Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Nic Specjalnego [zak?], moja twórczość

Nic specjalnego


Kolejność rzeczy. Piszę to dla siebie. Głównie, choć nie twierdzę, że to się tyczy nie tylko mnie.

12 stycznia 2004 roku

Wielki chlust obudził pana Wojdę. Nie mogło to oznaczać to nic dobrego. Czyżby kolejny raz? Wybiegł z pokoju i pobiegł do łazienki, która była na tym samym piętrze. Szarpnął mocno za klamkę, ale nie dał rady zamkowi WORKER’a. Przez głowę przeszła mu myśl, czy dobrze było zakładać zamek swojej firmy w domu. W końcu były najlepsze na rynku. Po chwili uśmichu przypomniał sobie po co właściwie o godzinie 4:32 jest na nogach, próbując dostać się do łazienki. W schowku obok był łom. Sięgnął po niego i mocno walnął w drzwi. Już na pewno wszyscy domownicy byli na nogach...
- O mój Boże synu...- powiedział Wojda majstrując przy zamku od drugiej strony- To nie jest możliwe, to tylko
koszmar.- wystękał patrząc na syna, który martwy leżał w wannie- Kurewski zamek.- krzyknął gdyż dalej nie mógł dostać się przez drzwi. W końcu wyważył je i wpadł wyłowić syna z wody. Było już za późno. Udało mu się wreszcie to zrobić. Martwy ściskany w rękach ojca, wydawał się śmiać. Z czego ?
Kiedy o 6-ej przyjechała policja i pogotowie, rodzina siedziała w kuchni, nie mówiąc ani słowa. Od czasu do czasu policjanci przerywali żałobę, pytaniami Nikt z rodziny nie mógł się pogodzić ze straceniem chłopaka. Tylko wściekły ojciec zamknął się w pokoju i opłakiwał śmierć syna w samotności.
Zdenerwowała go postawa pogotowia. Lekarz wytłumaczył, że nie pojawili się szybko, bo i tak chłopak nie żył. Ojcowskie wyrzuty sumienia. Zdenerwowanie na siebie. Na wszystko wokół. Ciarki przechodziły po całym jego ciele. Tylko ciarki. Nie wiedział nawet jak się zachować i w jaki sposób, próbować coś zmienić. Nie sądził, że Małemu może jeszcze przyjść do głowy, próba samobójstwa. Wcześniej próbował skrzywdzić się, ale nigdy nie był pewien czy chce to do końca. Nie wychodziło mu. Mały... Phi większy od ojca, acz odczuwający dopiero piętnastą wiosnę życia, na tej podłej ziemi. Czyżby zawinił coś w ojcowskim wychowaniu ? A może jego żona niepoprawnie nauczyła go czegoś. Nieee... Nie miewał większych problemów w szkole, ani wśród znajomych. Co to było ?


Tylko nie linczować. Pierwszy twór. Będą następne części, nawet jeżeli nie chcecie ;] Z wyprzedzeniem mogą być na moim ownlogu. pozdrow.

Coś oryginalnego. Błędów albo nie ma, albo nie zauważyłam.

Większość wolnego czasu spędzał na graniu w koszykówkę. Żadna tam kariera sportowca, ani nawet nie marzył o zawodowym graniu. Dobry był z tego co wiadomo było rodzinie. Ale może to tylko głupie przechwałki dorastającego człowieka. Interesował się także filmem. Nie szarym, przeciętnym filmem. Klimat najważniejszy. Może to jednak nie powodzenia w nauce. Ale nauczyciele zadzwoniliby.
O godzinie ósmej czterdzieści, telefon zadzwonił rozbrzmiewając po cichych kątach domu. Nauczycielka zmartwiła się o Filipa, bo miał poprawiać matematykę. Ojciec nie chciał uwierzyć, że jego syn nie był umysłem ścisłym. Powinien to mieć po ojcu. Za mało rozmawiano z nim o jego problemach i zajęciach. Teraz nie powinien już się tym zajmować. On przepadł. Nie myśląc co będzie po jego odejściu. Niby to wszystko takie łatwe dla niego, acz widać, że nie pomyślał o rodzinie. A może on ich nienawidził za wszystko co mu dali i zabrali. Nigdy z niczego się w odpowiedni sposób nie cieszył. Zawsze było jakieś ‘ale’. Na to też ojciec był zawsze zły. Nie mógł go uszczęśliwić. Wydawało mu się, że synowi dobrze jest tylko z przyjaciółmi. Czyżby oni byli dla niego rodziną?
Po pewnym czasie Eliza poszła do pokoju brata. Nie mogła uwierzyć w jego śmierć. Wiedziała, że mogło do tego dojść, ale ostatnio dużo z nim rozmawiała. Śmiali się. Więc czemu udawał przed nią, że już jest wszystko dobrze.
Pokój jak zawsze cały brudny, wyróżniał się schematycznością. Wszystko w nieładzie, jednak dziś wyglądało jak poukładane. W pokoju były stosiki różnych rzeczy. Na każdym była kartka. Podeszła do pierwszej kartki i przeczytała TATA. Stos był większy od reszty. Widziała w nim wystającą rączkę kiju baseballowego, który dostał od ojca w dniu czternastych urodzin. Płyty, długopis, książki. Wszystko jakby przygotowane dla taty. To były rzeczy dla niego. Żeby wszyscy jakoś o nim pamiętali.
W drugim stosie z kartką ELIZA, znalazła pamiętnik. Ten, którego nigdy jej nie chciał pokazać. Nie pokazał go nawet Oli z którą miał bardzo bliskie stosunki. A teraz jakby po wszystkim. Otworzyła na środku i zobaczyła napis „My only friend, the end”, a pod nim „Dokończ to”. Doorsi patrzyli na nią ze wszystkich ścian. Również kilka innych zespołów spoglądało na nią z wielkim uśmiechem. Miała ochotę je wszystkie pozrywać, ale to było jego. Jak i pamiętnik, który trzymała w rękach. Nie mogła ruszyć się z miejsca, póki ktoś nie wszedł do pokoju. Wzdrygnęła się i w lustrze zobaczyła, że za nią stoi ojciec. Wskazała palcem na jego ‘kupkę’ i w ciszy wyszła z pokoju.

