A ja już poezji nie tykałam, że ho ho... Będzie parę lat. I pewnie już nie wrócę.

Jakoś tak wyszło, że przepadłam
Nie wiem czy wpadłam na dłużej, czy tak po prostu powspominać, ale miło Was 'widzieć'

Hah... mnie też tu dawno nie było. A jednak gęby te same
Pozdrowienia dla wszystkich

Nu, popieram Przemka.

Hazel - Ale ja nie mówię, że to źle, że nie widzisz szyderstwa.
Moim zdaniem szyderstwo się "rodzi" z tego jak jest przez kogoś odbierane i w jakim kontekście pada. Oczywiście nie przeginajmy w druga stronę, ale jak nie znasz człowieka i jedziesz po nim... I nie mówię wcale o Katonie. Mówię o ogóle atmosfery na tym wątku, zwłaszcza na pierwszej stronie.
I chociaż my się nie skłócajmy. Wszyscy tu się strasznie na siebie jeżą.

Hazel - ale w czasach, kiedy pisałam wiersze, nie identyfikowałam się z każdym z nich Twórca i dzieło to nie jest jedność.
A szyderstwo odczytałam.

Nieładnie i to bardzo. No, ale nie powiem, że nie został sprowokowany.

Kurcze, nie podoba mi się wyszydzanie kogoś przez wzgląd na tekst, który napisał. Na Boga, komentujcie tekst, nie autora, nie jesteśmy w przedszkolu. Przynajmniej mam taką nadzieję. Jest beznadziejny? Trudno. Zasługuje na takie samo wytknięcie błędów jak na wytknięcie zalet wiersz dobry. Co innego tekst niesprawdzony, o masakrycznej ilości ortów i literówek. Ale tak?
Coś mało empatii tutaj ostatnio.

Dlaczego paradoksalnie? Przecież nauczyciel może być autorytetem dla uczennicy. Abstrahując już od związku, jaki ich w Twoim opowiadaniu łączył.

Ewidentnych błędów nie znalazłam, ale opowiadanie jako takie średnio mi się spodobało. Wszystko tu jest przesycone tragizmem i patosem, każde zdanie aż drży od niespełnionej / nieszczęśliwej miłości i praktycznie robisz wszystko za czytelnika. Ty opowiadasz, Ty interpretujesz, Ty za niego cierpisz. Powiem tylko tyle: prościej. W emocjach i w przekazie. Bo wtedy bardziej uderza.
Poza tym masz tendencję do pisania pod rząd wielu krótkich zdań - a to także męczy. Czyta się trochę jak czkawkę. Wiem, że miało być wrażenie urywanych myśli, wrażenie rezygnacji, ale to chyba nie za każdym razem działa.
Tyle ode mnie.

Edit: Gwoli jasności. To się odnosi zarówno do oryginału jak i do tłumaczenia

Nu, bo nie zachwyca.

Właśnie. A że Sienkiewicz pisał w deseń "jacy to Polacy dzielni, fajni i waleczni" (żeby było jasne: nie mam nic do Sienkiewicza, sama bardzo go lubiłam niegdyś czytać), to nadal jest czytany, bo każdy lubi się pokokosić w poczuciu wyjątkowości własnego narodu.
A że Żeromski pisał o brudzie, smrodzie i koniach biegających na połamanych nogach, to już nie jest tak ciekawy. Zwłaszcza, że tematyka się trochę już wyświechtała (jak i u Sienkiewicza). Ale nadal uważam, że piórem władał bardzo dobrze. I był wartościowym pisarzem. Co wcale nie znaczy, że muszę na kolanach czytać wszystkie jego dzieła. Po prostu- przyjmuję to do wiadomości.

Czyli Słowacki, Mickiewicz, Sienkiewicz i inne romantyczne i pozytywistyczne "gwiazdy" były słabe. Bo 4/5 Polaków nie chce się ich czytać.

