Mroku oczywiście dużo, bo to przecież mrok decyduje czy zdjęcie jest ładne/poprawne/whatever.
Jeśli chcesz być dokładna, to nie minął rok.
Poza tym, gdzie miałem niby napisać? Forum trochę zleżałe jest, mało się dzieje.
Wyrażenie swojej opinii na temat zdjęć, całkiem różnej zresztą od innych, jest złe? Siedzę trochę w zdjęciach, jest temat ze zdjęciami, to skomentowałem.
Oczywiście jeśli wolisz bym pisał posty typu "Ja też się nie znam." i wtedy będzie lepiej, to w porządku.

(jak już kiedyś wspomniałem wnerwia mnie straszliwie offtopowanie, więc i odpisywał nie będę)

Koty ładne... no właśnie ładne. Ale takie jakieś bez polotu. No może z wyjątkiem tego pierwszego rudego (który, podobnie jak ten drugi rudy jest trochę nieostry). Proponuję pobawić się z innymi ujęciami tych zwierzaków, może pyszczki? ;p
Aniołek fioletowy ma złą ostrość, gdyby nie to byłoby całkiem w porządku. Ten w "normalnych" kolorach bez jakiegokolwiek pomysłu; czarny, ot w porządku, ale nic wielkiego. Za to podoba mi się słomiana (?) gwizdka. Całkiem przyzwoita głębia, choć ostrość średnio poprawna. Poza tym przyjemne światło.
A jak popatrzyłem jeszcze na fotologa, to muszę przyznać, że zdjęcia z "radnki z żabim (chyba ropuszym ;>) księciem" są świetne. Nie wiem, czy pierwsze nie jest troszkę krzywe, ale za to kolory są fajne. Odprężająco zielone. Podoba mi się.
Ropucha na drugim podobnie, po prostu genialne zdjęcie. Idealnie wyszło. Od kolorów po kadr. Gratuluję.

Mikesz jak najbardziej świetny. ;> Widać, że kot z charakterem.
Szkoda tylko, że zaprezentowałeś nam tak mało. Zawsze weselej by było.

Odautorsko: Jak już wspominałem bety brak. No więc błędy będą. Proszę o krytykę.





- A co z twoją blizną, Harry? - spytał Dumbledore, kiedy wyszli już spod numeru czwartego przy Privet Drive. Profesor wydawał się bardzo poważny, jak zwykle zresztą, kiedy chodziło o sprawy związane z Voldemortem. - Jestem potwornie ciekaw, czy dalej dokucza ci, tak samo jak w tamtym roku.
- Och… - Harry uśmiechnął się łobuzersko - a pamięta pan, co pisałem w swoich listach? Że mam panu coś zabawnego do opowiedzenia? Chodzi właśnie o mój kontakt z Voldemortem!
- O, w takim razie nie mam wyjścia - zamieniam się w słuch. Ale pospiesz się, wszak drzewa też czasem mają uszy - mrugnął porozumiewawczo do Pottera, choć na koniec mruknął pod nosem - zwłaszcza teraz!
- Po pewnym czasie od powrotu z Hogwartu zrozumiałem, że przy pomocy mojej blizny mogę równie sprawnie, co Voldemort, wchodzić do jego głowy, dokładnie tak samo jak on do mojej! Zwłaszcza, zaraz po śnie - dodał. - I właśnie dzięki temu, kilka razy uzyskałem połączenie z jego umysłem. Niestety po pewnym czasie Czarny Pan zrozumiał, co się dzieje i zablokował dostęp, a ja zdołałem wyciągnąć tylko kilka sekretów z jego życia… - Potter zrobił efektowną pauzę - prywatnego.
- Harry! - Dumbledore uśmiechnął się. - Widzę, że potrafisz zaciekawić człowieka. Opowiadaj, opowiadaj! - Profesor był podekscytowany.
- Myślę, że to nic wielkiego. Gdyby było inaczej napisałbym w liście, by odebrał mnie pan wcześniej, ale mimo wszystko powinien je pan usłyszeć, profesorze.



Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać obudził się. Czuł się doskonale, wszak niedługo jego plany przejęcia świata czarodziejów się urzeczywistnią, zabije mugolaków, zje pierwsze w życiu lody, sratatata, drobnostki. Dowiedział się nawet od Bellatriks, że Snape złożył Przysięgę Wieczystą; same plusy! Ale zaraz, Bellatriks… Śniła mu się. Co prawda, chyba nigdy nie darzył żadnej kobiety sympatią, ale przecież akurat ta była gotowa zrobić dla niego wszystko. To już coś chyba znaczy - zastanowił się, nie był dobry w te klocki. Wolał rady wróżki, ale wczoraj niestety zachorowała.
Bella wśród marzeń sennych, cała była oddana tylko jemu. To mu odpowiadało - wszystko powinno należeć do niego, do Lorda Voldemorta! Kobieta zabiła swojego nędznego męża, by kochać tylko jego. Pewnie jestem bardziej… męski - zadumał. Tak, to na pewno dlatego, bez wątpienia! Rozpierała go duma. Kiedy mu powiedziała, co się stało z jej byłym trochę się zdenerwował, wszak stracił wiernego śmierciożercę! Później jednak zobaczył Bellatriks z bliska, przy nim. Wtedy właśnie wszystko się zmieniło. Pocałowała go, on pocałował ją. Teraz, kiedy już ochłonął, musiał przyznać, że emocje towarzyszące temu epizodowi były całkiem przyjemne, choć był to tylko sen. Dziwne uczucie ta… miłość. Tak to nazywał Dumbledore?



Wspomnienia.
Wspomnienia odwiedzały go coraz częściej. Raz wpadły na herbatkę, gdy planował, jak zabić tego nędznego Pottera, kiedyś zaś bezczelnie, bez zapowiedzi naszły go, podczas igraszek ze szlamą. Musiał odłożyć zabawkę na później, nic straconego.
Gdyby tylko nie to serce. Z chęcią by się go pozbył! Czuł dziwne ukłucia bólu, zazdrości. Millicent. Nigdy jej nie lubił, wszak, jak można darzyć jakimś innym uczuciem, niż pogarda, mugolaczkę? Byłem wtedy pierwszoroczniakiem! - co chwilę usprawiedliwiał sam siebie. Mimo wszystko, nawet teraz podobał mu się ten jej promienny uśmiech, zadarty nos, płomiennorude włosy i umiejętność rozkazywania wszystkim wokoło. Jakże pasowali do siebie! Ale ta szlama nie chciała nawet na mnie spojrzeć! - Voldemort dobrze pamiętał dzień, kiedy ją zabijał. Kiedy słyszał jej niepojęte wrzaski, gdy rozrywał jej ciało na kawałeczki, aż nic po niej nie pozostało. Zemścił się, serce jednak bolało dalej.
Millicent, przepraszam…! Ja… ja… naprawdę chciałem dobrze…, wybacz! - krzyczał w myślach raz po raz, ona jednak pozostawała milcząca. Na zawsze.



- Narcyzo, czy ja ci się podobam?
- Panie - kobieta zawahała się, kompletnie nie wiedziała, co powiedzieć - jesteś… najbardziej wyjątkowym mężczyzną, jakiego w życiu widziałam. - wykrztusiła w końcu jednym tchem.
- Nie kłam, Narcyzo! - Czarny Pan zatrzymał się przed lustrem. Odkąd kazał wnieść kilka kolejnych do swojej komnaty miał wrażenie, że staje się coraz mniej atrakcyjny. - Słyszę twoje myśli. Czuję obrzydzenie w stosunku do mnie, wypływające z każdego twojego słowa, kiedy tylko na mnie patrzysz! Nie oszukasz mnie! - Obrócił się w jej stronę. - A teraz wynoś się! Jesteś tak samo robaczywa jak twój przeklęty mąż! Wynocha! - ryknął potężnie. Kobieta czym prędzej opuściła pomieszczenie, szlochała na samo tylko wspomnienie o Lucjuszu. Siedział w więzieniu, zostawił ją na pastwę ich okrutnego pana.
Voldemort nie zwracał na nią uwagi, zbyt pochłonięty oglądaniem swojego odbicia w lustrze. Kiedyś byłem inny… - pomyślał. - Ale czy przystojniejszy…? Chyba tak. Ci nędznicy nawet nie zdają sobie sprawy, jakim poświęceniem była zmiana wyglądu! Bym budził wstręt, odrazę, strach wreszcie! Ale... Bella nie zwróci więcej na mnie uwagi… i wszystko przez ten przeklęty nos!
Zabójcze kompleksy otaczały go z każdej strony, równie bezlitosne, co on. Sprawiały, że nie myślał o niczym innym, tylko o swojej oszpeconej czarną magią twarzy. Kiedy już zabiję Pottera, zmienię się! ...muszę! - powtarzał w kółko, dokładnie jak w gorączce, a ból rozsadzał mu łysą czaszkę.



