Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Do Samotności[z]

[Andzialipa]

Tekst napisany pod wpływem melancholii tudzież nostalgii z wykorzystaniem mojego ulubionego wiersza A. Mickiewicza zatytułowanego „Do samotności”.
Zwariowałam, że to umieściłam, no ale najwyżej mnie zjecie.


za koretkę dziękuję Vader i nieocenionej Kopcik


Samotności! Do ciebie biegnę jak do wody...


Popatrzył na swoją „najlepsza przyjaciółkę „ z czułością. Stanowili idealną parę - ona nie pytała o jego przeszłość, on nie chciał o niej opowiadać. Wiedział, że coraz bardziej się od niej uzależniał, że z każdym dniem pogrąża się coraz bardziej, stacza na samo dno...
Nie wyobrażał sobie, by mógł rano obudzić się obudzić i nie zobaczyć jej leżącej na stole - swojej ukochanej, kojącej butelki brandy...

Z codziennych życia upałów...

Poza Neville’em nikt nie wie o tym małym domku w Kornwalii. I zapewne się nie dowie. Ronald Weasley zamierza spędzić swoje życie samotnie. Czasem zastanawiał się, jak to możliwe, że jeszcze niespełna półtora roku temu był beztroskim nastolatkiem, dla którego problemem było zaproszenie dziewczyny na randkę, czy mecz qudditcha. Jak mógł prowadzić takie spokoje życie, nie myśląc co tym, że lada dzień może wybuchnąć druga wojna...

...Z jakąż rozkoszą wpadam w jasne, czyste chłody
twych niezgłębionych kryształów...

Wojna, nawet ta prowadzona przez czarodziejów, to głód, nędza, gwałty, paniczny strach - kto tym razem? Ukrywanie się za dnia, odpieranie ataków nocą, wiedza, że walczysz za dawno przegraną sprawę...
Najgorsze zaś w tym wszystkim było obserwowanie, jak kolejne osoby dookoła ciebie odchodzą, by już nie wrócić... Niemal codziennie widział zapłakane twarze osób, które bezpowrotnie kogoś straciły...
Neville’owi zamordowano babcię i wujka Algiego - a przecież tak naprawdę byli jego jedyną rodzina... Od tej pory robił wszystko, by się zemścić – brał udział w każdej bitwie, nie zważając na ewentualna śmierć... Zresztą było mu to obojętne, czy zginie....
Potem odszedł Ben Lovegood - ten dziwny człowiek okazał naprawdę olbrzymie męstwo w obliczu śmierci... Nie prosił o litość, nawet po szesnastym Cruciatusie...
On sam stracił Billa – jedyną osobę w rodzinie, która okazywała mu czasem zainteresowanie... Bo, nie oszukujmy się, nikt go nigdy należycie nie docenił. Zawsze był sam...

Nurzam się i wybijam, w myślach nad myślami
Igram z nimi jak z falami....
Aż w końcu ostygły, znużony złożę swoje zwoi
Choć na chwile- w sen głęboki

Nie mógł powiedzieć, że jego rodzina go nie kochała, jednak mimo wszystko był dla niej niemal niezauważalny... Nie był tak zdolny jak Bill, czy Percy, wysportowany i świetny Qudditchu [Quiddichu] jak Charlie, zabawny jak bliźniacy, czy popularny i uwielbiany przez płeć przeciwna jak Ginny.* Dla kolegów z Hogwartu był po prostu przyjacielem Tego Wielkiego Harry’ego Pottera i Tej Wybitnie Inteligentnej Hermiony Granger. Przed piątym rokiem myślał, że chociaż stary Dumbel zauważył, że posiada cechy , których nikt nie widział - lojalność, oddanie, wytrwałość w dążeniu do celu, dlatego mianował go prefektem. Mylił się jednak. Kiedyś w złości Potter wykrzyczał mu w twarz, że to on powinien być ”gospodarzem domu”, jednak dyrektor nie chciał „dokładać mu obowiązków, bo i tak ma ich mnóstwo”. Choć udawał, że go to nie obchodzi, wziął sobie te słowa głęboko do serca i często wracały do niego podczas bezsennych nocy...

Tyś mój żywioł: ach, za cóż te jasnych wód szyby
Studzą mi serce, zmysły zaciemniają mrokiem...

Ta wojna pomogła mu w zrozumieniu tych rzeczy. Stracił na niej brata, jego ojciec został ciężko ranny, Fred stracił wzrok. On zaś z narażeniem życia brał udział w odbijaniu Hogwartu, bitwie o Ministerstwo; walczył ze starszymi od niego i lepiej wyszkolonymi w dziedzinie czarnej magii czarnoksiężnikami... A co mu z tego przyszło?
Nie, żeby zabiegał o poklask, jednak nie mógł znieść, że wszystkie jego zasługi zostały przypisane Potterowi . Dziś wie, że Snape zawsze miał rację - Harry był jedynie żądnym sławy zadufanym w sobie egoistą... W końcu jego przyjaciel odebrał mu wszystko - rodzinę, przyjaciół, nawet zasługi Rona na polu Bitwy... W końcu ... Hermionę...

I za cóż muszę, na kształt ptaka-ryby
Wyrywać się w powietrze słońca szukać okiem???

