Kiedyś napisałam tą notkę z myślą, że ją dodam na Lilyann-e. Jednak, jak to często bywa, notki nie dodam, bo fabuła poszła, ładnie to ujmując, się kochać i było by to co najmniej nie na miejscu. Dlatego dodaję to tu, bo nie mam z tym co zrobić, a bardzo mi się podoba. Zastrzegam sobie prawa autorskie do wszelkich nazw i teorii. Niezgodne z kanonem. Miłego czytania.




W drzwiach zgrzytnął zamek. Do mieszkania weszły Lily z Dorcas. W milczeniu rozebrały się w przedpokoju. Weszły powoli do kuchni, gdzie przy kubku kawy siedzieli Syriusz i Terry. Po chwili w drzwiach ukazał się również rozczochrany Jamesa, blond czupryna Leny i zaspana twarz Remusa.
- I co? – zapytał Syriusz – Znalazłyście coś?
Odpowiedziały kiwnięciem. Dorcas usiadła na wolnym krześle przy stole. Lily ruszyła do lodówki po puszkę coli.
- No, mówcie! – powiedział James – Macie pracę?
- Tak – odpowiedziała smętnie Lily opierając się plecami o drzwi lodówki – Mamy pracę.
- Gdzie?!
Dorcas spojrzała szybko na przyjaciółkę. Westchnęła zrezygnowana. Może nie przyjmą tego tak drastycznie?
- W Katafalkach – powiedziała cicho.



Nikt tak naprawdę nie wiedział czym jest Pokątna i Śmiertelny Nokturn. Potocznie zwano je ulicami, jednak rozrosły się do takich rozmiarów, że można było nazwać je częściami małego miasta.
Pokątna była dla tych porządniejszych obywateli. Mieszkali tu młodzi czarodzieje, którzy ukończyli akurat Hogwart, sklepikarze, dostawcy, właściciele fabryk i tawern, barów i kawiarenek. Na Polach Elizejskich znajdowały się wszelkie Akademie i Gildie. Na Kingdom Squer mieszkali ważni, i przede wszystkim bogaci, przedstawiciele świata czarodziejskiego. W dzielnicy handlowej, Portobello, mieszkali biedny pracownicy wszelkich fabryk i wytwórni kociołków, mioteł i innych czarodziejskich przyrządów. Resztę Pokątnej zajmowały sklepiki i mieszkania.
Śmiertelny Nokturn za to zamieszkiwali czarodzieje dość wątpliwego pochodzenia. W każdym zaułku czaili się zdolni do wszystkiego czarodzieje, wiedźmy szukające nowych ofiar, strzygi, wampiry i strachy. Czarodzieje, zamieszkujący tę część miasta, nie należeli pod żadnym względem do porządnych. Co chwilę natrafiało się na sklep z artykułami czarnoksięskimi lub podejrzanie wyglądających ludzi. To właśnie tu przychodzili ludzie, którzy mięli coś na sumieniu. Lub, gdy chcieli załatwić coś, co w innych okolicznościach mogło uchodzić za nielegalne. Na Nokturnie wszelki transakcje były legalne. Prawo tu nie docierało. Albo i nie chciało dotrzeć. Mieszkali tu ludzie, którzy porzucili nadzieję na lepsze życie.
Mroki było najgorszą ulicą Śmiertelnego Nokturnu. Nikt tam nie mieszkał, jeżeli nie musiał. To właśnie tam, w świetle gazowych lamp, mówiono o przerażających rzeczach. Szponiaste stare wiedźmy chodziły od jednego aptekarza do drugiego pytając o jaja szyszmory*. Obdarci i brudni czarodzieje zaczepiali zbłąkanych przechodniów, którzy już nigdy nie wracali do swoich domów.
Właśnie na Mrokach znajdowały się Katafalki. Był to jedyny znany neutralny grunt w magicznym świecie, gdzie szef Biura Aurorów (oczywiście gdyby tam chodził) i jakiś śmierciożerca mogliby razem się napić. Było to również jedyne miejsce na ziemi, w którym pito samotnie, nawet jeśli siadano w grupie. W Katafalkach pili nieumarli. Wampiry, zombi, ghole, strachy, banshee**... wszyscy ci, którzy w innych okolicznościach uchodzili za potwory. W Katafalkach nikt nie zwracał na nikogo uwagi, nikt nikogo nie szufladkował, nikt też nikogo stamtąd nie wyrzucał. A jeśli poproszono o Krwawą Mary, barman nie przygotowywał metafory.
Katafalki nie miały formalnie właściciela. Miały za to pracowników i klientów.
Właśnie tam, od następnego tygodnia, swoją pracę miały zacząć Lily i Dorcas.



