Też tak sądzę.
A co do Sienkiewicza - to go nie lubię. Za bardzo rozwodził się, opisywał. Z jego wszystkich dzieł, które kiedykolwiek czytałam, to jako tako zniosłam Quo vadis.

A ja właśnie Sienia lubię zapewne to przez fakt, że lubię w ogóle historię i powieści historyczne (oczywiście wiem, że u niego z wiarygodnością niektórych faktów ciężko ). Jedynie nie lubię jego nowelek. Janko muzykant, Latarnik, Orso, Sachem nie..to nie to. Aha no i W pustyni i w puszczy zupełnie mi się nie podobało.

EDIT:
A właśnie, przypomniało mi się, że w zeszłym roku miałem jeszcze Szkice węglem. To też mi nie przypadło do gustu. Sienkiewicz sobie jednak lepiej radził z dłuższymi próbami literackimi.

Ten post był edytowany przez Ramzes: 04.10.2007 22:13

Ja właśnie odwrotnie. Z całego serca nienawidzę powieści historycznych. Bleh, bleh, blee. A już Sienkiewicz to mnie odrzuca na kilometr. Ale do Potopu podeszłam ambicjonalnie i kiedyś (mam nadzieję, że przed maturą) go skończę. Tak samo jak inne jego powieści. Nie lubię, ale wiem, że znać powinnam.

Dzieje Pięknej Bitynki
czytam właśnie i się zachwycam.
jeżeli kogoś interesują czasy Stanisława Augusta i różne perypetie polityczno-łóżkowo-libertyńskie napisane w dodatku świetnym językiem, to bardzo polecam.

Z lenistwa zapytam się: Kto jest autorem?

Jerzy Łojek

Dziękuję :*
Poszukam, poszperam, jak znajdę to może i przeczytam

Zacząłem czytać Prawiek Olgi Tokarczuk. Jeszcze w bibliotece przeczytałem pierwszy rozdział (czas?) Tak mnie ta książka wciągnęła, że zostawiłem ją przez przypadek w bibliotece, w schowku, razem z innymi moimi ksiązkami, które czekają na mnie. Nie mogłem jej już zabrać, bo się do kościoła wybierałem na rózaniec, i nie chciałem jej szmyrać gdzieś po stołach.

O, "Prawiek". Też na mojej liście "Kiedyś przeczytać".

Nie ma odpowiedniego tematu chyba, więc napiszę tu: jestem zachwycony wierszami Staffa. Jak znajdę chwilę, muszę wypożyczyć cały tomik.

Staff. Staff pisze pięknie. Tetmajer *_* Różewicz. Szymborska. Herbert. jest wielu naprawdę wspaniałych polskich poetów.


a co do wielkości jeszcze. tak naprawdę, to w moim przekonaniu, wielkim jest każdy, kto nie został zapomniany.

Różnie z tym bywa. Niektórzy nie zostali zapomniani, bo ktoś o nich cały czas przypomina i zmusza do pamiętania. Inni nie zostali zapomniani, ale w małej skali np. wśród ludności danego obszaru (wybaczcie terminologię, powtarzam właśnie geografię ekonomiczną). A jeśli ktoś został zapomniany nie ze swojej winy, ale z winy historii (np. jego prace czy nawet nazwisko nie dotrwały do dzisiejszych czasów)?

chodziło mi bardziej o to, że każdy może być wielki. że oprócz kanonów, punktów oparcia, utworów programowych dla wszystkiego są też tacy nasi indywidualni wielcy, których to my tworzymy, a których nie wyłonią żadni krytycy, noble, nagrody, tylko właśnie odbiorcy, dla których coś jest piękne, ponadczasowe, ulubione

W takim wypadku się zgodzę

Prawiek zakończony, ale zaczął mnie nużyć, jak go tydzień temu zostawiłem w szkole, tak sobie dziś o nim przypomniałem.

Poszukuję książki "Ojciec Damian"

Miałam fragmenty "Prawieku' na polskim. Zapowiada się nieźle...
Teraz czytam Achaję Ziemiańskiego. Boska książka!!
Potem zacznę sztukę Gałczyńskiego 'Babcia i Wnuczek czyli Noc Cudów' (oczywiście poza lekturami)

Książki Guilaume Musso - po prostu świetne. Takie refleksyjne i głebokie. W sam raz dla takich zagorzałych romantyków jak ja. Przeczytałam "Potem" i "Uratuj Mnie" i jestem pod wielkim wrażeniem. Są to opowieści o ludziach którzy przeżywają dość trudny okres w swoim życiu, a pomagają im anioły, lub "posłańcy".
Naprawdę polecam!
Od razu mówię, że nie ma tam dużo o religii.
Książki naprawdę wciągające i interesujące.
Nothing_

