Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Harry Potter i Aethernus, Wielki powrót...

literówki, wyłapałem z 4, nie chce mi sie ich wypisywac, a konkretniej nie mam czasu.
Fabuła nawet OK, ale ciągle się dzieje coś nowego, akcja pędzi.
Ten fick ma jedna wielka wade w fabule, prawie zawsze wątek zaczyna sie w jednym parcie i w nim się konczy, a jak po 2 dniach dajesz nastepnego, to nawet nie pamietam co sie stalo..

Szczerze to nie rozumiem osób, które zachwycają się tym fickiem (bez obrazy )
Staram się nie być wredna, ale pewnie mi to nie wyjdzie....Ale cóż: spróbuje
Rzuciło mi się w oczy kilka błędów ortograficznych, nazwy pisałeś raczej jak się czyta nie pisze oraz gubiłeś litery (to ostatnie rozumiem, sama mam takie problemy ) Pomysł jest bardzo fajny. Sądzę, że po prostu nie umiesz opowiedzieć swojej wizji (ja też tak mam)
Ogólnie jest na +
Życzę weny
P.S. I co byłam taka wredna?

A może przepraszam panie profesorze, że żyję?

No wiesz Cho. Skoro Tobie się mój fick zbytnio nie podoba, to nie znaczy, że innym także. Do nikogo nie mam też pretensji za krytyki. Po to pisze ten fick, aby je otrzymywać i w miarę możliwości poprawiać swoje błędy.
Pozdrawiam i życzę Wesołych Świąt.

heja

Merkury next part please!

