[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Śpieszmy Się Z Tym Kochaniem, ...

[Alexandra]

Z życia wzięte...


Śpieszmy się z tym kochaniem…

Śpieszmy się kochać ludzi.
Śpieszmy się kochać każdego człowieka.
Może jutro ktoś się nie obudzi?
Niewiadomo co za los na kogo czeka.

Twoja twarz jak maska szara,
Sine powieki po wieczność przymglone.
Poważny? Nie, wyglądasz jakoś śmiesznie.
Uczesali Cię nie na tą stronę.

Jesteś do siebie tak niepodobny,
Niby to Ty, ale nie jest jak powinno.
Namiastka człowieka z Ciebie została,
Ubrana w garnitur, choć nie będzie jej zimno.

I leżysz jak ta lalka
W drewnianym, wychłodzonym łóżku.
Ale się nie martw. Już za kilka godzin
Rzucą Ci na pomnik po kwiatuszku.

I rozejdzie się towarzystwo.
Starość nie radość, śmierć nie wesele.
Będą za Ciebie toasty wznosić,
Za życia wypomnieli Ci zbyt wiele.

A Twoje dziatki, za małe by zrozumieć
Spytają: „Gdzie dziadek?” „Śpi” – im odpowiedzą.
Lecz za lat kilka będzie je boleć,
Gdy zimny kamień zamiast Ciebie odwiedzą.

Pod gołym niebem, do końca końców,
Twoja mogiła obstawiona innych czterema.
Byłeś, ale już nie jesteś.
Jesteś, ale już Cię nie ma.

Ten post był edytowany przez Alexandra: 19.04.2009 09:19

[Lilith]

nie jest tragicznie, skróciłabym o połowę wyławiając co lepsze momenty. a kilka ich jest.