uważam oczywiście, że Virginia Woolf zasługuje na cały rozgłos, bo jest świetną, chyba jedną z lepszych dla mnie, pisarką. pod względem umiejętności opisywania zarówno miejsc, jak i ludzi czy ich emocji, mało kto może jej dorównać, dlatego zazwyczaj kiedy po odłożeniu jej książki zaczynam coś innego autora- jego styl wydaje mi się prymitywny.
tyle, że dla polskich mediów (teraz o tym piszę, bo znów się natknęłam) to nieistotne. w jej twórczości warte przypomnienia są głównie postacie, które ilustrują jej depresję i skłonności samobójcze lub biseksualizm. a i tak tylko po to, żeby podkreślić jakie miała trudne dzieciństwo, jak to przez całe życie była nieszczęśliwa borykając się z chorobą psychiczną, aż w końcu się zabiła. można jeszcze wtrącić parę słów o Bloomsbury, bo fajnie zrobić z niej Cobaina dla kobiet, więc musi się też jakoś buntować.
a o ile w dobie Pudelka jest zrozumiałe, że kto by się przejmował jej pracą bardziej niż życiem, ktoś mógłby się przynajmniej przyłożyć do jego interpretacji. oczywiście trudno całkowicie wyśmiać dramatyzm, z jakim się ją przedstawia, bo to wszystko wyżej plus fakt, że trafiły jej się dwie wojny światowe, to raczej nie piece of cake. nie mówiąc już o tym, że ludzie są wiecznie nieszczęśliwi i chyba tego oczekują, więc tak jest najprościej.
tyle, że choćby po lekturze "Dziennika" (uważniejszej niż ponura, nawet dość zniechęcająca notatka na okładce) nie można nie odnieść wrażenia, że doświadczyła co najmniej tyle samo szczęścia, które opisuje w prześliczny, obrazowy sposób. i to w takim natężeniu, w jakim tym dziennikarzom-czarnowidzom prawdopodobnie się nie udało albo tego nie docenili. nie wątpię, że była chora, ale czy w takim razie nie zasługuje na podkreślenie jak często i skutecznie udawało jej się to przezwyciężać, i jaka musiała być silna? cieszyła się z prostych rzeczy, z wielkich sukcesów, z rodziny i przyjaciół, z otoczenia. powtarzała, że większość ludzi nigdy nie zazna takiego szczęścia, że chce w wieku 60 lat przeglądać te zapiski, a pod koniec życia, że chce by ono trwało jeszcze 10 lat. ale tego przecież nie było, środek nie istnieje, liczy się te parę notatek dotyczących śmierci czy nieco paranoicznych końcowych etapów procesu twórczego lub reakcji na ukazanie się własnych książek (powszechne u artystów dość), tylko chwile choroby.
(można na obalenie tego wszystkiego powiedzieć, że się zabiła, ale jakie to płytkie. ja rozumiem, że to dowód słabości i tego, że depresja czy cokolwiek to było- "wygrała". ale to była reakcja na wojnę: stratę całego tego szczęścia i brak jakichkolwiek perspektyw na jego odzyskanie, na jakąś normalność. śmierć bliskich dookoła, przemiana środowiska intelektualistów w życie wśród prymitywnych wieśniaków, bezczynność, odgłos bomb w tle i benzyna w garażu jako broń. ręce do góry kto by myślał racjonalnie.)

chodzi o to, żeby przestać się wreszcie mazgaić, a gdyby to przerosło- nie uważać, że inni też nic innego nie potrafią.

Hmmm. Czytałem kiedyś jej wypowiedź, w której strasznie prostacko szydzi z nawróćenia Eliota. Przy całym szacunku dla Woolf Eliot był lepszym literatem, a potem także i szczęściwszym człowiekiem raczej. Niemiła arogancja w kontekście tego wszystkiego.

nie mówię, że się z nią zgadzam w takich kwestiach, w których wydaje mi się, że dopracowanych poglądów nie miała. poza tym to nie jej jedyna nieprzemyślana opinia o koledze po fachu, to też jej wada. ale jednocześnie nie obracam tego wszystkiego do końca przeciwko niej, bo te luźne, czasem bardzo powierzchowne, opinie na gorąco w pewnym sensie dodają uroku. chociaż wyobrażam sobie, że może to strasznie irytować.
a za Eliota chyba nie ma co się specjalnie obrażać, bo przecież wydawnictwo Woolfów wydawało jego książki, próbowali go wyrwać z banku, kiedy jeszcze tam pracował i przyjaźnili się z nim (po nawróceniu też). Virginia nazywała go genialnym pisarzem, o którym będzie się tak mówić także za wiele lat. chyba żadna strona się tą głupią wypowiedzią nie przejęła specjalnie.

Kojarzycie jeszcze nie wydaną książkę Dukaja "Interversum"? Jeśli nie, poszukajcie w Sieci, jest dostępny fragment. Przeczytajcie go. Sam pomysł na fabułę jest porażający. I przerażający. Będę się bał to czytać, ale bardzo bym chciał.

Czytam teraz "Dolinę Issy" Miłosza. Jestem w połowie i już ją kocham. Zdecydowanie jedna z najlepszych książek, jakie dotąd w życiu przeczytałem. Znalazłem w niej wszystko, czego mogłem szukać.

Ten post był edytowany przez PrZeMeK Z.: 15.05.2008 00:57

Jezu, poleccie mi cos dobrego, smacznego, ambitnego i wartosciowego, bo czuje sie odmozdzona i odksiazkowana jak nigdy. Az mnie swedzi od srodka tak tesknie za papierem.

"Tracę ciepło" Łukasza Orbitowskiego. Po części powieść obyczajowa, po części horror - pewnie nieco traci, kiedy nie zna się Kazimierza i Podgórza, ale myślę, że niewiele. Pierwsza część tej powieści w ogóle jest u mnie w topie życia, jeśli chodzi o klimat opowieści jaką autor przedstawia. No i w ogóle od razu po raz setny wszystko Orbitowskiego polecam, bo to jest gość lepszy od Kinga a ciągle w Polsce niedoceniany.

ja polecam książki rowling opowieści z narnii

pozdro

Rowling? Skądś znam to nazwisko... Co ona napisała? Może polecisz jakieś tytuły?

No przecież Ci poleciła . "Opowieści z Narnii" (ja nie wiem Przemek co Ty taki niekumaty dzisiaj...) .