Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ O Tempora, O Mores!, Wychowanie dzieci jak i młodzieży

[anagda]

Zamiast klapsa można było już w parku odwrócić się na pięcie i najzwyczajniej w świecie sobie pójść, ignorując foch.

To to ja akurat uważam za straszne. Najgorsze co może być to zignorowanie problemu. A pokazanie dziecku że po zrobienie czegoś złego rodzic po prostu sobie pójdzie może nauczyć, że i w przyszłości rodzic "oleje" sprawę.

Mi rodzice nie musieli dawać żadnych wymyślnych kar. Bo niejako strach przed nimi wymuszał na mnie "grzeczność".

[owczarnia]

Nic podobnego. I nie chodzi o ignorowanie problemu, wręcz przeciwnie. Należy pokazać dziecku, że - podobnie jak w normalnym życiu - histeria nie prowadzi absolutnie do niczego. Szarpiąc się i tupiąc dzieciak chciał na ojcu wymusić dłuższy spacer. Należy jasno i czytelnie pokazać mu w takim momencie, że absolutnie nie tędy droga. Tłumaczenie nie ma w takim momencie najmniejszego sensu, bo do dziecka w amoku i tak nic nie dotrze. Krzyk czy inny objaw agresji jest absolutnie niedopuszczalny. Jedyne sensowne zachowanie, to prosta reakcja po tytułem "dopóki tak się zachowujesz, nie mamy o czym gadać". Dzieci dopiero uczą się swoich emocji i interakcji ze światem, często sobie z tym nie radząc. Same nie wiedzą do końca dlaczego tak się zachowują, chcą żeby "coś" się stało, na tyle mocnego, by dana rzeczp potoczyła się po ich myśli. I tylko od dorosłego zależy w tym momencie, jakie skojarzenia wyniosą z takie doświadczenia i jakie ewentualne wnioski.

Inna sprawa, że spokojna rozmowa przed spacerem, ewentualnie w trakcie odegranie scenki pt. "ale tatusiowi zimno" nie dość, że pozwoliłoby uniknąć awantury, to jeszcze dało dziecku możliwość "zaopiekowania" się tatą i troskliwego "odprowadzenia" go do domku, żeby nie zmarzł .

[asiatal]

na mnie szlabany nigdy nie działały i nadal nie działają. Nie wiem czy wszystkie dzieci tak mają, czy tylko ja jestem taka dziwna, ale w pewnym sensie próbowałam nimi manipulować

[owczarnia]

Nie tylko Ty tak masz, moje dziecko ma dokładnie tak samo. Bardzo szybko spostrzegłam, że absolutnie nie tędy droga, zresztą ja na ogół szlaban mu dawałam jak już mnie szlag trafiał, a jak mi przechodziło i rozum wracał, to się po prostu dogadywaliśmy. I tak jak na szlabanie zacinał się w sobie jeszcze bardziej, tak po rozmowie zawsze były rezultaty. Wiadomo, że cudów nie ma i jak ktoś jest leniem to nagle się pracusiem nie stanie, ale przynajmniej kuma, że pewne rzeczy trzeba i życie.

[asiatal]

nigdy w życiu po dostaniu szlabanu nie pokorniałam. Nigdy.

[Avadakedaver]

amen! wiem coś o tym!

[Neonai]

no i nikt nigdy po szlabanie nie spokornieje, bo ani w tym konsekwencji nie ma, ani żadnej nauczki, tylko wzbudzanie w dziecku strachu przed nakryciem i wzmaganie buntu. a kiedy rodziców nie ma telewizor gra. czyli nic dobrego ze szlabanu nie wynika.

[Avadakedaver]

powiedz to moim starym.

[Katon]

Ja nigdy nie dostałem szlabanu. Ale ja byłem dzieckiem wrażliwym, a nie potworem, który ma w dupie, więc uwagi moich rodziców zwykle do mnie trafiały.

[Neonai]

widzisz, a moi rodzice nigdy nie próbowali wytłumaczyć tylko od razu był szlaban a też byłam dzieckiem wrażliwym.