Właśnie wtedy postanowił odejść. Mógł wybaczyć wiele, ale nie to. Nie zabranie miłości swego życia. Wiedział przecież, jak bardzo kocha Hermionę. Lecz pomimo tego odebrał mu ją, nie dając szansy na to, by ujawnił jej kiedykolwiek swoje uczucia...
Właśnie wtedy postanowił uciec...
Longbottom, również niezauważany przez znaczną część szkoły, no chyba, że zrobił z siebie pośmiewisko; zrozumiał go i pomógł mu - pozwolił zamieszkać w tej całkowicie odciętej od świata chałupce po stryju Algie. – Mi i tak się nie przyda, poza tym za dużo tu wspomnień - mawiał Neville.
Ron zastanawiał się czasem, czy ktoś go szuka, martwi się o niego... Była to dość wątpliwe, zważywszy, że dzięki magii można wszystko, poza tym gdyby NAPRAWDĘ chcieli go odnaleźć, to prędzej czy później musieliby trafić do tych drzwi. Co by wtedy zrobił? Sam nie wie i stara się o tym nie myśleć. Spędza całe dnie upijając się drogimi trunkami kupionymi za pieniądze Neville’a i tylko w tych rzadkich chwilach trzeźwości uświadamia sobie, jak bardzo jest sam...

I bez oddechu w górze, bez ciepła na dole
Równie jestem wygnańcem w Oboim żywiole...

*Inspirowane opowiadaniem Nagini „Kiedy mówisz Kocham”

[Avadakedaver]

o łał.
Mówiąc szczerze, oprócz wiersza "Pieśń o Żołnierzach z Westerplatte" i kilku innych, które teraz nie przychodzą mi na myśl, nic piękniejszego w życiu nie usłyszałem.
To tak na prawde pierwszy post na ff który zrobił na mnie takie wrażenie. Na prawde widziałem Rona upijającego się, tą starą chatę, te bitwy o Hogwart i ministerstwo - poczułem że jestem gdzieś indziej. Przeniosłem się w świat magii, bardziej niż wtedy, gdy czytam "Harry'ego".
jeśli ktoś czytając to powie: "długo jeszcze będzie tak nudzić?" to ja na to odpowiem: " Dla mnie mogłaby nudzić tak całe dnie."


KONSTANTY ILDEFONS GAŁCZYŃSKI
Pieśń o Żołnierzach z Westerplatte

Kiedy się wypełniły dni
i przyszło zginąć latem,
prosto do nieba czwórkami szli
żołnierze z Westerplatte.

( A lato było piękne tego roku ).

I tak śpiewali: Ach, to nic,
że tak bolały rany,
bo jakże słodko teraz iść
na te niebiańskie polany.

( A na ziemi tego roku było tyle wrzosu na bukiety ).

W Gdańsku staliśmy tak jak mur,
gwiżdżšc na szwabską armatę,
teraz wznosimy się wśród chmur,
żołnierze z Westerplatte.

I ci, co dobry mają wzrok
i słuch, słyszeli pono,
jak dudni w chmurach równy krok
Morskiego Batalionu.

I śpiew słyszano taki: - By
słoneczny czas wyzyskać,
będziemy grzać się w ciepłe dni
na rajskich wrzosowiskach.

Lecz gdy wiatr zimny będzie dšł,
i smutek krążył światem,
w środek Warszawy spłyniemy w dół,
żołnierze z Westerplatte.

[Andzialipa]

Widze, że lubisz wiersze o tematyce wojennej..Wiesz, że ja też?
Najbardziej chyab lubie "redutę Ordona" Mickiewicza, czytając ją mam przed oczami bitwe, wysadzającego siebie Moskali Ordona...(troche masakryczne, wiem). Kocham słowa z tego wiersza

tam i ci, co bronili
i ci, co sie wdarli
pierwszy raz pokój szczetry i wieczny zawarli
[...]
gdzie dusze? Nie wiem.
Lecz wiem, gdzie dusza Ordona...
On będzie patron szańców!
Bo dzieło zniszczenia w słusznej sprawie jest święte,
jak dzieło tworzenia.
Bóg wyrzekł słowo "stań się!"
Bóg i "zgiń" wyrzecze!
Kiedy od ludzi wiara i wolność uciecze
Kiedy ziemię despotyzm i duma szalona
obleją, jak Moskale Redutę Ordona
każąc plemię zwycięzców zbrodniami zatrute
BÓg wysadzi tę ziemię, jak on swą Redute"

To tyle, offtopując(moderatorzy, nie bić!)

Cieszę się, że komus się moje opowiadanie podoba;) Tym bardziej, że w pewnym sensie jest o mnie. A bałam sie,że krytyka mnie zje;)
Piękny prezent na urodziny;)
pozdrawiam
Andzia

Ten post był edytowany przez Andzialipa: 26.02.2006 13:35

[Avadakedaver]

tylko nie popadaj w jakas melancholie, bo mody i tak moga cie zjechac, zawsze mielismy odmienne gusty - oje tematy byly szybko zamykane

[Andzialipa]

tylko nie popadaj w jakas melancholie, bo mody i tak moga cie zjechac, zawsze mielismy odmienne gusty - oje tematy byly szybko zamykane

jasne;) A co, modzi tutaj tacy wredni są? Oż kurcze, ja na innym forum jestem moderatorem ale aż taka złośliwa to nie ejstem...Kurcze, juz się boje...
<chowa sie pod łóżko i przykrywa peleryna niewodką>

[em]

Avada, demonizujesz. Zaprawdę, powiadam Ci: demonizujesz.
A że ja za takimi sentymentami w średnim stylu (chociaż z wykorzystaniem cudownego utworu mojego ulubionego poety) nie przepadam, to już inna sprawa.