Na palcach jednej ręki policzę
na ile części dzieli ją
życie.
Raz wesołą, z uśmiechem
i tym błyskiem w oku,
takim
tajemniczym ognikiem.
Taką ją widzę.
A drugi raz z zamyśleniem, jakimś dziwnym spokojem
i widzę ją
inaczej.
Jest jak huśtawka,
ta z dziecięcych wspomnień,
ta kolorowa.
Ta z podwórka tuż obok?
Ta sama.




studenci kazali pisać wiersz o sobie, i co prawda ja nie piszę na czas, nie piszę też po to, żeby się tym tak otwarcie chwalić, ale to był wyjątek. chciałabym usłyszeć jakąś autorytatywną krytykę =)

edit: zmieniłam zakończenie... ale w tym coś też nie leży....

Ten post był edytowany przez Zusia =): 16.11.2004 18:38

Oj jak m isie nie podoba zakonczenie.
A tak ladnie sie zapowiadalo.
No i w najwazniejszym miejscu popsulas.
A szkoda.

właśnie w tym zakończeniu mi się nie podoba
już zrobiłam kilka wersji, ale żadna nie była satysfakcjonująca.
jeszcze popracuję, bo zakończenie rzeczywiście jest jakby "oderwane" od czegoś zupełnie innego.

Pytasz, czy nostalgicznie?
Nie. To przecież do niej
nie pasuje.
Prawda?



tu od tego momentu
coś nie tak
uważam że niepotrzebnie wprowadziłaś pytanie do czytelnika
powinnas skończyc (nie chce sie wtrącać) jakos tak dlaej w I osobie w sensie tym że sie nie pytasz
choc może sie myle

ps.wam studenci każą pisac wiersze???? ?

nam studenci każą pisać....może lepiej zapytać, czego nam NIE każą pisać.... no cóż, taki los 'królika doświadczalnego' ;]

ładnie, ładniej niż się spodziewałam. =) rzeczywiście zakończenie nie gra, ale nie wszystko od razu. ćwicz i może dłużej eksperymentuj z nieudanymi częściami, zanim opublikujesz (przyganiał kocioł garnkowi).

dziękuję =)
nie wiem, czy zakończenie lepsze, czy gorsze, czy może takie samo.
ale życie to szukanie....

Ten post był edytowany przez Zusia =): 16.11.2004 18:39