Jak się masz?
- Dobrze, nie licząc tego, że jestem przyklejona do łóżka i nie mogę wstać - powiedziała Emmy z krzywą miną na twarzy. - Co tam na lekcjach?
- Nic ciekawego. Na eliksirach straciliśmy dziesięć punktów, bo Snape jak zwykle się zeźlił. Na historii magii jak zwykle nudy. Na obronie przed czarną magią Le Rouge mówiła nam o złośliwych zaklęciach rzucanych na przedmioty, trochę nudne jak na nią - stwierdziła Holly, patrząc w okno.
- Musisz mnie stąd wyciągnąć, mam dość leżenia - powiedziała Emmy, szarpiąc się na wszystkie strony.
Następne dni w skrzydle szpitalnym były okropne. Picie wszystkiego, co przynosiła pani Pomfrey, było męką.
- Nie mogę - powiedziała Emmy, krzywiąc się nad kubkiem, którego widok sprawiał, że brało ją na wymioty.
- Musisz. To dla twojego dobra - powiedziała pielęgniarka.
- Dzień dobry. Jak się ma szukająca, która prawie na ślepo złapała znicza? - powiedział Harry, który właśnie wszedł do szpitalnego pokoju.
- Okropnie, tato zabierz mnie stąd! Pani Pomfrey więzi mnie tu od czterech dni.
- Mam dobrą nowinę - jutro możesz wrócić do dormitorium.
- A ja myślałam, że mnie do Bożego Narodzenia nie wypuści.
- Jutro Noc Duchów. Wiesz, że Dumbledore wynajął grupę tańczących szkieletów? Niestety ty musisz się jeszcze trochę pomordować, przeżyjesz?
- No, myśl o tym, że jutro stąd wyjdę, będzie mnie trzymać przy życiu - powiedziała Emmy ciężko wzdychając.
Wieczorem, po długiej i wyczerpującej kłótni z panią Pomfrey, Emmy padła ze zmęczenia.
Miała w nocy dziwny sen...CDN

Napisany przez: Longina 25.10.2003 18:12

Mialo byc ladnie! To moj ulubiony fragment pisalam go z Eilly 2 lata temu.
Śniło się jej, że Madame Le Rouge przyszła do niej w nocy i rzuciła na nią jakieś zaklęcie. Byli tam też... tata i ciocia Hermiona. Kręcili się po całym pokoju i o czymś mówili szeptem. - To nie wszystko – na koniec wszedł Dumbledore. – Emmy kończyła opowiadać swój sen Holly, podczas ubierania się rano. – No, już wszystko zabrałam. Mam nadzieję, że już nigdy, ale to nigdy, nie będę musiała tu wracać bez większego powodu.
Kiedy Emmy wróciła do dormitorium, zabrała swoje książki i razem z Holly poszły na śniadanie do Wielkiej Sali. Sala nie była jeszcze przystrojona na Noc Duchów. Mieli się tym zająć po południu Madame Le Rouge i Hagrid.
- Już wyobrażam sobie Wielką Salę – będzie cała różowa – powiedziała Emmy.
- No co ty – wtrącił się Jimmy. – W tamtym roku były świetne dekoracje.
Po śniadaniu dziewczyny poszły na lekcje. Pomimo pobytu w szpitalnej sali, Emmy nie miała zaległości. Holly przynosiła jej codziennie notatki z lekcji. Z okazji Nocy Duchów lekcje zostały skrócone.
Kiedy wieczorem dziewczyny weszły do Wielkiej Sali, zatkało je z wrażenia. Wielka Sala rzeczywiście wyglądała super. W powietrzu wisiały wielkie dynie, wyhodowane przez Hagrida. W całym pomieszczeniu porozwieszano kolorowe lampiony, których blask oświetlał stoły. Wiszące nietoperze z papieru, wyglądały jak żywe. A ze sklepienia sali ciągle sypało się kolorowe confetti w kształcie małych duszków. Na stołach leżały kolorowe serwetki, na których stały półmiski ze słodyczami: ciasteczkami w kształcie mioteł, zielonymi ciągutkami, chrupkami w kształcie zębów wampira, cukierkami, ciasteczkami w kształcie płyt nagrobnych, jabłkami w czekoladzie na patyku oraz dzbanki z hektolitrami dyniowego soku. Na stole nauczycieli stał imponujący piernikowy Hogwart. Jego dach był polany pyszną czekoladą, a ściany oblepione kolorowymi cukierkami. Z jego okien biło światło. Słodka makieta była na tyle dokładna, że była tam nawet maleńka chatka Hagrida oraz fragment Zakazanego Lasu.
Kiedy wstał Dumbledore, wszyscy ucichli. Emmy zapatrzyła się na confetti, które na podłodze rozpuszczało się jak płatki śniegu. Lecz chwilę później zwróciła głowę w stronę dyrektora.
- Życzę wam miłej zabawy i... smacznego! – powiedział i usiadł.
Emmy nie widziała zbyt dobrze bez okularów, których jak na razie nikt nie znalazł na boisku. Lecz jak można było nie zauważyć tej perłowo białej brody Dumbledora.
Na początku wystąpiła grupa tańczących szkieletów. Później przy stołach słychać było rozmowy na przeróżne tematy, jednak przeważał temat o wygranym meczu Gryfonów, zwłaszcza że Emmy siedziała na sali.
- A, zapomniałabym... – powiedziała Emmy, sięgając po ciasteczko w kształcie płyt nagrobkowych z wypieczonym „R.I.P.”
- O czym? – zapytała Holly, kończąc jabłko w czekoladzie.
- O twoim rodzeństwie. Chcę wiedzieć wszystko.
- No dobra. Jak już wiesz, Gusty to mój brat. Rok temu skończył Hogwart...
- Był szukającym Gryfonów.
- Ychy – przytaknęła Holly, przeżuwając jabłko.
- A dlaczego „Gusty”?
- To było prostsze i fajniejsze od imienia Gilbert, a poza tym pasowało do niego.
- No a siostra?...
CDN

Napisany przez: Ellie 19.11.2003 19:18

Dawno nie pisałam postów i widzę, że bardzo jesteście spragnieni nowych partów. Apeluję o cierpliwość! Nie możemy zamieszczać zbyt długich fragmentów, bo nie nadążyłybyśmy z pisaniem

- Siostra ma na imię Sara. Dwa lata temu skończyła szkołę.
- Chcesz powiedzieć, że z dwójki rodziców Ślizgonów, cała trójka ich dzieci trafiła do Gryffindoru?
- O nie! Sara była w Slytherinie, kochała eliksiry i w ogóle kochała się uczyć. Nienawidziła grać w quidditcha, patrzeć na niego też. Tak w ogóle to rodzice doznali małego szoku, gdy dowiedzieli się, że Gusty trafił do Gryffindoru. To, że ja tu trafiłam, już jakoś przeboleli.
- A co teraz robią Sara i Gusty? - zapytała się z zaciekawieniem Emmy.
- Gusty się leni, a Sara podobno niedawno przyjęła pracę w jakiejś szkole...
- Szkole...?! A czego miałaby uczyć i gdzie?
- Tego to ja już nie wiem, ale jestem pewna, że będzie uczyć eliksirów - powiedziała Holly i poszła do Mike'a, który opowiadał o krwawej walce z tłuczkiem podczas meczu.
Po północy wszyscy porozchodzili się do swoich dormitoriów.
Rano Emmy i dziewczyny obudziły się trochę później niż zwykle, ponieważ lekcje zostały przesunięte na późniejszą godzinę tak., aby wszyscy mogli się wyspać po wczorajszej zabawie. Kiedy Emmy spojrzała na swoją szafkę nocną, zauważyła nowe okulary i karteczka. Emmy przeczytała ją.

Emmy!
Niestety nie znalazłem na boisku twoich okularów, a raczej ich szczątków, które nadawałyby się do naprawienia. A że nie możesz chodzić po szkole na pół ślepa, sprawiliśmy ci nowe okulary. Nie zgub ich na następnym meczu!
TATA

- Sprawiliśmy?! - powiedziała ze zdziwieniem Emmy, drapiąc się po głowie.
Emmy doczytała jeszcze postscriptum:
P. s.: Przymierz je!
Emmy włożyła okulary na nos. Były dziwnie lekkie - tak jakby nie miała nic na nosie. Pod pewnym kątem mieniły się to na różowo, to na fioletowo.
- O, widzę że masz okulary na nosie - zagadnął ją Jimmy, kiedy siadała do stołu.
- Dopiero dostałam.
- Nowe?
- Yhy - mruknęła, patrząc co spałaszować.
- Emmy, dzisiaj zaczynamy znowu trenować. Jak myślisz - pozwolą ci?
- A dlaczego mieliby nie pozwolić? Przecież nic poważnego mi się nie stało. A tak w ogóle - co wy z tą liczbą mnogą?
Holly i Jimmy, nie wiedząc o co jej chodzi, spojrzeli na siebie, a Holly powiedziała cicho do Jimmiego:
- Chyba ma jakiś lekki uraz powypadkowy.
- Wszystko słyszałam - powiedziała Emmy.
Po śniadaniu dziewczyny poszły na obronę przed czarną magią.
- Dziś, moi kochani, będziemy kontynuować złe uroki rzucane na przedmioty - powiedziała Madame, kiedy weszła do klasy.
Miała dzisiaj na sobie jasnofioletową szatę, a w blond włosy wpięła różowe spinki.
CDN

Napisany przez: Merkury 21.11.2003 21:13

Hmmm... Widzę lekką poprawę, nareszcie nowy part, ale i tak jest zbyt krótki...
Mam tylko jedno zatrzeżenie... Nie znam się zbyt na polskim, ale pewny byłem, że pisze się szczątek, a nie szczątków... Jeżeli się mylę to mi powiedzcie...
Pozdrawiam i czekam na kolejne części...

