Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Away (oddaleni), tłumaczenie, miniaturka

[solve]

Ostatnio cierpię na nadmiar czasu, dlatego postanowiłem przetłumaczyć jakąś maksymalnie krótką jednopartówkę.
I znalazłem takie oto, z moim ulubionym paringiem

Autor: Soller
Tytuł oryginalny: Away
Tłumaczenie: Oddaleni
Zgoda: jest

Patrzysz na mnie. Twoje spojrzenie ślizgające się po moim ciele. Czekam. Nic więcej mi nie pozostało, bo cóż miałoby pozostać? Nie mogę być twoja, choć to jedyna rzecz, której teraz pragniesz.
Łączyło nas siedem lat. Mojej nauki u ciebie. Twoich oczu, które obserwowały mnie z taką uwagą. Twoich ironicznych uwag. Lekceważenia. Ignorowania.
Wiedziałeś, że ja nie jestem zwykłą uczennicą. Miałam talent, o tak. Mówili, że jestem najlepsza, że w przyszłości mogę dorównać wielkim czarodziejom i czarownicom.
Ale dla mnie ty jesteś najlepszy. Paradoksalnie stałeś się moim autorytetem. Nie wierzyłam, że kiedyś byłeś śmierciożercą. Że nadal...
Zawsze ci ufałam, a teraz?
Powiedz mi to. Powiedz, co czujesz, może zrozumiem.
Nie chcesz? Twój wybór. Otwórz drzwi. Wychodzę. Mój świat właśnie się skończył. Nie chcę być ci ciężarem, takim jak ty byłeś dla mnie. Nie chcę przez lata patrzeć na ciebie i się męczyć. Zapomnij.
Nie zapomnisz? Więc dlaczego milczysz? Strach?... Tak, właśnie strach. To on wszystko budował. Cały nasz dziwny związek. Ale ja tak dłużej już nie mogę. Nigdy nie będę twoja, musisz się z tym pogodzić.
Nie pogodzisz się? Dlaczego robisz wszystko wbrew mej woli? Przecież mnie pragniesz. Chcesz mnie, chcesz mnie bardziej niż kiedykolwiek. Ale nie jesteś ślepcem, prawda? Widzisz, że to niemożliwe.
Nie jest przeznaczone nam być razem. Już ktoś inny za nas zdecydował. Miłość nie wybiera...
Ale między nami nie ma miłości, prawda? Jest tylko pożądanie. Proszę dotknij mnie. Ten ostatni raz. Chce poczuć, że jesteś. Że jesteś blisko. Że pragniesz...
Nie patrz tak na mnie! Nie mów!
Odejdź! Odejdź, zanim znów cię zawołam.
Stoisz.

-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-

Mówiłaś, że mnie kochasz. Ale czym jest miłość? Czy to, co nas łączyło, było właśnie tym dziwnym uczuciem, którego dotąd nie znałem? Oboje wiemy, że nasz związek nie miał przyszłości. Za wiele nas różni. Za wiele niedomówień, tajemnic, sekretów.
Przez te siedem lat byłaś moją najlepszą uczennicą. Często żałowałem, że nie trafiłaś do Slytherinu, przyniosłabyś nam wielką chwałę...
Teraz patrzę na ciebie i jestem pewien, że nigdy o tobie nie zapomnę. Nawet ja... nawet ja bym tego nie potrafił. Dziwne, prawda? Podobno nie mam sumienia. Niektórzy twierdzą, że przyszedłbym na własny pogrzeb, żeby wbić nóż w plecy tym nielicznym, którzy staliby nad moim grobem, chcąc pokazać, że mi wybaczyli. Problem w tym, że nie mają czego wybaczyć.
Muszę się odezwać, powiedzieć coś, powiedzieć, co czuję, ale nie potrafię. To ty sprawiasz, że nie jestem sobą. Przy tobie nie mogę normalnie myśleć. Skupić się na najważniejszym. Zajmujesz wszystkie moje myśli. Przecież to absurd...
Chcesz wyjść? Uciec? Iść jak najdalej ode mnie? Idź, zrozumiem... Nie mogę wymagać od ciebie tego, czego sam ci nie mogę dać.
Stałości. Bezpieczeństwa. Spokoju.
Miłości.
Wiesz, kiedyś myślałem, że potrafię się zmienić. Że potrafię przestać taki być, że potrafię zrobić to dla ciebie. Jednak piętno przeszłości ciąży nade mną jak cień, jak fatum. Oboje wiemy, że się z tego nigdy nie uwolnię. Nie poproszę cię, byś na mnie poczekała. Ja muszę tu zostać i walczyć z tym. Walczyć z ludźmi, którzy fałsz postrzegają za prawdę.
Tak bardzo cię pragnę. Tak bardzo chcę, żebyś została dziś ze mną. Chcę poczuć, że jesteś obok, że mogę cię dotknąć, przytulić, patrzeć na ciebie i cieszyć się twoim spokojem i opanowaniem. Chcę wiedzieć, że czujesz teraz to samo co ja.
Bo czujesz, prawda?
Patrzę na ciebie, ale ty odwracasz wzrok.
Mówię, ale mnie nie słuchasz.
Dlaczego jesteśmy sobie tak bliscy, a tak bardzo oddaleni?

