niby "objawić sztukę, ukrywać artystę- oto cel sztuki", ale nie zawsze się da. wiadomo, są tacy ludzie, którzy krzyczą o sobie swoją twórczością i robią to tak, że nie moglibyśmy ich z nikim pomylić. charakterystyczni, zbyt dobrzy by stawiać ich koło większości innych. wyróżniający się też w sumie poza działalnością. zawsze mają coś błyskotliwego do powiedzenia, a patrząc na nich przychodzi nam do głowy tylko "klasa". albo zastanawiasz się jak mogą być tak pięknie nieporadni, wiecznie nieobecni.

wszystkie dziedziny, Ci którzy są i których już nie ma. mogą być kochani albo oryginalni, a mimo to znienawidzeni. a nawet będący zaprzeczeniem tego co napisałam wcześniej, niezaliczający się do tych "najlepszych" w tym co robią, ale tak bezczelni, że nie sposób ich nie zauważyć.

właściwie chyba trzeba będzie tej okazji wspominać o wszystkim, o czym już się kiedyś tu mówiło. ale musiałam poprawić sobie humor, bo już rzygam wszystkimi kropkami, paskami i pozowaniem na sierotki marysie uzdrawiające muzykę (ale nie chodzi mi tylko o nią, ani nie tylko tego mam dość- taki przejaskrawiony przykład).