Napisany przez: Ellie 22.11.2003 16:15

Nie wiem, czy masz rację, ale spytam się polonistki i jeżeli jest źle to poprawię. Ale dzięki za zwrócenie uwagi.
I proszę mi tu nie grozić Avada Kedavra!!!
Następny part zamieszczę może jutro, bo teraz nie piszę z domu, a na kompie mam plik z opowiadaniem.

Napisany przez: Cinija Nicija 26.11.2003 11:26

Zobaczmy
szczątek -t ki a. - t ku -t kiem - t ków
I co?
Kto miał racje?

Napisany przez: Nea 26.11.2003 15:07

Opowiadanie nie jest złe, całego nie czytałam ale:

Primo: dziewczyny zamieszczajcie w swoim tempie, nie macie w domu neta, to trudno

Secundo: cała reszta czekać spokojnie

Tercjo: dziwię się że żaden mod nie wykasował waszych postów typu: "daj kolejnego parta nooooooooooooooooo"

Napisany przez: Ellie 27.11.2003 15:41

Nie zapomniałam o was, ale mam strasznie dużo do nauki i do zrobienia i nie mam za bardzo czasu
Okularnicy, łączmy się!!!!! Nawiasem mówiąc Longina też nosi okulary.
Mam w domu internet, ale nie stałe łącze więc muszę się ograniczać.
Wiedziałam, że mam racje, jestem nieomylna (a na dodatek skromna ) Chodzi mi o te szczątki oczywiście.
Oto obiecany part:

- Może ktoś odświeży nam pamięć i powie, o jakich urokach mowa była na poprzednich zajęciach?
Ręka Andre szybko wystrzeliła w górę.
- „Areia Ver”, ..., ...
- Bardzo dobrze Andre. A czego dotyczy „Areia Ver”?
- Jest rzucane na szklane przedmioty, okulary, lornetki.
- A kto wie, jak zdjąć te zaklęcia z danych przedmiotów? Panna Baldwin i panna Potter wolą rozmawiać o meczu niż uważać na lekcji. Rozumiem, także lubiłam wiatr we włosach, cudowne prawda? No, ale nie o tym chciałam mówić. Panna Potter przygotuje mi referat z dwóch ostatnich lekcji. Aha, a panna Baldwin jej pomoże. Andre...
- Ja też mam napisać? – zapytał z nadzieją w głosie.
- Nie, Andre. Powiedz pannom Potter i Baldwin, jak można zdjąć te zaklęcia?
- Nie można ich zdjąć, są dość silne, więc gdy próbujemy je zdjąć, przedmioty nie wytrzymują i zamieniają się w srebrzysty pył.
- Doskonale, dziesięć punktów.
Zabrzmiał dzwonek.
- Ta baba się na mnie uwzięła – powiedziała z oburzeniem Holly. – A niech to wszystkie tłuczki świata. Nawet nie wiem dlaczego. Kiedy leżałaś u pani Pomfrey, po każdej lekcji zadawała mi wypracowanie.
- Chyba będę musiała zwrócić się z pomocą do Andre. Przecież nie było mnie na ostatniej lekcji, więc jak mam napisać ten referat?
Po południu Emmy i Holly wzięły swoje miotły i poszły na boisko. Dotarły tam pierwsze. Było zimno, więc ze zniecierpliwieniem wyczekiwały reszty drużyny.
- No drużyno, do dzieła. Ostatni mecz poszedł nam świetnie, ale nie można spoczywać na laurach. Nie chciałbym, aby przerwała się nasza dobra passa. Następny mecz dopiero w marcu, ale do końca listopada będziemy trenować, aby nie stracić formy. – powiedział na wstępie Jimmy.
Chciał coś jeszcze dodać, ale Emmy szybko wtrąciła:
- No dobra, zaczynajmy, bo mi zaraz uszy odpadną z zimna.
- James!!! – krzyknęła Hermiona, która stanęła koło wejścia na boisko.
- Co przeskrobałeś, James? – spytał się Elijah.
- Chyba nic, ciekawe o co chodzi.
- Emily to samo, do mnie! – krzyknęła Hermiona.
Oboje podbiegli, nie mając zielonego pojęcia, o co chodzi.
- James, co ona tu robi?! – zapytała z groźną miną Hermiona.
- Przyszła na trening mamo, przecież widać.
- Emily dopiero co wyszła z łóżka i doszła do siebie, a ty mój panie pakujesz ją od razu na miotłę?
- Ciociu, nic mi nie jest.
- O nie, moja młoda damo, nie wsiądziesz na miotłę przez najbliższe dwa tygodnie, dopóki ja uczę w tej szkole.
- A mogę przynajmniej obserwować?
- Na to się mogę zgodzić, ale jeżeli zobaczę cię na miotle to... – urwała. – James, jak mogłeś być tak nieodpowiedzialnym.
- Ale mamo...! – powiedział Jimmy, ale Hermiona już odeszła. – Trudno, siadaj na trybunach albo idź do zamku. – powiedział do Emmy.
- Idę do biblioteki, napiszę referat dla Madame Różowej.
Emmy zabrała miotłę i skierowała się w stronę zamku. Kiedy szła przez boisko, zauważyła coś w trawie. Była to garstka srebrzystego piasku, obok którego leżał kawałek oprawki od...

CDN

Urwałam w takim momencie, wredna jestem co nie????

Napisany przez: Ellie 28.11.2003 14:17

Ma się ten talent, co nie???
A tu króciutki fragmencik i jest to koniec rozdziału 9.

- ...moich okularów. - zdziwiła się Emmy.
Doszła do biblioteki i poprosiła panią Pincey o jakąś książkę o urokach. Bibliotekarka podała jej opasłe tomy m.in. "Zgrywusów z różdżką i złośliwych zaklęć". Po pięciu minutach książki ją zakryły.
- I ja mam to przeczytać? - powiedziała do siebie i zaczęła przerzucać kartki książki.
Zatrzymała się na stronie z zaklęciem, które Andre wymienił na lekcji. Było to zaklęcie "Areia Ver".

Jest to mało skomplikowane w rzucaniu zaklęcie. Rzucane jest na szklane przedmioty. Powoduje, że np.: w szklankach, kubkach, kieliszkach płyny stają się niewidoczne. Zaklęcie to wykorzystywane jest do robienia złośliwych żartów. Stosowane często na okulary. Sprawia, że osoba nosząca okulary, nie widzi jakiegoś określonego przedmiotu. W przypadku próby odczarowania przedmiotu, zamienia się on w srebrzysty piasek.

- Piasek..., srebrzysty. - szepnęła do siebie Emmy. - Coś tu śmierdzi.
Zabrała swoje notatki i wyszła z biblioteki.
cdn

Mogę wam jeszcze zdradzić tytuł następnego rozdziału- "Pocałunek". A teraz niech was zjedzą domysły.

Napisany przez: Tajemnicza 28.11.2003 17:53

Mmmmm, smaczne, smacze ale za krótkie. Do jasnej cholery, czemu wszyscy pisza takie krótkie party?! Ja tu przychiodze po miechu, a wy mu tu takie parciki dajecie. Nie moge.... Co do opowa, jest ciekawe, ale sa bedy stylistyczne, które czasami naprawdę denerwują =/ Ogólenie jest dobrze i nie ruywaj w takich moemntach bo to tesz strasznie denerwuje =/ Powodzenia...

Napisany przez: Alisia 28.11.2003 22:08

Ja mam okulary, ale małej wampirzycy nie przystoi ich nosić
Nie.. ja mam świra na punkcie historii starożytnej, ale trudno. Mam do ciebie prośbę: jeśli kogoś uśmiercisz, połóż mu na oczy monety (a raczej wy)....
Wole być przesądna. I uważajcie z tymi pocaunkami, bo faktem fakt, że jak powiedział pewiem wybitny męski szowinista, "kobiety są c z y m ś pomiędzy mężczyzną, a zwierzęciem./ Platon/ Więc kim jest dziewczyna??

