Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Książki, przeczytane, polecane

[PrZeMeK Z.]

To ta matura dzisiejsza tak mnie odmóżdżyła

[em]

jeśli ktoś lubi dobry, żywy, wirtuozerski język, polecam Dehnela (czytam Lalę na współczesną).

[Eva]

Och kocham taka ostra wirtuozerie, wiec ufam ze masz racje i udaje sie na allegro ;>

No i wreszcie bede musiala przeczytac cos tej Rowling, jakis czas temu bylo o niej glosno w mediach, nie? Film nakrecili? Ksiaze Kaspian? xD

Edit: Zakupilam Rynek w Smyrnie, jedyna pozycje na ktora w tym okresie wiecznego kserowania i kupowania drogich obrzydliwych ksiazek do wordbuldingu moge sobie pozwolic.

Ten post był edytowany przez Eva: 20.05.2008 01:51

[margola_k]

Ja właśnie zaczęłam czytać Bridę Coelho. W sumie zawsze lubiłam jego powieści, ta chyba będzie inna, juz jest inna. W recenzjach czytałam o dziewczynie uczacej sie rytuałów magicznych... Nie spodziewałm się, że Coelho ma jakieś rozeznanie w tej materii, a tu i o magii i o mowie tarota... Totalne zaskoczenie.

[Eva]

Uwazaj bo tu dziala aktywny front nielubienia Coelho. ;>

[Avadakedaver]

Pratchett jest fajny i ma lanserskie nazwisko. Jednak chyba nie dorosłem jeszcze do takich książek.

[PrZeMeK Z.]

Wiesz, to niekoniecznie chodzi o to, czy dorosłeś. Pratchett jest specyficzny. Czasem czytając jego książki zaśmiewam się do łez, a czasem bez zainteresowania przerzucam kartki. Trzeba mieć nastrój do niego.

[hermionak]

siemka

poleciłam wszystkim moim znajomym harrego pottera i opowieści z narnii i byli z tego zachwyceni że im takie ksiązki fajowe poleciłam

Ten post był edytowany przez hermionak: 03.06.2008 14:44

[margola_k]

Uwazaj bo tu dziala aktywny front nielubienia Coelho. ;>

Hm..., dzięki za ostrzezenie, nie doczytałam tu jeszcze skrajnych na jego temat opinii, ale i tak mnie to nie zraża
Po pierwsze ja kiedyś też nie wiedziałam, dlaczego inni się zachwycaja nim i brnęłam uparcie przez "Nad brzegiem rzeki...", a po drugie Brida jest jakby inna, po trzecie czytam nie tylko jego książki:) A ostatnio mam wielki plan sięgnąć po Pratchetta, choć fantasy chyba już przerobiłam, ale poczucie humoru zostało, więc...

[em]

aktywny front nielubienia Coelho.

*nicniemownicniemow*

[Eva]

No co, tez za nim nie przepadam ;>

[em]

nie chce zaczynac znajomosci z nowa uzytkowniczka od pojazdu...
hm, moze sie jeszcze wyrobi, znam pare osob, ktore sie wyrobily ;)

[Ludwisarz]

alchemik byl ok.

[Lilith]

tez mi sie podobal jak czytałam, hyhy
podobało mi sie tez 'A lasy wiecznie spiewaja' jakiegos norweskiego autora o sadze rodu mężczyzn zimnych jak kamienie, polujących w lesie na niedźwiedzia, a u boku zawsze mieli wiotkie dziewice, koniecznie blondynki ;] jakieś 15 lat miałam.

[margola_k]

Śmiej się śmiej, ale np. Brida osadzona jest we współczesnych świecie, główna bohaterka pracuje jako sekretarka, więc nie jest to wędrówka przez step czy pustynię w poszukiwaniu skarbu. Prawda jednak, ze wszystko u niego na swój sposób jest symboliczne i filozoficzne zarazem ( a przez to odrealnione), co faktycznie nie wszystkim musi pasować. W tym wypadku lektura pewnie przypadnie do gustu tym, którzy lubia bawić się w odgadywanie przyszłości:pasjanse, taroty czy inne takie, bo bohaterka uczy się magii... I tu mnie Coelho trochę zaskoczył, zdawało mi się że jednego z drugim (z tą jego religijnością) nie da się pogodzić.

[em]

oj no on się zawsze o jakiś mistycyzm ocierał przecież, nie wiem, co tu zaskakującego
i prawdę mówiąc, jak przeczytałam zahir... nie, może niech on już lepiej zostanie przy tych wędrówkach przez pustynię, jak już musi tak filozować.

