Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Najukochańsze momenty w DH 7 tom

[abstrakcja]

Percy zasługuje na zaufanie? Polemizowałabym. Więcej razy okazał, że na nie nie zasługuje. Mimo wszystko.

I wcale bym nie powiedziała, że lepiej jest się 100 razy przejechać...

[Aylet]

należy popatrzeć na to inaczej: po pierwsze to członek rodziny. a rodzina zawsze wierzy że kochana osoba wróci. Nie należy go skreślać bo popełnił błąd!

[anagda]

Tak, czytałam większość części HP od tyłu . To znaczy - zaczynałam od paru ostatnich rozdziałów, coby wiedzieć , kto zginął i co się ostatecznie stało. Potem czytałam od początku, żeby zrozumieć, dlaczego tak się stało. Nie mogłam powstrzymac swej ciekawości. Z siódemką też było ciężko. Jednak się wstrzymałam i chyba na dobre mi to wyszło.

Dziwne to trochę. Przecież wtedy nie ma żadnej radości z czytania

Pluję sobie w brodę, że zajrzałam do angielskiego epilogu jak ktoś podrzucił na magicznym te rzekome przecieki książki. Niby nie czytałam, ale sam fakt że kilka osób pojawiało się tam a mogły zginąć już mi nieco zniesmaczył książkę.

Co dopiero czytać końcowe rozdziały przed początkiem i środkiem...

[abstrakcja]

należy popatrzeć na to inaczej: po pierwsze to członek rodziny. a rodzina zawsze wierzy że kochana osoba wróci. Nie należy go skreślać bo popełnił błąd!

I dość długo w tym błędzie tkwił. <; Wrócił akurat, gdy sytuacja zaczęła ulegać zmianom...
Mam mieszane uczucia co do tego, jak już mówiłam.


Anagda - ja też za każdym razem tego żałowałam. Przed premierą VI czytałam pirackie, amatorskie tłumaczenie, na komputerze. A właściwie jego część. Tą końcową. Potem byłam tak zła, że przy VII postanowiłam czekać do dnia polskiej premiery, unikając wszelkich spojlerów jak ognia.
I czytałam od początku do końca. Po kolei. Nawet nie sprawdzałam spisu rozdziałów, bo bałam się, że któraś nazwa może mi coś zdradzić.

Ten post był edytowany przez abstrakcja: 07.02.2008 21:26

[PrZeMeK Z.]

Czyli na koniec zmądrzałaś
Swoją drogą czy znacie kogoś, kto przed obejrzeniem filmu ogląda jego końcówkę? Ja nie znam nikogo takiego. A z książkami, jak się zdaje, robi tak przerażająco dużo osób.
Weirdos.

Spojlery to jeszcze inna para kaloszy. Nie cierpię ich, bo uwielbiam być zaskakiwany w literaturze/filmie/grze. Nie miałbym nic do tych, którzy je czytają, gdyby nie to, że wielu z nich potem rozpowiada je na prawo i lewo. Powinni za to karać chłostą :/

Co do Percy'ego - w VI tomie jeszcze był po stronie ministerstwa, bo po pierwsze, był zbyt dumny, by przeprosić (taki już miał charakter), a po drugie - jeszcze wierzył, że mają rację. W siódmym tomie tę wiarę stracił, ale nie miał jak wrócić na łono rodziny: nie dość, że się ukrywali, to jeszcze jawna zdrada opanowanego przez Voldemorta ministerstwa groziła mu śmiercią. Popatrz też od tej strony, Abstrakcjo.

[avalanche]

Właśnie, strasznie nijaka dla mnie była ta bitwa. Nie wiem, może to kwestia gustu, ale w ogóle mnie nie podnieciła [or sumthin].

miałam podobne odczucia.

taka walka w ministerstwie magii z 5 tomu bis.