[Lenka]

Widzę, że jestem pierwsza.
Już sam fakt, że to o parringu SS/HG zasługuje u mnie na plus - jestem miłośniczką tej pary :)
Żadnych błędów nie zauważyłam, szybko się czytało i przyjemnie, choć jakoś dziwnie mi się zrobiło na sercu. W ogóle, chyba za wrażliwa jestem, czy coś :D Jak dla mnie Snape jest odpowiednio snape'owy, nie przelukrowany - taki, jaki powinien być. Słodko-gorzka miniatura, jak lubię.
Jestem na duże TAK. Och, och muszę przeczytać to w oryginale!
Pozdrawiam,
Lena

[sareczka]

Wspaniała miniaturka. Jestem tego samego zdania, co moja poprzedniczka - podoba mi się szczególnie ukazanie postaci Snape'a w tym utworze. Nie czytałam orginału (nie mój poziom językowy), ale nie sądzę, żeby były jakieś błędy. Czytało się lekko i przyjemnie. Podoba mi się tu także Herrmiona, nie jest ckliwa, zakochana na zabój, tylko opanowana, ale też niezdecydowana. Taka... rzeczywista. Forma - monolog wewnętrzny Hermiony, a potem Snape'a sprawia, że możemy spojrzeć na ich związek z różnych stron, lepiej go zrozumieć. Ta miniaturka ma dzięki temu głębię, której nieraz brakuje nawet w kanonie. Gratuluję wyboru tekstu i pozdrawiam

Ten post był edytowany przez sareczka: 30.09.2007 14:56

[Kasia1551]

Chciałam zerknąć do oryginału, ale jak widzę, umieszczenia linku było zbyt skomplikowane, niestety...

Co do tekstu: wybrałaś taką średnią miniaturkę. Dość zaplątania, zbyt melancholijna - niestety, nie wiem, czy to wina Twoja czy Autorki. Podobnie nie wiem, przez kogo tekst jest tak bardzo wzruszający, że mnie nie ruszył (a warto wspomnieć, że wzruszenie mnie nie jest zbyt skomplikowane...).

Jedną główną zaletą jest brak rzucających się w oczy błędów. Może przy bardziej wnikliwej lekturze zauważyłabym ich więcej, jednak nie jestem w stanie przeczytać tekstu ponownie.

Niestety kanoniczność pozostawia wiele do życzenia. Ani Hermiona, ani Severus nie pasują mi do postaci wykreowanych przez J.K. Rowling. A szkoda.

Piszesz całkiem dobrym stylem, więc na przyszłość postaraj się o lepszy wybór tekstu, a z pewnością chętnie przeczyta.

[Sihaja]

Paradoksalnie stałeś się moim autorytetem.

Dlaczego paradoksalnie? Przecież nauczyciel może być autorytetem dla uczennicy. Abstrahując już od związku, jaki ich w Twoim opowiadaniu łączył.

Ewidentnych błędów nie znalazłam, ale opowiadanie jako takie średnio mi się spodobało. Wszystko tu jest przesycone tragizmem i patosem, każde zdanie aż drży od niespełnionej / nieszczęśliwej miłości i praktycznie robisz wszystko za czytelnika. Ty opowiadasz, Ty interpretujesz, Ty za niego cierpisz. Powiem tylko tyle: prościej. W emocjach i w przekazie. Bo wtedy bardziej uderza.
Poza tym masz tendencję do pisania pod rząd wielu krótkich zdań - a to także męczy. Czyta się trochę jak czkawkę. Wiem, że miało być wrażenie urywanych myśli, wrażenie rezygnacji, ale to chyba nie za każdym razem działa.
Tyle ode mnie.

Edit: Gwoli jasności. To się odnosi zarówno do oryginału jak i do tłumaczenia

Ten post był edytowany przez Sihaja: 03.11.2007 19:45