/czytałam alchemika, pielgrzyma, zahir, nad brzegiem rzeki piedry i weronikę/

[margola_k]

oj no on się zawsze o jakiś mistycyzm ocierał przecież, nie wiem, co tu zaskakującego
i prawdę mówiąc, jak przeczytałam zahir... nie, może niech on już lepiej zostanie przy tych wędrówkach przez pustynię, jak już musi tak filozować.

/czytałam alchemika, pielgrzyma, zahir, nad brzegiem rzeki piedry i weronikę/

Ha, ha to dla pełnego obrazu zostało ci porównać dwa spojrzenia Coelho na miłość. Jedno właśnie w Bridzie, delikatnie i subtelnie o poszukiwaniu miłości i wyborze między nią a własnym rozwojem duchowym (ujęcie mistyczne właśnie ) i 11 minut, które niejednego zadziwiło, bo Coelho seruje erotykę niczym żywcem wyjętą z de Sade'a

[PrZeMeK Z.]

Kiepskie porównanie.
Zresztą, myślę, że Em ma aż nadto czytania na studiach i woli swój czas wolny przeznaczyć na coś innego niż Coelho

[Eva]

Zwlaszcza, ze on praktycznie caly czas pisze o tym samym, tylko ubiera to w troche inne ubranka ;)

[em]

potwierdzam, co napisał Przemek i zgadzam się z Evą, no. czytałam jedenaście minut w oryginale, bridy nie zamierzam
nie ma się o co spierać, wiem już z autopsji, że fanów Coehlo ciężko przekonać.

[Czternasta]

Nie przepadam za Coehlo, ale na
'11 minut" dałam się komuś namówić, nie no, naprawdę są ludzie tak naiwni, żeby w tę historię uwierzyć?

[PrZeMeK Z.]

Tu nie o uwierzenie chodzi chyba
"Weronika postnawia umrzeć" bardzo miło wspominam. Miło się przy tym wzruszało parę lat temu.

[Avadakedaver]

moze troche nie w temacie, ale przypomnial mi sie ukochany wiersz z młodości. nie bede przepisywał, tylko przekleję, bo mi sie nie chce.



GDYBY TYGRYSY JADŁY IRYSY Wanda Chotomska
Gdyby tygrysy jadły irysy,
to by na świecie nie było źle,
bo każdy tygrys
irysy by gryzł,
a mięsa wcale nie.

Jakie piękne życiorysy
miały wtedy by tygrysy!
Z antylopą mógłby tygrys
iść do kina
i irysy by w tym kinie
sobie wcinał.

Mógłby sobie wziąć irysów
pełną teczkę
i wyruszyć z owieczkami
na wycieczkę.

Mógłby pójść na podwieczorek
do gazeli,
gdzie na pewno by serdecznie
go przyjęli.

Każdy kochałby by tygrysy
i do wspólnej prosił misy,
i z radości każdy chodziłby na rzęsach –
gdyby tygrysy jadły irysy zamiast mięsa.

Tylko jest kwestia –
że taka bestia straszny apetyt zazwyczaj ma –
zapas irysów
w paszczy tygrysów
zniknąłby w ciągu dnia.

W sklepach byłyby napisy:
„Brak irysów przez tygrysy”.

Człowiek musiałby w ogonku
stać i czekać,
i nie dostałby irysów
ani deka.

Mógłby pisać w książkach życzeń i zażaleń,
i wyjść z siebie, i z powrotem
nie wejść wcale.

No a gdyby obok siebie
musiał sterczeć,
to instynkty miałyby człowiek
wprost krwiożercze.

Każdy z zemsty za irysy
powygryzałby tygrysy
i ze złości nie zostawił ani kęsa
gdyby tygrys jadł irysy zamiast mięsa.

[Czternasta]

Tu nie o uwierzenie chodzi chyba

,

Uważam, że chodzi o uwierzenie po to, żeby uwiarygodnić to co chce się przekazać, zwłaszcza jeśli książka jest na faktach ( autor twierdzi, że "11 minut" jest opisem prawdziwych przeżyć kobiety którą spotkał nie pamiętam gdzie i która wyraziła zgodę na opisanie swojej historii)

[PrZeMeK Z.]

Racja. Ale wierz mi, ludzie uwierzą we wszystko.

"Tato" Williama Whartona. Piękna książka. Dopiero druga tego autora, którą przeczytałem (po "Ptaśku"), ale już czuję, że pan Wharton zawsze będzie mieć specjalne miejsce na mojej półce. Chciałbym kiedyś tak pisać.
W skrócie: siedemdziesięcioletni ojciec widziany oczami swego syna-pięćdziesięciolatka oraz ów pięćdziesięciolatek w oczach swego dziewiętnastoletniego syna. Opowieść o starości i życiu w zgodzie z samym sobą. Wzruszające.
"Jestem synem mego ojca, jestem ojcem mego syna..."