Napisany przez: Longina 29.11.2003 17:52

Mordoklejka co ci sie tam klei w glowce? Oto next part:
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Pocałunek

Ku zdziwieniu Emmy, Madame Le Rouge dała jej za referat piętnaście punktów, a Holly dostała pięć za rzekomą pomoc.
- Jeszcze dzisiaj dwie godziny eliksirów i wolność, ferie świąteczne! – powiedziała do Emmy Holly, kiedy schodziła ze schodów.
- Poczekaj, daj mi się obudzić, to się pocieszę razem z tobą – stwierdziła Emmy.
Historia magii była wyjątkowo nudna i sprzyjająca milej drzemce.
Hogwart już od paru tygodniu przykryty był białym, puchatym śnieżkiem. Po lekcjach uczniowie wychodzili na błonia i rzucali się śnieżkami. Emmy, Jimmy, Holly i Mike stoczyli prawdziwą bitwę śnieżną.
Po lekcji profesora Binnsa dziewczyny zeszły do lochów. Przed klasą Snape’a byli już Ślizgoni.
- To niewiarygodne. Jak ona mogła, mam dość tej baby. – Emmy i Holly usłyszały czyjeś narzekania. – Nie zniosę jej dłużej. Jak tak dalej pójdzie, to wynoszę się z tej budy.
- O, biedna Cora, nie radzi sobie z nadmiarem obowiązków uczniowskich – powiedziała od niechcenia Holly, lecz z lekkim grymasem zadowolenia na twarzy.
- Baldwin i Potter, bohaterki ostatniego meczu. Baldwin – Morton poprosił cię już o rękę? A może ty Potter wreszcie zrozumiałaś, że znicza trzeba szukać, a nie czekać, aż sam podleci pod nos?
- Co tu się dzieje? – zapytała, schodząca ze schodów, Madame Le Rouge.
- Nic Madame, tylko prowadzimy małą wymianę zdań – powiedziała Emmy przez zaciśnięte zęby.
- To dobrze, bo już myślałam, że się kłócicie.
- Ależ skąd – powiedziały jednocześnie Holly i bliźniaczki Cragg, stojąca za Corą.
Madame Le Rouge weszła do klasy profesora Snape’a i zamknęła drzwi.
- Po co ona idzie do Snape’a? – zdziwiła się Holly.
Emmy wzruszyła tylko ramionami i dalej patrzyła na Corę, która znowu zaczęła narzekać.
- To koniec. Nie wytrzymam już dłużej. Wysyłam sowę do ojca.
- Co ona jej zrobiła? – powiedziała do siebie Emmy.
- O, dziękuję Severusie, jesteś kochany – powiedziała z uśmiechem na twarzy Madame Le Rouge, wychodząc z klasy.
- Dla ciebie wszystko, moja droga.
- No to pa.
- Do widzenia – pożegnał się rozanielony Snape i zaprosił grzecznie wszystkich do klasy. – Zapraszam, zapraszam.
Nikt nie mógł uwierzyć w to co usłyszał, ani w to co zobaczył po wejściu do klasy. W całej klasie było mnóstwo zapachowych świec i kadzidełek, w kominku rozpalono ogień, a na biurku stał wazon z kwiatami.
- Zaraz przyłączę się do narzekań Cory – stwierdziła Emmy, rozglądając się po klasie. – Co ona zrobiła Snape’owi?
Wygląd klasy nie był jednak tak wstrząsający, jak samo zachowanie Snape’a. Był miły przez całe dwie godziny. Gdy podał wszystkie składniki nowego eliksiru, nikt i tak nie zwracał na to uwagi. Wszyscy patrzyli tylko na nauczyciela. Po omówieniu wszystkiego, usiadł przy biurku, powąchał kwiaty i otworzył książkę, na której widniał napis „Zdrowa cera - ważna rzecz”.
- On zbzikował, czyta o maseczkach z ogórka i błocie z witaminami – powiedziała Holly, patrząc na profesora z otwartymi szeroko oczami.
CDN

Napisany przez: Merkury 29.11.2003 17:59

No, zaczyna się robić ciekawie... Tylko znowu jest za krótkie...
Parę błędów jest, typu kropki przed myślnikami i powtórzenia, ale nie rzucają się w oczy...
Czekam na następne party i pozdrawiam

Napisany przez: Alisia 29.11.2003 18:57

Wiecie, ja przestaję śledzić ten temat Wciąż dajecie takie krótkie party, że to przekracza wszelką .... słowo mi uciekło, ale chyba się domyślacie. Po prostu to nie trzyma w napięciu, to wkurza i zniechęca. Wolę żebyś dała za miesiąc coś przyzwoicie długiego, niż żebym się wkurzała przez cały czas....

Napisany przez: Ellie 01.12.2003 15:34

Nie bądźcie tacy niecierpliwi!!! Naprawdę gdybyśmy wysyłały dłuższe party to szybko by się nam skończyło opowiadanko. My ciągle je piszemy, a że ostatnio nie ma zbytnio czasu, to idzie to wolno. Zostało nam jeszcze dwa i pół rozdziału w zeszycie, a do przepisania na komputer sporo więcej.

Alisia- mówi się: to przekracza ludzkie lub wszelkie pojęcie.

A jak wam się podoba przemiana Snape'a????

...
Wieczorem do Hogwartu miał zawitać Ron, który został zaproszony przez Dumbledora w jakiejś tajemniczej sprawie. Dopiero później okazało się, że Ron miał dostarczyć nowe miotły szkolne. Na święta w zamku zostało bardzo mało osób: Emmy, Jimmy, Holly, Mike, dwóch Ślizgonów z czwartej klasy, trzech Puchonów z siódmej i Ewan Clifford z Ravenclaw.
Jak co roku, Hagrid ściął dwanaście choinek z Zakazanego lasu. Madame Le Rouge i profesor Flitwick wieszali na nich ozdoby. Choinki przystrojono kolorowymi łańcuchami, nie wypalającymi się świeczkami. Złote i srebrne kule latały w powietrzu i po kolei zawieszały się na zielonych gałązkach. Emmy przyglądała się wszystkiemu z otwartą buzią.
- Emmy! - zawołała ją Madame Le Rouge, stojąca koło ostatniej nie ubranej choinki. - Może ty i Holly chcecie ubrać ostatnią?
- My?!
- Tak. Może w ten sposób odkryjecie w sobie duszę artysty.
Zabawa przy ubieraniu choinki była wspaniała.
- Chyba nie ma już bombek. Przyniosę jeszcze trochę, mam je w gabinecie - powiedziała Madame, patrząc na prawie ubraną choinkę.
- Pomogę pani - zaoferowała się Emmy.
- Nie, nie trzeba, poradzę sobie - szybko odpowiedziała.
- Ależ pomogę.
- No, ee... no dobrze - powiedziała Madame Le Rouge i poszły na górę.
Weszły parę pięter w górę i minęły skrzydło szpitalne.
- No, jesteśmy - powiedziała Madame, wskazując na drzwi do gabinetu.
Madame otworzyła je i obie weszły do środka.
- Ja pójdę do mojego schowka, a ty Emmy zostań tu, bo jako nauczycielce nie przystoi mi pokazywać swojego bałaganu - zaśmiała się i weszła do sąsiedniego pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.
- Jak na babkę, która ma świra na punkcie różowego, jest nieźle - Emmy powiedziała sama do siebie.
Gabinet wyglądał całkiem normalnie z wyjątkiem tylko jednej rzeczy. Na półkach, na ścianach, dosłownie wszędzie wisiały i stały zegary - małe, duże, takie i siakie. Dziwne było jeszcze to, że każdy wskazywał inną godzinę. Emmy rozglądała się po pomieszczeniu, a jej oczy widziały tylko wskazówki, jej uszy słyszały tylko tykanie. Kręciła się dookoła pośrodku dywanu i nagle zatrzymała wzrok na jednym z zegarów. Wskazywał on prawidłową godzinę. Emmy podeszła do niego. Zegar nie był jednym z największych, ale był spory, jego tarcza dziwnie się mieniła. Emmy otworzyła szybkę zegara i wtedy tarcza zniknęła, lecz liczby dalej były na swoich miejscach. W głębi zegara na soczysto - czerwonej tkaninie leżał dziwny medalion. Okrągły kształt zawierał półksiężyc, na którym jak na huśtawce leżał mały, okrągły kamyk. Emmy zajrzała głębiej, by go obejrzeć. Wewnątrz kamienia kłębił się niebiesko - zielony dym. Nagle jeden z zegarów zaczął dzwonić. Emmy szybko zamknęła szybkę i odeszła od zegara. Tarcza dalej była przezroczysta. Madame Le Rouge właśnie otworzyła drzwi do schowka. Emmy szybko zasłoniła zegar.
- No, tyle chyba wystarczy - powiedziała Madame, dźwigając trzy wielkie pudła.
Dziewczyna obejrzała się gorączkowo, tarcza się pojawiła.
- Eee..., pomogę pani.
Zeszły na dół i razem z Holly skończyły ubierać choinkę.
- Emmy, co się stało?- zapytała się Holly, gdy wracały do dormitorium. - Nie odezwałaś się, odkąd wróciłaś z ta babką i bombkami. Zrobiła ci pranie mózgu jak Snape'owi, czy co?
- Nie, tylko... trochę się źle czuję i jestem śpiąca.
CDN

Napisany przez: Mordoklejka 02.12.2003 21:39

Napisany przez: Merkury 03.12.2003 09:23

Napisany przez: Ellie 06.12.2003 14:39

Hej! Wszystkiego najlepszego z okazji Mikołajek! A oto prezencik ode mnie- duży fragmencik. Zamieszczam już do końca ten rozdział.

