"Coś" napisane dawno temu...

W każdym życiu nadchodzi taki moment, kiedy zastanawiasz się po co żyjesz. Nasuwa ci się wiele pytań, niektóre nie znasz odpowiedzi. Zastanawiasz się dlaczego to wszystko tak boli i rani, dlaczego wylałeś tyle łez dla wielu nie wartych tego ludzi. Zastanawiasz się dlaczego los to właśnie Ciebie obrał ze swego przeciwnika, a blizn w twoim sercu coraz więcej i więcej, a piękne chwile to tylko wspomnienia… Już nie pamiętasz co to miłość, bo to przez nią tyle razy bolało i chcesz o niej zapomnieć, lecz nie potrafisz… Nie potrafisz, bo jest najważniejsza i nie możesz tego zmienić choćbyś chciał… Słowa, choć to tylko słowa bolą czasem bardziej niż czyn i zostają w pamięci na długo… Masz w głowie chaos i pragniesz spokoju, ale prawdopodobnie nigdy go nie zaznasz… Ta rana nie boli, lecz cały czas jest rozdrapywana, a każdą iskierkę nadziei gasi samotność, która cię otacza. Nienawidzisz tej ciszy, tej pustki wokół siebie… Nie potrafisz już płakać, bo nie widzisz w tym sensu, a pozytywy życia potrafisz wymienić na palcach jednej ręki… Nikt o tobie nie pamięta, tylko ten ból zawsze wraca jak stary przyjaciel… Nie chcesz pamiętać tego złego, ale owe wspomnienia nadal kłębią ci się w głowie, niczym masochista trwasz w tym wszystkim sam i nie chcesz pomocy… i nie masz już siły by się podnieść… Tak naprawdę ty nie chcesz się podnieść, by przeżywać znów to samo… by czuć ten ból i ronić niewidzialne łzy… Śmierć jest twoim ukojeniem i pragniesz jej najbardziej w świecie, nie wiedząc, że ona też jest częścią życia, którego tak nienawidzisz…