Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Królewicz i żebrak, takie tam....

[Katon]

Zawsze byłem najlepszy. Nie było to efektem ćwiczeń, nauki czy pracy nad sobą, nic z tych rzeczy. Takim trzeba się urodzić. Pięknym i zdolnym. Nieszczęścia po prostu mnie omijały, a okazje same cisnęły przed oczy. Grzechem byłoby ich nie wykorzystywać, a powiem wam w sekrecie, że i tak wielu nie wykorzystałem. Nie chciało mi się. Mogę sobie teraz wyobrazić wasze miny drodzy czytelnicy. Myślicie sobie pewnie "co za pieprzony bufon", "inni muszą go nienawidzić", "zasrany narcyz".....Mam rację? Na pewno. Tyle, że jesteści w błędzie. Poza licznymi talentami i urodą los obdarzył mnie też miłą powierzchownością i niebanalnym wnętrzem. Jestem sympatyczny i wrażliwy, umiem pociszyć i dochować tajemnicy, można mi zaufać, mam swoje zasady.....Jest mnie za co lubić i jestem lubiany. Nawet przez tych od których byłem lepszy. Nawet przez tych, którzy zarywali noce ucząc się matematyki na spradzian z którego dostawali dopy. Ja zawsze miałem piątki. Lubili mnie też Ci, którzy byli brzydcy i nieśmiali. Którym natura poskąpiła pięknych szat i skazała na wieczne pozostawanie w cieniu. W cieniu takich jak ja....Wiecie co jest w tym najdziwniejsze? Oni wiedzą, że powinni mnie nienawidzić. Wiedzą, że jestem idealnym obiektem na wyładowanie ich frustracji, tyle, że ja też o tym wiem. Od zawsze wiedziałem. To dziwne uczucie, ale czułem że jestem im coś dłużny. Pomagałem im jak mogłem już w wieku wczesnodziecięcym, kiedy jako przywódca grupy bawiącej się w piaskownicy miałem możność decydowania kto będzie się z nami bawił a kto nie. Pomagałem w szkole, kiedy bali się odezwać do dziewczyny albo poprosić o coś nauczycielkę. Pomagam dalej. Mam dług do spłacenia tym, którzy nie mają moich możliwości i talentów. Piszę to wszystko jako swego rodzaju wstęp do historii, którą chcę wam opowiedzieć. Ku zadumie i przestrodze.....


No i będzie dalszy ciąg pewnie niedługo.
Informuję, że nie jestem narratorem i nie identyfikuje się z nim. Proszę tego nie interpretować jako jakieś osobiste wynurzenia....

[matoos]

Hmmm... Jak dotąd wygląda średnio ciekawie. Historia... właściwie trudno mówić o jakiejkolwiek... Trochę na to za wcześnie z tego co widzę. Ale jeżeli chciałeś osiągnąć efekt pisania w stylu pamiętnika, czy czegoś takiego, to udało ci się w stu procentach. Myślałem przez chwilkę, że wlazłem na Talk Show a nie na FanFicki...

Zobaczymy co będzie dalej...

[ikar]

Ha ha ha - i napewno ten gość też jest bardzo skromny

Katon trochę literówek - przeedytuj - i odstępy między trzykropkami a nowymi kwestiami.

a poza tym - patrz wyżej do posta matoosa

[Abaska]

Ech, a ja to piorsza pzecytalam, o! Ale mi neta rozolaczyli

No wiec, Katon, jak zobaczylam, ze Twojego cosik jest, to ZIUP! na ten topic ^^

Gosc nie jest przemadrzaly.. uhm... qrde, ciagle siem pshechwala ^^ ale przemadrzaly nie siest =)

czekam na next party!!

pozdrawiam!!

[Megan]

Twój ff jest bardzo realistyczny. Niektórzy rzeczywiscie znajdują się w takiej sytuacji. Pozatym opowiadanie świetne. W dobrym stylu.

[Egwadien]

Katon=> udowodniles, ze nie ma idealow (ten jest baaaaardzo skromny^^)
Zapowiada sie ciekawie... choc... nie loobie bohaterow, ktorzy prawie nie maja wad...
Pish dalej!