Świąteczny poranek był jeszcze bardziej przyjemny niż wieczór poprzedniego dnia. Emmy otworzyła oczy, lecz nie zobaczyła dormitorium, tylko stertę kolorowych paczek i paczuszek.
- Prezenty, super! - krzyknęła. - Holly wstawaj!
- Po co, mamy wolne.
- O.K., skoro nie chcesz wiedzieć co za prezent sprawił ci Mike.
- Mike... prezent... Co? Prezent! - zerwała się z łóżka tak, że z niego spadła, wpadając przy tym na stertę kolorowych pudeł.
- Od których zaczynamy? - zapytała Emmy, wyciągając Holly z jej prezentów.
- Od największych ma się rozumieć - stwierdziła Holly.
- A może od tych najbardziej ruchliwych?
- Które masz na myśli Emmy?
- Ten i ten - pokazała na dwie małe paczuszki, jedną ze swojej sterty prezentów i jedną z Holly.
Obie podniosły swoje paczuszki i powoli zaczęły otwierać.
- Ja się zaczynam bać - powiedziała Holly.
- Nie wygłupiaj się, przy twojej jest kartka z nazwiskiem Morton- tam gdzie jest to nazwisko, nie ma się czego bać.
Holly spojrzała na karteczkę.
- Przeczytaj swoją - powiedziała.
- "Wszystkiego lepszego, bo nic nie może być najlepsze. James." - przeczytała. - Ciekawa jestem, gdzie to wyczytał.
- Emmy patrz - powiedziała Holly.
Emmy spojrzała z nad kartki. Na nadgarstku dziewczyny była śliczna, złota bransoletka.
- Super, prawda? Otwieraj swoją.
Tak jak obie przypuszczały, w paczuszce Emmy także była bransoletka. Oba świecidełka były ściśle związane z pozycją dziewczyn w drużynie. Bransoletka Emmy trzymała na uwięzi trzy malutkie złote znicze ze srebrnymi skrzydełkami. Próbowały odfrunąć, ale łańcuszek był zbyt ciężki, żeby go uniosły. Przy zapięciu była mała, złota tabliczka z wygrawerowanym napisem: "Dla Emily od Jamesa". Za to tłuczki przy bransoletce Holly mieniły się wszystkimi kolorami tęczy, będąc jednocześnie czarnego koloru.
Po opanowaniu zdziwienia z dość nietypowego prezentu obie stwierdziły, że chłopcy postarali się bardziej niż one. Emmy otworzyła resztę prezentów. Od mamy i taty dostała słodycze. Lecz tata dał jej jeszcze coś extra. Mapę, którą Emmy dobrze znała z opowiadań taty. Była to Mapa Huncwotów. Do mapy dołączona była karteczka:

Poszalej troszkę, tylko nie przesadzaj, bo jeśli coś zbroisz to skonfiskuję.
TATA

Spojrzała na mapę. Zauważyła, że w pokoju wspólnym siedzą Mike i Jimmy. Emmy i Holly zeszły do chłopców.
- Cześć tato - powiedziała do Harry'ego, który właśnie wszedł do pokoju. - Ładne skarpetki, to od tego skrzata?
- Tak, od Zgredka. Ładne, co nie? Tym razem lewą mam o dwa numery za dużą.
- Po co wpadłeś?
- Powiedzieć Jamesowi, że jego tata wyjeżdża. Dlaczego pytasz, coś chciałaś?
- W sumie to nie, tylko...
- Dzień dobry panie profesorze!
- Dzień dobry Holly. Dużo miałaś prezentów?
- Sporo - powiedziała Holly. - Emmy, spójrz na nich - dziewczyna wskazała na chłopaków.
- Tato, oni są jak ten twój skrzat - powiedziała Emmy, patrząc jak Mike i Jimmy wymieniają się skarpetkami od dziewczyn.
- James! - zawołał Ron, który właśnie wszedł do pokoju przez dziurę za portretem Grubej Damy.
- O, cześć tato! Wujku, ładne skarpetki.
- James, jadę do domu. Pilne wezwanie.
Harry zrozumiał, odsunął się i zabrał ze sobą resztę dzieciaków przed kominek. Emmy usiadła w fotelu, najbliżej Jimmiego i Rona. Tata mówił do chłopca, jakby ten coś przeskrobał:
- James, zachowuj się jak na Weasleya przystało. Uważaj na mamę. Nie sknoć czegoś.
- Dobrze tato, będę grzeczny. - Emmy zauważyła, że Jimmy skrzyżował palce.
Świąteczny obiad był cudowny. Potrawy kusiły zapachem i samym wyglądem. Lecz Emmy miała w głowie zupełnie co innego. Jej myśli kłębiły się jak dym z niespodzianki Mike'a, która właśnie wybuchła, a na podłogę spadło parę śmiesznych stworzonek - Gumofelków. Nagle przy stole rozległ się śmiech.
- Emmy, Emmy!- zawołała Holly.
- Yyy... coś się stało?
- Włosy...
- Co z nimi?
- Masz Gumofelka we włosach.
- Emily, dobrze się czujesz? - spytała się Madame Le Rouge.
- Tak, ale lepiej pójdę na górę.
Emmy, mówiąc "na górę", wcale nie miała na myśli swojego dormitorium. Od razu poszła do korytarza z dziwna płaskorzeźbą. Gdy doszła, rozejrzała się uważnie. Nasłuchiwała przez chwilę, czy nikt nie idzie. Gdy stwierdziła, że nikt nie kręci się w okolicy, zdjęła makatę z orłem i zaczęła oglądać uważnie płaskorzeźbę. Nic się nie poruszało, tym razem nie było żadnych napisów.
- Dobra. O co tu chodzi?
Płaskorzeźba przypominała tarczę zegara, na którym nie było jednak wskazówek. Emmy spojrzała na środek tarczy. Wgłębienie po środku było odciskiem medalionu z gabinetu.
- Księżycowe oko - szepnęła do siebie Emmy.
Rozejrzała się jeszcze raz. Na korytarzu było bardzo zimno. Emmy wiedziała, co teraz zrobi. Poszła do gabinetu Madame Le Rouge. Idąc korytarzami, nie wiedziała czy trzęsie się z zimna, czy może ze strachu. Doszła do drzwi gabinetu.
- Alo-ho-mora - szepnęła, a jej dolna szczeka trzęsła się z zimna.
W zamkowych ścianach, gdy się nie grzało, było równie zimno jak na dworze.
Weszła do pokoju, było w nim cieplej niż na korytarzu. Podeszła do odpowiedniego zegara, otworzyła go i wyjęła medalion.
- Zaraz zwrócę - powiedziała, ale chyba tylko sama do siebie.
Poszła do płaskorzeźby, nie wiedząc za bardzo co robić. Po prostu włożyła medalion do wydrążonego miejsca. Pasował idealnie. Nagle na ścianie wszystko zaczęło się poruszać i przemieszczać. Jednak po chwili wróciło na swoje miejsce. Tylko w jednym miejscu nastąpiła zmiana, nad Księżycowym Okiem pojawił się napis:

W CZASIE GRZEBAĆ NIE WYPADA,
WIĘC JEŚLI NIE WIESZ, CZEGO CHCESZ,
ODEJDŹ I KSIĘŻYCOWE OKO WEŹ.

Emmy stała z otwartą buzią i czytała napis. Nagle usłyszała kroki i dwa głosy.
- Jeśli to Le Rouge, to już po mnie - szepnęła do siebie i szybko wyrwała ze ściany Księżycowe Oko.
Nie było jej już zimno, wręcz przeciwnie, zrobiło jej się gorąco. Zaniosła szybko medalion na swoje miejsce. Mało brakowało, ledwo co schowała się za rogiem, gdy zza rogu naprzeciwko wyszli Snape i Le Rouge.
- Och Severusie, jesteś wspaniałym komplemenciarzem - powiedziała kobieta, zasłaniając twarz, jakby się zawstydziła.
- Moja droga Madlen, tak nie lubię się z tobą rozstawać, ale niestety - powiedział Snape, biorąc jej dłoń i całując.
- Dziękuję, że mnie odprowadziłeś. No to dobranoc.
- Dobranoc moja miła.
Emmy coś przewróciło się w żołądku, zrobiło jej się wręcz niedobrze. Gdy Le Rouge weszła do siebie, Emmy poszła za Snape'm, chowając się po drodze za zbrojami, żeby dojść niezauważoną do dormitorium. Jednak później uznała, że nawet gdyby skakała na jednej nodze i machała rękami przed jego nosem, to i tak nie zwróciłby na nią uwagi.
W pokoju wspólnym byli Mike i Holly.
- Gdzie Jimmy, muszę z nim porozmawiać - powiedziała szybko i niewyraźnie Emmy.
- Nie ma go, jest na dole z mamą.
- Trudno, pogadam z nim jutro - powiedziała i poszła do dormitorium.
Holly poszła za nią. Emmy położyła się na łóżko, bolały ją brzuch, głowa i, z niewiadomej przyczyny, prawa ręka.
- Emmy, co się z tobą dzieje? - zapytała Holly, najwyraźniej bardzo martwiąc się o przyjaciółkę.
- Nie wiem, może jestem po prostu zmęczona.
Emmy nie wiedziała dlaczego, ale czuła w środku pewną obawę, że nie powinna mówić Holly o wszystkim, co odkryła, o Księżycowym Oku.
- Emmy powiedz, może będę mogła ci pomóc. A tak w ogóle to gdzie byłaś?
- Noo siedziałam tu, a jak mi się znudziło to poszłam do pokoju taty... Och! Nie mogę tego przed tobą ukrywać! - krzyknęła i wstała z łóżka.
- Czego?!
- Ja widziałam, widziałam jak Le Rouge całowała się ze Snape'm - powiedziała szybko to, co jej ślina przyniosła na język, czując że nie powinna mówić o medalionie.
- Co?!
- Tak! Jestem w szoku, wiec daj mi odpocząć - mówiąc to zaczęła sobie masować nadgarstek prawej ręki, bo czuła, że dzięki temu przestaje boleć.
Rzuciła się na łóżko i zasłoniła zasłonkę, tak aby Holly nie widziała jej twarzy. Słyszała tylko, jak Holly też się kładzie i mówi sama do siebie:
- To niemożliwe, Snape i różowa maniaczka.
Po jakimś czasie obie zasnęły.