[owczarnia]

Otóż to, Przemek, otóż to. Percy miał ten problem, że był właśnie strasznie naiwny - wydawało mu się, że skoro pan minister tak mówi, to znaczy że tak z pewnością musi być. Do głowy mu przy jego praworządnym, poukładanym charakterze nie przyszło, że coś może być nie tak. I nie sądzę, by wynikało to z wyrachowania. Duma - tak. Naiwność - tak. Ale nie świadome działanie na szkodę rodziny. On po prostu nie zdawał sobie sprawy z tego, że się pomylił w ocenie sytuacji i wybrał niewłaściwą stronę. A później brnął w to aż do momentu, w którym przejrzał na oczy.

[Tajemnicza]

Zacznę od epilogu. Wg mnie tez jakiś taki niewpasowany Wszystko wpakowane na sam koniec, ledwo się połapałam kto jest kto.
Podobały mi sie wspomnienia Snape'a i tu pojawiło się u mnie wzruszenie. Jednak w żadnym momencie nie płakałam, nieprzerwanie natomiast czułam napięcie i podniecenie. W każdej chwili. Jedynym momentem w całej serii, kiedy niespodziewanie łzy mi pociekły była śmierć Dumbledore'a...
Percy jest dla mnie też jakiś naciągany i tu przyjmuję stronę Abstrakcji. Może był naiwny i dumny, jednak trudno byłoby mi wybaczyć tak szybko.
Bardzo lubię rozdział, w którym Harry i Hermiona idą na cmentarz. Gdy odchodzą, łapią się nawzajem w bardzo przyjacielski sposób, aż się miło robi i łagodzi to trochę tą "cmentarną" atmosferę wspomnień.
I jeszcze moment, kiedy Narcyza "pozwala umrzeć" Harry'emu i pyta się o Draco - takie prawdziwe.
Do bitwy nastawiona jestem raczej neutralnie, ale dziwne było dla mnie trochę to, gdy Hermiona podbiegła do Rona i się pocałowali, takie trochę melodramatyczne
Do tego Neville jest świetny!!!
Taaaaaaaaaaak... ta książka to jeden ogromny ukochany moment *_*

Ten post był edytowany przez Tajemnicza: 07.02.2008 23:47

[Ramzes]

Percy jest dla mnie też jakiś naciągany i tu przyjmuję stronę Abstrakcji. Może był naiwny i dumny, jednak trudno byłoby mi wybaczyć tak szybko.

Wydaje mi się, że patrzycie jednak z perspektywy osoby trzeciej, która Percy'ego ma wyłącznie za dupka. Pod tym względem potrafię was zrozumieć. Ale dla Weasleyów on nie był tylko dupkiem, ale rodzinnym dupkiem. Syna/brata tak łatwo się nie odtrąca i szybciej wybacza się winy.

[Tajemnicza]

Rozumiem to. Tym bardziej że to przecież syn MOLLY, ona zawsze go tak "przeżywała". Jednak nadal czuję do niego pewien niesmak. Rodzinny, ale dupek
Zastanawiałabym się nad tym, czy rodzinie łatwiej się wybacza. U mnie byłoby np. odwrotnie.

Przypomniało mi się jeszcze. Cała scena, gdy Harry sobie uświadamia, że ma umrzeć i godzi się na śmierć. Jest wtedy taki odważny, dorosły, zdeterminowany, opanowany

Ten post był edytowany przez Tajemnicza: 07.02.2008 23:44

[abstrakcja]

Percy jest dla mnie też jakiś naciągany i tu przyjmuję stronę Abstrakcji. Może był naiwny i dumny, jednak trudno byłoby mi wybaczyć tak szybko.

Wydaje mi się, że patrzycie jednak z perspektywy osoby trzeciej, która Percy'ego ma wyłącznie za dupka. Pod tym względem potrafię was zrozumieć. Ale dla Weasleyów on nie był tylko dupkiem, ale rodzinnym dupkiem. Syna/brata tak łatwo się nie odtrąca i szybciej wybacza się winy.

