Tyle chciałabym napisać, ale z natłoku myśli nie jestem w stanie wybrać tej najważniejszej. Nienawidzę tych nielicznych momentów, w których brakuje mi słów. Teraz wiesz dlaczego nienawidzę tej chwili. Ten fick jest... taki... powiedzmy ekstremalny, choć to słowo nie jest może najodpowiedniejsze. Nie potrafiłam się oderwać od czytania. Takie realistyczne. Takie prawie namacalne. Po prostu piękne w całym swoim bólu. Jedno z nielicznych, które poruszyło to moje lodowate serducho. Podziw dla autorki i podziw dla tłumaczenia.

Napisałam to 2 lata temu mając za nic znaki interpunkcyjne i zasady pisania wierszy. Nigdy nie ośmieliłam się pokazać komukolwiek. Teraz dojrzałam do tego, by ktoś czytał moje utwory. Wierzę, że szczerze ocenicie. I zmieszacie z błotem jeśli będzie trzeba.


Diabelsko boski
Anielsko okrutny
Nieosiągalnie bliski
Niedostatecznie obecny
Z brutalną delikatnością
Zakładasz mi jedwabne kajdany swego wyobrażenia
Popaprana emocjonalną czystością
Toksycznej egzystencji
Próbuję usunąć z głowy twój obraz
Wciskam CANCEL ale wrosłeś zbyt głęboko w moją świadomość
Wirtualnie idealny
Zaburzasz chwiejną równowagę rzeczywistości
Dokonujesz dzieła zniszczenia
Ucząc mnie na pamięć swej twarzy
Powstałeś w mej głowie
Z destukcyjnie twórczej potrzeby bliskości
Jesteś nierealnym istnieniem
Wiązaniem między neuronami w mym mózgu
Wirusem infekującym organizm
Impulsem wyłączającym instynkt samozachowawczy
Narkotykiem sprowadzającym równianie życia
Do minus nieskończoności

No to się pośmiałam. Pociągając soczek wczesną porą o mały włos nie zdemontowałam sobie kwiatków na stole próbując (bezskutecznie co prawda, ale chęci też się liczą. Jakoś.) nie ryknąć śmiechem na całe mieszkanie. Co tam mieszkanie. Pół bloku by pewnie słyszało. Spox