- Mowy nie ma – powiedział zaraz James – Nie zgadzam się.
Evans i Meadowse wymieniły szybkie spojrzenia.
- James, tu nie chodzi o to czy się zgadzasz, czy nie – powiedziała Dorcas – Po za tym pomyśl logicznie. Nigdzie nie ma miejsca, wszystko jest pozajmowane, a nikt nikogo nie zatrudni w środku wakacji. Nie mamy kasy żeby cokolwiek kupić...
- Ale...
- I tak dobrze, że Remus ma dzięki ojcu pracę w Ministerstwie, a Lenę zatrudniała jej ciotka w antykwariacie...
- Ale...
- Nie – odezwała się tym razem Lily – Dorcas ma rację. Nie możemy tak żyć.
- Ale... – zaczął znowu Potter – Nie w Katafalkach!
- Dlaczego? – zapytała Evans bojowym tonem.
- Bo to nie miejsce dla was! – James wstał i zaczął chodzić po kuchni. Reszta milczała – Przecież tam chodzą największe męty tego świata!! Strachy, wampiry, ghole, banshee...
- I wilkołaki – przerwała mu z krzywym uśmiechem Dorcas – I chciałabym ci przypomnieć, że od ponad siedmiu lat się z jednym przyjaźnisz, a dwa lata nawet się z nim szwendałeś po błoniach Hogwartu w nocy! Więc co się w ogóle odzywasz?
- Ale...
- James... – odezwał się cicho Remus – One mają rację. Trzeba się chwytać tego, co jest, a nie wybrzydzać. Jeśli zarobimy więcej pieniędzy, dziewczyny mogą zrezygnować z pracy w Katafalkach. Ale do tego czasu, lepiej jak będą miały stałą posadę.
James usiadł zrezygnowany na krześle łypiąc groźnie na Dorcas i Lily.
- A co wy na to? – zwróciła się do reszty.
- Jeśli to jedyne wyjście... – powiedział Black wzruszając ramionami, a Lena pokiwała tylko głową.
Jedynie Terry stał z trochę niewyraźną miną.
- Czy ktoś mi może powiedzieć, co to są te Katafalki?
- To knajpa, która ma dość wyjątkową klientelię – wyjaśniła Lena.
- To najgorsze miejsce, jakie możesz sobie tylko wyobrazić – dodał James z kwaśną miną.
- Z resztą sam się przekonasz – powiedziała Dorcas – Dostaliście zaproszenia na sobotę wieczór –oznajmiła szeroko się uśmiechając.



Nikt nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Jednak potrzebne były im pieniądze. Zalegali z czynszem, a to co zarabiał Remus i Lena nie wystarczało. James czekał dalej na odpowiedź któregoś z trenerów w sprawie przyjęcia go do jakiejś drużyny, a Syriuszowi wystarczyło, że się przedstawił i już pokazywano mu drzwi. Istniała też opcja zmiany lokum, niestety na gorsze. Przedyskutowali już wszystkie możliwości. Lily i Dorcas jednak uparcie twierdziły, że będą tam pracować, bez względu na to, co powie reszta. Zależało im na pracy, a wszystkie inne oferty były już nieaktualne lub po prostu ich nie było. Jedynie przygarbiony mężczyzna imieniem Igor*** pozwolił im zacząć pracę w środku wakacji. Nawet podpisały już umowę. Wszystko odbywało się dziwnie legalnie, mając na uwadze renomę (albo jej brak) Katafalków i jej ulokowanie. Może w gruncie rzeczy nie będzie tak strasznie. Poza tym płaca była wysoka.