Budził się co chwilę, strach, a raczej naturalne zamiłowanie do wszelkiego mroku nie pozwalało mu zasnąć. Umysł Czarnego Pana sądził, że najlepszym lekarstwem dla niego samego będzie sen spokojny, kojący, w krainie szczęścia i radości. Głupie ustrojstwo! - przeklinał w myślach swój mózg. - Cóż za wariat je wymyślił? I kazał zsyłać na Lorda Voldemorta tak potworne koszmary?!
Któż mógł być aż tak głupi, by pomyśleć, że jakieś pieprzone, brykające po zielonej łączce jednorożce pomogą mu wypocząć po całym dniu monotonnych tortur? Właściwie dzisiaj uśmiercił tylko dwie ofiary, a Cruciatus dawno przestał na nie działać, zemdlały z bólu! Żadna to przyjemność! Podobnie jak strach, który atakował go, gdy tylko spoglądał na stada, galopujących po wzgórzach jednorożców. A do tego te cholerne tęcze! Tysiące kolorowych tęcz... Przyprawiały go o wymioty.
Horror powtarzał się, co noc.

Och, how sweet! <333
-.-

Czy mi się tylko wydaje, czy nie ma kto tu pisać, że AŻ TAK offtopujecie? ;>

Just you wait.
P.

Cholera jakie to prawdziwe! :D

Piosenka tygodnia też jest niezła, acz trochę nieświeża i pewnie była.

Właściwie miałem nie podać żadnych argumentów, może byłoby nawet lepiej.
Tu się mylisz. Uważam jedynie, że koty to ciekawe zwierzęta, mają dziwne zwyczaje, ale ogólnie tylko je obserwuję (strasznie rzadko zresztą), nie wgłębiam się. Powierzenie mi jakiegoś byłoby straszną głupotą.
Nie lubisz Tygrysa? -___- Chyba jest najfajniejsza postać w całym Kubusiu Puchatku.

dobra, nieważne. Jakbym miał się przejmować każdą napotkaną osobą w Internecie, nawet jej nie znając, to dawno zeszedłbym na zawał.

Co najmniej.
Pointa w ogóle ma za zadanie zaskakiwać. A idiotyczna odnosi się raczej do seksu, przynajmniej z tego, co mi wyłożono.
Może nie od razu pedofilem, ale staruszkiem, który też ma ochotę. Zresztą, Dumbledore jest w porządku, ciekawa postać, no może nie jakaś niepowtarzalna (patrz: Gandalf), ale chciałem napisać coś, co by go przedstawiło w innym świetle, przez to tytuł.

Zaraz dodam kolejną część, będzie trochę niekanonicznie, znowu z innej strony.

Dziękuję pięknie za komentarze,
enigmatyczny.

Oj, zdradź w takim razie tę tajemnicę, cóż w tym takiego. Bardzom ciekaw.

Och, rozumiem. Chodzi oczywiście o odmienne zdanie od Twojego.
Gdzieżby inaczej.

No więc lecimy szybciutko, od początku.
Mam wrażenie, że niektórzy <patrzy wymownie> nie przeczytali komentarza Hermiony (albo o tym komentarzy zapomnieli). <;
Nie lubię tego rodzaju ficków, więc nie, nie zamierzam. Patrz: komentarz Hermiony, dotyczący Fasolek Bertiego Botta, nie seksu.
No cóż, w końcu to miniminiaturka.
Kontynuacji nie będzie. Będzie za to kolejna miniaturka z serii "Harry śni", całkiem nie związana z tą.
Jestem pewny, je, jee, jeee. Tutaj przecie nie ma ani krztyny o seksie. <; Pojawia się słowo "pieprzyć", ale mam nadzieję, że wytrzymacie.
Oj, racja. Mea culpa. Straszą wersję wrzuciłem, bo ten fanfick był już betowany przez Ham Stee, której serdecznie chcę podziękować, i która tenże błąd mi wytknęła. /poprawię/

No więc tak, widzę, że nadziałyście się, na tzw. idiotyczną puentę, którą tu zastosowałem. <; Gwoli ścisłości, małe wytłumaczenie: Harry'emu śniło się, że Dumbledore zaprosił go do gabinetu i... dał mu spróbować nowe smaki Fasolek Bertiego Botta, które chłopakowi tak smakowały, że aż jęczał przez sen, co usłyszeli chłopacy z dormitorium. Przedstawiłem to w takiej formie, że aż do ostatnich słów Czytelnik miał myśleć, iż Dumbledore zaprosił Pottera na seks. Ale Hermiona miała rozjaśnić wątpliwości.