Tak, tu jestem w stanie się zgodzić. Molly nie wybaczająca swojemu dziecku to coś raczej małoprawdopodobnego.
Ale... i tak, zdaje się zbyt szybko wzięli go w swe ramiona. Chociaż wiem, że w zaistniałej sytuacji nie mieli raczej czasu na rodzinne pogaduszki. Jednak... dziwne to troche było. Jak ktoś wcześniej napisał- lekko naciągnięte. Już nie samo wybaczenie ale to jak Wy to mówicie 'nawrócenie' Percy'ego. Troszkę nie na miejscu. Bardziej dziwne i niespójne, aniżeli zaskakujące. Moim oczywiście, skromnym zdaniem.

[Ramzes]

Mnie osobiście ten moment śmieszy. Do Pokoju Życzeń wpada Percy, coś tam mówi pod nosem, trwa konsternacja, a Lupin nagle "Mam zdjęcia, mam zdjęcia"

[owczarnia]

No bo też i to miało to na celu. Rozładować atmosferę .

[abstrakcja]

Podobały mi się jeszcze dialogi między Harrym a Dursleyami w drugim bodajże rozdziale.

Omal nie padłam ze śmiechu. ;D

[Aylet]

a właśnie nie podobał mi się ten moment. wiadomo, trzeba było napisać co się z nimi stało jednak nie zachwyciło mnie to aż tak. takie 'sztywne'

[abstrakcja]

Nie chodzi mi o wątek co się z nimi stało. Rozbawił mnie sam dialog między nimi, a Harrym. ;D

[Zeti]

Mnie osobiście ten moment śmieszy. Do Pokoju Życzeń wpada Percy, coś tam mówi pod nosem, trwa konsternacja, a Lupin nagle "Mam zdjęcia, mam zdjęcia"

Lupin zawsze jako.ś tak rozładowywał sytuację, gdy pojawiało się imię Percy'ego, więc teraz jak pojawił się sam Percy, też chciał rozładować.

Rozmowa z Dursleyami jest bardzo dobra, ale czekałem na coś ze strony Petunii (od ZF marzyłem, ze coś powie) ale dobrze, że przynajmniej Dudley się odezwał. I interpretacja Harrego...

[anagda]

Jestem dopiero w połowie, a dotychczas moim najukochańszym momentem jest 20 stron więcej w książce xD

Nagle w rozdziale "Sekret Bathildy" wskoczył mi koniec rozdziału "zemsta goblina" i dalej znowu mi się powtarza cały rozdział "Dolina Godryka" i znowu ten sekret bathildy xD

Na razie nie wiem czy mi coś jeszcze wycieło, ale się nieco zdziwiłam bo sobie czytam i tu nagle ni stąd ni z owąd pojawia się znów płacząca Hermiona xD

[Ronald]

eeee? mózg mi nie działa, nie zrozumiałem

Jak dla mnie nawrócenie się Percy'ego było trochę tak na siłę wciśnięte, takie nijakie. A przecież powinna to być wzruszająca scena... Eh.

Tez miałem nadzieję, na jakąś bardziej wylewną reakcję Petunii. Myślałem, ze powie, że o czymś tam od zawsze wiedziała, że pojawi się jakiś jej związek ze światem magicznym, a tu nic. Dursley'owie w tej części zostali potraktowani BAAAAARDZO po macoszemu.

[QbaNowy]

jakiś jej związek ze światem magicznym

Jak to nie było jej związku ze światem magicznym? Przecież Petunia wysłała list do Dumbledora, w którym błagała go, żeby przyjął ją do Hogwartu

A co do Percy'ego... coś z nim zrobić musiała, to wcisnęła motyw, że się nawrócił... Bo jakoś nie widzę sceny, w której Moly zabija swojego syna krzycząc "Niedobry synek!!!"