- A wasi rodzice? – wypali nagle Terry – Nie mogliby wam pomóc?
W odpowiedzi usłyszał kilka niewyraźnych kaszlnięć i mordercze spojrzenie Syriusza.
- Ty jak zwykle nie masz o niczym pojęcia – warknął.
- Moi nie mają pojęcia o czarodziejskim świecie – podjęła temat Lily i wzruszyła ramionami.
- Mi by dali – powiedział James czochrając sobie z zakłopotaniem włosy – Ale tak głupio cały czas prosić...
- No właśnie – dodał Remus.
- Mi nie ma kto dać – rzuciła Dorcas sucho.
- A moi, jedyną kasę, jaką by mi dali, to na pogrzeb – powiedział z nagłym uśmiechem Syriusz – I to tylko wtedy jakbym ich o to poprosił.
Wszyscy spojrzeli ukradkowo na Lenę. Była z nich wszystkich najbogatsza i dziwiło ich, że pracuje w jakimś antykwariacie zamiast wziąć pieniądze od swoich rodziców. Niby nikt nic nie sugerował, ale...
- Mnie wydziedziczyli...
Lily wypluła przed siebie colę, którą akurat piła, prosto na Dorcas. Syriusz poderwał szybko głowę.
- ŻE CO?! – krzyknęła Evans.
Dorcas wydarła się na cały głos, lecz nikt jej nie słuchał. Machnięciem różdżki wyczyściła ubranie. Lena wzruszyła obojętnie ramionami.
- Że nic. Wydziedziczyli mnie, po prostu.
- Dlaczego?
- Bo stwierdzili, że zadaję się nie z tymi ludźmi co trzeba.
Uśmiechnęła się na widok zaskoczonych min przyjaciół. Już się przyzwyczaiła. Od świąt minęło trochę czasu, a i tak nie ubolewała nad tym. Zadziwiające, że było jej to tak obojętne. Spojrzała na Syriusza, który dalej wpatrywał się w nią z dziwnym wyrazem twarzy.
- Możesz jaśniej? – zapytał Remus.
- Co jaśniej? – odezwała się, śmiejąc się – Przyjęliście to gorzej niż ja – sięgnęła po puszkę coli – Po prostu powiedzieli, że mnie wydziedziczają bo mam takich, a nie innych znajomych.
- Przedtem im to nie przeszkadzało? – zapytała Dorcas.
- Nie. Przedtem nie mieliśmy takiej sytuacji z Mrocznym Znakiem, śmierciożercami i tym podobnym. Teraz właśnie liczą się kontakty i znajomości. A oni stwierdzili, że dla mnie, te które mam, są nieodpowiednie.
- I co zrobiłaś? – zapytał, dotąd milczący Terry.
- Wyśmiałam ich – wzruszyła ramionami – Co miałam im powiedzieć? Stwierdzili, że nie będę się zadawać z jakimś zdrajcą Blackiem - powiedziała idealnie naśladując arystokratyczny ton swojej matki i spojrzała z uśmiechem na Syriusza, który również się uśmiechnął – Że nie będę szwendać się po szkole z jakąś brudną szalmą – powiedziała patrząc na Lily na której twarzy pojawił się szeroki uśmiech – I że nie mam najmniejszego prawa spotykać się z mugolem – dodała na końcu patrząc na Terry’ego.
- I tylko dlatego?! Dla takiego czegoś wydziedziczyli cię!? – oburzała się Dorcas.
- Tak, tylko dlatego. I dlatego też pracuję sobie w antykwariacie zamiast brać pieniądze od nich – powiedziała dumna z siebie Lena.
Reszta tylko spojrzała na siebie nawzajem z dziwnym wyrazem twarzy i potem zwróciła się do dziewczyny. Wszyscy uśmiechali się szeroko.



*oczywiście nielegalne Very Happy
** to po naszemu szyszymora
*** nie umiałam się powstrzymać; musiałam go nazwać Igorem


Nazwy związane z Pokątną to ulice obecnego Londynu. Nazwa „Mroki” została pożyczona z książek o Świecie Dysku Terry’ego Pratchett’a tak samo jak nazwa i charakter knajpy Katafalki.