Kolejna miniaturka, druga z serii, pojawi się gdzieś tak pod wieczór. Tym razem niestety niezbetowana, więc będzie można mnie zniszczyć. Poza tym będzie około pięć razy dłuższa. Tyle.

Dziękuję za komentarze,
pozdrawiam, Enigmatyczny.

Harry Potter, oczywiście.
Choć trzeba przyznać, że Lewis, to klasyk fantasy, a Rowling jedynie zaczyna, tak jakby. Opowieści z Narni są bajkowe, przez to mnie odrzucają. W sumie można czytać je dzieciom na dobranoc, a Harry wydaje się... bardziej dla osób starszych? W pewnym sensie, bo na przykład za dużo tam krwi, przemocy, brutalności, etc. No i trzeba przyznać, że w książce Rowling jest naprawdę sporo tajemnic, a to jest to, co koty lubią najbardziej.

Malfoyowa, ach. Miałem w planach przeczytać każdą część siedem raz, skończyło się na tym, że wszystkie przeszły mi przed oczami 4 razy, z wyjątkiem siódemki. Tą przeczytałem tylko raz. I wtedy mi się odechciało. Choć kiedyś na pewno przewertuję je wszystkie ze dwa razy.
Noale, wracając do tematu Harry uzależnia, oczywiście. Bo nie jest wymagającą książką, a zarazem bardzo ciekawą. Ot, książka dla mas, zresztą widać po listach sprzedaży. Ale już z Sapkowskim, to by przegrał z kretesem.

Mój patronus byłby na pewno kotem, bo kot to zwierzę z charakterem. Chodzi swoimi drogami, często lubi być sam, nie zaprząta sobie myśli mało znaczącymi sprawami, (wprasza się tam, gdzie niekoniecznie jest mile widziany). No proszę, i wszystko się zgadza. <;

Odautorsko: No więc, pierwszy post. Debiut na forum, blablabla. Rozwinę się w każdym bądź razie. Proszę o szczerą ocenę.




- Witaj, Harry! - zawołał Dumbledore, zmierzając w stronę swojego gabinetu. Spojrzenie, jakim obdarzył Pottera, było naprawdę dziwne, przynajmniej nie takie, do jakiego chłopak przywykł. Cechowała je ognista miłość z domieszką zastanawiającej przyjemności. Uważaj!, pisnął ostrzegawczo głosik w głowie młodzieńca. Profesor okazywał wyraźne nastawienie na harce i swawole. - Wiesz, może wpadłbyś do mnie na chwilkę? Mam do omówienia kilka ciekawych spraw! Coś zupełnie nowego, spodoba ci się.
- Och… - Harry’emu zrzedła mina - i znowu będziemy pieprzyć o tym głupim Voldemorcie? Już dawno z nim skończyłem! - stwierdził z wyrzutem, planując szybko się ulotnić.
- O Voldemorcie?! - Profesor był autentycznie zdziwiony. - Pieprzyć? Nie…, aż tak to nie. Po prostu pokażę ci COŚ frapującego. Zapewniam, że TO cię zaskoczy.

- Wstawaj, Hhahaa… Harry! - Chłopak usłyszał wołanie Rona, wokół rozbrzmiewały śmiechy pozostałych mieszkańców dormitorium. - Znowu gadałeś... przez sen! - Przyjaciel wyraźnie dusił się ze śmiechu.
- Cooo? - Potter przetarł zmęczone oczy. Snu nie pamiętał wcale, z wyjątkiem kilku nietypowych wspomnień z pobytu w gabinecie dyrektora. Dziwnie rozkosznych wspomnień. Kompletnie nie wiedział jednak, co takiego tam robili.

- A wtedy Harry jęknął tak strasznie głośno! Myślałem, że padnę i już więcej się nie podniosę! - Weasley po raz setny relacjonował Hermionie sen przyjaciela, śmiejąc się coraz głośniej.
- Och, zamknij się, Ron! - Hermiona miała wyraźnie dość. - Ciekawa jestem, co takiego ty byś zrobił, gdyby ktoś zaproponował ci najnowsze smaki Fasolek Bertiego Botta? Zapewne zaśliniłbyś się na śmierć przez sen!

Odautorsko2: I popatrz, Czytelniku, tak łatwo przyszło mi Ciebie omamić! (Że przy pomocy tzw. idiotycznej puenty, to inna sprawa). Zapraszam do komentowania!