Byłam żoną ministra. Ministrówna. Tak o mnie mówili. Ministrówna. Hm. Głupcy.
Życie nauczyło mnie naprawdę wiele o ludziach, a jeszcze więcej o polityce. Jedno jest pewne: nic nie jest pewne. Odstawiłam go od Dumbledore’a, jak odstawia się dziecko od piersi, powoli przekonując o własnej samodzielności. Dbałam o to by bawił się z odpowiednimi ludźmi, czasem karałam za niegrzeczne pomysły.
Wychowałam go do bycia Ministrem. Popijałam herbatę z Milicentą i jego szefem.
Starałam się, naprawdę, nawet w czasach zarazy, ale on był takim słabym człowiekiem.
Czasem też trzeba przegrać by wygrać. Ja osiągnęłam swój cel. Byłam idealną żoną.
Byłam żoną ministra.

Podziękowania za wenę kieruję ku Kremlowi i tamtejszej Boskiej Damie (nie żebym miała coś przeciwko niej osobiście)

100 słów z tytułem, za treść nie odpowiadam

‘gdy szarpie’
Dotykał mnie.
Jego dłoń sunęła po mojej skórze. Słyszałam jej opór. Tarcie. Trzymał się z tyłu. Nie widziałam go.
Jego palce znaczyły mój łokieć. Podniecały. Oddychał zwyczajnie. Gdzieś za moją głową.
Winda spadała powoli. Moje piętro jest następne.
Szarpnęło. Jego nadgarstek wbija się w moje plecy. Moja pierś muska ramię Stebbins. Idiota, patrzy na mnie.
Smakuje kształt jego zegarka. Przeszłe ciepło. Odrzucam włosy. Uderzają o złotą ścianę.
Jesteśmy dorośli i szaleni. Śmieszni.
Szarpnęło. Jego dłoń zaciska się pożegnalnie. Dotyk znika. Materiał szaty oddycha swobodnie.
Drzwi kończą wędrówkę po jednej stronie. Tupot nóg. W tym moich.
Szarpie beze mnie.