A ja słyszałam opinie niezbyt dobre o Katyniu. Sama jeszcze nie widziałam, mimo że mogłam się wbić za darmo (szlag by trafił obowiązki), ale sporo ludzi ode mnie było. I mówili, że bez rewelacji. Że patos i darcie szat. Nie wiem czy to słuszne, ale właśnie się obawiałam, że taki film to będzie.

Ale nikt tu nikomu nie przypisuje głupoty. Zgodzę się - Żeromski w szkole nie jest dobrym pomysłem. Zupełnie.

No jak? On pisał w jakimś swoim "tu i teraz", o problemach, które widział. I w tym był bardzo dobry. A że dziś jego "tu i teraz" do nas nie przemawia? Raczej nie jego wina. Nasza zresztą też. Jakoś nie wydaje mi się, żeby on starał się tworzyć coś ponadczasowego i uniwersalnego. A rzeczy, które nie obejmują prawd ponadczasowych, szybko się zużywają. Nasze dzieci, przypuszczam, nie będą rozumiały dowcipów o Romku. I zupełnie ich nie będą śmieszyć. Nasza wina?

Podejrzewam, że nie o to Kirze chodzi. Żeromski wraz z jego pisarstwem "wypływał" wtedy z pewnych nurtów, ideologii, które dla tamtego okresu były dość charakterystyczne. I to co robił, robił dobrze. A że w obecnym okresie "Ludzie bezdomni" zwyczajnie się z tematyką przeterminowali to już nie jego wina. My nie bardzo musimy pojmować o co właściwie mu chodziło. Sienkiewicz podnieca naszą dumę narodową, natomiast Żeromski biedaczek tylko smęci - więc się go nie lubi.
A tak przy okazji: "Wierna Rzeka" bardzo mi się podobała. Za to do "Przedwiośnia" nawet nie podchodziłam.
Wydaje mi się, że Kirze chodzi o pewien szacunek w kierunku pisarza, który w swoim czasie i w swoich okolicznościach historycznych był dobry. Ale świat leci do przodu, cóż.
Tyla.

No nie, nie, ja się tylko czasem czepiam. Zresztą i mi od groma książek z kanonu zostało do przeczytania...

Janda strasznie trudna ;-P Dobra, dobra, nie czepiam się.

Ja tylko myślę, że, ludzie, starzejemy się. I to nie pod względem "och, co za świat" tylko bardziej pod tym, że część ludzi nie zna wielu z tych-co-znać-koniecznie-trzeba... (to nie jest ironiczne, też mnie zatyka jak słyszę, że dobrze, że rola Voldemorta ujawniła skrywany dotąd talent Ralpha Fiennesa)... ponieważ zwyczajnie w swoim krótkim "dojrzalszym" życiu nie zdążyli jeszcze zaliczyć tylu filmów co starszyzna. Załóżmy, że masz trzynaście lat. Wychodzisz z fascynacji Potterem. Oglądasz film i okazuje się nagle, że masz jeszcze strasznie wiele do obejrzenia. I to nie Twoja wina, że dotąd byli głównie "Transformersi" i "Shrek" (z całym szacunkiem). Ja pewnie też jeszcze pozaliczam jakieś wtopy, acz pewnie stosunkowo mniejsze i w odniesieniu do mniej znanych ludzi.
No.
Ale ja zawile mówię. Chyba wiadomo do czego piję.

A do tematu.

Byłam wczoraj na "Na boso" i dostawałam co chwilę ataku śmiechu. Film był poważny, z rodzaju tych co to każdym zdaniem walą widza po mordzie. Kowadłem. I jak mówię, że każdym zdaniem, to mam też na myśli kwestie typu "Co?", "Śpisz?", "Tak", "Nie wiem" i tym podobne. Po dziesięciu minutach kulałam się ze śmiechu za każdym razem jak zobaczyłam cierpiętniczy wzrok wbity gdzieś w przestrzeń ponad kamerą i wystękane z bólem "Dziś na obiad były ogórki". Przesadzam. Ale prawie tak było. I nie chodzi o to, że aktorzy źle grali (mam na myśli tych dojrzalszych warsztatem). Po prostu wyglądało to tak, jakby reżyser powiedział "Proszę państwa, gramy Czechowem". I po każdym słówku, stęknięciu, chrząknięciu dziesięciosekundowa pauza. Efekt był... no, sami się domyślacie. Dobrze, że miałam dużą torbę, mogłam się za nią chować i śmiać do woli. A to był taki doniosły film.

