Jednopartówka. Coś mi odbiło. No i jestem łasa na komentarze.
(Nie wiem, może nie ten dział?)

Tylko ja Cię rozumiem.

Noc. A może dzień? Nieistotne? Straciło się rachubę czasu. Nie trudno o to, kiedy się siedzi w jakimś przeklętym pokoju bez okien na samym dnie piekła.
Naprzeciwko, w fotelu, siedzi On. Koszmar. Zło. Śmierć. „Pan Śmierć” – bardzo dobre określenie. Bardzo trafne określenie. Nie wyjdą stąd. Może nawet już nigdy. Stanie się to, co ma się stać, zawsze tak jest, a on biedny głupiec dopiero teraz to pojął.
Bardzo się ostatnio zmienił. Z wiekiem... Z wiekiem człowiek mądrzeje i głupieje zarazem.
Z politowaniem przygląda się beztroskiej dzieciarni, a zarazem marzy, by znów stać się dzieckiem. Z wiekiem niby nabiera się życiowego doświadczenia. W większości przypadków to niezaprzeczalna prawda. A traci się zarazem ten niewymuszony, szczery uśmiech.
Traci się wole walki. Wszystko już jest nieważne. A przecież jeszcze niedawno chciało się wraz z przyjaciółmi zmienić świat. Ale ta chęć, ta ciekawość świata, ta szlachetność, ta niewinność... To wszystko gdzieś uleciało. Pękło jak mydlana bańka, odfrunęło z podmuchem wiatru.
Kimże on jest? Niczym. Gdzie są jego towarzysze? Odeszli. Tak dawno odeszli. A wraz z nimi siła, jakże niezbędna...
Dumbledore się mylił. O przeklęty! Tak bardzo się omylił. Sądził, że on da radę, że jest wystarczająco silny... Wierzył...! Pomyleniec. Teraz jest się już stary i słaby, i nie ma się już siły, i nie ma się już ochoty, i chce się już tylko umrzeć. Ot, tak... po prostu. Ale na wszystko przyjdzie czas. „Ja tu jestem i on tu jest.” – się myśli. I nie wyjdą stąd, dopóki to się nie skończy.
On siedzi. Napawa się chwilą triumfu. Och, jak dobrze rozumie to ten skulony na krześle starzec! Bardzo, bardzo się zmienił ostatnimi czasy – serce mu skamieniało i chyba lekko zdziwaczał. A teraz, a teraz już nawet nie potrafił poukładać myśli w logiczną całość. Widocznie tak musi być.
„ W końcu żeśmy się spotkali” mówi On.
„Tak” przytakuje starzec.
„Tyle lat” mówi On.
„Niesamowite jak ten czas leci...” mruczy cicho starzec.
„Tak” zgadza się On z uśmiechem. „Tylko, że dla wybranych bywa łaskawszy.”
„Zawsze tak było.”
Robi się cicho, tak niewyobrażalnie cicho. Tak okropnie cicho. Nie muszą nawet nic mówić. Zawiązała się miedzy nimi jakaś niewidzialna nić porozumienia. Między mordercą, a jego ofiarą. Wrogowie rozumieją się bez słów.
„No cóż, chyba będziemy musieli się już pożegnać” przerywa ciszę On. „Wiem już wszystko, co chciałem wiedzieć. Znam treść przepowiedni. Wiem, że trzy z pośród siedmiu moich horkruksów jest zniszczonych. Nie szkodzi. Wiem, że planowałeś zniszczyć wszystkie, ale załamałeś się po śmierci przyjaciół. Wiem, że chcesz, by to wszystko się już skończyło. Nie bój się, jesteś już u kresu swojej podróży... Widzisz, widzisz Harry, a jednak to ja wygrałem! Złamałem cię, wyżłobiłem jak skorupę. Przyjrzyj się sobie, jesteś niczym, jesteś wrakiem...”
„Tak. Teraz jestem dokładnie taki jak ty” odpowiada ze smutkiem starzec.
On spogląda mu w oczy. Nic nie mówi. Chyba wie, że to prawda. „ Teraz – kontynuuje starzec – obaj jesteśmy niepokonani.”
Jest chyba noc. Jest zimno. Zimno nie przeszkadza. Wszystko jest zimne w gruncie rzeczy.
Siedzą w milczeniu. Nie trzeba już nic dodawać. Wszystko już zostało powiedziane.
„A więc żegnaj. Zbyt wiele czasu dla ciebie straciłem... Co za ironia losu” dodaje po chwili. „Ty dla mnie straciłeś całe życie.”
„Panowanie to tylko iluzja, Lordzie.” szepce ostatkiem sił starzec, nie mogąc się powstrzymać.
„Wiem, ale ja chcę trać w tej iluzji... Na wieki.”
„Rozumiem.”
Ta wymiana zdań to chyba tylko urojenia. Może to jego sfatygowany umysł płata mu figle...? Pewnie tak. Starzec otwiera oczy. On stoi nad nim, celuje różdżką w jego pierś. A gdyby nawet rozmowa miałaby się odbyć, gdyby była prawdziwa, to wyglądałaby dokładnie w ten sposób. Starzec wie i On wie. Obaj wiedzą. Wszyscy odeszli, czas i na niego. K.urwa, dlaczego to tak długo trwa?! Dlaczego On daje mu myśleć...? On nie chce myśleć, nie chce pamiętać. Pozwala mu na to, bo wie, jaka to katorga. „Tylko ja cię rozumiem.” Myśli starzec.
On kiwa powoli głową. Słyszał?
„Avada Kedavra!”


Koniec.

Ten post był edytowany przez Merope: 01.08.2006 00:39

Senne i jednakowe jak flaki z olejem. Nie mój styl, wolę coś zaskakującego. Ani na sekundę nie zmieniłaś w tej miniaturce tempa. I trochę błędów stylistycznych.

Pomysł nawet interesujący, zakończenie życiowe, no cóż, najczęściej to przecież zło zwycięża.
Wykonanie za to zupełnie nie w moim stylu. Można było napisać to o wiele ciekawiej. Ja np. bardzo nie lubię takich urywanych zdań. Nawet nie zdań, a samych pojedynczych wyrazów odzielonych kropkami. Może to ma nadać jakiś filozoficzny posmak, ale mnie tylko denerwuje taka narracja. Ponadto występowały różne dziwne błędy, które sugerowały pytanie: Co autor miał na myśli? Weżmy to zdanie:

„Ja tu jestem i on tu jest.” – się myśli.

?

Może gdybyś spróbowała to napisać bez udziwnień narracyjnych, treść tego ficka nabrałaby więcej mocy.

hmm... ładne. Mi się podoba. Ma swój specyficzny klimat. Wszystkie zdania są na swoim miejscu, jak elementy układanki tworzą ciekawą kompozycje
Pozdrawiam
to dla autora ->