Po pewnym czasie Harry usłyszał głos, którego nie mógł zidentyfikować. Wstał i ruszył ku niemu. Głos dobiegał z wnętrza Lasu. Chłopiec stanął na skraju puszczy, wyciągnął różdżkę, mruknął "Lumos!" i popatrzył przed siebie. Wszędzie było ciemno i cicho i tylko co pewien czas rozlegał się ten tajemniczy głos. Harry uniósł różdżkę na wysokość ramienia i zaglębił się w mroczną toń Przeklętego Lasu. Przez pewien czas szedł wąską, wydeptaną przez Hagrida ścieżką lecz kiedy dotarł do wielkiego dębu ścieżka się urwała i teraz mógł liczyć tylko na siebie. Stał przez chwilę nieruchomo chcąc usłyszeć cokolwiek i wtedy dobiegł go ten głos. Bezwątpienia dochodził z zachodu więc Harry ruszył ponownie w lewo. Wędrował długo, aż w końcu, kiedy starcił wszelką nadzieję i chciał wrócić do zamku potknął się i spadł w dół wąwozu, którego uprzednio nie zauwarzył. Kiedy wstał i otrzepał szatę z ziemi i popiołu rozejrzał się i ujrzał szczelinę, tą samą, o której mówił mu Hagrid. Ostrożnie i bardzo powoli podszedł do krawędzi dziury i spojrzał w dół. Ujrzał mnóstwo lawy oraz ognia, ale nic prócz tego. Po chwili usłyszał odgłos zapadającej się ziemi więc odskoczył i wpadł prosto na schody, które pojawiły się znikąd. Podniósł się i zszedł na dół. Po chwili dotarł do rzeki pełnej bulgoczącej lawy i buchających płomieni. Stał przez chwile myśląc nad jakimś zaklęciem, które wyczarowałoby most, ale nie mógł sobie żadnego przypomnieć. Patrzył jeszcze przez chwilę w szkarłatne płomienie i odwrócił się. Wszedł po schodach spowrotem na górę, a kiedy ponownie stanął na wysuszonej ziemi schody zapadły się w ziemi tak, że jeżeli ktoś nie wiedział, że tam one są nigdy by się tego nie domyślił. Po około dwuch godzinach Harry wyszedł z lasu i spojrzał na niebo, które teraz było zupełnie czarne. Jedynym jasnym punktem na zachmurzonym choryzoncie był zamek. Chłopiec rzucił okiem na błękitny portal. Przyglądał mu się przez chwilę i nagle rozbłysło prawie biało światło, które na trochę go oślepiło. Przetarł gwałtownie oczy i spojrzał na przejście. Na tle niebieskiego portalu ujrzał postać. Zakapturzoną postać spowitą czarnym płaszczem podróżnym. Postać ta przyglądała się przez chwilę zamkowi po czym ruszyła ku wejściu. Harry cicho ruszył za nią, ale kiedy osoba zrzuciła kaptur stanął jak zamurowany. Ta postać to była Atlashia. Chłopak bardzo zdziwiony podbiegł do niej zapominając o tym co mówił mu o niej Moody.
- Witaj Atlashio!
Dziewczyna spojrzała na niego zaskoczona. Harry też był zdziwiony. Nie widział jej od bardzo długiego czasu, a teraz, widzi ją stojącą obok wrót do Kwatery Głównej Szwadronu Feniksa. Przez chwilę zastanawiał się czy zapytać ją co robiła przez tyle czasu lecz nagle przypomniał sobie słowa aurora "Atlashia jest śmierciożercą. Musisz się jej strzec!"
- Ty... - zaczął wściekły.
- Harry, poczekaj. Wysłuchaj mnie... - odpowiedziała dziewczyna wyciągając ręce z kieszeni szaty.
- Ty... Ty... Ty zdradziecka... - mówił dalej chłopak. - Jak mogłaś zrobić to Aethernusowi?
- Poczekaj! Wysłuchaj mnie! - krzyknęła Atlashia piskliwym głosem.
- Nie! Zabiję cie! Zabije! - wrzasnął Harry i sięgnął po swoją różdżkę, ale dziewczyna okazała się szybsza. Błyskawicznie wyciągnęła swoją i wycelowała w pierś Harry'ego.
- Wybacz mi Harry, ale muszę to zrobić - powiedziała wilgotnym głosem.
- EXPELLIARMUS!!!