Napisany przez: Merkury 06.12.2003 21:52

No właśnie, wszystkiego najlepszego, ale nie o tym chciałem mówić.
Jeżeli chodzi o ten part to jest w nim parę powtórek, ale po za tym nie mam się czego czepić... (aż dziwne, no nie? )
Gorąco pozdrawiam i czekam na następne party...

Napisany przez: Ellie 09.12.2003 15:48

Merkury: gdzie na przykład są powtórki, to postaram się poprawić.
I co w końcu z tym pocałunkiem, zaskoczeni???

Napisany przez: Mordoklejka 09.12.2003 21:33

Napisany przez: Ellie 12.12.2003 14:04

A o to pierwsza część rodziału 11. Muszę wam powiedzieć, że jest to mój ulubiony jak na razie rozdział.


ROZDZIAŁ JEDENASTY
Wrotycz

Przerwa świąteczna była w miarę spokojna, nic ciekawego się nie działo. Nic ciekawego także zdaniem Emmy, która postanowiła, że nie będzie ruszać Księżycowego Oka, lecz będzie dążyć do bliższego poznania Le Rouge. Dalej trwała w przekonaniu, że gdzieś już ją widziała. A to, co zdarzyło się kilka dni później, miało ją upewnić w tym przekonaniu. Z samego rana poszła do biblioteki. Nie wierzyła, że przy takiej ilości książek nie znajdzie nic o Księżycowym Oku.
- Kurczę, nic, ani jednego słowa – powiedziała, zamykając setną z kolei książkę. – Mam dość, idę do dormitorium.
Wstała i już miała wychodzić, gdy zza półek usłyszała rozmowę bibliotekarki z Madame Le Rouge.
- Dzień dobry Madame. W czymś pomóc?
- O tak, proszę. Szukam książki o wpływie faz księżyca na warzenie eliksirów.
- Dwa rzędy w lewo. Prace Hesper Starkey.
- Och, dziękuję bardzo.
Emmy widziała, jak Madame się zbliża. Schowała się więc z powrotem za stertą książek, które przeglądała. Wzięła z półki pierwszą lepszą książkę, otworzyła i udawała, że tak interesującej jeszcze nie czytała.
- Widzę, że zaczytałaś się Emily w książce, którą chciałam wypożyczyć.
- O! Dzień dobry Madame. Eee... przykro mi, że tak wyszło.
- Nie.. nie szkodzi, naprawdę. – mówiąc to patrzyła się na swój nadgarstek.
- Coś się stało? - Emmy zerknęła na nadgarstek kobiety.
Na początku myślała, że to przywidzenie. Zdążyła zobaczyć tylko przez chwileczkę bransoletkę, która pokryła się jakby mgiełką i rozpłynęła w powietrzu. Bransoletka była identyczna jak bransoletka Holly. I dlaczego zniknęła? Jakim cudem?
- Eee... nic. Tylko o czymś zapomniałam. Do widzenia moja droga, muszę iść. Miłej lektury.
- Do widzenia.
Madame wyszła z biblioteki. Emmy wzięła książkę pod pachę i wybiegła za nią.
- Panno Potter! – krzyknęła za nią pani Pincey.
- Ach tak, biorę ją! – krzyknęła Emmy i poszła do dormitorium, żeby powiedzieć Holly, o tym co właśnie widziała i żeby przejrzeć książkę, którą wzięła z biblioteki.
- Panno Potter, co to za bieganie? – zwróciła jej uwagę Gruba Dama.
- Troszkę się spieszę – odpowiedziała zadyszana.
- No dobrze. Hasło proszę.
- Zaspa pszenna w młynie
Przeszła przez dziurę w ścianie. W pokoju panował nieład. Fotele były poprzewracane, dywan zwinięty. Emmy pomyślała, że pewnie chłopcy się wygłupiali.
- Holly, nie uwierzysz... – przerwała i zamknęła drzwi do dormitorium. – Co się stało? – zapytała się, rozglądając po zupełnie zdemolowanym pomieszczeniu.
- Nie mogę jej znaleźć – odpowiedziała Holly, wywalając ubrania ze swojego kufra.
Dormitorium wyglądało jakby przeszło przez nie stado słoni i małe tornado.
- Czego nie możesz znaleźć?
- Bransoletki od Mike’a, położyłam ją na szafce nocnej, jestem tego pewna. A gdy rano się obudziłam, już jej tam nie było.
Emmy rozejrzała się po pokoju.
- Chyba tylko łóżek nie odsuwałaś.
- Próbowałam, ale mi się nie udało – odpowiedziała, a oczy zalały jej się łzami. – Idę do łazienki.
- Poczekaj, pójdę z tobą! – krzyknęła za wychodzącą Holly, gdy właśnie się potknęła o własną torbę z książkami.
Kiedy wygramoliła się ze sterty książek, które spadły z łóżka Holly na jej głowę, wybiegła z dormitorium i pokoju wspólnego. Po drodze do łazienki spotkała Mike’a. Był trochę jakby w szoku.
- Mike, nic ci nie jest? – zapytała Emmy.
- Po raz pierwszy powiem, że tak – coś mi jest. Nie mam zielonego ani w innym kolorze pojęcia, o co wam wszystkim chodzi. Przyszedł do mnie ten mały Krukon, szukający i chciał mi coś powiedzieć, a gdy zaczął – Mike zaczerpnął powietrze – przyszła ta zwariowana, różowa babka i wydarła się na niego. Gadała coś, że niszczy jej życie. Za uszy go odciągnęła ode mnie. A później... – znów złapał powietrze – Holly powiedziała mi, co jej się stało.
Emmy nic nie mówiąc, poszła do łazienki.
- Holly, gdzie jesteś? – kucnęła, żeby zobaczyć w której kabinie schowała się przyjaciółka.
Wstała i oparła się o drzwi kabiny, w której była dziewczyna.
- Holly, dlaczego płaczesz? Znajdziemy ją, przecież nie mogła się rozpłynąć w powietrzu. – to przypomniało Emmy o bransoletce Le Rouge. – No, chyba.
- Nie chyba, tylko na pewno – powiedziała Madame Le Rouge, która właśnie weszła do łazienki. – Holly wyłaź, ale to już, wiem gdzie jest bransoletka.
- Wie pani?! – krzyknęły jednocześnie dziewczyny.
CDN

Napisany przez: Ellie 23.12.2003 23:21

Tutaj jest kolejny fragmencik. Wyjeżdżam do babci i nie będzie mnie do poniedziałku. Życzę więc wam wszystkim: Wesołych Świąt Bożego NArodzenia, udanego Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku!!!