[owczarnia]

Uderzenie dziecka może skończyć się obowiązkową reedukacją rodzica, a nawet zawieszeniem praw rodzicielskich - informuje "Rzeczpospolita", relacjonując przygotowany w Ministerstwie Pracy projekt zmian w ustawach zapobiegających przemocy w rodzinie.

Karane mają być wszystkie naruszające godność zachowania wobec dzieci. A więc zarówno przemoc fizyczna, jak i psychiczne maltretowanie czy zaniedbywanie ich potrzeb życiowych.


Szybsza ma być interwencja w sytuacjach kryzysowych. Projekt zakłada m.in., że pracownik socjalny będzie miał prawo nawet do zabrania dziecka z domu, w którym - jak podejrzewa - dzieje się coś złego. Natomiast bijący będzie usuwany z domu, i to natychmiast, nawet wtedy, gdy należy on do niego. Jeśli nie będzie miał gdzie mieszkać, trafi do noclegowni.

Sąd będzie mógł skierować rodziców na obowiązkowe zajęcia korekcyjno-edukacyjne. Psychologowie bardzo na te programy liczą, bo oceniają, że 90% rodziców bije dzieci, nie znając innych metod wychowawczych.

Według Ministerstwa Pracy, do bicia swoich dzieci przyznaje się co dziesiąty rodzic. Obecne rozwiązania prawne, zapobiegające przemocy w rodzinie, są nieefektywne. Ofiary zbyt długo czekają na pomoc.


stąd



A tak nawiązując jeszcze do szlabanów, to co Wy wiecie o szlabanach!... Moi rodzice nie pozwalali mi na nic. Na NIC. Nie do pomyślenia było, żebym się wybrała mając lat 17-19 z koleżanką do kawiarni, a co dopiero na przykład na dyskotekę! Na szkolne potańcówki zawsze musiałam sobie jakoś specjalnie zasłużyć, pomimo średniej 5.0, srebrnej tarczy, listów gratulacyjnych i czego tam jeszcze wtedy nie było. Jak kiedyś jeden raz matka zobaczyła mnie z okna całującą się z chłopakiem na do widzenia pod klatką, przez całe wakacje miałam zakaz samodzielnego wychodzenia z domu. A byłam już wtedy w liceum... Mierzenie czasu jak szłam do koleżanki po zeszyt (15 minut), podsłuchiwanie rozmów telefonicznych. O imprezach wszelkich mogłam zapomnieć, byłam na jednej (słownie: jednej) osiemnastce, i to tylko dlatego, że dziewczyna była córką dobrych znajomych. Moja własna osiemnastka polegała na zaproszeniu kilku koleżanek (wyłącznie dziewczyn) do domu na ciasto i kanapki, o 22 musiały wyjść. Żadnych wyjazdów bez rodziców, nawet na jeden dzień, tylko wycieczki szkolne. Zero kasy, dopiero jak zaczęłam zarabiać sobie sama korepetycjami miałam swoje ("po co ci pieniądze? jedzenie i picie masz w domu"). Z tego co wiem, przebijał moich starych tylko jeden ojciec koleżanki, który kładł się na balkonie i podsłuchiwał jej rozmowy z koleżankami. Więc błagam Was, nawet nie próbujcie mi się tu żalić .

Wniosek zaś z tego wszystkiego jeden: im bardziej usiłujesz córkę trzymać na (jak najkrótszej) smyczy, tym szybciej zajdzie w ciążę. Amen.

Ten post był edytowany przez owczarnia: 23.09.2008 04:59

[Avadakedaver]

to nie przejdzie.

[PrZeMeK Z.]

Też myślę, że ta ustawa nie przejdzie. No i bądźmy szczerzy - który Polak "wlezie z butami" w życie sąsiada i złoży na niego doniesienie? Przecież za każdym razem, gdy zdarzy się jakaś tragedia typu ojciec gwałcący córkę, sąsiedzi twierdzą, że nic nie wiedzieli.
No i kto będzie płacił za "bijących" umieszczonych w noclegowni? Nie przejdzie.