- Nie..... - ryknął chłopak, a kiedy zaklęcie ugodziło w jego ciało został uniesiony w powietrze na wysokość drugiego piętra i poleciał w stronę puszczy. Siła zaklęcia była tak potężna, że Harry przeleciał ze sto metrów zanim zaczął opadać. Zachaczył głową o czubki paru drzew, a potem spadł na polanę z siłą która powaliłaby słonia. Przez chwilę próbował się podnieść lecz kiedy cały świat zawirował mu przed oczyma opadł na wilgotną trawę i stracił przytomność. Atlashia patrzyła przez chwilę w stronę Przeklętego Lasu, schowała różdżkę do kieszeni szaty, szepnęła do siebie "Wybacz mi, Harry" i wkroczyła do twierdzy. Kiedy tylko skraj jej szaty zniknął w korytarzu po lewej stronie z portalu wyszły trzy osoby. Syriusz, Bunny oraz Dean. Postacie szybkim krokiem ruszyły w kierunku wrót. Kiedy byli już około trzech metrów od wejścia drogę zagrodził im Bhaall.
- Kim jesteście? - zapytał jak tylko podeszli.
- Jestem Syriusz Black, Minister Magii oraz Honorowy Członek Rady Nadzorczej Szwadronu Feniksa - przedstawił się mężczyzna patrząc bestii prosto w oczy.
- Ciebie znam, ale kim są te szczeniaki? - odparł potwór i spojrzał na Bunny i Deana.
- Są ze mną - odrzekł Syriusz pozbywiając się swego uprzejmego tonu.
- Przykro mi Syriuszu, ale nie mogę wpuszczać obcych.
- BHAALL!!!
Bestia odwróciła się i gwałtownie odeszła od wejścia do zamku. Z ciemnego korytarza wyszedł Hagrid. Jego wzrok skierowany był na potwora.
- Wracaj do środka!
- Dobrze Hagridzie - odparł Bhaall wystraszony i posłusznie wkroczył w cień zamczyska.
- Witaj Syriuszu - powiedział Hagrid podchodząc do niego ściskając mu dłoń. - Dawno cię tu nie było. Co porabiałeś?
- Wiele rzeczy Hagridzie - odparł mężczyzna. - Znasz zapewne Bunny i Deana. Chodzili do jednej klasy z Harry'm.
- Znam, znam - odpowiedział Hagrid patrząc teraz na nich. - No, ale nie stójcie tak tylko wchodźcie bo Dumbledore na was czeka.
- No to idziemy - powiedział Dean i podbiegł do Hagrida, a po chwili wachania podeszła do niego również Bunny.
- No, chodźcie.
Ruszyli szerokim, mrocznym korytarzem i już po pięciu minutach stali przed drzwiami prowadzącymi do Sali Jadalnej. Wkroczyli do niej, a Dumbledore powstał i podszedł do nich witając się kolejno z Deanem, Bunny i Syriuszem.
- Witaj Syriuszu. Cieszę się, że znalazłeś trochę czasu, aby tu wpaść.
- Tak. Dawno mne tu nie było.
- Teraz chodźcie do stołu. Harry i Ron zaraz się tu zjawią.
Lecz w tej chwili kiedy dyrektor sięgną po mise z zupą do sali wpadł Ron.
- Czy ktoś nie widział Harry'ego?! Nigdzie go nie ma!
Na te słowa wszyscy obecni na sali wstali od stołu i spojrzeli na Dumbledore'a, który również wstał i patrzył na rudzielca penetrującym wzrokiem po czym wyciągnął różdżkę i wyszedł z sali. Reszta czarodzieji i czarodziejek uczyniła to samo i po chwili wszyscy członkowie Szwadronu Feniksa zebrali się na błoniach przed zamkiem czekając na rozkaz dyrektora. Syriusz stał z tyłu i wyglądał na wstrząśniętego wieścią, że Harry'ego nie ma w Kwaterze Głównej.
- Rozproszcie się i przeszukajcie cały ten teren! - powiedział Albus. - Przeszukajcie las, lochy i Hogwart! Musimy go znaleźć!
Magowie stanęli na baczność, wyciągnęli różdżki i śpiewając psalm Szwadronu rozeszli się we wszystkie strony. Dumbledore podszedł do Syriusza i powiedział:
- Nie martw się. Jeżeli jest na tym terenie to go znajdziemy.
Mężczyzna spojrzał na niego i zapytał:
- Dlaczego ja mam takiego pecha? Dlaczego?

