[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Złodziej Czasu, Pamiętnik pisany wierszem i prozą...

[Time Robber]

Przeczytałem tu dużo wspaniałych wierszy, aż sam poczułem potrzebę dodania tu kilku swoich- może nie tak pięknych, może nie tak lotnych, może nie tak kolorowych... ale całkiem własnych i jakże osobistych. Uważam, że pisząc dobrą poezję trzeba się otworzyć, otworzyć aż tak daleko, że stajemy się bezbronni...i to jest takie trudne! Łatwiej podać swój wiersz kryjąc się w cieniu nicka - trudniej prosto w oczy- może i bym tak nie potrafił. Z wierszem jest tak jakby ktoś dotykał serca gołą dłonią...
Dodane 19.05.: Na poczatek to widzę, że nick jest niezbyt "trafiony" - ni to Timi ni to Robbi - a pomysł to tytuł takiej starej piosenki (utworu) - ciekawe czy ktoś odkryje kto był jej wykonawcą?
Ponadto postanowiłem, że konwencja przedstawienia wierszy będzie trochę inna- każdy wiersz związany jest z chwilą, odczuciem, ma swój zapach, smak, itp - więc tam gdzie pamietam coś z tej właśnie chwili to postaram sie ją przekazać w paru słowach...

Te wiersze powstawały w różnych momentach czasu - nikt ich nie czytał - no może prawie nikt, więc walczę z tremą no ale słowo się rzekło:

***
W Twej twarzy
świat
nie tylko cały
ale coś jeszcze,
ledwo uchwytny smutek...
Gdzieś w bramie Twych oczu
będzie ostatni przystanek
na którym mój autobus
bez rozkładu jazdy
zagubiony przystanie.

***
Ten wiersz to wiersz do mojej Babci - powstał gdy jeszcze była...
Jakoś gnany swoimi sprawami nie poświęcałem jej tyle uwagi na ile zasługiwała (teraz żałuję), imieniny to czas poświęcony tylko jej - jej zamglone oczy będę zawsze pamiętał, i zapach świeżego drożdżowego ciasta ...

"Imieniny"

Stary człowiek
jest jak zapomniana wyspa
tyle na niej wspomnień,
reliktów przeszłości
i ogrom miejsca
którego nikt nie zapełni.

Stary człowiek
to samotna gwiazda wśród gwiazd,
gubimy ją wśród wielu innych
nie dostrzegamy na codzień
słabnącego światła
wyblakłych oczu,
które lśnią zamglone
pocałunkiem
w dniu imienin...

***
Chcesz domem być
To musisz
Być ciepłem,
I ciszą, i dachem,
I drzwi otwarte
Mieć w pogotowiu.
I ścian choć cztery
Bym mógł w nich,
Zmęczony się schronić
Przed światem.

***
Był ciepły majowy wieczór, z latarnii przez liście drzew tryskały igiełki światła, powietrze zatykało świerzością właśnie zakończonego deszczu. Wbiegłem szybko do klatki - nie wiem kiedy znalazłem sie przed drzwiami na 3 piętrze, tylko serce waliło jak werbel - czy to ze zmęczenia czy może strachu... Postałem tak chwilę pod drzwiami nasłuchując, położyłem dłoń na klamce i... -nie, nie powiem co było dalej!

Kobieta otworzyła wszystkie okna!
Po nitce ciszy
Biegła sotnia żołnierzy!
Skąd taki pośpiech?...
Poprawiłem krawat.
Czekająca kobieta
Otworzyła wszystkie okna.

***
Pierwsza prawdziwa miłość, ulotna, łagodna, odkrywcza, wytęskniona, właściwie to zakończyła się zanim się jeszcze na dobre zaczęła. A boli jak żadna inna...

Boli schowane
zbyt głęboko,
a jednocześnie uderza
jak dzwon wikingów!
Nie milczę z obawy,
że usłyszą bicie,
lub raczej od siebie oddalam
niebieskich oczu
żarliwe spojrzenie.
Serce barbarzyńca aż kipi
gdy w czółnie
szafiry przebiją widnokres.

***
Pewnego późnego październikowego wieczoru, po kolejnym juz ostatecznym rozstaniu, stojąc skompany w światłach poznańskiej Starówki, nie widząc nikogo i nigdzie, jakby wszechświat skurczył się do rozmiarów mojego spojrzenia...