[Katon]

Miałem kiedyś kolegę. Wtedy nazwałbym go przyjacielem, ale dziś, z perspektywy kilku lat wiem, że to nie była przyjaźń. To była symbioza. Tak, to dobre słowo..... Potrzebowaliśmy siebie nawzajem. Ja byłem jego ustami i łokciami. Byłem jego przepustką wszędzie tam, gdzie nie byłby w stanie wejść sam. On był moją gwarancją spokoju. Spokoju duszy, oczywiście. Lepiej się żyje wiedząc, że robi się coś dla innych. Będąc przepustką tego chuderlawego i nieśmiałego chłopaka spłacałem dług. Poza tym łączyła nas wspólna pasja. Historia. Często całymi godzinami przesiadywaliśmy u mnie nad ciężkimi jak cegły tomami o życiu Napoleona, czy podbojach Aleksandra Wielkiego. Uzupełnialiśmy się. Dla mnie historia była opowieścią. Dla niego zbiorem faktów. Ja umiałem pięknie opisać to, co on kreślił w ogromnach faktograficznych tabelach. Potrzebowaliśmy się...... Miał na imię Staszek. Dalej ma. Użyłem czasu przeszłego, bo do niego należy ta historia. I ta znajomość.
Poznałem kiedyś na imprezie pewną dziewczynę. Miała na imię Magda i piękne, niebieskie oczy. Pamiętam, że tańczyłem z nią wtedy przy piosence Pearl Jam'u "Black" i pomyślałem sobie, że ona musi być inna od setek dziewczyn jakie poznawałem na setkach imprez. Pamiętam, że spytała ,mnie, czy jestem taki jak o mnie mówią. Nie wiedziałem co odpowiedzieć. Ja, który zawsze wiem co odpowiedzieć i to w dodatku inteligentnie i żartobliwie. Po prostu nie znałem odpowiedzi. Ona cicho się zaśmiała i powiedziała, że się jej nie podobam. Nie mogłem wydusić z siebie słowa. Powiedziała to tak, jak gdybyśmy rozmawiali o jakimś filmie. "I know some day you have a beautiful life....", klawisze uparcie powtarzały ten poruszajcy motyw..... Przytuliła się mocniej. Wtedy się zakochałem. Pierwszy raz w życiu. Staszek też był na tej imprezie. Siedział trochę z boku i popijał piwo. Kiedy wróciłem do jego stolika i usiadłem, ciągle jeszcze w jakimś dziwnym amoku nie odezwał się. Patrzył tylko smutno. Po dłuższej chwili zaczął mówić. Cicho, jakby się bał. Mówił, że jest mi wdzięczny za to co dla niego robię, mówił, że jestem dla niego kimś ważnym. Mówił tak jakby prszepraszał, co chwilę powtarzał, że sobie nie zasłużył by przyjaźnić się z kimś takim jak ja. Słuchałem go w milczeniu z cieniem uśmiechu, który mówił dobrotliwe "Daj spokój stary". Nie zrozumiałem. A szkoda. Gdybym zrozumiał od razu, miałbym siłę, żeby odmówić......

[matoos]

Ops... Wydaje mi się że wiem dokąd to prowadzi... Ale nic nie będę na razie mówił, poczekamy zobaczymy...

A technicznie prawie ideał:

QUOTE

Pamiętam, że spytała ,mnie, czy jestem taki jak o mnie mówią.

przecinek przed "mnie" jest niepotrzebny. Ale to chyba literówka.

QUOTE

Kiedy wróciłem do jego stolika i usiadłem, ciągle jeszcze w jakimś dziwnym amoku nie odezwał się.

Dziwna konstrukcja zdania... Może lepiej byłoby podzielić to na dwa zdania? Albo:
Kiedy wróciłem do jego stolika i usiadłem, nie odezwał się, jakby był w jakimś amoku. Or sth... Wymyśl coś.

QUOTE

Potrzebowaliśmy się......

