Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Noce I Dnie 3., Chwile z życia. Cień

[Barty Crouch Młodsza]

Noce i Dnie 3
Chwile z życia. Cień.

1
- Jak się nazywasz?
- Ariel Bethelius.
- Jak długo służysz Temu, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać?
- Trzy lata, pięć miesięcy i…
- Czy byłeś jego zastępcą?
- Tak. Jego czarną ma...
- Wystarczy.
Ciężkie łańcuchy. Nie mógł ruszyć ani jednym mięśniem. Pamiętał, że się boi, ale było to dziwnie nierzeczywiste.
Panie, pomóż mi!
Myśli o nim umykały niczym wystraszone czymś gołębie. W Sali posiedzeń Wizengamotu było ciemno, szacowne grono zasiadające w ławach oświetlało jedynie parę pochodni. Nie poznawał prawie nikogo z sędziów – prawie, bo nie mógł oderwać wzroku od jedynego znajomego szczegółu: prawie całkowicie posiwiałej, długiej brody. Veritaserum krążyło w jego krwiobiegu. Nie czuł nic. Myśli były komunikatami, wypisywanymi na pergaminie jego mózgu…
Albus Dumbledore. Dyrektor Hogwartu.
- Jakich Niewybaczalnych używałeś?
- Cruciatusa oraz Avady Kedavry.
- Wobec kogo użyłeś Avady Kedavry?
Monotonnym głosem zaczął wymieniać nazwiska albo miejsca zamieszkania ofiar.
Czemu znowu mnie o to pytają? Przecież już pytali. A. Nie oni. Aurorzy. Przyjaciele Lyle’a. Solweiga rzuciła na mnie zaklęcie Bicza i splunęła mi w twarz, zanim ją wyprowadzono. Potem już mnie nie przesłuchiwała. Ciekawe, czy zapytają o Imperiusa. Pytali i dowiedzieli się, że go nie używam. Wiedzą też, że nie lubię Cruciatusa i dlaczego oraz o łasce Pana, wymagającego ich ode mnie wyłącznie wtedy, gdy…
- Lyle’a Covetta, dwie dziewczynki Bakerów, ich ojca…
- Czy sporządzałeś trucizny?
- Tak.
Kiedy mnie uczył oraz na samym początku. Nie jestem Mistrzem Eliksirów, Pan ma o wiele lepszego, niż ja, ale to ich na razie nie obchodzi. Po co te pytania? Przecież zostanę skazany bez względu na to, na ile pytań odpowiem, a nawet wtedy, jeśli na jakieś nie odpowiem. Boli mnie głowa...
Przyglądał się tępo długiej brodzie, spływającej na mieniącą się czerwienią i złotem szatę, usiłując się skupić na pytaniach, stwierdzając beznamiętnie ich wady. Właściwie to nie chciał, aby posiedzenie się skończyło. Działanie Veritaserum także. To bowiem oznaczało powrót do… do Az-Azkabanu i pozostanie tam już na zawsze. Gdyby mógł, to na samą myśl o twierdzy zacząłby się trząść.
- Ile razy torturowałeś mugoli przy pomocy Cruciatusa i gdzie to było?
- Trzy razy w Birmingham, dwa w Manchesterze, pod Londynem, w Southhampton…
Nie wspominasz o ćwiczeniu Cruciatusa na moim skrzacie. Ciekawe, dlaczego… Boli. Zimno mi. Czuję ich. Stoją gdzieś za drzwiami. Przyjdą po mnie, gdy nadejdzie czas...
Jak długo jeszcze potrwa ten cały cyrk? Dłoń. Na grubym, czarnym aksamicie. Z ramion zwisała mu peleryna z kapturem. Nie miał już różdżki, a oskarżyciel jakiś czas temu wymachiwał jego maską przed zbiorowym nosem Wizengamotu.
Pomyślał nagle o swojej połatanej, złachmanionej szacie, starych butach, kamiennej podłodze, kuchni, pralni i ryżowej szczotce. Veritaserum zamroziło jego emocje, więc mógł jedynie stwierdzić komizm sytuacji.
„Czy zabijałeś… Czy torturowałeś… Czy polecałeś to innym… Czy i jak szkodziłeś ludzkim istotom…?”
Nigdy nie zadadzą pytania, „Co jeszcze robiłeś, służąc Sam-Wiesz-Komu?”, ponieważ odpowiedź na nie w ogóle ich nie interesuje. I dobrze.
Umrze za coś, czego nie znosił. Za sprawianie bólu i bycie dowódcą… Avada była szybka i nikt nie cierpiał, Imperiusa nie był w stanie opanować z racji puchoństwa, może swojej słabości czy czegokolwiek innego… Pan nie wymagał stosowania drugiego Niewybaczalnego…
Tęsknota za dłonią na włosach, za pieszczotą, jaką zwykle obdarzano łaszące się psy. Nie odczuwana. Stwierdzona. W jego umyśle kryły się ziarna strachu o to, co będzie, gdy sędziowie odczytają werdykt, wkroczą dementorzy i Veritaserum przestanie działać.

