Mam pytanie, po co piszesz to opowiadanie? Jaki sens widzisz w tworzeniu ff? Pytanie nie ma na celu wyrażać jakiejkolwiek opinii o Twojej twórczości. Na tekst rzuciłam tylko okiem.
Proszę o długą, składną i umotywowaną odpowiedź.

Jestem po prologu. Moje odczucia są dość mieszane. Z interpunkcją masz wielkie problemy, o ile dało mi się zauważyć. Później postaram się zacytować... Jeśli chodzi o styl, to widzę, że potrafisz dość obrazowo formułować swoje myśli. Przebieg akcji w prologu: fragment dialogowy jest nieścisły, ja go nie rozumiem. Hermiona przyznaje się, że ma kaca, nagle wprowadzasz postać pijanego ojca. Nie pojmuję...

Jest kilka rzeczy, które w pierwszym rozdziale rzuciły mi się w oczy, oprócz interpunkcji.

"Hermiona Granger spędziła je(tygodnie, oczywiście) u wujostwa, za którym, delikatnie mówiąc, nie przepadała."

Radzę nie używać wtrąceń w nawiasach w środku zdania, gdyż owocuje to zaburzeniem toku- dezorientacją czytelnika.

"[...] wolała już swojego wuja przez którego miała stłuczone kolano, idiota, próbował zatkać nią rure…"

Wybacz, ale nie rozumiem sensu tego zdania.

"- Tak…, powstrzymaj swoje marzenia dla siebie, koleś – odpowiedziała spokojnie."

Powinno być zatrzymaj a nie powstrzymaj.

Moje wrażenia znowu są niesprecyzowane. To banalne spotkanie z Malfoyem jakby przesądzało sprawę... Czułam się jakbym czytała formułę dialogu między tym dwojgiem bohaterów po raz tysięczny...

Hm... nie jest źle. Odczułam jednak, że troszkę to dziecinne, no ale piszesz w końcu o nastolatkach... Chętnie sobie przeczytam kolejną część Twojego opowiadania, szczerze mówiąc. Lekkie i takie... sympatyczne jakieś. Pozdrawiam i wybacz nieskładność mojego komentarza.

Nic nowego. Jak zwykle to samo, co w tego typu opowiadaniach... nuda. Każdy zaczyna tak jak Ty. Robisz mnóstwo błędów, co już niektórzy forumowicze (ukłon w ich stronę) zdążyli Ci wytknąć, jednak gdy zobaczyłam `zakÓpów` napisany tak oto, jak skromnie pozwoliłam sobie powielić, to się we mnie zagotowało. Rozumiem, że dopiero zaczynasz, ale decyzja o publikacji czegokolwiek, powinna się wiązać z pewnością, że jest co coś ponadprzeciętnego, coś w co włożyło się dużo pracy i duszę. Tu nic takiego nie widzę. Przykro mi niezmiernie.

Moim zdaniem ten fick jest trochę zbyt przewidywalny. Najbardziej irytują mnie płytkie dialogi między bohaterami. Chyba jestem już za stara i zbyt dojrzała aby czytać tego typu opowiadania...
Forma jest ważna, ale bez przesady. Ortografię i interpunkcję zawsze można poprawić. Najlepszy dowód to dyslektycy pracujący jako pisarze i dziennikarze... Ale tutaj aż takich skrajności nie widzę. Zwykłe przeoczenia, jak na początkującego twórcę (pozwolę sobie użyć tego słowa) przystało.
Po skrytykowaniu prologu przeze mnie i szanownych forumowiczów powyżej, zapewne się zrazisz i przestaniesz pisać. A gdybyś tak kontynuowała to co zaczęłaś? Dopiero byś wywołała zaskoczenie.
Motywuję i pozdrawiam.

Coś w tym jest... Dosyć przyzwoicie napisane. Jednak takie uległe zachowanie Hermiony nie do końca mnie przekonuje. Honorowa Gryfonka oddaje się swojemu szefowi? Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. Rozumiem, że jest to tragiczny wątek gdzie każde wyjście jest złe i rzekomo dodaje w ten sposób uroku opowiadaniu. Ale ja tego przetrawić nie mogę. Wątek umieszczony tu zapewne w jedynym celu. Szanowny Dracon pojawi się aby uratować swą księżniczkę i będą żyli długo i szczęśliwie. Jesteś przewidywalna. Pomysłu na opowiadanie skrytykować nie mogę, bo w tych z paringu DM/HG jest dość oryginalne. O ile można sprawę rozsądzać w tych kryteriach. Jeśli chodzi o powyższy paring, cóż... było już wszystko co możliwe. Pozostaje mi tylko życzyć wytrwałości w pisaniu, znoszeniu krytyki oraz wielu nowych pomysłów. Pozdrawiam serdecznie.