****************

Przepraszam za ten brak w moim ficku, ale musiałem zrobić sobie urlop od Forum. Mam nadzieję, że ten fragment się Wam spodobał.

P.S.
Jeżeli są w nim błędy to proszę mi powiedzieć gdzie.
Pozdrawiam

Fajny part

Szczeniaki?? Sam jestes szczeniakiem!! (do potwora)

hehe milo mi, ze wrocilam do gry

Caaałkiem fajne...tylko zaklecie Expeliarmus(czy jakos tak) mnie powaliło ono zabiera różdzki a nie odrzuca na kilometr... Nio nic takto fajne... Pozdro merkury

Merkury kiedy bedzie C.D?

Hmmm... Jeszcze nie wiem, ale może w piątek...
A co do zaklęcia, to weź Nikson looknij jeszcze raz do drugiej części Pottera i przeczytaj co się stało z Lockhartem (czy jakoś tak ) po tym jak dostał od Snape'a. To jest w rozdziale "Klub Pojedynków"
Pozdrawiam

Przepraszam, że tak długo zwlekałem, ale zabrakło mi czasu, aby coś napisać. Mam nadzieję, że ten part się Wam spodoba.
Pozdrawiam i życzę miłej lektury.

*************

Harry otworzył oczy i odwrócił się na plecy. Polanka, na której wylądował była tak mała, że gałęzie z pobliskich drzew tworzyły nad nią dach, który przepuszczał tylko niewielkie smugi światła. Chłopiec podniósł się powoli i zaczął rozcierać głowę. Rozglądał się po polanie wypatrując wyjścia lub jakieś ścieżki, ale nic takiego tam nie było. Jedynie pomiędzy drzewami płynął malutki strumyk, który ginął pomiędzy drzewami. Harry podszedł do niego i nachylił się, aby wziąć trochę wody i obmyć sobie twarz. Próbował przypomnieć sobie co stało się przed tym jak wylądował w tym lesie i zanim stracił przytomność. Nagle wyprostował się gwałtownie i podbiegł do miejsca, w którym leżał. Rozejrzał się i wypatrzył różdżkę. Podniósł ją i podszedł do skraju polany. Musiał być bardzo daleko od zamku, ponieważ nie widział nic, prócz drzew, ani trochę wolnej przestrzeni. Po chwili wyprostował prawą rękę i powiedział:
- Avada Kedavra!
Zielone światło wystrzeliło z reóżdżki i pomknęło w kierunku drzew spalając je i łamią tworząc wąską, acz wyrazistą ścieżkę. Harry ruszył nią. Przez długi czas wędrował, aż doszedł do kolejnej polany, tym razem o wiele większej. Po środku polany widniała sadzawka. Chłopiec podbiegł do niej i zatrzymał się jak wryty. W gładkiej tafli wody nie odbijało się nic. Ani drzewa, ani chmury ani nawet jego twarz. Odszedł od zbiornika nie wiedząc co może się stać. Schylił się po niewielki kamień i rzucił nim prosto w sadzawkę. Kamyk bez wątpienia wpadł do wody, ale nie pokazały się na niej żadne oznaki tego, że coś w nią wpadło. Harry ponownie wyciągnął swoją różdżkę, i celując w wodę rzekł:
- Incendio!
Kiedy tylko szkarłatne płomienie dotarły do głatkiej tafli woda znikła, a z dziury, w której niegdyś się znajdowała wystrzelił blado-niebieski słup energii. Chłopak cofną się szybko i potknął o korzenie bardzo dorodnego dębu. Wpadł w wysoką trawę nieopodal brzegu polany. Patrzył na słup i zastanawiał się co takiego to coś robi, kiedy nagle, z wnętrza owej energii przemówił głos:
- Czego tu szukasz młody Potterze?
Harry wstał i powoli podszedł do miejsca, z którego wydobyły się słowa.
- Ja niczego nie szukam. Po prostu byłem ciekaw co się stanie. Ja, przepraszam - zakończył nie wiedząc co powiedzieć dalej.
- Nic nie szkodzi - odrzekł głos. - Czy jest coś, o co chciałbyś się mnie zapytać?
- Eee... Tak. Są takie dwie rzeczy - odpowiedział niepewnie chłopak.
- Słucham.
- Kim albo czym jesteś?
Zapadła cisza, jakby owy głos zastanawiał się nad odpowiedzią.
- Jestem pradawnym źródłem energii i wiedzy. Istoty, które potrafię stworzyć zdobywały wiedzę i przekazywały ją mnie. Żyję w tym lesie od około trzech tysięcy lat. Wiem i widziałem więcej niż Lord Voldemort, twój nauczyciel Albus Dumbledore, a nawet więcej niż założyciele Hogwartu. Jakie jest następne pytanie?
- Czy, mógłbym cię prosić, abyś wskazał mi drogę do Kwatery Głównej Szwadronu Feniksa?
- Mogę wskazać, ale czy nie lepiej byłoby, gdybym cię od razu tam przeniósł Harry?
- A możesz to zrobić? Jeżeli tak, to bardzo proszę! - krzyknął Harry bardzo szczęśliwy.
- Zamknij oczy i przygotuj się do podróży. A, i jeszcze jedno, odwiedź mnie jeszcze kiedyś, dobrze?
- Obiecuję - powiedział Harry, a wtedy rozbłysło szkarłatne światło i Harry znalazł się na błoniach okalających zamek. Otrzepał szatę z ziemi i błota i usłyszał przytłumiony głos:
- Tylko nie zapomnij o mnie Harry.
- Nie zapomnę - powiedział stanowczo chłopak i wszedł do zamku. Bardzo szybko znalazł się przy drzwiach do Sali Jadalnej, otworzył je i ujrzał Syriusza i Karolinę siedzących przy stole razem z Lupinem, Dumbledore'm i Moody'm.
- Harry! - wrzasnął Minister Magii i podbiegł do swojego chrześniaka. - Gdzie byłeś cały ten czas?!
- Jeżeli dasz mi złapać oddech to wszystko wam opowiem - odpowiedział Harry i uśmiechnął się siadając pomiędzy dyrektorem a Karoliną.

Ten post był edytowany przez Merkury: 20.02.2004 20:15

w pierwszym zdaniu juz trzy male bledy...

nie powinno byc przecinka

to kwestia gustu, ale to zdanie wyglada tak, jakby Harry cos sobie przypomnial a potem stracil przytomnosc...

literowka

żyję... literówka...

