Hehe =P "Tato, boje sie Ciebie" =P
Panicznego strachu doznałam, gdy take bylam na kolonii. Nas balkon od pokoju mial takie delki po bokach i tak były 3 gniazda szerszeni a szerszenie to nie zarty. I pan uczulony na to zabijał je kapciem, jak wlatywaly do pokoju, bo ja cała sparalizowana tragedia ><'

Ja na osie kiedyś usiadłam i to na zawodach sportowych.
Oczywiście musiałam mieć zastrzyk.

Ajajaj... mnie sie nie zdarzylo i mam nadzieje sie nie zdarzy! Bron Boze ><' xD

Ja mam wiele bardzo dziwnych fobii.
Dziwnych nie dlatego, że są rzadkie, ale... takie rozkapryszone. Raz są, raz ich nie ma...
Najbardziej boję się ciszy. A raczej tych wszystkich dźwięków, które słychać, kiedy w mieszkaniu jest cicho. Brr... A najgorsze jest to, że wiem, że to tylko telwizor tak trzasnął, ale tak mnie coś paraliżuje, że się czasami nawet przez kilka minut ruszyć nie mogę Oczywiście jest tak tylko kiedy wiem, że jestem sama. Wystarczy mi chociaż ciche przewracanie kartek w książce przez moją mamę i ten strach nawet się do mnie nie zbliża.

Mam też dość dziwny lęk wysokości. Mieszkam na dziewiątym piętrze i mogę bez problemu patrzeć w dół przez balkon. Na Trzech Koronach wychylałam się przez barierkę, żeby zrobić ladne zdjęcie, na Sokolicy (gdyby nie mój katecheta) przeszłabym przez barierkę i ustawiła się do zdjęcia najbliżej sosny, jak to tylko możliwe.
Natomiast na samą myśl o wchodzeniu na szkolne drabinki, a zwłaszcza o odwracaniu się tyłem do nich, zalewa mnie takie przerażenie, że kiedy mieliśmy robić wymyk na wf-ie nauczycielka bez większych problemów przyjęła moje usprawiedliwienie, że źle się czuję i nie chcę ćwiczyć.

Z klatki zawsze wybiegam. ZAWSZE, chyba, że ktoś ze mną idzie. Wtedy nie. Ale kiedy wychodzę sama czuję takie coś... takie dziwne... i wybiegam. A kiedy czekam na windę (sama. Znowy tylko wtedy, kiedy jestem sama!) to czasem myślę, że zejdę ze strachu, zanim dojedzie. Nie wiem czego, po prostu się boję.

Przyczepiło się do mnie też coś w rodzaju nerwicy.
Otóż, rano zazwyczaj zostaję sama. Wygrzebuję się z łóżka kiedy tylko usłyszę szczęk zamka i przechodzę po całym domu zapalając wszystkie możliwe światła i włączając telewizor, po czym... wracam do pokoju i kładę się z powrotem. Często nawet zasypiam.

Pająków, ciem i innych owadów i robali się nie boję, ale mnie obrzydzają. Fuuuj...
A psy wręcz ubóstwiam (z wazejmnością nawet. Piesy kochane zawsze do mnie podbiegają, jak gdzieś idę, nawet takie obce, i się łaszą. A do moich koleżanek nie ), ale to chyba przez to, że się z nimi wychowywałam. Przez moje życie przewinęło się już chyba z osiem jamników i jedna, wyjątkowa jagdterierka ([*]Ikunia[*]). Nie licząc oczywiście psów moich niezliczonych "panów wujków" z koła myśliwskiego taty.

pasikoniki.. są obleśnie..

Co rozumiesz przez 'obleśne' ?

pasikoniki są przerażające.

fobia to nie to samo co obrzydzenie. to nieuzasadniony, histeryczny, paranoidalny strach. np. mnie brzydzą pająki, ale to nie znaczy, że jak jakiegoś widzę to uciekam.
za to dźwięk pasikonika mnie paraliżuje i muszę jak najszybciej wyjść z pokoju, bo dostaję histerii.

Ja się panicznie boję biedronek. Kiedyś na mnie jedna usiadła i zaczęłam biegać po całym ogrodzie, próbując ją z siebie zrzucić.
Boję się jeszcze pomieszczeń, w których jest nisko sufit. Jak mam sufit pół metra nad głową zaczynam czuć się nieswojo i mam wrażenie, że wszystko zaraz na mnie spadnie.

Ja się boję drzew. Ale nie takich w lesie, tylko takich samotnie sobie rosnących gdzieś na łące. Lub w innym miejscu.

