Sonet o mnie, jak siebie wyobrażałem w marzeniach Tylko dlatego nigdy nie uciekłem z domu...


Jestem bez szkoły, bez środków do życia
Nie nadaję się nawet do okien umycia
Mieszkam na dworcu, gdzie chociaż jest ciepło
Chcę wrócić do domu, lecz słowo się rzekło

Mówiłem: "dam radę, to moje jest życie
To, że jestem mądry wy już nie widzicie"
I tak pogardziłem mym rodzinnym ciepłem
Że nigdy nie wrócę wam wtedy przyrzekłem

Rzuciłem ja szkołę i uciekłem z domu
Przez tydzień myślałem, co zrobię i kiedy
Gdzie chciałem pojechać nie rzekłem nikomu

Ale i ja mam życiowe potrzeby
Lecz zwierzyć się z nich nie mam nawet komu
Chcę wrócić do mamy, zanim pójdę w niebyt