poezja Wojaczka. niesamowite. klękam przed tym panem.

(...)
Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi

zadam dziwne (glupie?) pytanie, ale czy ktos czytal z was Pismo Św?

- I co z tego, że wiem - cisnął mu prosto w twarz - co z tego, że tyle wiem? Zresztą, może się panu tak tylko wydaje. Wiedza, proszę Pana, jest jak zbyt obszerny kaftan - krępuje ruchy. Jeśli rzeczywiście dał mi pan wiedzę, upośledził mnie pan i uczynił wobec świata bezbronnym. Skrępował mi pan ręce. Wiedząc coś jestem skazany na klęskę w konfrontacji z tymi, co nie wiedzą nic, gdyż męczą mnie skrupuły, od których tamci są wolni. Nauczył mnie pan patrzeć - niech będzie, że to pan - widzieć, myśleć, rozymieć, pojmować - po co? Nie przyszło panu do głowy, że są rzeczy, których warto nie wiedzieć, że nie o wszystkim pragnie się rozmyślać, nie zawsze rozumieć? Wiedza ograniczy, ciąży jak zbyteczny balast. Zanim uwiodłem pierwszą dziewczynę, obejrzałem mnóstwo filmów uświadamiających i pornograficznych, wysłuchałem instrukcji i porad urządzenia zaprogramowanego przez facetów podobnych do pana. Gdybym nie widział, nie słyszał - więc nie wiedział, z pewnością zrobiłbym to jak należy. Uwierzyłem pańskim kumplom, że świat jest jak matematyka - i moja dziewczyna odeszła niezadowolona. Wiedza to garb, to bezsenne noce i pełne męczarni dni, niepotrzebne dywagacje w obliczu spraw zwyczajnych, watpliwości na prostej drodze. Więc co, mam upaść przed panem na kolana i dziękować ze łzami w oczach, że obdarzył mnie pan podwójnym garbem?

- Życie jest wyścigiem, dżunglą; na każdym kroku wszyscy ze sobą walczą - zapadł w miekką gąbkę, podwinął pod siebie bose stopy. - Ilu ma pan przyjaciół? Jednego? Dwóch? Jest pan ich pewien? - zrobił krótką przerwą, ale Medicus nie zareagował- Nikt nie jest pewien niczyjej przyjaźni, wartości ani wierności - konkubina jutro pójdzie z innym, ponieważ spodobają się jej jego pieniądze, a przyjaciel zdradzi w trosce o własny spokój. Jak to jest - najpierw przez długie lata wychowywano mnie w poszanowaniu ideałów, zapewniano o wspaniałościach bycia szlachetnym, zachęcano obłudnie do bezinteresowanego niesiecia pomocy - a potem wepchnięto w życie, które dokładnie zaprzecza ideałom, w którym liczą się kły i pazury, pieniądze, układy i władza. Kto szybszy, kto bardziej kompromisowy, układny, ten wygyrwa. Jak tu żyć w tej ruinie świata? Kto wcześniej odrzucił młodzieńcze ideały, prędzej ma szansę zostać człowiekiem przez duże C. Dorastanie jest bólem, przekleństweml błogosławieni schizofrenicy, psychopaci i dzieci-kwiaty - wszyscy oni nie dorosną nigdy i na zawsze pozostaną szczęśliwi.