łącznie...

ciekawy part...
naprawde interesujacy...
szkoda tylko, ze taki krotki...

bardzo szybko skonczyla sie ta przygoda...
chcialabym wiecej... ^^

gratuluje =*

Dzięki Mell. Błędy poprawiłem, a zdanie zostało troszeczkę zmienione.
Pozdrawiam

Super Merkury piszesz!
Tu nie ma błędów.
Ort ani Krzaków!!!!!!!!!!!!!! ;!!!!
Super!!

Siemka Merkury !!! Na Twoją prośbę przeczytałam ostatniego parta i tak jak poprzedniczki uważam że jest on bardzo fajny, ale trochę za krótki (Mam nadzieję że następne części będą dłuższe). Na zachęcenie do szybszego pisania dostaniesz ode mnie i . Pozdrawiam i życzę weny na dalsze pisanie

K***a!!!!!!!!!!!!!!& #33;!!
Czy tylko ja zauważyłam tu błędy ortograficzne???????????????????

Kasandra nie rzucaj na wszystkich mięsem jak znalazłaś jakieś błędy to je wskaż i popraw a nie bluzgasz . Gratuluje kultury osobistej.

A fick mi się nie b. podoba według mnie ma denną fabułe i dziwie się że ma tylu wielbicieli, ale tu już sprawa gustu a nad gustami się nie dyskutuje.

Avada a nie Avade

Calkiem niezle ^^ Czekam na to, co bedzie dalej ^^

Avada a nie Avade

Calkiem niezle ^^ Czekam na to, co bedzie dalej ^^

Poprawiłem to Bunny, ale niestety (a dla niektórych bardzo dobrze ) nie doczekasz się nowych partów. Przynajmniej narazie. Nie mam ani veny ani niczego innego, aby napisać albo skończyć ten fick. Może w bliżej nieokreślonej przyszłości coś dopiszę, ale tymczasowo się na to nie zanosi.
Sorry Bunny.
Pozdrawiam

Merkury, kazdy potrzebuje odpoczynku...
Czekam z niecierpliwoscia na nastepna czesc...

i pewnie wiele osob takze...
nie mozesz nam tego zrobic

przerwa - okej
koniec - nie...

=*

trzymaj sie

Merkury ty ponienes napisac ksiazke
Bardzo to mi sie podoba,nawet ciekawy temat.
Znalazlam pare bledow.
Sa literowki,ale to rzadkosc.
Wiec czekam na next parta.
Ps:Sypnij komentarza na moj ff''Odbudujmy To Razem''
Pozdrawiam Yhma.

Jak są to wskarz miejsca.
Komentarz zaraz moge wrzucić, a co do partów... hmm... Nie wiem jak to będzie.
Mam już jeden napisany, ale nie wiem czy go umieścić. Obawiam sie, że wyszedłem z wprawy...
No, ale zobaczymy... Najpóźniej jutro coś wkleje...
Pozdrawiam i zapraszam jutro!