Co do szlabanów - znałem jeszcze bardziej drastyczny przypadek: rodzice pozwalali córce na kontakt z JEDNĄ koleżanką, a i to tylko w domu córki i pod nadzorem rodziców. Mieszkali w domu oddalonym od sąsiednich o kilkaset metrów w każdym kierunku i otoczonym wysokim ogrodzeniem.
Córka w wieku lat siedemnastu zaszła w ciążę z zamężnym facetem, który potem porzucił ją z dzieckiem.
Co tylko potwierdza Twoje wnioski, Owczarnio.

Ech, niektórych rodziców to tylko pozbawić praw rodzicielskich.

[Katon]

Nazywanie dawania klapsa biciem dzieci jest oczywiście ohydną językową manipulacją.

[owczarnia]

Ciekawe, czy będziesz podobnego zdania, jak na którymś ze spotkań forumowych (na które mam nadzieję oraz szczery zamiar w końcu kiedyś dotrzeć) wkurzysz mnie mocno mocno, w związku czym podejdę i szczelę Cię w pysk. Publicznie. Nie mocno, żeby nie było, ale jednak (klaps odpada ze względu na nieuniknione skojarzenie erotyczne, a ja chcę żyć).

Tu chodzi o godność dziecka, nie tylko o faktyczny ból.

[matoos]

I mówi to osoba która mnie oskarżała o demagogię.

[Avadakedaver]

taki maly dzieciak generalnie ma w pompie swoja godnosc (mowie o przypadku kiedy dziecko ma 2-5 lat (bo chyba starsze juz klapsow nie dostają), a nie wiecej i kiedy nie ma osob trzecich przy tym).

[PrZeMeK Z.]

Dawanie klapsa przy osobach trzecich to w ogóle kiepski pomysł. Coś jak powiedzenie przy kolegach dziewięciolatka, że ten bawi się lalkami.

[owczarnia]

Hm. Nie twierdzę, że pamiętam wszystko z okresu jak miałam 2-5 lat, ale klapsy rozdawane przez matkę na ulicy pamiętam dość wyraźnie. Podobnie rozmaite słowne "upomnienia", po których marzyłam tylko o tym, żeby zapaść się pod ziemię. Ojciec nie bił mnie nigdy, matka owszem. Nawet często dość, rzekłabym. Wyznawała zasadę "lepiej bite niż nieżywe" i traktowała lanie jako coś zupełnie normalnego. Oczywiście nie znęcała się nade mną (przynajmniej w jej mniemaniu), ale główną karą przez nią stosowaną byłą odpowiednia ilość pasów na dupsko. Ostatni raz dostałam lanie jeszcze pod koniec podstawówki, czyli gdzieś koło 14-15 roku życia, więc ja tam nie wiem, czy starsze nie dostają... Mojego syna usiłowała w ten sposób "wychować" tylko raz. Następnego nie było, bo zakomunikowałam jej w dość mało delikatny sposób, że może stracić rączkę, jeśli ją jeszcze raz na Kubę podniesie. Tak, trudno nasze relacje uznać za poprawne . Teraz jest nieco lepiej, ale też na krótką metę tylko.

Więc, drogi Matoosie, zanim mi jeszcze raz wyjedziesz z demagogią, dobrze się zastanów.

[Katon]

No bo matce NIE WOLNO być dzieci. Matki biją w wyniku emocji, kiedy są sfrustrowane. Biją jak żywioł, a dziecko nie wie za co po co czemu. Ojcowie dają lanie właśnie, a nie biją. Chyba, że są patologiczni, ale sprowadzanie wszystkiego do patologii to żadna dyskusja. Ojciec wymierza karę za coś konkretnego. Dziecko wie za co ten klaps i ogląda rytuał, który zwykle kończy się delikatnym klepnięciem w tyłem ze dwa razy. Nie umniejsza to w niczym jego godności, ba, wręcz przeciwnie. Zostaje potraktowane poważnie i ukarane. Klapsy daje się zawsze za coś, czego się uprzednio zakazało. Itd, itp. Mówienie na dawnie klapsa 'bicie' to jak mówienie na areszt 'porwanie'.