Dałem na końcu bo to taki pomniejszy błąd. Za dużo kropek. Polski znak interpunkcyjny zwany wielokropkiem ma 3 kropki. Jedna kropka oznacza zakończenie zdania, 3 to wielokropek. Żadna inna ilość nie powinna być używana, chyba że zamiast liter, np zajeb..... itp.


Akcja zaczyna się rozwijać, bardzo podoba mi się twój styl narracji. Pisz dalej, nie przeszkadzaj sobie

[Katon]

Umówiłem się z nią. Spacerowaliśmy po Plantach a potem poszliśmy do teatru. Nie pamiętam już na co, chyba na jakiesoś Mrożka. Nie pomyliłem się co do niej. Była inna. Nie odnosiła się do mnie z tym irytującym respektem, nie bała się mnie i moich słów, nie podlizywała się. Kilka razy, jakby mimochodem mówiła, że nie jestem w jej typie, albo że jestem o wiele mniej inteligentny niż się spodziwała. Uśmiechała się wtedy. Na pożegnanie pocałowałem ją w policzek. Nie miałem śmiałości posunąć się choćby o krok dalej... Sam byłem zaskoczony swoim zachowaniem. Fakt, że czułem w stosunku do tej dziewczyny tak duży respekt na swój sposób mnie irytował, ale i fascynował... Tak jak ona sama. Następnego dnia byłem u Staszka. Znów był jakiś nieswój i wypuszczał mnie na jakieś poważne i szczere rozmowy... Udawałam, że mnie to nie dziwi i cierpliwie wysłuchiwałem jego żali, zaprzeczając co bardziej absurdalnym samokrytykom jakie wygłaszał pod swoim adresem. Znowu widziałem łzy w jego oczach.

[Itilien]

Podoba mi się nawet bardzo podoba jest świetne i takie inne, dochodze jednak do wniosku że to będzie historia o nieszczęśliwej miłości i niezbyt sympatycznym zakończeniem ale któż to wie zawsze moge się mylić. Życze weny twórczej i ochoty do dalszego pisania.

[Katon]

Takie sytuacje stawały się coraz częstsze i zacząłem się poważnie niepokoić. Staszek pogrążał się w jakimś gigantycznym stanie nerwicowym... może depresyjnym nie znam się na tym..... Starałem się rozmawiać z nim tak często jak to tylko było możliwe, wychodzić z nim na miasto, chodzić do knajp. Nie pomagało. Coraz bardziej zamykał się w sobie i coraz częściej płakał. Na moje pytania odpowiadał ogólnikami, ale ja wiedziałem że musi być jakiś powód. Z Magdą spotkałem się przez cały miesiąc tylko dwa razy i jak się pewnie domyślacie płaszczyzna naszej znajomości nie uległa zmianie. Trzymała mnie na dystans..... A może to ja podświadomie się na ten dystans trzymałem, trudno powiedzieć. Tak czy inaczej to wystarczyło, żeby cała szkoła huczała, że "Paweł ma nową laskę". Nie chciało mi się dementować, szczególnie że podświadomie ta plotka mi pochlebiała. Oczywistym jest fakt, że nie dałem tego po sobie poznać. Odgrywałem doskonale moją ironiczną obojętność. Przed Staszkiem też. Nawet wtedy, gdy zapytał czy coś czuję do tej dziewczyny, którą poznałem na imprezie. Zaprzeczyłem spokojnie, z lekkim uśmiechem. Umiem kłamać. Nie wiedziałem, że to że mi wtedy uwierzył będzie miało tak ogromny wpływ na bieg wypadków. Gdybym mógł cofnąć czas zmieniłbym tylko tą odpowiedź. Ale nie mogę. Nawet takie dzieci Fortuny jak ja nie są wszechmocne....

[Itilien]

Więcej prosze, wiecej twój fick mnie wciągnął i jeśli łaska to czy party mogły by być dłuższe bo mnie już zleksza uzależnienie bierze tak więc więcej prosze więcej.