[Hermiona1900]

Bo jakoś nie widzę sceny, w której Moly zabija swojego syna krzycząc "Niedobry synek!!!"

A to by było nawet całkiem dobre! Nie no, po wszystkich można by się tego spodziewac, oprócz Molly Wesley - ona, nie dosyć, ze ma do wszystkich cierpliwość niezłą, to jeszcze kocha nad wszystko swoje dzieci, i nieważne, co by zrobiły - zawsze by ich przyjęła s powrotem pod swoje ramiona...
za to widzę w takiej scenie Freda albo Georga

[Ronald]

Fred[*] lub George w takiej scienie to moje marzenie

No dobra, listy do Dumbla były na końcu i to we wspomneinaich Snape'a, a mi chodzi o bezposrednio przez samą Petunię wypowiedziane słowa.

[Ginnusia]

Bo jakoś nie widzę sceny, w której Moly zabija swojego syna krzycząc "Niedobry synek!!!"

A to by było nawet całkiem dobre! Nie no, po wszystkich można by się tego spodziewac, oprócz Molly Wesley - ona, nie dosyć, ze ma do wszystkich cierpliwość niezłą,

Mówimy o tej samej choleryczce Molly, która robi synom draki o wszystko?

[Miętówka]

Z innej beczki coś napiszę (nie bić mnie, poprostu jestem przerażona); Dopiero teraz skapowałam, że śmierc Snape'a dowodzi głupoty/niedoimformowania (slowo takie chyba istnieje, co nie?) Voldemorta. Wierzył (Vold), że trzeba zamordować poprzedniego właściciela (pana) Elder Wand (Czarna Różdżka jest tak strasznie... straszna, że będę używać angielskiej nazwy), żeby miec nad nią całkowitą kontrolę. A to, że Dumbledore stał się panem Elder Wand nie zabijając Grindelwalda, niczego nie dowodzi? Nie mówiąc juz o tym, że Snape nawet nie był panem Elder Wand. Nawet nie był jej posiadaczem. Ale Harry doszedł do tego, bo miał trochę więcej czasu na przemyślenia, niż Vold pRzez większość czasu siedząc i nie robiąc prawie nic (tak, wiem, niszczył Horkruksy, włamał się do Ministerstwa, był na granicy międzi światami, no ale nic poza tym). Vold przecież chodził i zabijał, i jeszcze myślal kogoby tu torturować, żeby mu powiedział jak pokonać Pottera.
Wiem, moja wypowiedź jest poprzecinana nawiasami, ale poprostu mam słowotok dzisiaj (słowo: słowotok chyba nie istnieje, w każdym razie ja się z nim nie spotkałam, ale to nic. O kolejny nawias, a nie mówiłam! albo raczej nie pisałam)

aha, przepraszam za błędy ortograficzne, interpunkcyjne i wszelkie inne. Ledwo przedostałam się do VI klasy z polskiego (dysleksja nie jest fajna!!! Ku...rczę, znowu nawias!!!). Ale za to umiem obliczyć objętośc ostrosłupa o dowolnej podstawie. HA!

Ten post był edytowany przez Miętówka: 11.02.2008 12:07

[harolcia]

eeee? mózg mi nie działa, nie zrozumiałem

Nie martw się, ja też nie zrozumiałam
a co Precy'ego - to musiał nawrócić i przejść na dobrą stronę mocy'. Moim zdaniem tak musiało byc, bo w końcu to książka pisana trochę jak bajka dla dzieci, gdzie zło przegrywa i jest wielki happy end. A to, jak to JKR zrobiła, to już inna kwestia. Podejrzewam, że gdyby Pracy wrócił w innym momencie, to też byście psioczyli, że coś tam i coś tam i w ogóle dupek z niego.

A co do Epilogu - jak dla mnie zupełnie niepotrzebny, aczkolwiek trochę wzruszający - zwłaszcza kombinacja Albus Severus (nic nie przekręciłam? )