I boję się pędzli. Utrudnia mi to pracę na plastyce, ale poprostu nie mogę się do żadnego pędzla zbliżyć. Patrzeć jeszcze mogę. W dużej odległości ode mnie pędzle nie są szkodliwe .

Czeka mnie jutro wizyta u dentysty. Przerażenie właśnie się zaczyna pojawiać...

Fobią to to nie jest ale mam trudności z opanowaniem odruchu wymiotnego, kiedy czuję "zapach" dżdżownic. O ich wyglądzie już nie wspomnę.

Ja się boję wszystkiich ingernecji związnych z oczami, jak ktoś mi wspomni o szkłach kontaktowych to przechodzi mnie dresz a opercje na oczach wykonywane ktore czasem widze w telewizji są chyba najgorszym widokiem jaki moge sobie wyobrazić,brr.

ja mialem ostra schize jak mi wydlubywali igla jakis opilek metalu czy insze cos co mi wpadlo do oka i sie wbilo w rogowke:} chociaz znieczulenie ale zrobilem sie ponoc pozniej bialy jak papier

klauny. nienawidze klaunow

mój tata właśnie uświadomil mi, że rozpoczął się sezon wskakujących do mieszkań i łóżek niewinnych obywateli koników polnych.
somebody get me out of here

Arachnofobia. Najdziwniejsze jest to, że nia mam pojęcia skąd się wzięła. Odkąd pamiętam nie znosiłam pająków, ale od kilku lat panicznie się ich boję. Jestem jak sparaliżowana kiedy jakiegoś zobaczę.
Ostatnio byłam nad jeziorem w drewnianym domku. A ten domek w lesie był, więc wiadomo. Łazienka malutka (sufit był strasznie nisko). Bałam się jak nie wiem co się kąpać. Chyba zadziałało na mnie zamknięcie na takiej małej powierzchni z pająkami (których znalazłam może z pięć w ciągu całego wyjazdu...) Tragedia. Nawet nie mogłam zasunąć prysznica, żeby nie zemdleć ze strachu.

A ja byłam w Muzeum Natury w Berlinie i tam był ogromny (miał z pół metra długości) model konika polnego.
I stwierdzam, że masz prawo się bać.

Wogóle to macie łatwo. Z tymi fobiami. Moja fobia chyba nawet nie ma łacińskiej nazwy. Napewno .

Ten post był edytowany przez Miętówka: 07.08.2008 10:22

nawet mi nie mów
przyjechałam z gór, to pierwsze (no, może trzecie), co zrobiłam, to obchód mieszkania, oglądanie ścian i tłuczenie kapciem zielonego paskudztwa. ych.
a wczoraj weszłam do kuchni, zapalam światło, a tu trzy ćmy. noszfak.

Mi kiedyś ćma wyleciała z ręcznika.

mojej babci kiedyś wielki włochaty pająk z pościeli, jak rano trzepała.

Kilka dni temu o 6 w nocy (czy też rano, niektórzy o tej porze wstają do pracy) obudził mnie konik polny siedzący mi na policzku... Wyrzuciłem go przez okno, i je zamknąłem. Tak to jest jak się mieszka na parterze.

lulz, ja mieszkam na trzecim piętrze.

Ja mam dom, i nie mam więcej jak dwa piętra.

Dziś w nocy, budzę się, bo w pokoju pietro wyżej ciocia przewróciął krzesło. I akurat śniło mi się, że wracam z liceum z kumplem na skuterze, więc strasznie się zdziwiłem co robię w domu, a tym bardziej w nocy na łóżku.

A ja raczej nie miewam żadnych fobii, czasem jednak przerażają mnie ogromne sypialnie, jeśli musiałabym w takiej spać... ...wolałabym już psią budę...
No i należy jeszcze dodać, że gdy jeździmy z rodzicami nad jeziora latem, rzadko się kąpię, tylko wtedy gdy woda jest naprawdę czysta. Miałam kiedyś przykre doświadczenie (przeciełam nogę o rozbite dno butelki, a wszystko przez to, że woda była zielona) brrr...

Ten post był edytowany przez em: 22.08.2008 20:29

nigdy nie uważałam, że się boję ciem, dziwiło mnie, że tylu z was się ich boi. Ale gdy przed chwilą się myłam i do wanny mi wpadła ćma - gigant (kiedyś one z pewnością nie były takie wielkie! ) to nawet nie wiedziałam czy ją zmoczyć by jeszcze napadła na mnie czy ją zabić (nawet nie wiedziałam czym). To było strrraszne. A i jeszcze była wkurzona bo w łazience było mnóstwo gorącej pary xD

Regulamin mówi jasno na temat wulgaryzmów.
Przemek