Przezorność i upewnienie

Panno wielka i żądana
Ogrom nad czeluści bytem
Paść przez tobą na kolana?
I powietrze drzeć skowytem?
Moja jaźń ci niedostępna
Zwinnie osunięta w bok
Myślisz, żeś jest taka piękna?
Chcesz się zbliżyć choć na krok?
Oto moja niepodległość
Do miłości mówi nie
Rzuć we mnie jakąś obelgą
Albo odwiedź w jakimś śnie
A gdy zmienię zdanie swoje
Znajdź mój wzrok i uwiedź go
Bo gdy zmęczę się tym znojem
Obojętność skradnij mą
Podpisany znakiem moim
Dany mi cyrograf zły
Po życiu nie będzie woni
Trawy, kwiatów – ani krzty
I z dziennika gnie się karta
Tekst ucieka oczom już
Gra okrucieństw nie jest warta
Gdy na księgę opadł kurz

Morał i epilog przeto
Miłość w garści ludzi ma
Kto próbuje zgłosić weto
Szczęścia zazna tylko w snach

jak się podoba ??

Owszem, chciałem, żeby to było miejscami humorystyczne.
Wciśnięte pod rym? Nie zaprzeczę, że czasami w przyszłości postaram się tego smuklej uniknąć :>
Nie nadążasz za fabułą? Odpocznij.
Dziękuję za komentarz

Słodka Mania

Mania niosła butlę z wodą
Wypełnioną aż po gwint
Mania osobą jest młodą
Pięknej Afrodyty mit

Jej niebieskie oczy nagle
Stanęły na widok psa
Jak na statku białe żagle
Ujrzała śnieżnego kła

A że była na balkonie
Zbliżyć się nie mogła doń
Pomyślała: „Wolę konie”
A pies brzydszy jakoż koń

Ignorując cne spojrzenia
W czerwonych papuciach szła
Kwiatki były jak marzenia
Jednak w głowie miała kła

Jej zielony domek na wsi
Oddawał dziewiczy byt
Tak jej, jak i również Basi
Chłopaków rzucały w mig

Hen w doniczce złota lilia
Spozierała w Mani twarz
Do strumyka jakaś mila
„Pragnienie moje już zgaś”

I stworzyła bystry potok
Od butelki w ziemi głąb
Lilka przepełniona wodą
W której zatracił się ląd

Ledwo krok dalej kolejna
Której butla jako miód
Róża Mani była wierna
Od lata po zimy chłód

Szepcze Róża: „Napić się daj
Zbawicielko mych płatków”
Mani uśmiech słoneczny maj
Obiekt wzdychań jej kwiatków

Ktoś zdradziecki korzeń puścił
Poza doniczki kontur
Mania podopiecznym ku czci
Unikała awantur

Właśnie podnosiła stopę
Zaplątaną w owy cierń
Mani krew to prawie sopel
Czarno zakrzepnięty w dzień

Życiodajna ciecz stracona
Z balkonu wodospad gna
Przezroczysta? Już czerwona
Spada w trawę Niagara

Ona leży z nieobecnym
Szminkowanym uśmiechem
Wargi w grymasie niegrzecznym
Flirtując z jej chłopakiem

Pechem.


To jest moje skrzyżowanie wiersza z utworem fabularnym, mam nadzieję, że nie wyszło najgorzej. Po raz pierwszy napisałem coś takiego

Hilarutivum

Właśnie myślę, czy siedząc
Lub ewentualnie jedząc
Można się popisać, wiedząc
Że nie jest łatwo mówić, bredząc
Oraz mówić prawdę, coś kręcąc
Przez lata umysł mącąc
Najodważniejsze kłamstwa przędąc
Umysł na pokuszenie wiodąc
Tam i z powrotem chodząc
Przed czasem pędząc
By zdążyć tam, gdzie nikt nie zdążył fałszem bębniąc.

Chyba nie.

„Zmiana ładunku emocji”

Bądź moją wierną przyjaciółką od dziś
Żebyś ze wszystkiego innego Ty zawsze czekała
Byś na wspólnych falach ze mną nadawała, byś
Gdy wstąpię napoiła, gdy wybędę machała
Bo zrozumiałem ostatnio kaprysy czasu
A największy jego sekret brzmi
„przyjaźń jest dla adeptów, a miłość dla asów”
I prawda szczera się objawia w nim
Muszę zatrzymać na razie pewne swoje żądze
I swoje kaprysy odstawić do lamusa
Jak tego nie zrobię, szybko w Tobie zbłądzę
A pisząc Ci wiersze, wyjdę na lizusa
Bardzo chcę dać Tobie jakąś podporę
Solidną tarczę ukutą z przyjaźni
Już za mojego życia Ci jej nie zabiorę
By stało się faktem, że dla siebie jesteśmy ważni

Dysonans świeżości i barw

Gdy słońce zapada w ciemnawą poświatę
Gdy biegnie falami wśród zbóż
Przychodzi mi na myśl – rozkoszuj się latem
Nie wahaj się - przedrzyj przez bluszcz

Jak gdyby nakręcać spiralę posmaku
Ciernistych gałęzi wśród drzew
I pędzić na łąkę, i zasnąć wśród maków
I dać się prowadzić przez zew

Klarowność poranków rozświetla mi umysł
Gdy szepczą do mnie co dnia
Czar zimy, wiosny poniekąd gdzieś tu prysł
Jesienny oddal nam kraj

Wieczory, utulcie te wszystkie istoty
Znużone żarem żeby dać
Zasnute magią półmroku burze, grzmoty
Deszcz z cebra niech zacznie lać

Tylko czasie – przestań gnać

Rześkie Spojrzenie Na Obiektywizm

Wiatr na strzępy rozszarpuje
Wyobraźnię głupich mas
Babki chwalą alleluję
Młodsi mirrują nyggas
Ogniskuje jak soczewka
Ból na żer i lęk na kwas
Huragan to prosta kreska
Gdzie świat nadaje do nas
W środkocentrum wiru wciąga
One lekkich niskogłosów
Mydląc oczy, chrypią songa
Za kapustę swoich bossów
Obok w pasmie – dżihadowiec
‘Bezbożny, szatański typ’
W dłoni ma wielki bombowiec
Oraz celujący dryg
Gdzieś za miedzą jest Afryka
Im pieniądze trzeba dać
„We’re the richest America
Niech się już nas zaczną bać”
Co nam po zdrowym umyśle
Gdy świat filtruje te leki
Świat swoje pieniądze wyśle
Dla świętego spokoju nawet wyrzuci je w ścieki.

Pozdrowienia dla Złej Modliszki :*