Zebrał się w sobie, ruszył na wojnę
Poszedł zabijać niewinnych ludzi
Poszedł mordować, kraść i kaleczyć
By udowodnić...

Poszedł ratować dzieci przed głodem
Poszedł ratować świat przed chorobą
Poszedł ratować siebie przed nimi
By mieć sumienie...

Poszedł i wrócił. Miał to za sobą
Lecz teraz znowu ktoś go tam woła
Kolonializmu wizję roztacza
I dręczy duszę...

Jest "nie zabijaj", "miłuj bliźniego
Tak jak i siebie". Jest też żołnierzyk
Cały z ołowiu, a jednak lekki
Stoi na wietrze...

Tak więc raz jeszcze podjął decyzję
Tym razem jednak nie uległ presji
Trzeba świat zmienić? Czy niech się stacza?
To jego wybór...

W dzień naznaczony, w godzinę zero
Gdy przyjechała żegnać rodzina
Nastał krzyk wielki, cierpienie wielkie
Wisiał na drzewie...