Doczekasz się Wiewiórko. Na razie mam mały zastój twórczy, ale może niedługo coś się pojawi.


Zgadza się wszystko prócz szarych oczu są brązowe

Zdecydowanie "Ona". Jakos tak przystępniej. Faktycznie pomysł dziwny sam w sobie.

Hmmmm.... można w sumie to tak nazwać cos dokleję.

Nie, to nie jest postać z HP. Ale można będzie zauważyć pewne podobieństwo.



***
Jesień z całą paletą swych barw, chyliła się powoli ku zimie. Zdradziecki mróz coraz bardziej rozszerzał okrutne, bezduszne rządy. Porwisty, chłodny wiatr wprawiał w ruch wszystkie liście, tworząc przecudne widowisko, zupełnie jak lalkarz pociągający za sznurki. Amy Lee uwielbiała przyrodę, szczególnie teraz, gdy natura zapadała w zimowe odrętwienie by powrócić wraz z wiosną i zachwycić wszystkich na nowo. Stała, więc na błoniach i żegnała zachodzące słońce, układające się do snu. Ostatnie, wielobarwne promienie kończącego się dnia tańczyły w jej ciemnych włosach, wydobywając z nich złociste refleksy. Z rozmarzeniem patrzyła w niebo, na którym widać już było ducha księżyca. Chwile zadumy zostały przerwane przez jakiś szelest. Dziewczyna poczuła złość, albowiem wiedziała, że zwiastuje on czyjeś przybycie. Nie lubiła, gdy ktoś naruszał jej terytorium. Rzuciła okiem na intruza, który najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że nie jest sam. Złość powoli ustępowała miejsca irytacji,
bo ostatnio Jake, chyba tak się ten "nowy" nazywał, ciągle ją prześladował. Co prawda większość dziewczyn wodziła za nim maślanym wzrokiem, lecz Amy zupełnie on nie obchodził. Kiedy w końcu raczył zauważyć jej obecność, obdarzyła go chłodnym spojrzeniem. Chłopak zupełnie ignorując jej wzrok,
zagadnął wesoło:
- Cześć, Amy. Nie przypuszczałem, że cię tu spotkam.
- Doprawdy? Jakoś specjanie mnie to nie dziwi. Mógłby zacząć używać swojego mózgu...w każdym razie do czego innego niż tani podryw - odparła.
- Co tak milutko? Nie wiedziałem, że masz taki ostry języczek. - powiedział zalotnie, porzucając poprzedni ton.
- Jeśli tylko na tyle cię stać radziłabym żebyś się zamknął. Jeszcze porazisz mnie inteligencją...
- Skoro tak uważasz...- rzekł ze stoickim niemal spokojem - W takim razie nie będę zabierał twego...cennego czasu. Żegnam.- z kurtuazją i jakby namaszczeniem pocałował jej dłoń.
Jak oparzona wyrwała rękę z jego uścisku. Jake bez słowa odszedł, zostawiając ją w stanie głębokiego obrzydzenia. Z niemałą satysfakcją spostrzegł, jak
nieciekawie teraz wygląda i uśmiechnął się złośliwie. Już on się postara, by
Amy Lee była jego. Ta chłodna i wyniosła dziewczyna rozpuści się w jego rękach. Nie bez powodu miał ksywę "Lodołamacz". Potrafił zdobyć każde niewieście serce. Wnerwiało go to, że pozostaje niewzruszona na jego urok. W głębi duszy na pewno była taka jak wszystkie. Mała, zagubiona dziewczynka potrzebująca silnych , męskich ramion. Wiedział, jak reagują na niego wszystkie kobiety. W końcu nie codziennie spotykają tak przystojnego, muskularnego bruneta o śniadej cerze i niesamowicie błękitnych oczach. Każda na niego poleci. Nie było
innej fizycznej możliwości.
***


Chyba już powoli jest co komentować.

Heh... Tak więc w końcu postanowiłam byc odważna i co wkleić swojego.
Mam nadzieję, że fick Wam się spodoba. Ostrzegam, że nie jestem mistrzynią interpunkcji, więc liczę na konstruktywne komentarze. Dziś tak jakby wstępik.



***

Poczuła jak strużka, ciepłej jeszcze, szkarłatnej krwi, oplata jej nadgarstek niczym wąż. Miała wrażenie, że z każdą kroplą tego szlachetnego płynu ubywa jej cierpień i trosk. Powoli zaczęło ja wypełniać uczucie błogiego otępienia. Jakże chciała by wszystko było tak nieskomplikowane. Niestety, rzadko dane nam jest otrzymanie tego, o co prosimy. Nie pamiętała już dlaczego w ogóle zaczęła się ciąć, ale błogosławiła los, że pozwolił jej znaleźć, chociaż chwilowe, ukojenie. Niemalże uzależniła się od tej czynności. Próbowali ją kontrolować. To oczywiste. Wiedziała, że się o nią martwią, choć sama nie widziała powodów ku ich zaniepokojeniu. Wspierali ją, starali się pomóc, lecz to nie wystarczało. Już nie. Zbyt wiele wycierpiała by ktokolwiek to zrozumiał. Dla świętego spokoju postanowiła zachowywać pozory, że jest lepiej. W końcu to jej przyjaciele. Nie może ich ranić. Nie może ich obarczać swoimi problemami. Gdyby tylko mogła cofnąć czas... Niestety nie mogła. Wystrzegła się, więc ufności wobec ludzi. A wszystko zaczęło się tak niewinnie....

Ha! Dobre.
Myślę, że:
-wrócą na polanę
-otworzy sie przejście
-napadną ich śmierciożercy
-ktos zginie w tej bitwie(nie mam pojęcia kto)
-Herm będzie za to obwiniać Harry'ego
-Dumbledore odeśle ich do normalnego świata
-sam zaczai się na Voldemorta
-rozwali go na tysiąc kawałeczków
-i żyli długo i szczęśliwie

Niezłe. Choć dla mnie troszeczkę nieprawdopodobne. Lubię ten paring, więc z przyjemnością przeczytam.

Elvaralinde co do moich technicznych umiejętności to chyba widzisz, że dość niedługo bytuję jako użytkownik na tym forum... przeszkadzają Ci moje "umiejętności" to masz zonka...
Dziekuję jednak za życzliwe podpowiedzi.
emo...

Nie bardzo rozumiem Twoje pytanie?
Owszem, wiem co to.
Jeśli moje wyobrażenia, Twoim zdaniem, są błędne, to mi to wytłumacz...

Pomysł nawet spoko, ale....
radzę zajrzeć do słownika języka polskiego
nie chcę nikogo obrazić:
nie pisze się "z kąd"(nie ma słowa kąd w polskim)
tylko "skąd" zwróć na to uwagę proszę.
Mimo wielu błędów podziwiam za odwagę wklejania czegokolwiek w ogóle, jak pisałam pomysł jest spoko. Może niedługo sama coś stworzę.



powodzenia w dalszym pisaniu.

Nic nowego nie dodam do wypowiedzi poprzedników powiem tyle:świetnie piszesz i czekam na kolejne party