Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Królowa Śniegu

Napisany wcześniej, chciałam go już dość dawno dać na forum. Teraz troszkę kojarzy mi się z "Lustrzanym Światem" Chelsey Ale tylko troszkę Królowa Śniegu... tak mnie czasem nazywają


Na mojej dłoni liście mrozu
kładą swe spękane twarze.
Na moich ustach siwy szron
wybrał sobie leże.
Pośród mych włosów
łzy chłodu biegają
rozrywając co chwilę
cienką nić porozumienia.
Na mojej skórze biały śnieg
maluje swe lodowe królestwo
zamykając w płucach oddech
dusząc każdy kryształ uczuć.
Ja tylko czasem budząc się
krzyczę cicho błagając o ciepło

Ten post był edytowany przez Sihaja: 30.12.2003 12:25

Ładny wiersz! Nawet bardzo ładny!
Taki poważny..............................
Najbardziej podobało mi się w jaki sposób ujęłaś słowa
Na mojej dłoni liście mrozu
kładą swe spękane twarze.
Takie jest moje zdanie...

nio to Mell sie zabiera za komentarz...

Sluchaj Sihaja... wielkie brawa !!!
widze jak sie rozwijasz i strasznie sie tym ciesze...

tylko jedno mnie zatrzymalo...

nie rozumiem tego fragmentu...
owszem, ciekawie zbudowany, ladne slowa, ale nie znajduje w nim sensu...
co maja wlosy do porozumienia?
nie moge przelknac tego fragmentu..
moze wytlumaczylabys o co tu chodzi?

Tak, wiersz piekny, tylko wlasnie nie wiem czy wszystko jest tu przemyslane...
ladnych stwierdzen uzywasz, ale jakos zdaje mi sie, ze one sa jeszcze przypadkowe...

mimo wszystko gratuluje =*

Jejciu, Mell... ja tu wchodze przzygotowana na wielką krytykę a tu.... Aleś mnie zaskoczyła ;P

Co do fragmentu: hmmmm.... W sumie on trochę opiera się na wierszu, Herberta chyba, opowiadającym o "sekcji zwłok" ale raczej w mentalnym wymiarze. I jest tam fragment "pajęczyna (siatka?) krzywd oplątuje całe ciało, nawet stopy". Włąśnie taką nić, opląyującą całe ciało miałam na myśli... no taka nieudolna metafora

Ten post był edytowany przez Sihaja: 30.12.2003 14:25