Albus Dumbledore nie odrywał wzroku od szczupłego chłopaka, unieruchomionego łańcuchami. Coraz częściej miewał niemiłe okazje widywać siedzących na tym krześle swoich byłych uczniów, ale nie zamierzał się do tego przyzwyczajać. I nigdy, nawet przez chwilę nie spodziewał się, że zobaczy tutaj Ariela Betheliusa.
Co się, na brodę Merlina, stało z tym chłopcem?
Nie mógł pamiętać wszystkich absolwentów Hogwartu, ale Ariel wydawał mu się zawsze modelowym członkiem domu Zaklinaczki Pszczół. Właśnie dlatego, że nie oznaczał się niczym szczególnym. Uśmiech. Tak uśmiech, szczery i otwarty, sympatia, z jaką odnosił się do wszystkich. Gasł jak zdmuchnięta świeczka, kiedy ktoś mu dokuczał, ale wystarczył jeden krok tamtego w stronę pojednania, a Ariel wychodził naprzeciw z sercem na dłoni…
Jak bardzo się zmienił, skoro zabił Lyle’a Covetta? Tamten chłopiec, płaczący z tęsknoty za rodzicami, nie umiałby o tym nawet pomyśleć! Co takiego się wydarzyło, że najbliżsi przyjaciele musieli walczyć na śmierć i życie?
Działanie Veritaserum powoli mijało, brązowe oczy odzyskiwały blask, były coraz bardziej przerażone, klatka piersiowa poruszała się coraz szybciej.
Oskarżyciel odłożył czarną maskę na stół, kończąc przemowę. Sędziowie wstali, aby udać się na naradę. Była to wyłącznie formalność, tak samo, jak wyrok.
Dożywocie w Azkabanie.
Nie było żadnych wątpliwości, że Ariel Bethelius zasługiwał na tę właśnie karę, lecz po prostu musiał, dla własnego spokoju, dowiedzieć się i zrozumieć, dlaczego łagodny i serdeczny chłopiec stał się mordercą i dręczycielem, coś tutaj nie pasowało, czegoś nie dopowiedziano.
- Albusie?
Kiwnął głową.

CDN

[yookoo]

Witam to mój pierwszy post na forum.
Tekst bardzo fany tylko jedna rzecz mi nie pasowała.

To bowiem oznaczało powrót do… do Az-Azkabanu i pozostanie tam już na zawsze.Gdyby mógł, to na samą myśl o twierdzy zacząłby się trząść. 

Skoro nie pisałeś w pierwszej osobie tylko w trzeciej to czemu jest tu zająknięcie się. Nie za bardzo mi to tutaj pasuję.
Za to bardzo podobały mi się opisy, dialogi i wątek. Ciekawie napisane. Czekam na CDN.

PS. Zastanawiam się kto kiwnął głową Albus czy Ariel.
PS2. Mam zamiar pojawić się na tym forum jak najczęściej.

[Serena van der Woodsen]

Hmm.. Trochę zagmatwane jak dla mnie... No, ale za mało tekstu, żeby móc powiedzieć coś więcej. No nic.. Czekam na więcej Pozdrawiam, S

[Barty Crouch Młodsza]

2
Prorok Codzienny, wydanie z siódmego marca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego roku.
Rzecznik prasowy Wizengamotu powiadomił dzisiaj nasze media o niedawnym sukcesie Brygady Uderzeniowej Aurorów: złapaniu, osądzeniu i skazaniu kolejnego zwolennika Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, Ariela B, lat dwadzieścia, byłego ucznia Hogwartu.
Nasze źródła podają, że został ujęty w Debenham. Jedna z aurorek Brygady opowiedziała naszemu reporterowi, że nieznany informator przesłał miejsce i czas ataku „śmierciożerców” na rodzinę amnezjatora S. Bellysa. Poszukiwania źródła owej informacji na razie nie przyniosły rezultatów. LH