[Egwadien]

Nie potrafie powiedziec 'fajne, ale wiele blendow'...
Kiedy mi sie cos podoba nie widze glupich blendow i literowek...
Katon! To jest swietne! (ale chyba przewidywalne ) Pish dalej!!

[Katon]

E tam przewidtwalne, zobaczycie że się zdziwicie, ale dopiero w poniedziałek, bo dziś nie mam czasu na twórczość......

[Sol z Ludzi Lodu]

Heh... nie lubie książek z narracjąw pierwszej osobie, ale jak się okazuje opowiadanie, historia żyia, która przedstawiasz jest fascynująca. Intrygująca. Wcześniej jakoś nie chciało mi się wejść na ten temat, bez obrazy, ale dziś znalazłam dużo czasu, także przewertuje wszystkie, twój poszedł jakos pierwszy na odstrzał. Fajny pomysł, ale troche kuleje interpunkcja, jak wspomniano wcześniej, a do literówek nie przywiązuję uwagi, także jak jakieś są to ja ich nie widziałam, z przyzwyczajenia chyba. Mniejsza z tym, teraz zachęcę cię do pisania, i skończę mój koment = ) Także nie pozostaje mi nic innego jak powiedzieć: Pisz dalej bo ta histori mnie zaintrygowała i ciekawa jestem co będzie dalej, zwłaszcza po twoich ostatnich słowach, że się zdziwimy. Trzymaj klasę =)

[Sir Momo Mumencjusz Mum]

Zdecydowanie ciekawe opowiadanie. Bardzo mi się podoba sposób w jaki opisujesz odczucia Pawła (haha - mój imiennik). Brak mi tylko jednego - fabuły i treści. Niby już sporo napisałeś, ale dałoby się to streścić w kilku zdaniach.

Mam swoje podejrzenia co do ciągu dalszego, i ciekaw jestem, czy dobrze myślę. Dlatego pisz dużo, płodnie i obficie, bo chcę to przeczytać całe zanim wyjadę.

[Katon]

W jakiś tydzień po tej rozmowie znów spotkałem się z Magdą. Oszczędzę wam romantycznych opisów i zdań pełnych uniesień, jakoś nieswojo bym się czuł wypisując takie rzeczy. Całowaliśmy się. Powiedziała, że może da mi szansę. Ja nic nie powiedziałem. Chyba powinienem, ale coś we mnie buntowało się przeciw postawieniu kropki nad "i". Pożegnaliśmy się uśmiechem. Nigdy wcześniej nie czułem się tak jak wtedy. Nigdy później też nie. Dzień poźniej, chyba w piątek, poszedłem do Staszka. Był pijany i wyglądał jak obraz nędzy i rozpaczy: zarzygane spodnie, rozchełstana koszula, powyciągany podkoszulek i jakieś klapki nie do pary. Włosy posklejane wymiotami i tłuszczem, podkrążone oczy, obgryzione paznokcie. Nie zdążylem nic powiedzieć. Wypluwał z siebie słowa jak zacinający się karabin. Co jakiś czas przestawał, brał oddech i ciągnął dalej. Mówił, że ją kocha i żebym mu pomógł. Mówił mnóstwo o "nie wchodzeniu mi w drogę" i o tym jak to dla niego ważne, że ja do niej nic nie czuję. Słowom o przyjaźni i miłości towarzyszył odór wódki i rzygów. Opowiadał nieskładnie o tym, że to już długo trwało i że on ją już zauważył wcześniej i że bał się z nią porozmawiać. Było też o zazdrości i o uldze. Musiałem mu pomóc. Uśmiechnąłem się drwiąco, ale łagodnie. Powiedziałem, że pomogę. Wybełkotał podziękowanie, zdobył się na najsympatyczniejszą, dostępną mu w tym stanie formę uśmiechu i poszedł się umyć. Ja usiadłem ciężko na krześle i myślałem. Wtedy wydawało mi się, że to nie będzie trudne. Wtedy wydawało mi się, że to nie będzie zbyt wielkie poświęcenie. Przecież ja mogłem mieć prawie każdą dziewczynę........ Nie dało się ukryć, że Magda fascynowała mnie i interesowała znacznie bardziej niż większość dziewczyn, ale przecież fascynujących dziewczyn na swiecie musi być więcej. Byłem mu to winien. Miałem być jego przepustką do miłości i byłem absolutnie pewien, że z zadania wywiążę się bezbłędnie. Jak zwykle zresztą. Tylko troszkę żal...