Nie ma co się oszukiwać. Przeciętny czytelnik nie wychwyci wszystkich błędów, więc na nich skupiać się nie będę. Należy wziąć pod uwagę, że to dopiero prolog. I do tego dość krótki. Po tym co zaprezentowałaś nie mam już wątpliwości co do przeciętności tego co tu ukarzesz w najbliższej przyszłości. Prolog powinien zainteresować czytelnika, zachęcić do dalszej lektury. Ale nie załamuj się subiektywnymi opiniami. To tylko moje zdanie. Cóż mogę jeszcze napisać? Powodzenia.

Rozdział napisany w całkiem niezłym stylu, jednak w innym klimacie niż poprzednie. Traktuję go jako przejściowy, bo taki właśnie jest... nic znaczącego się nie wydarzyło. Nie pozostaje mi nic innego jak czekać na zwrot akcji. Poza tym... dobrze, że się nie poddałaś i wreszcie coś napisałaś. Pozdrawiam.

Pomijając błędy, wymienione powyżej to... cóż, naprawdę się wzruszyłam. Może fabuła nie jest maksymalnie oryginalna, jednak łzy same stanęły mi w oczach. Może poruszyły mnie uczucia opisywane przez autorkę oraz niesprawiedliwość jaka spotkała bohaterów... To takie smutne.

Wyrażę swą skromną opinię: opowiadanie bardzo obiecujące. Nie przepadam za historiami, których fabuła opiera się na miłości dwóch mężczyzn. Szczególnie, jeśli są to bohaterowie stworzeni przez panią Rowling. Ale w tym przypadku czuję się naprawdę zobowiązana śledzić to opowiadanie. Jeśli chodzi o treść, to wywołała u mnie skrajne emocje, najpierw było mi przykro z powodu upokorzenia, jakiego doznał Harry, a potem cała sytuacja stała się dla mnie zabawna. Wiem, że nie powinno się śmiać z cudzego nieszczęścia, ale scena w której Harry podąża w klasie w stronę Severusa... dla biernego czytelnika była komiczna. Potem jednak gdy bohater doświadcza wielu kolejnych okrutnych upokorzeń i walczy ze swymi głęboko ukrytymi pragnieniami, zrobiło mi się go naprawdę żal. Wraz z nowymi rozdziałami pojawia się ciekawość jak owe podświadome uczucie Harr`ego do Severusa będzie się rozwijać. Mam nadzieję, że w miarę szybko pojawi się nowy rozdział.

Z reguły unikam opowieści o tajemniczej uczennicy, która nie wiadomo skąd i dlaczego nagle pojawia się w Hogwarcie. Jednak twoje opowiadanie mnie zaintrygowało, gdyby prolog nie był ciekawy nie kontynuowała bym czytania. Dobrnęłam do końca i jestem usatysfakcjonowana. Bohaterka podobała mi się bardziej jako silna i arogancka, pewna siebie. To załamanie i brak chęci życia do niej nie pasuje. Widzę, że planujesz rozwinąć akcję i uczynić ją jedną z podwładnych Lorda Voldemorta... Ta rola zdecydowanie bardziej do niej pasuje, a i po drodze może się zdarzyć jakiś mały romansik z Draconem... Wrażenia bardzo pozytywne. Czekam na kolejny rozdział.

Zamysł całkiem ciekawy, jednak nie wciąga tak jak bym się spodziewała. Zgadzam się z przedmówczyniami, że postać Dracona została przedstawiona zbyt mdło. W kolejnych rozdziałach przydało by się zaakcentować jego postać.

Jeśli mam być szczera to może i napisane jest pod wpływem weny, ale niezbyt dopracowane. A sama fabuła cóż... zrobić z Hermiony pannę lekkich obyczajów... wielu już tak eksperymentowało, nawet ja sama, ale dam Ci dobrą radę: to nie ma najmniejszego sensu. W wyobraźni fanów Harr`ego Pottera postać ta na zawsze pozostanie kanoniczna. A Ty nawet nie przedstawiłaś jej metamorfozy. Nie chcę Cię zniechęcać, bo gdy ja czytam swoje pierwsze wypociny, jestem czasem zdegustowana, ale jeśli się nie poddasz to z czasem wyrobisz własny styl. Życzę Ci wiele pomysłów i czasu, aby móc je realizować. Pozdrawiam.

Zacznę od tego, że zalogowałam się na tym forum tylko po to, aby skomentować twoje opowiadanie. Sama prowadzę bloga, na którym dodałam cię do linków, ale mniejsza z tym. Twoja twórczość mnie zainteresowała i bardzo chciałabym poznać dalszy ciąg tej historii. Pozdrawiam serdecznie.