Holly wynurzyła się z kabiny. Miała zaczerwienione oczy.
- Nie pozwolę, żebyś cierpiała przez całe swoje życie przez tego małego gnojka. A tak, no bo gwiazdy tak powiedziały - dodała szybko, patrząc na zdziwione twarze obu dziewczyn. - Idziemy, znajdę go, choćbym flaki miała sobie wypruć.
Madame wyszła z łazienki, a dziewczyny za nią. Szła tak szybko, że musiały prawie biec. Gdy doszły do Grubej Damy, dziewczyny chciały podać jej hasło, ale ona je znała. W dormitorium dalej był nieporządek
- No dobra, wyłaź.
- Przepraszam, ale kto ma wyjść? - spytała się Holly.
- Zaraz zobaczysz - mówiąc to, machnęła różdżką, a wszystko co leżało i stało na podłodze, poza nimi samymi, znalazło się w powietrzu.
Le Rouge kucnęła przy ścianie, gdzie chwilę wcześniej stało łóżko Holly.
- Spójrzcie - powiedziała kobieta i wskazała na malutkie, drewniane drzwiczki, na których nabity był złoty wzorek krzaku jagód. - Wrotycz borówkowy, najgorszy z tego gatunku.
- Wrotycz? - zapytała Emmy.
- Ja wiem, co to jest - powiedziała Holly, przyglądając się małym drzwiczkom. - Czytałam o tym stworku w książce Mike'a, gdy odrabiał pracę domową z opieki nad magicznymi stworzeniami.
- Teraz śpi, bo wrotycze aktywne są tylko w nocy. Popolujemy sobie troszkę dziś w nocy. Przygotujcie się, odzyskamy bransoletkę zanim ją przetopi i zrobi sobie z niej złoty nocnik
- Przetopi... nocnik! - wydukała Holly i zaczęła płakać.
- Nie martw się Holly, załatwimy drania - powiedziała ze złością Madame. - W bibliotece będzie parę książek na ten temat - podeszła do drzwi, aby wyjść z dormitorium. - Przygotujcie się na najgorsze - dodała i zamknęła za sobą drzwi. - Acha... - pojawiła się ponownie w drzwiach. - To zaklęcie przestanie działać za godzinę, więc uważajcie, żeby nic się wam nie potłukło - i wyszła tym razem na dobre.
- Nie chcę, żeby przerobił ją na nocnik - powiedziała Holly i wybiegła z dormitorium.
- Poczekaj! Gdzie biegniesz?! Znowu. Ja dziś zwariuję - powiedziała Emmy i poszła poszukać przyjaciółki.
Holly siedziała w bibliotece, nerwowo przerzucając strony jakiejś książki. Emmy dosiadła się do jej stolika.
- Masz coś? - zapytała się.
- Trochę, posłuchaj tego, zaraz to znajdę. "Wrotycze: Wrotycz atrapijak, Wrotycz skrzypacz...". Ten nie ani ten. Jest, mam. "Wrotycz borówkowy: Podobno najgorszy ze wszystkich żyjących wrotyczy. Jest to mały stworek, mierzący 2,5 cala. Ma długie, klapnięte uszy i zadarty nos, grubiutki, ale zwinny. Wrotycz ten specjalizuje się w kradzieży złotych i srebrnych rzeczy np.: biżuterii, monet..." A to drań - przerwała czytanie Holly. - "... Długość życia w jednym miejscu określamy po ilości ozdób na drzwiach."
Pod tym tekstem były trzy zdjęcia, przedstawiające wrotycze. Na wszystkich zdjęciach kręciły nosami i wymachiwały swoimi małymi latarenkami.
- "Wrotycze aktywne są w nocy. Podczas nocnych łowów mają ze sobą małą lampkę, która jest częstą przyczyną pożarów." - Holly skończyła czytać. - Spójrz, tego będziemy tępić - powiedziała trochę jadowicie, pokazując jedno ze zdjęć wrotyczy.
- A w tamtej książce - wskazała Emmy.
- Zaraz poszukamy - powiedziała Holly.
Ręce się jej trzęsły jak galaretka. Emmy wiedziała, że Holly zależy na Mike'u, ale nie spodziewała się, że aż tak.
- Mam - zawołała.
- Co?
- "Mają dobry słuch, trudno je złapać. Ale, jeśli zgasi im się lampkę, tracą orientację w sytuacji na około trzy minuty."
Dziewczyny siedziały w bibliotece do obiadu. Po obiedzie długo rozmawiały z Madame Le Rouge i wybrały się do Hagrida po radę na temat tępienia wrotyczy. Hagrid opowiedział im, że na poczcie w Hogsmeade był wrotycz atrapijak. Powiedział jak na niego polowali.
- Pamiętam, że pół nocy z kierownikiem czekaliśmy aż wyjdzie z nory, a gdy wyszedł, wypił cały atrament z kałamarza w naszej pułapce, ale niestety nie podziałało. Zwiał skubany liliput. Na szczęście dostał czkawki i wywęszyliśmy go.
- Ale nasz wrotycz nie jest atrapijakiem tylko wrotyczem borówkowym, Hagridzie - powiedziała Emmy.
- Zgaście mu lampkę, ogłupieje na parę minut i wtedy go złapcie.
- No to my już pójdziemy Hagridzie. Czeka nas pracowita noc.
- Do widzenia - pożegnały się obie.
- Do widzenia, do widzenia. Fajnie, że wpadłyście do starego Hagrida.
- O cześć tato - Emmy przywitała Harry'ego, który właśnie szedł z naprzeciwka.
- Jak tam? O, witaj Hagridzie.
- Witaj Harry. Dziewczyny przyszły po radę w sprawie wrotycza.
- Wrotycza?! A gdzie się zagnieździł?
- U nas w dormitorium - odpowiedziała Emmy.

CDN

Napisany przez: Ellie 30.12.2003 20:02

Merkury, jak zwykle wypatrzysz najmniejszy bład! Oto następny part:

- No dziewczyny, zaczynamy - powiedziała po wejściu do dormitorium.
Wyjęła różdżkę i machnęła nią. Łóżko Holly przesunęło się o dwie stopy w lewo.
- Uwaga dziewczyny. Teraz posiedzimy tu trochę i poczekamy aż wyjdzie. Gdy to zrobi, macie siedzieć tak cicho, jak tylko potraficie.
Obie kiwnęły głowami.
- A jak go złapiemy? - zapytała Holly.
- Widzicie te monety? - wskazała na złotego galeona, leżącego przy szafce nocnej. - Musimy tylko dopilnować, aby go wziął do ręki i po nim.
- Tak po prostu?
- Emmy, ćwiczyłam to zaklęcie przez dwa lata, więc nie mów "tak po prostu". A wy po prostu pilnujcie, żeby wziął tę monetę. Czy to jasne?
Dziewczyny znowu przytaknęły. Czekały dwie, trzy, pięć godzin i nic. Wrotycz nawet nie wyściubił nosa zza drzwi. Lecz po następnej godzinie, gdy Emmy i Madame wykończone oczekiwaniem spały już na ramionach Holly, wreszcie coś się zaczęło dziać.
- Emmy, Madame, wstawać - szepnęła Holly, szturchając obie palcami. - Wychodzi.
- Co? Jak? Gdzie? - wymamrotała Madame.
- Tam. Wrotycz.
- Cicho, bo nas usłyszy - uciszyła je Emmy.
Malutkie drzwiczki powoli, pomalutku się otwierały. W końcu w drzwiach stanął mały, nieogolony facecik w szlafmycy na głowie i poplamionej czymś koszuli nocnej w paski. Drapał się po brzuchu i głowie, jakby intensywnie myślał.
- Przystojniaczek, nie ma co - szepnęła Emmy.
- Ciii... - uciszyły ją Holly i Madame.
Wrotycz właśnie się ubierał, no można było tak powiedzieć. Założył na siebie kamizelkę, a na stopy włożył małe buciki z zadartymi czubkami. Do ręki wziął lampkę umieszczoną na wygiętym, metalowym pręciku i ruszył przed siebie. W tym czasie dziewczyny ukryły się za łóżkiem Shirley.
- Podchodzi do monety - szepnęła Holly. - Dobrze, bierz, no weź tą monetę.
Wrotycz stanął koło monety, ale dopiero gdy się o nią potknął, zauważył ją.
- Gdy weźmie ją do ręki i włoży do czapki lub kieszeni, mówcie - nakazała Madame.
Stworek patrzył przez chwilę na galeona, a potem go okrążył. Wreszcie dźwignął go i zdjął czapkę, z której zaczęło bić jasne światło.
- Wrzucił, wrzucił do czapki - szepnęła Holly.
- Dobrze, odsuńcie się - powiedziała kobieta, wstała i wycelowała różdżką prosto w wrotycza - Inflectio! - krzyknęła, a z czapki, którą wrotycz miał na głowie, wypłynęła jakby plama światła, która otoczyła stworka jak kopuła - Mamy go. Teraz już nie ucieknie.
- Co to było?! - zapytała Emmy.
- Zaklęcie odmiany. To zaklęcie jest trudne do wykonania, ale po takiej ilości prób i ćwiczeń... - powiedziała i dodała: - Jak ja nienawidzę wrotyczy.
Wszystkie trzy spojrzały na wrotycza, który kopał i walił piąstkami w świetlistą kopułę. Lecz w końcu się znudził i usiadł na podłodze po turecku.
- Mam dość, padam z nóg - powiedziała Emmy, ziewając.
- Jeszcze się nie możemy położyć. Musimy otworzyć drzwiczki i znaleźć bransoletkę. A to nie będzie takie proste.
- Dlaczego? - zapytała Holly.
- Możemy je oczywiście otworzyć, ale drzwiczki chronione są przez pewną moc, która sprawia, że nie da się rozwalić ściany, w którą są wbudowane.
- No to jak wydostaniemy bransoletkę? - zapytała znowu Holly.
Emmy w tym czasie usiadła po turecku koło pułapki i obserwowała wrotycza. Stworek odwrócił głowę w jej stronę i wywalił jej swój jęzor, a potem wstał i znowu zaczął kopać w ściany pułapki. Był malutki i o kimś jej przypomniał.
- Mam pomysł! - zerwała się z podłogi. - Przepraszam, że stawiam warunki, ale musi mi pani coś obiecać.
- Co? - zapytała ze zdziwieniem w głosie Madame.
Emmy podeszła do szafki nocnej i wyciągnęła skórzany woreczek, a z niego szklane pudełko.
- Mam tu kogoś, kto nam pomoże. Niech pani obieca, że nie powie nikomu o istnieniu mojego...
- ...elfa - dokończyła za nią kobieta.
- Skąd pani wiedziała?! Zapytały jednocześnie.
- Yyy, no trudno nie zgadnąć, jeśli przy każdym posiłku zgarniasz prawie miseczkę dropsów. Gdybyś to ty je zjadała, dawno straciłabyś wszystkie zęby. No dobra, wypuszczaj go.
Emmy otworzyła pudełko. Tykon wyleciał, a pokój rozświetlił niebieski blask.
- Dzień dobry - przywitał się grzecznie.
- Ojej jaki ten t... wój elfik słodki.

CDN

Napisany przez: Ellie 09.01.2004 13:39

To już końcówka tego rozdziału.