jeszcze coś będzie.

Ten post był edytowany przez voldius: 18.02.2004 23:00

"acz widać"- piszesz w XXI wieku, staraj się nie używać takich określeń bo one brzmią dzisiaj sztucznie, napisane jakby na siłę
"Płyty. Długopis. Książki."- wymyślono przecinki Vol.
" ‘ale’ " i " „Dokończ to”. " - powninieneś być konsekwentny, zdecyduj się w jaki sposób chcesz cytować
"Oni może byli jak jego prawdziwa rodzina. " - nie do końca rozumiem o co w tym zdaniu chodzi. Powinieneś zmienić jego szyk.

Błędów jest trochę więcej. To nie zmienia faktu, że zaczyna się ciekawie i chętnie przeczytam dalsze części.

Pomysł oryginalny, przyznaję. Nareszcie coś innego.
Zacząłeś dobrze, ciekawa jestem co będzie dalej.

Fiu, Fiu poważna tematyka... W końcu...

Większych błędów nie wychwyciłem, pomijając te wytknięte już przez loonatyka. Fabuła całkiem wciągająca, no i haczyk narracyjny wciąga Śmierć głównego bohatera - prawie jak "Granica"

kolejna część zapomnianego

opowiadania.



Ojciec zdumiony stosikiem, zaczął

przeglądać rzeczy. Płyty Dylan’a, Cave’a czy Hendrix’a,

miały być zostawione dla niego. Nie był pewien czy wziąć je. Wziął płyty i

nawet nie przejrzał reszty rzeczy, bo już wyszedł z pokoju. Był zbyt

zdruzgotany. Uczucie braku, wielkiego braku, ogarniało jego serce. Czuł to

już wcześniej, ale teraz wiedział, że wszystko było starannie opracowane,

cała śmierć jego syna, nie mogła być w żaden sposób przypadkiem. Coś była

nie tak w jego życiu. Młody powinien mówić o swych problemach. Nie

powiedział. A może nikt nie chciał go wysłuchać.
Poszedł do

własnego gabinetu, nie zwracając uwagi na prośby innych domowników. Wszyscy

chcieli, żeby zszedł na dół, porozmawiać. Słowo by z niego nie wyszło, a

wszyscy czegoś od niego chcą. Gabinet był bardzo zadbany, z typowo angielską

zabudową. Od czasu przeprowadzki, nie śmiał wyrzucić starej komody oraz

wielkiego świecznika, który wyglądał jak wieszak. Fotele również zostały po

starym właścicielu. Pan Higgins miał świetny gust w wybieraniu siedzeń.

Wyjątkowo tylko siedzeń, ponieważ stare firanki i talerze były straszne. Co

ma firanka do talerza. Nic wspólnego. Usiadłszy w wielkim fotelu, zaczął

myśleć. Myśleć o czymś zupełnie innym. Pogoda podczas pobytu na Bali była

świetna, a gra w siatkówkę z synem... Nie dokończył. Nie mógł nie myśleć o

niczym innym, nie był przygotowany na takie dramatyczne pożegnanie z synem.

Błahe myśli ciągną wywracają się w te najcięższe, nie wiedział co zrobić.

Nadal miał w zamiarze nie iść do pracy, jednak w czasie jednej sekundy

odmieniło mu się zdanie. Powinien pójść do pracy, dla syna. Zawsze powinien

być w pracy. Inaczej zostanie bezimiennym. A nim nie chciał zostać. Kolejny

bezimienny w rodzinie, byłby hańbą. Powoli wstał z fotela i spojrzał na

okno. Za oknem świeciło słońce, a największe tulipany wystawiły kwiaty. W

górę, jak Ikar. Myśli znowu obracały się w złość. Tragedia ojca i syna,

jakby na własne życzenie. To musi gdzieś być wprost wypisane, czemu on to do

jasnej cholery zrobił. Wyszedł szybkim krokiem z gabinetu, nie zamknął go i

poszedł do własnego pokoju. Ubrał się w miarę możliwości szybko. Znowu

zatrzymał się na szukaniu skarpetek. Próbował robić wszystko, jakby nic się

nie wydarzyło. Udawał. Zszedł szybko na dół, zjadł śniadanie słysząc płacz,

powiedział wszystkim ‘Cześć’ i wyszedł z domu. Bez skarpetek.

Bez portfela. Bez teczki. Bez syna.



chyba zakończone. Do LW.

Ten post był edytowany przez Avadakedaver: 08.07.2006 22:04