To już czas,
to już czas,
została fotografia
w portfelu obok banknotów,
nie kupisz za nią niczego.

Odchodzą tramwaje...

Uśmiechasz się do niej
ze snu wczorajszego.
To już czas,
to już czas,
odchodzą tramwaje
z numerami na dachu,
jak ludzie...

Ten post był edytowany przez Time Robber: 19.05.2005 12:23

[Time Robber]

Znowu wybrałem z szuflady kilka wierszy, które moje JA każe nieśmiało właśnie TU umieścić. Nie śmiem się sprzeciwić bo i jaki byłby w tym sens? Przecież zależy NAM na chwili, w której powstaną nowe okruchy z życia! - Ta chwila sie zbliża, dopadnie mnie jak niesforny komar, aż powstanie, nie wiem jeszcze jaki i oczym i dlaczego....
Te co wybrałem na dziś to trochę o miłości a trochę wahań egzystencjalnych. Szkoda tylko, że jest jeszcze tych wierszy całkiem sporo - bo może szybciej dopadłby mnie wirus TWORZENIA...

***

Farba luster
dźwięczała na posadzce.
Strzepujący popiół
unosił się niezdecydowany,
aż wreszcie zamienił się
w nowy papieros,
który wkładałaś do ust
i który dźwięczał jak flet,
w Twoich udach.

***

I to, że wieczorem
pusto obok mnie,
i rano,
i gdziekolwiek idę,
i gdziekolwiek milczę.
Szukając głosu przystaję,
rozbijam łapczywe zegary,
i w dłonie z kruszyna chwili
biorę Twoje odbicie,
jak miękką poduszkę,
z puszystego wiatru.
Zasypiam na niej pełen snów,
w których jesteś jak moja krew i serce...

A jednak codziennie rano
budzę sie z krzykiem,
a pierś,
odmierza oddechy,
a każdy dalszy i dalszy...

***

Przez otwarte okno
uleciały uczucia.
Bez nich
ostatni pocałunek
- sztuczne zachowanie pozorów.
Staramy się jak najmniej ranić,
nawzajem uczymy rozwagi.
Gdy wychodzi - nie zapalam światła,
by ocalić choć cząstkę
Jej i siebie.

***

Wyspa samotników
jest niedaleko.
Wystarczy stracić.
W tą stronę ida nieliczni,
z tamtąd przychodzą.
Oni nie wiedzą a znają,
a gdy wiedzą milczą.
To jest tuż obok,
niedaleko.
To tam,
gdzie nie wystarczy
MIEĆ.

***
Czas czytania gazety...

Dwoje ludzi, którzy siedząc
naprzeciw siebie
czytają gazetę lub milczą,
przestawiając pudełko zapałek,
albo popijają kawę,
z obawą, że zdążą wypić,
nim zacznie się mecz w telewizji,
i uciekają swym oczom,
lub przeciwnie zmuszają patrzenie.
Zostają sami, bezbronni,
w bastionie obojętnego
zaanganżowania,
w siebie odgrodzeni.

Powiesz - musi przecież być
czas czytania gazety.

***

To własnie wtedy
w dłoniach, słońce i księżyc
przeniosłem!
Ruchem obszernym i pewnym,
jakbym to robił codziennie,
częściej niż patrzę,
częściej niż mówię.
Z wysiłku straciłem mowę,
straciłem wzrok.
To ja przenosiłem w ciemność!
Nie wiedziałem
po co mam oczy,
po co mam usta.

***

Idziesz
lecz nie znajdujesz końca,
za każdym razem
gdy myślisz, że to TU.
Nabierasz pewności,
że jesteś inny niż sądzisz.
Tropimy nasze ślady
pomiędzy ludźmi.
Jest wiele otwartych drzwi,
pokoi z fotelami,
lecz nie we wszystkich
przyjmą ciebie!
Z niewiedzy o samym sobie,
za każdym razem
myślisz, że to TU!


***
I tu na dzisiaj zakończę tą retrospekcję wierszy - może nie do końca idealnych ale prawdziwych..., można ją dotknąć dłonią, tą wielką, stromą potrzebę BYCIA...

Ten post był edytowany przez Time Robber: 19.05.2005 14:18