A ja się do Sih przyczepię jak już się zalogowałem tutaj ^^



Na bazie tego argumentu mogłabyś obalić 99% wszystkich poetów, weźmy takiego Mickiewicza - "Żagle, na kształt chorągwi gdy wojnę skończono, Drzemią na masztach nagich; ", kurczę przecież żagle drzemać nie mogą! Błąd! "Widzieć" ma znacznie więcej znaczeń niż percepcja rzeczywistości poprzez zmysł wzroku, nie widzę wiec powodu żeby nie można było widzieć bólu.

Byłam dziś na TWARDEJ SZTUCE i mi się podobało. Do pośmiania i do powzruszania.

A potem oglądałam MONACHIUM. Długie w cholerę, ale dobre.

Ja nie pamiętam, ale z Sienkiewiczem problemów nigdy nie miałam - raczej łykałam z dużą przyjemnością.
Natomiast zmora w zakresie lektur - "Pinokio". Za cholerę nie mogłam przejść.


P.S. A może hiena? Ja tam nie pamiętam.

I że niby chcecie konia z rzędem, tak? ;P

Ja rozumiem interpretacje. Chodzi mi o to, że w samym wierszu są średnio widoczne.

A żeby Cię szlag na pysk. Łzy miałam w oczach. No i nawet przebaczę Ci (och, jak to miło z mojej strony ) te wszystkie rytmiczne potknięcia i czkawki przy czytaniu. No, ale po raz pierwszy od bardzo dawna jestem na kolanach. Łezki miałam w oczach, naprawdę.

Oj, nie bardzo. Ani rytmu, ani zbytniego sensu. Jeno banalików sporo.


Tu jest coś źle. Może z interpunkcją, może brak jakiegoś słowa? W każdym razie konia z rzędem temu, kto mi wytłumaczy o co w tym fragmencie chodzi. I nie opowie mi o "emocjach rozmytych i ułudzie poezji", ale użyje przy tłumaczeniu logiki.
Tyle ja.
Zeti, się nie gniewaj.

Widzę, że poleciała ładna część dyskusji. Jestem ciekawa czemu. Poza paroma dygresjami i jednolinijkowymi wstawkami dyskutowało się o literaturze. Może nie w najlepszej dla dyskusji formie, ale też raczej nie przekraczającej granic dobrego smaku.


Za Tolkienem nie przepadam, acz czytało się przyjemnie. Drugi raz pewnie się nie wezmę w ciągu najbliższych kilku lat.
Nadal będę postulować przeciw używaniu zbyt mocnych słów w stosunku do literatury, której się nie za bardzo zna. Ja w każdym razie nie przejeżdżam się łysą kobyłą po choćby, main streamie Ameryki Północnej, który (jak mi się zdaje) lubi Katon (bynajmniej nie jest to aluzja w stosunku do niego, ot, pierwsze skojarzenie z tego czego nie czytuję).

A co by zmienić nieco temat:
Ostatnio czytałam "Eden" Lema i jak zwykle po lekturze książki tego pana jestem na kolanach.
"Generation P." Pielewina za to nie podobało mi się, bełkotliwe takie trochę, chaotyczne, choć są momenty, za które autora można by ucałować w oba policzki.
Obecnie na tapecie: antologia "Tempus Fugit" oraz "Ghost Story" Petera Strauba.

Pikne jest
Mnie się podoba bardzo.

Szlag i cholera. Za dużo spraw na głowie. wakacje odchodzą w niepamięć, pracuje się od rana do nocy, a już jak się jest w domu, nie można położyć się o ludzkiej porze spać, bo uzależnienie męczy.

No, akurat dobrze, że nie jest oczywisty. Tylko ciut przekombinowany.