[matoos]

To na pewno nie jest z życia wzięte? Wydaje się takie prawdziwe...

[Katon]

Fabuła nie. Jest zmyślona, ale trochę takich tam moich różnych tu jest. Główny bohater choćby. Nie jest mną, ale pewnym wariantem mnie, if ju noł łot aj min. Takim kimś kim mógłbym być gdyby....... No i ta główna bohaterka żeńska też ma swoją prawdziwą inspirację. Reszta to fikcja. Zainteresowało mnie spojrzenie na świat z punktu widzenia człowieka "w czepku urodzonego" no bo ileż można pisać o tragediach życiowych nieudaczników.....

[Katon]

Poszło łatwiej niż sie spodziewałem. Na kolejne spotknie z Magdą zabrałem Staszka. Poznałem ich ze sobą. On był trochę speszony, a ona zdziwiona. Tak jak oczekiwałem. W miarę rozkręcania się nakręcanej przeze mnie rozmowy było coraz lepiej. Śmiali się i żartowali. Pokazał się ze swojej najlepszej strony. Ja odsuwałem sie powoli w cień. Nie chciałem go przyćmić, chociaż skłamałbym, gdybym powiedział, że nie kusiło. Szczególnie kiedy na nią patrzyłem. Spotkalismy sie w trójkę jeszcze raz. Potem umówili sie beze mnie. Wszystko poszło tak łatwo....... Jakieś trzy tygodnie później Staszek zadzwonił i powiedział, że są razem. Był w stanie jakiegos ekstatycznego amoku. Zapomniał podziękować. Ja wybrałem się do filharmonii na piąty koncert fortepianowy Beethovena. Sam. I dobrze, bo na Beethovenie trzeba się skupić. Kiedyszedłem plantami do Rynku spotkałem ich. Uśmiechnąłem się radośnie patrząc jak trzymają się za ręce. Umiem kłamać. Serce zabiło mi szybciej i poczułem jakieś nieznane mi wcześniej uczucie, gdzieś na dnie żołądka. Chyba byłem zazdrosny. Kto mógłby sie spodziewać...... Tak czy inaczej nie miało to żadnego praktycznego znaczenia. Powiedziało się "A", trzeba powiedzieć "B". Obiecałem.

[matoos]

NO! Wyjde dzis pozniej z roboty, ale oplacilo sie! Jakos, sam nie wiem czemu, ale strasznie mi sie podoba ten fick. Jest bardzo realistyczny (to juz mowilem) i w ogole swietnie napisany... Nie znalazlem zadnych bledow (ale tylko raz przeczytalem...), wiec juz sie zamykam i czekam na cd.

[iskra]

hmmm, chciałam napisac cosik oryginalnego jesli chodzi o pochwalenie tego ficzka, ale wszystko jush zostało powiedziane tak wiec pozostaje mi sie tylko podpisać pod słowami uznania


pozdrawiam serdecznie

[iskra]

Katon!!! Ej ! Chciałabym się dowiedzieć jak to będzie z moją imienniczką i jakos nie widze dalszewgo ciągu! Postaraj się! Obudź się i skrobnij coś bo można dostać [CENZURA] od tego czekania Więc weź się do roboty ! Proooooszę <iskra robi maślane oczęta> daj szybko nowy part

[Abaska]

Ooo (interpretacja jak Osiol ze Shreka ^^"). JA CHCE JESZCZE RAZ!! Daj next parta!! Abaska , podobnie jak Iskra, robi maslane oczeta...

[Katon]

Oho, wzięło mnie na 'stare fiki - reaktywacja'. Chyba to dokończę....