Szpital imienia Św. Mungo zapewnił, że zostanie przeprowadzone pełne dochodzenie, po tym jak ostatniej nocy pracownik Ministerstwa Magii, Broderich Bode, lat 49, został znaleziony martwy w swoim łóżku uduszony przez doniczkową roślinę. Uzdrowiciele wezwani na miejsce nie byli w stanie ożywić pana Bode, który został ranny w wypadku w miejscu pracy na kilka tygodni przez swoją śmiercią.
Uzdrowicielka Miriam Strout, która była odpowiedzialna za oddział pana Bode w czasie, gdy miało miejsce to zdarzenie została zawieszona i wczoraj była nieosiągalna i nie mogła tego skomentować, ale czarorzecznik szpitala ogłosił w oświadczeniu:
Szpital Św. Mungo pogrążony jest w głębokim żalu z powodu śmierci pana Bode, którego stan poprawiał się z dnia na dzień przed tym tragicznym wypadkiem.
Mamy ścisłe wytyczne, co do dekoracji dozwolonych na naszych oddziałach, ale wygląda na to, że Uzdrowicielka Strout, bardzo zajęta w okresie świątecznym, przeoczyła niebezpieczeństwo związane z rośliną na stoliku przy łóżku pana Code. Jako że jego mowa i zdolność poruszania się znacznie się poprawiły, Uzdrowicielka Strout zachęciła pana Bode do tego, by sam zaopiekował się rośliną, nieświadoma iż nie jest to niewinny wiercipiętek, ale sadzonka Diabelskich Sideł, która dotknięta przez rekonwalescenta pana Bode, udusiła go natychmiast.
Jak dotąd Św. Mungo nie jest w stanie wytłumaczyć obecności rośliny na oddziale i prosi o informację każdego czarodzieja czy czarownicę, którzy mogliby pomóc w tej sprawie.

Jedynym sposobem wyleczenia jest wziąć wątrobę ropuchy, przywiązać ją mocno do gardła, wleźć nago w czasie pełni księżyca do beczki pełnej oczu węgorzy...

- Auu! - krzyknął Harry i złapał się za głowę.
- Co ci jest? - zapytał Precy.
- N-nic.
  Ból minął równie szybko, jak się pojawił. Trudniej było otrząsnąć się z wrażenia, jakie na Harrym sprawiło to spojrzenie - wrażenia, że ów nauczyciel z pewnością go nie lubi.
- Kim jest ten, który rozmawia z profesorem Quirrellem? - zapytał Precy'ego
- O, już znasz Quirrella, tak? Nic dziwnego, że jest taki zdenerwowany, rozmawia z profesorem Snape'em

Ron obrócił się w stronę Harry'ego wpatrując się w niego z szeroko otwartymi oczami. Pani Weasley podniosła kosz z praniem i chwiejący się zegar, po czym wybiegła z pokoju.

-Cholera… tutaj już nie można więcej żartować…

Jednak Ron był przez kilka dni ostrożny na temat Voldemorta. W sobotę pani Weasley była już w lepszym nastroju, mimo to przy śniadaniu nadal wydawała się spięta. Bill, który pozostawał z domu z Fleur ( sprawiając tym samym radość Hermionie i Ginny) podał Harry'emu przez stół sakiewkę z pieniędzmi.

- A gdzie moja? – Spytał natychmiast Ron, z szeroko otwartymi oczami.

- To jest Harry'ego, idioto – powiedział Bill – Wyjąłem to z Twojego skarbca, Harry. Gobliny zacisnęły bezpieczeństwo w banku, i teraz pobranie pieniędzy zajmuje pięć godzin przez te kolejki. Dwa dni temu Arkie Philpott utknął w górze korytarza… Zaufaj mi, ten sposób jest łatwiejszy.

-Dzięki, Bill – powiedział Harry, wkładając złoto do kieszeni.

- On jest zawsze taki zaradny – powiedziała Fleur z uwielbieniem, głaszcząc Billa po nosie.

Ginny pokazała na migi wymioty, a Harry zakrztusił się w tym momencie płatkami kukurydzianymi. Ron musiał go mocno uderzyć w plecy.

Był zachmurzony i mroczny dzień, kiedy jeden z samochodów z Ministerstwa przyjechał pod dom