[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ To, Co Od Zawsze Chciałam Napisać., Prolog

[QueenMary]

Znajdowała się w Wielkiej Sali. Siedziała na środku pośród opuszczonych ławek. Właśnie zdawała SUM – y. Pochłonięta odpowiadaniem na pytania egzaminacyjne nie zwróciła uwagi na to, że oprócz niej w pomieszczeniu znajdowała się tylko prof. MacGonagall. Nagle, zdając sobie sprawę ze swojego położenia, podniosła głowę. Jej wzrok zahaczył o klepsydrę stojącą na stoliku nauczycielki transmutacji. Miała jeszcze czas. Zdąży. Gdy o tym pomyślała, piasek w klepsydrze zaczął przesypywać się coraz szybciej i szybciej. Hermiona przerażonym wzrokiem wodziła od profesorki, do odmierzającego czas narzędzia tortur.

- Pani profesor! To nie jest fair! Proszę coś zrobić z tą klepsydrą!

MacGonagall zamaszystym gestem włożyła na nos okulary, jej usta zwęziły się w cienką linię.

- Spokój! Przecież poinformowałam was wyraźnie, że podczas sprawdzianu nie można się odzywać!

„Was?” pomyślała Hermiona. „Ta kobieta chyba upadła na głowę. Przecież jestem tu s a m a.”

Rozejrzała się niepewnie po sali. W rogu ujrzała postać pochyloną nad testem. Nie była w stanie jej rozpoznać; na głowę miała nasunięty kaptur. Zerknęła na MacGonagall: była pogrążona w lekturze. Na palcach zaczęła skradać się ku osobnikowi w czerni. Wyciągnęła rękę i szybkim ruchem zsunęła z jego głowy kapiszon.

- Malfoy?! Co Ty tutaj robisz?!

Chłopak zaczął się śmiać. To nie był zwykły śmiech, to był śmiech zimny i drwiący, charakterystyczny tylko dla Malfoy’a. Całe jej ciało przeniknął chłód. Cofając się wpadła na jedną z pustych ławek i przewróciła się, powodując kolejną salwę tej chorej parodii wesołości.

- Hermiono! Hermiono!

Czuła się jak w klatce. Zewsząd otaczał ją ten jeden znienawidzony dźwięk…

- Hermiono, obudź się!

Poderwała się z łóżka zlana potem i drżąca. Czyjeś troskliwe ramię tuliło ją do siebie.

- Już dobrze. To był tylko sen. Zły sen. - szeptała jej Ginny do ucha.

Hermiona powoli się uspakajała. Od początku wakacji w snach nawiedzała ją jedna osoba, ewentualnie w otoczeniu innych: Draco Malfoy. Nie były to bynajmniej sny przyjemne, ale koszmary. Koszmary, jakich w całym swoim 16 – letnim życiu nie doświadczyła – aż do teraz. Od zakończenia roku szkolnego Hermiona nie miała za sobą ani jednej spokojnie przespanej nocy.

- W porządku Ginny, nie patrz tak na mnie. Ten dupek Malfoy nie daje mi spokoju.

Ginny uśmiechnęła się blado. Martwiła się o przyjaciółkę. Hermiona doceniała to, ale miała już dość tej przesadnej troski, którą wszyscy otaczali ją jak kokonem. Położyła się i obróciła do ściany. Ginny siedziała jeszcze chwilę na brzegu jej łóżka, lecz w końcu dała za wygraną. Hermiona usłyszała chrzęst sprężyn materaca, potem kroki bosej Ginny i znów chrzęst sprężyn. Cierpliwie czekała na pochrapywanie współlokatorki. Następnie wstała z łóżka, nałożyła na nogi puchate pantofle i najciszej jak potrafiła zeszła na dół. Nalała sobie szklankę dyniowego soku i wypiła duszkiem. Wiedziała, że tej nocy już nie zaśnie. Zbytnio się bała tego, który czaił się w otchłani jej mrocznych snów…[/B]

[Annamea]

No i znów tak mało