[owczarnia]

Klapsy mojej matki bolały jak jasna cholera, ale to już nawet nie o to chodzi. Ona właśnie niemal nigdy nie biła mnie w złości, to być może byłabym jej w stanie wybaczyć. Ona zawsze najpierw zapowiadała karę, a później ją metodycznie wykonywała. Zawsze. Nigdy nie zapomnę, jak np. na mieście coś zbroiłam, na co matka z sadystycznym uśmieszkiem komunikowała mi, że "w domu sobie porozmawiamy". Oznaczało to tylko jedno: bicie. Miała nawet specjalny pas do tego celu. Ojciec parę razy zamachnął się na mnie, w złości właśnie, ale de facto nie uderzył mnie nigdy. A pisząc o tym, że moje stosunki z matką są obecnie nieco lepsze, miałam na myśli, że nie nienawidzę jej już teraz tak bardzo, jak kiedyś. Ale były czasy, że zupełnie na zimno rozmyślałam nad rozmaitymi sposobami zemszczenia się na niej. I stąd właśnie, na samą myśl, że moje dziecko, że jakiekolwiek dziecko miałoby kiedykolwiek odczuwać podobne upokorzenie, nienawiść, strach - robi mi się słabo. Nigdy, przenigdy nie ukarałabym dziecka taką zimną, wypraną z wszelkich emocji przemocą. Nigdy. Sama świadomość, że jest się słabszym, że nie potrafiłoby się, że nie można oddać, obronić się - jest potworna. Że osoba, która powinna o nas dbać, chronić nas, dawać nam ciepło, potrafi zamiast tego postępować w tak okrutny sposób. Nigdy, przenigdy nie odebrałam lania jako "poważnej kary", "rytuału" czy czego tam jeszcze. Zawsze odczuwałam wtedy tylko bezsilną nienawiść, w duchu wymyślając matce najgorszymi słowy. A zaczęło się od "zwykłych" klapsów, niezbyt mocnych dopóki byłam malutka (rok, dwa latka, trzy)...

Ten post był edytowany przez owczarnia: 23.09.2008 19:42

[Neonai]

Mateusz - aha, czyli matki biją bo histeryzują, a ojcowie, bo tak należy? jeju, śmieszne. obie strony, jeśli biją, to dlatego, że nie radzą sobie ze swoimi emocjami. zwykle osoby, które uważają bicie za odpowiednią karę, motywują to słowami "a no bo jak mnie bachor wkurzy to już nie mam siły..." czyli jest tu problem ze sobą, nie z dzieckiem. koniec kropka katona tata chodzi do żlobka.

[Avadakedaver]

sucks. mój ojciec też się parę razy na mnie zamachnął, ale nigdy nie uderzył. zazwyczaj bywało to po wykrzyczeniu mu jakiejś okropnej prawdy o nim (gwoli zemsty za jakiś bezsens).
No i raz, raz jedyny dostałem pasem na dupsko, ale to już był hardcore. za oceny z anglika w podstawówce. teraz już nie mam do nich o to pretensji, chociaż fakt - poniżające to było niezwykle.
pamiętam je do dziś: 5, 2, 2, 1, 1, 1.

[Katon]

Mnie ojciec nigdy nie uderzył, nawet nigdy nie było rytuału zdejmowania pasa czy coś w tym stylu. Nie było nawet mowy o klapsie. Mama mnie tam pewnie wytarmosiła raz czy drugi. Ale jeszcze raz powtarzam, że trzeba oddzielić odchyły neurotyków (bardzo licznych w pokoleniu naszym i już naszych rodziców) od pewnej może nie najbardziej wysublimowanej, ale jednak funkcjonującej w dość zdrowy sposób przez wieki, metody wychowawczej, jaką jest lanie od ojca. Oczywiście dawniej nie przyszłoby nikomu do głowy, żeby dać lanie dziewczynce, ale równouprawnienie sięga wszędzie. Nie dajmy się zwariować. Nawet jeśli lanie jest złe, to świat, w którym każdy każdemu zagląda w życie rodzinne czy aby na pewno nikt tam nikogo nie bije i nie gwałci to jest jakiś horror. A to tego zmierzają te wszystkie 'kampanie społeczne'.

[owczarnia]

Absolutnie się z tym nie mogę zgodzić co piszesz. Ale na dziś odpadam, mam dość. Czasem żałuję, że tak nie lubię alkoholu.