Upuściła gazetę na przygotowaną w połowie bagietkę. Musiała usiąść. Podniosła „Proroka Codziennego” i przytknęła do nosa, jakby nie wierząc własnym oczom.
„Ariel B.” „Lat dwadzieścia” „Byłego ucznia Hogwartu”. Nie rozumiała zestawienia tych wyrazów z pozostałymi. To nie miało sensu...
Nie było żadnego zdjęcia. To na pewno jakaś pomyłka. Błąd w imieniu, pierwszej literze nazwiska. Albo wieku. Lecz...
Czy.. kiedy widziała Ariego po raz ostatni... nie wspominał jej o swoich nowych zainteresowaniach... ? Na Merlina, nie, przecież od tego daleka droga do... do...
Zaciskając kurczowo dłonie na gazecie, podeszła do kominka, nieumyślnie rozbiła pojemnik z proszkiem Fiu, skleiła go, wysypana zawartość powróciła tam, gdzie trzeba, a garść trafiła w płomienie.
Kiedy rozjarzyły się na zielono, weszła w nie bez wahania, tak jak stała.
- Prospero? Możemy porozmawiać?

1
Dementorzy…
Nadchodzące od drzwi lodowate zimno, przenikające do kości, dygocząc wpełzł pod pelerynę, zakrył rękami uszy, zamknął oczy, nic to nie dało, znowu to samo, znowu… nie, proszę, nie…
Widok Czarnego Dworu, biegł w jego stronę, nie wiedzieć czemu padał deszcz, dopadł drzwi, poślizgnął się na mokrym ganku, kołatka w kształcie głowy węża była całkowicie pokryta rdzą i rozleciała się, gdy tylko jej dotknął, przerażony patrzył na obraz nędzy i rozpaczy, jaki przedstawiał sobą dwór… Zapuszczony do ostatnich granic, brudne, a niektóre powybijane okna, rozpadające się drzwi… Dostał się do środka, sala tronowa, jadalnia, sypialnia… Nie chcę tego widzieć, nie, nie…
Broniąca wejścia nieprzekraczalna bariera, nie mógł nic zrobić; choć szlochał na kolanach, błagając o pozwolenie znalezienia się przy nim, nic nie zachodziło. Widział znowu brudną, pomiętą pościel, szczupłą postać w gorączce, brud, nie było nigdzie kubka ani żadnego talerza, Nagini pełzała po pokoju, sycząc gniewnie, też była najwyraźniej głodna, tak głodna, że…
Serce bolało, jakby miał zaraz umrzeć, trząsł się. Nie, nie, Nagini, zjedz mnie, mnie zjedz, nie Pana, nie mogłabyś go zjeść, prawda? Och Panie, kto ci teraz służy? Cruciatus, Cruciatusy bez końca, wściekły syk skądś... Niewiadomo skąd... Sądzisz, że cię potrzebuję, że nie mogę mieć tysiąca sług na jedno skinienie, tysiące, miliony więcej wartych niż ty… Nie wiedział, czy to mu się śni, ale tak musiało być, ocknął się wreszcie, było… trochę cieplej. Był niezmiernie wdzięczny za to, że nie zabrali peleryny, że wsadzili go tutaj od razu po wyroku, nie zawracając sobie głowy pozbawianiem go szat i obdarowywaniem w zamian jakimiś łachmanami. Sam by im mógł powiedzieć, gdzie takowe znajdą. A może już nie? Po co Pa... Nie myśl o nim! Nie myśl! Do czego jego stare szaty i połatane buty się teraz nadawały? Komu by się miały przydać? Jaki teraz był pożytek z niego? Niechciane łzy znowu popłynęły, wytarł je ze złością coraz brudniejszym rękawem.
Żaden.
Stracił rachubę czasu. Nie wiedział, jak długo już tu siedział i czy była noc, czy dzień. Żałował tylko, że nie było okna czy chociażby okienka. Może niczego by nie zobaczył przez kraty, ale odetchnąłby odrobiną świeżego powietrza. Tutaj oddychanie było ryzykowne. I bardzo przykre. Tak jak wszystko inne w tym miejscu. Wilgoć. Brud. Głód. Pragnienie. Krzyki, roznoszące się po całej twierdzy, mrożące krew w żyłach.
I przede wszystkim oni.

CDN