Tykon zauważył kobietę i podleciał do niej. Zaczął się jej przyglądać. Zazwyczaj, gdy poznawał kogoś nowego pytał się, czy dana osoba nie zrobi mu krzywdy. Tym razem nie zrobił tego, ale powiedział coś innego.
- Holly dziwnie dziś wyglądać.
- Tykon, to nie ja, ja jestem tutaj.
Właśnie zdały sobie sprawę, że siedzą po ciemku, więc Holly zapaliła lampkę.
- To nie być jeszcze pora śniadania, jeszcze nie widno – stwierdził, podlatując do okna, za którym było jeszcze ciemno.
- Wiem Tykon, ale musisz nam, mi pomóc.
- A co Tykon ma zrobić? – zapytał i podleciał do pułapki wrotycza. – Brzydki – stwierdził i znowu wzbił się na wysokość wzroku Emmy. – No, co Tykon ma zrobić?
- Musisz wejść tu – wskazała na drzwiczki.
- A po co?
- Przyniesiesz coś stamtąd?
- A co?
- Powiem ci jak wejdziesz.
- Dobra. A co Tykon dostanie?
- Coś dobrego.
Tykon aż dostał ataku szczęścia, gdy usłyszał słowo „dobrego”. I od razu dał nura przed drzwiczki. Położył rączkę na okrągłej klamce, przekręcił i wszedł do środka.
- I co widzisz? – zapytała Emmy.
- Tykon widzi duży piec.
- To do przetapiania, zapytaj co jeszcze widzi – powiedziała Le Rouge.
- Tykon, co jeszcze widzisz? – zapytała.
- Guziki.
- Co?! Guziki?! Tykon przynieś jednego.
Tykon wyszedł, a w rączkach trzymał rzekomy guzik.
- To zapinka od szafy. Holly sprawdź swoją.
- Yhy.
Obie otworzyły kufry.
- A to drań. Nie ma ani jednej! – powiedziała Emmy, oglądając swoją.
- U mnie trzech.
- Tykon, wyciągaj dalej – powiedziała Emmy rozkazującym tonem..
Tykon co jakiś czas wchodził i wychodził, co rusz wyciągając coś nowego: a to srebrną spinkę do włosów, monety, resztę zapinek do szat itd.
- A-ła!
- Tykon, co się stało?! – zawołała Emmy, położyła się na podłodze i zajrzała do wnętrza małego mieszkanka.
- Tykon dostał czymś między oczy.
- To ona. Moja bransoletka.
- Tykon dasz radę wyciągnąć? – zapytała Emmy.
- Nie ma mowy, żeby Tykona zatłukło?
- Tykon, proszę.
- Dobrze, ale dostanę więcej „coś dobrego”?
- O.K. – zgodziły się dziewczyny.
Z dziury zaczęły dobiegać dziwne odgłosy. Tykon wyszedł z dziury. Małe tłuczki okładały elfa ciosami.
- Widocznie przed wrotyczem też się broniła – powiedziała Madame.
Tykon szarpał się i uciekał przed tłuczkami, ale bransoletka okręciła się wokół niego.
- Emmy zabrać to od Tykona, bo to Tykona zatłuc na elfi pył.
Emmy i Holly raz dwa uwolniły elfa. Holly była tak szczęśliwa, że znowu się popłakała.
- Dziękuję pani. Bez pani bym jej nie odzyskała – powiedziała Holly, dalej płacząc.
- Już dobrze Holly. Niedługo wszystkie poprawimy sobie humory.
- Jak? – zapytała się Emmy, patrząc jak wrotycz dłubie w nosie i wygląda, jakby znowu intensywnie myślał.
- To będzie pewna forma zawodów z dodatkiem małej potańcówki.

Napisany przez: Silda 13.01.2004 15:06

Mój post nie będzie tyle o opowiadaniu, ale o samym forum ff.
Co tu prawić. Fajno, że tyle czasu to opowiadanie już jest. Taki relikt dawnej świetności forum.
Ehh, sayonara...

Napisany przez: Ellie 13.01.2004 15:41

Ech wspomnienia...
Silda, czyżby terźniejsze forum ci się nie podobało?
Ja pamniętam jeszcze jak było fioletowe, to były czasy.
No i cieszem sie że jeszcze ktoś czyta nasze opowiadanko

Napisany przez: Merkury 16.01.2004 14:06

Napisany przez: Ellie 20.01.2004 15:23

Kurcze chciałam dać nowego parta, ale na dyskietce jest tylko fragmencik, resztę mam dopisaną na kompie w domu, obiecuję że dam ją później.
NO WIĘC OTO MALEŃKI FRAGMENCIK:

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
Złote wstążki

Więcej Madame nie chciała zdradzić. Wszystko wyjaśniło się w dwa tygodnie przed pierwszym dniem lutego. Dziewczyny schodziły na śniadanie. Przy końcu schodów usłyszały, jak ktoś coś przewrócił. Emmy podbiegła do zbiegowiska koło ściany. Przedarła się do przodu i zobaczyła Kitty, leżącą na podłodze obok rozwalonej zbroi.
- Kitty! Nic ci nie jest? – zawołała Emmy, stawiając ją na nogach.
- Nic. Tylko ten plakat... a-ła – powiedziała i zaczęła masować rozbite kolano.
- Jaki plakat? – zapytała Emmy.
- Ten – powiedziała Holly, która przecisnęła się przez tłum.
Palec Holly skierowany był na wielki, różowy , pełen serduszek i brokatu plakat na ścianie. Jego treść, choć była widoczna, to jednak trochę trudna do odczytania z powodu wręcz kującego w oczy różu.
- „Bal walentynkowy” – Holly przeczytała duży napis u góry plakatu.
- Czytaj dalej Holly. Jeśli nie oślepniesz i zdołasz – zażartowała Emmy.

Napisany przez: Ellie 21.01.2004 21:43

Dalszy ciąg "Złotych wstążek". Zamieszczam tytuł bo ostatnio Cinija miała taką prośbę.

- No dobra:

BAL WALENTYNKOWY

Odbędzie się dnia 14 lutego w godzinach wieczornych. Wystąpi DJ Jelly i jego grupa Poison. Główną atrakcją wieczoru będzie konkurs artystycznego latania na miotle dziewcząt.
...
- Co?! A chłopaki będą się tylko gapić? Ale przynajmniej będzie dobra muzyka.
- Czytaj dalej! - pogoniły ją Kitty i Emmy.

Zgłoszenia i szczegóły u Madame Le Rouge. Obowiązują stroje wieczorowe.

- Po tym kolorze można było się domyśleć, że to pomysł tej zwariowanej babki - stwierdziła Kitty.
Podczas śniadania przemówił Dumbledore:
- Moi drodzy, aby rozgrzać trochę zimową atmosferę, Madame Le Rouge organizuje dla nas bal walentynkowy. Pewnie już wiecie o konkursie artystycznego latania na miotle. Dodam tylko, że uczennica, która wygra konkurs, otrzyma wspaniały złoty puchar. Madame... - to powiedziawszy przerwał i zwrócił się w stronę nauczycielki.
Madame Le Rouge wstała i zaczęła mówić:
- Każdy chłopiec otrzyma dziś po śniadaniu złotą wstążkę. Wręczycie ją dziewczynie, która będzie chciała zostać waszą partnerką na balu.
- CO?!- powiedział Jimmy, krztusząc się kanapką z ogórkiem.
- Przed drzwiami Wielkiej Sali stoi wiklinowy, zielony kosz w serca. W nim znajdują się wstążki. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić.
Mike szybko zjadł śniadanie i popędzał Jimmiego.
- No szybciej. Bo ktoś może mnie uprzedzić, ciebie zresztą też.
Jimmy nie odezwał się, spojrzał tylko na niego spode łba.
Mike wziął wstążkę i od razu podszedł do Holly.
- Masz - wręczył jej i zadowolony z siebie odszedł.
- Zgadzam się - krzyknęła za nim uśmiechnięta Holly i zawiązała wstążeczkę na nadgarstku.
Patrzyła na nią przez minutę. Na wielkiej tablicy, wiszącej nad koszem, obok wypisanego na czarno nazwiska Mike'a, pojawiło się jej nazwisko.

Napisany przez: Ellie 22.01.2004 19:30

Obiecuję, że teraz party będą częściej i może dłuższe?
A dlaczego na J? To wymyśliła Longina a poza tym chcemy żeby pasowało do nazwiska.

Napisany przez: Ellie 25.01.2004 23:18

Hej Merkury! Mam nadzieję, że jeszcze nie zjadłeś całkiem blatu.
Mam dla was następną część. Wiem, wiem, pewnie znowu za krótkie, ale proszę was o trochę cierpliwości. Już niedługo ferie, pierwszy tydzień jestem w domu, więc coś napiszę. A tak nawiasem mówiąc, ostatnio wymyślałyśmy z Longiną imiona dla nowych postaci do drugiej części i miałyśmy niezły ubaw. Qua - Longina wie o co mi chodzi.

