Japonistyka, II rok, zajęcia z kanji - chyba najzabawniejsze ze wszystkich.
Pati: Bo wie sensei, wszystkie nasze znajome Japonki mówią, że chcą znaleźć męża Polaka.
M.-sensei (Japonka): A po co?

Poza tym M.-sensei zawsze powtarza, że nasi panowie, jako że trudniej niż paniom przychodzi im nauka krzaków, mają "defekto mózgu". To zapewne nieźle wyraża jej poglądy na temat polskich mężczyzn

Pani pyta dzieci:
- Czy ktoś zna jakiegoś ptaszka, którego nazwa zaczyna się na literkę A?
Zgłasza się Jaś:
- A może to czyżyk?
Pani, lekko zirytowana tępotą Jasia, odpowiada:
- Nie, Jasiu, to nie czyżyk. W takim razie czy ktoś zna jakiegoś ptaszka, którego nazwa zaczyna się na B?
Po raz kolejny zgłasza się Jaś:
- Być może to czyżyk?
Panią zezłościło to na tyle, że wyrzuciła Jasia za drzwi. Uspokojona, ponowiła pytanie:
- A czy zna ktoś ptaszka, którego nazwa zaczyna się na C?
Jaś uchyla drzwi, wsadza głowę do klasy i pyta:
- Czyżby czyżyk?

Dziekuję bardzo jak miło przeczytać coś tak konkretnego...
Co do nr 1, obawiam się, że nie mam prawa sama dysponować tym wierszem - niech się wypowie ta, dla której był pisany, o ile się raczy pojawić

bure i czarne
prężą się grzbiety dachów
w słońcu południa

Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że bardziej doświadczeni ludzie tutaj nie zareagowali na twój apel o udzielenie paru nauk, bo po prostu woleli zmilczeć niż napisać coś oczywistego - mianowicie, że nie da się nauczyć sztuki pisania wierszy. Ja jestem nowa, młoda i głupia, więc sobie pozwalam;) Myślę, że można, ba, powinno się doskonalić warsztat przez całe życie, pewne reguły istnieją, ale istoty poezji nie uchwycisz w żadne ramy. Przepraszam wszystkich za pisanie czegoś jasnego jak słońce - chyba aż oślepia^^
Mam jedną radę: popracuj nad interpunkcją. To się tyczy również tego, co w twoich postach nie jest wierszem. I zastanawiaj się, czy używasz wielkich liter, bo coś chcesz zaznaczyć, czy po prostu lubisz wciskac Shift;)

Zmiana repertuaru, ale tylko chwilowa. Zresztą to haiku jest o wiele starsze.


mój kot przed oknem
nienagannie ubrany
rozmawia z nocą

Afcależenie, krzyczał! Być może zamierzał tylko skromnie pocierać odnóżami o odwłok - Boże drogi, jaka ty jesteś prozaiczna - ale mu nie wyszło. Efekt pocierania odbijał się od ścian bloków i wierz mi, nic innego nie było słychać w pokoju.

Nic nie poradzę na to, że świerszcz był jeden, wyraźnie słyszałam. Przyczepiaj się do czego innego, za każdą konstruktywna krytykę jestem gotowa całować po rękach. Każdego. Metaforycznie:P

Dziękuję... po japońsku, z bardzo niskim ukłonem dziękuję za to, że mi nie zwymyślano tych koślawych pociech. Cailith, Ty miałaś, draniu, komentować w sposób oficjalny, a nie prosto z mostu! Nie postarałaś się ani ani. Zapamiętam to sobie...

Noc

nie słucham krzyków świerszcza
próbuję sobie przypomnieć
jak powinna pachnieć pościel o tej porze

i ze wspomnień
wyławiam wiersz niezgrabny


Szczerze mówiąc, nie jestem pewna co do tego koślawiątka, ale polegam (polegnę?^^) na opiniach krytyków.

poza uśmiechem
nade mną pochylonym -
tak bardzo naga



na mojej skórze
najpiękniejsze liryki
końcem języka

***
ty chyba wcale nie widzisz
że pod okapem twych dłoni
wiję gniazdo
na stałe

może i nic dziwnego

w trzepocie skrzydeł i pisku
jaskółek nie można przeoczyć
a ja zupełnie cicho
tulę się
pod twój dach


***
rozpiętą na poduszkach
trzymam cię jak motyla na szpilce

ostatni trzepot i zamierasz
bez skargi


Ładnie proszę o komentarze. Niekoniecznie ładne.