Przeczytałam. Zaniemówiłam. I umarłam... ze śmiechu, a jak? Świetna parodyja.
Najlepszy fragment? "Potter płonął cicho w kominku."

"(...) Na stos, na stos, na stos." Z Potter'em, oczywiście. *podśpiewuje pod nosem*

Pozdrawiam,
DL.

„I znowu płaczesz”
I znowu płaczesz
wywołujesz burzę
przesyconą twymi łzami.

Przychylony nad białym płótnem,
kreślisz niezliczone
linie twego życia.

Nakładasz kolor
na mą czarną duszę;
nie chcesz bym rozpaczała.

Owinięta w białą pościel
zasypiam by już nigdy się
nie obudzić.

~ Napisane w przypływie nagłej weny ~


"Zapomniany"
Słońce na widnokręgu
zatacza wielkie koło.
Podnosisz rękę,
wskazujesz jego tor.
Stoję obok ciebie,
patrzę na zachód światła,
które daje mi życie.
Odwracam się,
dotykam zimnej ściany,
zapominam.

Przeczytałam jeszcze raz i...
Nie podopba mi sie to...
Nie jest dobre!!!

Kompletne dno...
Brak taktu...
Do d***

Dzięki za uwagę...

"Biel"
Biegnę, a płomienie parzą mi skopy.
Biegnę, a bicze ranią mi boki.
Ale biegnę.
Przez tunele.
Przez ogień.
Światło.
Światło na końcu tunelu.
Biegnę.
Musi się udać.
Ale ktoś podcina mi nogi.
Spoglądam na jego twarz.
Jego twarz zimna,
Bez skóry,
Wyprana z uczuć.
Ostatkiem sił,
Wyswobadzam się,
Z jego stalowych szponów.
Ranią mnie.
Po stopach spływa krew.
Nie mogę już iść.
Ale...
... musi się udać
Wchodzę w światło.
Zasypiam.
Budzę się.
Biel.
Białe ściany.
Białe kotary.
Szpitalna sala.
Powróciłam.
Ale biel,
To nie mój kolor.
Chcę czerń,
Czerwień,
Krew,
I odcień bólu.
Histeryczny śmiech.
Ktoś wchodzi do sali.
Lekarz.
Szarpię się na widok jego białego ubrania.
Chce rzucić się na ten niebiański kolor.
Ale jestem przytwierdzona do łóżka pasami.
Nie mogę się ruszać.
Rzucam się.
Cieknie krew.
Nareszcie.
Krew.
Opadam na poduszki.
Zamykam powieki.
Pozwalam by mnie badano.
Znoszę ich dotyk.
Dziwią się.
"Jak?..."
"Jak powróciła do życia?"
Psychiczny śmiech.
Wierzę w reinkarnację...


Tylko prosze o szczere komenty...

Bardzo dobre. Lubie takie wiersze. Mroczne... zastanawiające... Pisz dalej, bo masz talent. Czekam...

Wspaniałe. Właśnie takie wiersze lubię... Z przemysleniami i... Wogóle super. Napisz coś jeszcze... Szybko...

Zgadzam się. Wiersz nie jest najlepszy ale niewiele mu brakuje. Pisz dalej, może napiszesz coś lepszego...

Och, Sorry. Samobujcą to minie nie nazywaj, bo:
1. Nie jestem chłopakiem (ew. samobujczynia)
2. Jeszcze się nie zabiłam.
3. Nie życze sobie tego.
4. Nazwiecie mnie tak jak sie zabiję

Jeśli nie mówisz o mnie tylko o kimś innym, to ja sie zapisuje na listę wampów...