- Posłuchajcie. Shirley, wiem że ćwiczyłaś artystyczne latanie na miotle.
Dziewczyna przytaknęła.
- Ty, Emmy, latasz tylko na boisku. Uważam, że powinniście współpracować. Shirley zna układ na duet, więc z pewnością wygracie.. - Madame przerwało pukanie do klasy.
- Dzień dobry Madame -przywitały się Cora, Mildred i Minnette. - My w sprawie konkursu.
- Dobrze, usiądźcie - powiedziała Le Rouge i wróciła do rozmowy z Gryfonkami. - Shirley skoro wiesz co robić, ustal wszystko z Emmy. A i jeszcze sprawa mioteł. Co postanowiłaś panno Malfoy?
- Lecimy wszystkie trzy.
- Dobrze, po pozwolenia na posiadanie mioteł na konkurs idźcie do opiekuna domu, a później do profesor Weasley. Wszystko jasne? To proszę zbierać się na następne zajęcia.
Emmy i Shirley miały jeszcze zielarstwo z Krukonami.
- Ale się dobrały - powiedziała sama do siebie Shirley.
- Masz na myśli tamte trzy? - zapytała się Emmy w drodze do szklarni.
- Yhy. Cora już brała udział w takich zawodach i to nie raz. Siostry Cragg także. Poza tym Cora ma świetną miotłę.
- Miotłę? - zdziwiła się Emmy. - I nigdy mi się nie pochwaliła?
- Bo to nie jest miotła do gry w Quidditcha.
- Nie?
- To Złoty Welon.
- Złote co?!
- Złoty Welon. Welony to miotły właśnie do tej dyscypliny. Są sporo krótsze od innych mioteł. A ich witki są lekko powywijane tak, aby nie miotła nie nabierała zbyt dużej prędkości i można było wykonywać gwałtowne w krótkim czasie. Omówimy resztę po lekcji. Muszę pogadać z Colleen i Aileen na temat sukienki.
- O.K. Dzięki - powiedziała i patrzyła, jak Shirley skręca w stronę drzwi do cieplarni, gdzie stały dziewczyny.
Rozglądając się za Holly, zauważyła Kitty, mówiącą coś do siebie. Emmy podeszła bliżej, żeby posłuchać, o czym mamrocze do siebie Kitty.
- Ja się do tego nie nadaję, jestem za głupia i zbyt tchórzliwa. Mamusiu, dlaczego ja! Teraz żałuję, że nie mam starszej siostry.
- Cześć Kitty - Emmy prawie że krzyknęła.
Kitty ze strachu aż podskoczyła i potknęła się o jakiś wystający korzeń.
- Ostatnio tylko podnoszę cię z ziemi. Coś nie tak?
- Nie, tylko dostałam prezent od mamy, który nie przypadł mi do gustu.
- A co dostałaś?
- A takie tam... - odpowiedziała, bawiąc się nerwowo złotym łańcuszkiem.
- Już dawno nie rozmawiałyśmy dłużej niż chwilkę. Może pójdziemy razem na spacer albo spotkamy się w bibliotece.
- Yhy, to może po lekcjach.
- Hej Kitty, znowu boli cię głowa? - podeszła do nich jakaś nieznana Emmy dziewczyna.
- Troszkę. Przejdzie mi - odpowiedziała Kitty. - Poznajcie się. Emmy, to jest Lara. Lara to jest Emily Potter.
Dziewczyna wybałuszyła oczy.
- Miło mi - powiedziała Emmy.
- Lara mi nie wierzyła. To znaczy nie mogła uwierzyć, że mieszkamy vis a vis i się... - urwała, bo nie wiedziała co powiedzieć.
- ... przyjaźnimy - dokończyła Emmy.
Podczas lekcji zielarstwa Lara zadawała mnóstwo pytań, na które Emmy nie nadążała odpowiedzieć. Kitty zerkała na Holly tak jak zwykle, czyli z nieukrywaną niechęcią.

CDN

Napisany przez: Ellie 26.01.2004 18:55

Mordoklejka- a o czym jest twój fick? Dużo ci jeszcze zostało do napisania? A może potrzebna jest ci jeszcze jakaś postać?
Silda- jak miło, że jest ktoś w moim wieku, nie czuję się dzięki temu taka stara. A nawiasem mówiąc to urodziłam się dokładnie dwa dni po tobie
Dzisiaj mnie naszło na wspominanie i przeczytałam ten fick od początku. Dobrze, że już nie krzyczycie i nie grozicie nam!

Napisany przez: Mordoklejka 27.01.2004 19:07

Napisany przez: Ellie 30.01.2004 20:51

Zamieszczam dzisiaj parta, bo jutro to pogrążę sie w lekturę V części. Miłego czytania!

Dwie godziny przed kolacją Emmy poszła do biblioteki. Kitty już tam była.
- Już jestem - powiedziała, podchodząc do przyjaciółki.
Kitty znowu podskoczyła ze strachu.
- Co z tobą, Kitty? Ostatnio jesteś taka jakaś roztrzęsiona - zapytała się Emmy.
- Masz rację, jest ze mną niedobrze.
- Coś w domu nie tak?
- W domu wszystko w porządku, w jak najlepszym porządku. Tylko z moją głową ostatnio coś nie tak. Możemy iść gdzieś indziej? Tu jest za dużo ludzi.
- Dobrze.
Kitty stwierdziła, że musi iść do toalety. Nikogo w niej nie było, więc tam pozostał. Gadały przez godzinę. Kitty opowiadała, że nieźle radzi sobie w nauce, nie ma problemów z kolegami z jej domu.
- Więc w czym problem? - zapytała Emmy, gdy Kitty skończyła.
- Mama nie byłaby zadowolona. Ale co mi tam, w końcu jesteś moją przyjaciółką - przerwała, zrobiła głęboki wdech i ciągnęła dalej - Wiem, to znaczy odkryłam kim jest, to znaczy kim nie jest...
- Kitty spokojnie i powoli.
Dziewczyna wzięła jeszcze dwa wdechy i wyrzuciła z siebie to wszystko, co nie dawało jej ostatnio spokoju.
- Le Rouge tak naprawdę nie jest nauczycielką - powiedziała bardzo szybko.
- Co?! Jak to? Nie rozumiem. Skoro jest w szkole i uczy, to chyba jest nauczycielką.
- No tak, ale nauczanie to tylko przykrywka. Uwierz mi.
- Wierzę ci.
Nagle Emmy coś zaświtało w głowie. Przypomniała sobie o Księżycowym Oku.
- Kitty wiesz może, czym jest Księżycowe Oko?
Kitty osunęła się na podłogę. Zemdlała.
- O ludzie! Dobiłam ją - zapiszczała Emmy i kucnęła przy przyjaciółce. - Kitty, Kitty - zawołała i klepała ją po twarzy.
Podeszła do umywalki i zmoczyła skraj szaty, a potem wyżęła ją nad głową Kitty.
- Co? Jak? Gdzie ja jestem? - zawołała, rozglądając się po łazience.
- Dobrze się czujesz? - zapytała Emmy.
- Myślałam, że to sen, ale ty to zrobiłaś, prawda? Zadałaś mi to pytanie. Skąd wiesz o istnieniu Oka?
- Widziałam je.
Kitty znowu pobladła.
- Dobra, życie mi się wali. Ja się po prostu do tego nie nadaję. Zadam ci kilka pytań.
- O.K. Ale do czego się nie nadajesz?
- Najpierw pytania. Widziałaś je w pobliżu tej stukniętej baby?
- Yhy. W jej gabinecie jest mnóstwo zegarów. Za szybą jednego z nich leży Księżycowe Oko.
- A czy ktoś poza tobą, na przykład Holly, wie o nim? - zapytała, krążąc po łazience.
- Nie, nikt.
- To dobrze. Gdyby ktoś się o tym dowiedział, nabałaganiłabyś trochę, a ja musiałabym po tobie sprzątać.
- Sprzątać?
- Zresztą, nie ważne.
- Zaraz, jak to nieważne. Kitty, wiesz o co chodzi z tym całym Okiem?
- Tak, to znaczy nie. Tylko się domyślam. Emmy, bardzo chciałabym ci wszystko powiedzieć, ale nie mogę. Ale na pewno kiedyś ci powiem. I tak naprawdę, to czuję się ostatnio nienajlepiej. Źle sypiam, nie mogę spać, jestem przewrażliwiona.
- Rzeczywiście, schudłaś sporo - przerwała Emmy.
- Możliwe - powiedziała i usiadła na parapecie okna.
- Nie martw się, będzie lepiej. Poradzisz sobie. Choć na razie nie wiem, o co chodzi - pocieszyła ją Emmy i uśmiechnęła się.
- Dzięki... dzięki, że jesteś moją przyjaciółką.
- No pewnie i to na zawsze...
Rozmowę przerwała im Lara, która wpadła do łazienki jak burza. Poszły więc na kolację. Przez całą drogę do Wielkiej Sali Lara zamęczała Emmy pytaniami.
W następnym tygodniu Emmy zaczęła trenować z Shirley układ do konkursu. Shirley była świetna. Umiała cały układ, więc postanowiła pouczyć Emmy poszczególnych kombinacji. Pewnego wieczoru Emmy wróciła z treningu z Shirley bardzo zmęczona. Zawody miały się odbyć w Wielkiej Sali, więc gdy sala była pusta, nie licząc Irytka, który często im przeszkadzał, ćwiczyły tam wieczorami.
- Jeszcze raz i zwariuję. Mam dość tego Poltergeista. Ja się tego nie nauczę - powiedziała Emmy, padając w pokoju wspólnym na fotel przy oknie.
- Nieźle ci idzie, jak na początkującą.
- Dzięki.
- Dobra, idę do łóżka, też się zmęczyłam.
- Idę z tobą - ale zanim wstała z fotela, usłyszała za sobą stukanie.
- To chyba twoja sowa - powiedziała Shirley.
Emmy odwróciła się, żeby otworzyć okno. Pestka trzymała w dziobie śliczną, herbacianą różę, a u jej nóżek leżała koperta z wypisanym napisem:

Dla Emily Potter

Emmy otworzyła okno, sówka wskoczyła na oparcie fotela, a ona wzięła od niej list i różę.
- Och! Ty to masz szczęście. Ktoś przysyła ci różę, a to pewnie list miłosny - powiedziała Shirley i weszła na górę po kręconych schodkach.
Emmy usiadła wygodnie w fotelu, miotłę oparła o ścianę. Otworzyła kopertę. Ostatnią osobą, od której spodziewała się dostać list i to w takiej formie był...

Napisany przez: Merkury 31.01.2004 00:38

Fajnie, fajnie, ale jak zwykle denerwujesz mnie tym urywaniem akcji.
Ale, w końcu się doczekałem. Znalazłem dwa błędy w tym parcie ()

I