Kitiaro jestem pod wrażeniem, naprawdę.
Opowiadanie jest długi, wielowątkowo i o tych wątkach nie zapominasz. Nie zaczynasz, by je potem zostawić bez zakończenia lub przypomnieć sobie o nich kilka rozdziałów dalej i ewentualnie dokończyć (jak to wiele osób robi).

Twój styl jest lekki i przyjemny, dlatego z wielką chęcią czytuję Twoje (lub Twoje i Nagini lub Sonki) opowiadania. Co więcej, mimo że piszesz nieskomplikowanie potrafisz zamieścić skomplikowane i poważne treści, a w tekście znajduje się miejsce na radość i łzy, miłość i nienawiść, lojalność i zdradę oraz wiele, wiele innych rzeczy.
Co więcej życie bohaterów nie składa się z pasma nieszczęść lub samych szczęśliwych wydarzeń, lecz jest warkoczem. Przeplata w sobie powodzenia, niepowodzenia i coś jeszcze.
Sam pomysł wydaje mi się być naprawdę ciekawy, warty rozwinięcia, pisania o nim i czytania przez długi, długi czas.

Kitiaro, chylę przed Tobą tiary w dwornym ukłonie i życzę Wena, na każde Twe skinienie.
Pełna podziwu

Anaphora

Wstrząsające? O nie, Kitiaro, to nie jest wstrząsające. Porażające? Dramatyczne? Straszne? Zatrważające?
Nie. Nie. Nie.
Nie znam słowa, którym mogła bym to określić.
Z całą pewnością cieszę się, że przeczytałam "Rękę Boga".
I muszę się przyznać, że gdy Severus wrócił do Hogwartu, mimowolnie pomyślałam "jaki łagodny".
To co robił Nott - paradoksalnie nazwany Salomonem - to nie był już sadyzm. To było skrajne okrucieństwo i żeby znajdować w nim przyjemność trzeba być potworem (bez obrazy dla powyższych).
Postawa Lu bardzo mi się podobała. Komentarz Belli o "starym, dobrym cruciatusie" sprawił, że pomyślałam o łaskotkach, którym musi on być przy psychicznym bólu, który odczuwa się przy takich torturach.
Chylę tiary, i życzę Weny oddalając się, by przeczytać "Być Szlachetnym"

Anaphora