Nie mogę znaleźć odpowiedzi na moje pytanie!
Dlaczego nie komentujecie???
Może się nie podoba?
Może wam sie nie chce?
Nie wiem...
KOMENTUJCIE!!!< /span>

Trochę poźno... nawet bardzo! Rysujesz super. Też bym tak chciała. Ja tez mam chyba jakiś telent? No dobra mam - kocham rysować litery i z nich tworzyć zdania, imiona i nazwiska. Poza tym piszę, opowiadania i wiersze...
Rysuj dalej...
Mogę złożyć zamówienie???
Czytałaś "Pottera..."? Napewno!!! A pamiętasz takie postacie jak: Syriusz Black czy Severus Snape? Narysuj je dla mnie... Najlepiej czarno-białe.
Z góry dzięx!

Piękne... Wspaniałe... Extra. Ma i rym, i rytm ,i jest pieknie napisane. Wątek który mnie interesuje, czyli śmierć!! Napisz coś jeszcze, bo masz wielki talent.
Pozdrowienia dla autora!!

Ja nie wiem dlaczego sie wam nie podoba wiersz Yahoo... Przecież to urodzona pisarka - wierszy i opowiadań... Spójżcie na ten wiersz z innej strony. Wczujcie się w niego. A to że jest mroczny i o śmierci to nic nie znaczy. Autorka lubi tak pisać a ja lubie czytać takie wiersze. Może niewszystkim to leży, ale takie wiersze to świat w ktorym żyjemy, niby świeci słośce ale wszystkich i wszystko zakrywa mrok.
Z poważaniem Dark - Lady...

Dzięki za wszelkie komentarze, te miłe i te nie miłe... Wklejam kolejny wiersz, Komentujcie!!!

"Mam dość"
Mam dość bycia tą, którą chcesz,
Bym była.
Żyję bez wiary we własne życie.
Jestem zagubiona gdzieś w sobie.

Mam dość, że ciągle czegoś ode mnie oczekujesz,
Zmuszając mnie do chodzenia,
Twoimi ścieżkami.

Mam dość, tego ciągłego wiru, w który mnie wciągnąłeś.
Każdy krok, który stawiam,
Jest kolejnym błędem,
Wobec mnie, wobec ciebie.
Bo przecież nie powinnam cię kochać,
Bo przecież cię nie kocham.

Mam dość, tego żelaznego uścisku,
W którym mnie trzymasz.
Czy nie wiesz, że dusisz mnie,
Trzymając zbyt mocno,
Ze strachu, że stracisz kontrolę,
Nade mną.

Mam dość, że w każdej sekundzie,
Tracę więcej niż mogłabym zyskać,
Bo to, kim myślałam, że,
Mogłabym być,
Rozpadło się na drobne kawałki tuż przed tobą.

Stałam się taka odrętwiała,
Stałam się taka zmęczona,
Stałam się taka mroczna,
Z każdym dniem pogrążam się coraz bardziej.
Stałam się taka świadoma,
Że to, czego naprawdę chcę,
To być więcej sobą,
A mniej tobą.

„Samotny człowiek”
Samotny człowiek,
Kowal swego losu,
Taki mądry,
Doświadczony,
Ale nie umiał zapanować
Nad życiem wymykającym się mu
Miedzy palcami.

Przecież zawsze był duszą towarzystwa,
A teraz?
Samotny,
Cierpiący,
Ale zawsze uśmiechnięty,
Jakby chciał powiedzieć:
„Nie obchodzi mnie to”.

Najpierw praca,
Rodzina,
Przyjaciele.
Stracił wszystko.
Został tylko nóż, który
Leniwie trzyma w dłoni.
Już wie, co ma zrobić.

Nóż wbija się w jego brzuch.
Krew powoli leje się z rany,
A jego
Bawi ten widok.
Z głośnym, przerażającym śmiechem
Odchodzi z tego świata.

Leży na samotnym głazie,
Pośród głazów.
Na kamieniu wyryte jakieś litery
I cyfry,
Dotyczące niego.
Jego dusza krwawi.
Krew pokrywa głaz.

Pod maską uśmiechniętego człowieka,
Czai się garść nieszczęścia.
Tłumionego nieszczęścia.

Będe tu dawała moje wiersze... Oceniajcie je i piszcie czy mam wklejać dalej.