- Więc wszystko jest jasne - powiedział dyrektor kiedy Harry zakończył swą opowieść. - Albo raczej, prawie wszystko. Powiedz mi Harry, jak znalazłeś się w tej puszczy?
Chłopak milczał. Wiedział, że jeśli powie kto wysłał go w głąb lasu Aethernus załamie się i tylko Bóg wie co wtedy zrobi.
- Harry? - zapytał z niepokojem Syriusz.
- To była Atlashia. - odpowiedział cicho, ale mimo tego dotarło to do wszystkich obecnych w sali.
- Słucham?! - zapytał białowłosy młodzieniec podnosząc się z krzesła. - Coś ty powiedział?
Harry spojrzał na niego. Jego twarz pozbawiona była wyrazu. Przez chwilę obaj patrzyli sobie w oczy po czym Aethernus odwrócił się i wyszedł z sali. Harry podniósł się ze swojego krzesła chcąc go dogonić, ale poczuł na swoim ramieniu rękę Dumbledore'a więc posłusznie usiadł i spojrzał na profesora.
- Daj mu to przemyśleć Harry. Nie możemy mu teraz przeszkadzać.
Chłopak kiwnął głową i obrócił wzrok w kierunku Syriusza, ale ten nie chciał spojrzeć mu w oczy. Przez pare minut panowała nieprzyjemna cisza po czym drzwi do sali otworzyły się znowu i stanął w nich Remus Lupin trzymający urzędowy list w ręku. Podszedł szybko do Dumbledore'a i podał mu list.
- O co chodzi Remusie? - zapytał uprzejmnie dyrektor patrząc na mężczyznę.
- O Artura, dyrektorze - odparł Lupin. - To jest list od Rady Nadzorczej Hogwartu. Mianowano go Głównym Radnym.
Dumbledore wpatrywał się przez chwilę w Remusa jakby nie dosłyszał co powiedział jednak po chwili rzekł:
- No to trzeba go o tym poinformować. Syriuszu, mógłbyś to zrobić? - mężczyzna skinął głową i wyszedł z sali. - Harry, jeżeli chcesz możesz już iść do komnaty. Ron na pewno na ciebie czeka.
Harry takrze kiwnął głową i wyszedł za ojcem chrzestym. Przeszedł paroma tajnymi korytarzami i wszedł do swojej komnaty. Był pewien, że Ron na niego czeka, ale nie było go. Chłopak rozejrzał się po całym pomieszczeniu, a potem wyszedł z pokoju chcąc zbadać takrze reszte zamku i ewentualnie błonia. Obejście Kwatery Głównej zajęło mu sporo czasu, ale był przynajmniej pewien, że Rona nie ma na terenie zamczyska. Wyszedł na zielone błonie i rozejrzał się. Wystarczył jeden rzut okiem, aby przekonać się, że rudzielca tam nie ma. Zastanawiał się gdzie jego przyjeciel mógł się podziać. Przez kilkanaście minut omiotał wzrokiem trawniki, a kiedy odwrócił się rozbłysło biało-błękitne światło. Harry odwrócił się na pięcie i zobaczył, że z portalu wyszedł Ron. Miał na sobie czarny płaszcz i poruszał się bardzo szybko jakby chciał, aby nikt go nie zobaczy.
- Ron! - krzyknął Hary i ruszył w kierunku przyjaciela. Nie był co prawda pewien, że to on, ale coś mu mówiło, że jest to jego przyjaciel. - Ron, gdzie ty byłeś?
Zakapturzona postać nie odezwała się. Chłopak zastanawiał się przez chwilę czy nie wyciągnąć różdżki, ale owa postać wyprzedziła go i już celowała w jego pierś.
- Co ci odbiło Ron?! - krzyknął Harry i siegnął po własną różdżkę kiedy postać powiedziała:
- Drętwota!
Szkarłatne światło ugodziło Harry'ego w pierś. Chłopak znieruchomiał i upadł na twarz w wilgotną trawę.
- Wybacz Harry - rozległ się głos z pod kaptura. - Musiałem to zrobić.
Postać obeszła nieruchome ciało i szybko wkroczyła do zamku gdzie zniknęła za rogiem korytarza.
*****
Harry otworzył oczy. Zobaczył granatowo czarne niebo, a kiedy podniósł się z ziemi strasznie rozbolała go głowa. Przycisnął prawą dłoń do potylicy i ruszył powoli w stronę wrót. Niebardzo wiedząc gdzie idzie dotarł w końcu do swojego pokoju. Otworzył drzwi i nawet nie rozglądając się czy w środku nie ma Rona rzucił się na łóżko mówiąc:
- To mi sie ostatnio bardzo często zdarza.

----------------
Przepraszam, że tak krótko, ale jak już mówiłem nie mam veny. Dodałem ten part tylko dlatego, że coś mnie nie szło. Sam nie wiem co.
Jeżeli są błędy to proszę mi je wytknąć.
Pozdrawiam.

Ten post był edytowany przez Merkury: 27.02.2004 13:52

na samym poczatku błedy/literowki

to tyle zauwazylam na pierwsze przeczytanie...

ogolnie bardzo ciekawie sie zapowiada, dlatego nie mozesz nas tak trzymac w niepewnosci i szybciutko dodaj kolejnego parta... =)

Juz nie moge sie doczekac...


=*

WOW! przeczytałam to wszystko i jestem pełna podziwu. bardzo mi się podob. sa drobne błędy (każdemu się zadrza). nie moge sie doczekac kolejnego parta!