„Co to jest miłość? To spacer podczas bardzo drobniutkiego deszczu. Człowiek idzie, idzie i dopiero po pewnym czasie orientuje się, że przemókł do głębi serca.”

Opowiadanie jest ciekawe, wciągające i bardzo przyjemnie się je czyta . Niezwykle podoba mi się, konwencja czasu, jaką przyjąłeś nadaje twojemu tekstowi nuty oryginalności, której tak często brakuje w wielu fanfikach. Dzięki temu ta opowieść wyróżnia się w pozytywny sposób z pośród innych.
Na uwagę zasługuje też twoja postawa, która jest naprawdę godna pochwały, niewielu autorów jest w stanie znieść taką krytykę i jeszcze prosić o więcej . Taki masochizm i pokora dobrze wróżą ci na przyszłość .
„Nawet najpiękniejsza i najwznioślejsza ideologia nie zastąpi pokory i uwagi, z jaką należy traktować konkretny fakt.”

Mam nadzieje, że wkrótce uraczysz nas kolejną częścią swojego dzieła.

Poezja to zniesienie wszelkich ograniczeń z wyjątkiem tych, które autor zechce zostawić sam sobie. Poezja jest być może ostatnim obszarem wolności. Ty te wolność pokazałaś w tym krótkim, ale jakże urzekającym wierszu.

W życiu powszednim żyjemy zazwyczaj połową świadomości, połową możliwości. Tylko wyjątkowe chwile wyzwalają z nas pełnię. Poezja jest właśnie tym, co z siłą równą najwyższym uczuciom uwalnia nas od dręczącego poczucia niepełności. W jej blasku stajemy się nadzy, cali, niepodzielni.

Chciałam przeprosić za moją niewybaczalną pomyłkę . Zdarza się czasami, że ludzie popełniają błędy, dziękuje więc za zwrócenie mi uwagi na tak okropny nietakt z mojej strony. Mam jedynie nadzieję, że nie skompromitowałam się tak bardzo , a co do opowiadania to moje poprzednie pochwały podpisuje pod autorką. Tłumaczce zaś chciałabym powiedzieć, że wykonuje świetną robotę. Polska wersja jest po prostu wspaniała.

Nowi poeci zbyt wiele wody wlewają do atramentu. Nie należy wszystkiego pokazywać. Poeta bez trudu poświecą lub pomija milczeniem to, co drugorzędne. Ty nie umiesz pomijać i przemilczać tego, co jest zbędne przykro mi, ale musisz nad tym jeszcze popracować. Wiersze powinny być jak dotyk skrzydeł motyla. Ich czar powinien być oczywisty, ale tak subtelny, że aż nie uchwytny.

Poeta- ktoś, kto pragnie w jasny dzień pokazac światło księżyca. Tobie nie udało się pokazać światła księżyca ale zobaczyłam wirującą karuzelę, a o to przeciez chodziło. Bardzo mi się podobał twój wiersz. Co do formy to każdy autor ma własny styl, a co za tym idzie również własną gramatykę.

Najtrudniejsze w poezji jest połączenie rzeczowości i natchnienia. Tobie brakuje natchnienia poniewaz twoje wiersze składają się głównie z rzeczy dosłownych. Poeta powinien pisać tak by jego jedno słowo ukazywało całą jego duszę i świat jaki widzi on swymi oczyma. Twoje wiersze mają za dużo słów, a za mało treści, mogłabyś napisac wiersz na całą stronę, a pokazałabyś w nim mniej, niż prawdziwy poeta w jednym wersie. Musisz nad tym popracować, a dojdziesz do tego, ale przecież nie pisze się, by przypodobać się klikom. Pisze się by, przypodobać się sobie.

Kolejna świetnie napisana część szczególnie podoba mi się to, że w tak subtelny sposób opisujesz uczucia w końcu, żeby pisać, trzeba mieć w sobie wielkie elementarne prawdy i kierować swoje dzieło ku jednej z nich albo ku wszystkim naraz. A to ci się właśnie udaje .

Kolejne wspaniałe opowiadanie. Każdy autaor ma własny styl, a co za tym idzie własną gramatykę. Więc nie należy się rozwodzić nad kilkoma literówkami. Po za tym literaturę tworzy się nie umysłem, lecz sercem. Ty to właśnie robisz dlatego twoje opowiadania są takie dobre.

Cała sztuka artysty polega na określonej proporcji przesady. Oczywiście przesada ta nie powinna przekroczyć określonych granic. Nie wiem jak ty to robisz ale zawsze ci sie udaje zachować tą swego rodzaju granicę dobrego smaku- oby tak dalej