To jest niesamowite jak Emma wychodzi na niepozowanych zdjęciach, można na nią patrzeć i patrzeć. I płeć patrzącego nie ma znaczenia. Prześliczna.
Rupert wygląda super Rzeczywiście na pierwszy rzut oka nie poznalam. I uwielbiam go w 'nauce jazdy'! Cała trójka ładnie wyrosła... Chociaż inaczej niż się spodziewałam.
I jeszcze uważam, że Daniel sprawdza się filmowo, jak harry książkowo - pod tym względem, że mogą się w nim kochać małe dziewczynki (jak ja jak wyszedł pierwszy film, podobał mi się strasznie ), a z czasem i dorosłe kobiety zwracają na niego uwagę. I ten zarost

A ja odkąd mam rozsuwany telefon, rozsuwam go i zsuwam, ąż chrzęści piasek w środku (bo na plaży mi upadł i ile bym nie potrząsała to nie chce wyjść) i ludzie się na mnie drą po kilku minutach. Kiedy siedzę przed telewizorem mam na kolanach poduszkę i obejmuje ją rękami. ZAWSZE wydaje mi się, że nie zamknęłam drzwi i zostawiłam gaz włączony, a jak wrócę pies będzie leżał uduszony na parapecie. Obgryzam paznokcie, co jest wstrętne, ale nie mogę przestać. Nadużywam "no", "nie" i "totalnie", co brzmi pewnie strasznie, ale chyba jednak w części ginie w słowotoku, który zazwyczaj z siebie wyrzucam.
Maniakalnie sprawdzam kalorie, białka, węglowodany itp. na etykietach produktów, ale tylko w dużych sklepach i wcale nie ma to związku z dietą.
Mam w zwyczaju pojawianie się na miejscu spotkania około piętnastu minut wcześniej i moknięcia przez kolejne pół godziny, bo znajomi zazwyczaj się spóźniają.
I wiele wiele innych.
Ale to też można w kimś polubić

Jakby jedno z mojej przyszłej gromadki wyrzuciło na środku pokoju liście, to pewnie poszłoby spać bez wieczorynki. Dla mnie to była najwyższa kara.
Myślę, że to zależy od dzieciaka. I prawdę mówiąc wolę już takie brzdące z charakterem, niż, niestety musze to napisać, siebie. ZAWSZE byłam grzeczna wobec dorosłych, ZAWSZE się słuchałam mamy i PŁAKAŁAM jak rozlałam colę w mcdonaldzie, chociaż wszyscy dokoła mówili, że przecież nic się nie stało. Chorobliwie potrzebowałam zachwycać wszystkich swoim ułożeniem. I to jest beznadziejne... Mdłe.

To zdjęcie to żaden szok. Może niektórzy nie zdają sobie sprawy, ale tak jest ciągle. Koleżanki usadowiły się (mniej oryginalnie) na łóżkach i zdjęcie z góry, usta ułożone w buziaka. Super, nie?

Jak byłam w Majdanku, jedyne, co mi chodziło po głowie, to wydostać się stamtąd, jak najszybciej! Miejsce dla masochistów. Przechodzenie przez komory gazowe?! Tam tak okropnie czuć śmierć. I ja nie rozumiem, po co to. Mi wystarczają medaliony i - jak wspomniał Avada - wyobraźnia.

Bardzo bardzo mi się podoba. Jest i koncept, i ubranie, i rytm i może sam pomysł nie jakiś zaskakujący aż tak, niemniej czyta się z uśmiechem i naprawdę miło
I założe się, że większość będzie ceniła coś innego, ale mam przyjemność komentować pierwsza i mieć całkowicie własne zdanie. O.

Tez mam takie dlugie, fabularne sny, a najfajniejsze w nich jest to, ze nawet jesli się obudzę, to moge do nich wrócić, jeśli zechcę, po prostu zasnąć znów i jak film na dvd odtwarza się od tego samego miejsca, w którym się obudziłam, to mnie zawsze zadziwia