Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Pokochaj

Tak, to znowu ja i moja "twórczość". Ten wierszyk napisałam jakiś czas temu i w końcu zdecydowałam się zamieścić.

Wyciągam rękę - i nic
serce we mnie drży - przerażone
nagłą ciszą, wstrzymanym
oddechem pustki.
Szukam Twoich bezpiecznych
warg opiekuńczych
rozdygotanego gorąca Twojej obecności.
Nie każ mi czekać,
odezwij się ciszą,
odezwij się łąką,
i powiedz, że ja,
ja jedyna i kochaj mnie
do zaciśnięcia ust
do rozespanych spazmów
wspólnych uczuć.
Samej - tak mi zimno.

Hm. Wiersz ładny, ale coś mi się w nim nie podoba. Może te znaki intepunkcyjne które miałyby niby uporządkować to wszystko i jednoczesny chaos zdaniowy, że się tak wyrażę (boze, gdzie sie podziala ta mala schizofa Emkastone? XDDDDD). No, tyle.

"Kochaj mnie, nieprzytomnie, jak zapalniczka płomień, jak sucha studnia wodę..."
Przypomniało mi się i napadło na śpiewanie (zły omen dla sąsiadów).
Generalnie nie lubię miłosnej twórczości. Bo nie jestem zakochana/może nigdy nie byłam/miłość jest banalna/a my mamy łokcie (niepotrzebne skreślić). Jakoś do mnie po prostu nie trafia.
Jakkolwiek zdarzają się wyjątki. A Twój wiersz od słów "nie każ mi czekać" jest takim wyjątkiem.
Właściwie od tych słów mógłby się zaczynać, bo ten początek mi zgrzyta.
Ale pięknie jest i bez byków ortograficznych (;


A nie, chwila. Nie podoba mi się jeszcze słowo "spazmów". Muszę Was oduczyć takich wielkich słów.

Pozdrawiam =*

wiesz, ze idealnie pasuje do moich obecnych uczuc?
Dokladnie to chialabym powiedziec...
Ale trzeba wy3mac... do jutra

Umiesz stworzyc klimat
Umiesz pisac pieknie
a te metafory
A ile uczuć.
Gratuluje talentu.

Pokochaj... a ja pokochałam Twój wiersz. Już od pewnego czasu nie mam uwag. Po prostu uważam, że są świetne, takie jak mają być. I że nie potrzeba żadnych zmian.

A ja jestem za "spazmami" i innymi wielkimi słowami. (:
Bo wielkich uczuć często nie da się wyrazić czymś innym.
Kocham proste wiersze, zersztą -- umiem pisać też tylko takie proste. Zaś wielkie -- podziwiam.

nie podoba mi sie...

hmm...
roiło sie tutaj od podobnych kilka miesiecy temu

to nie jest tak, ze wiersze o miłości sa od razu skreslane...
tylko milosc jest tematem bardzo powszechnym
kazdy w wiekszym lub w mniejszym stopniu chyba przezyl cos na wzór miłości
i jesli poetycka miłosc, to tylko oryginalna
z innej strony...
to ciezki temat do napisania dzieła pod innym katem...
Ile razy udowadnialas nam, Sih, ze potrafisz widziec inaczej...
widziec serduszkiem^^'
teraz niestety Ci to nie wyszło...

ja jednak jestem dobrej mysli...
;*

Wchodząc tu byłam bardzo sceptycznie nastawiona. Dalej jestem - generalnie do wierszy o miłości.
Zaskoczyło mnie to, co znalazłam w tym wierszu. To jest prawdziwe - szczere, odważne, ciepłe. Nie jakiś wiersz wydumany zakompleksionej nastolatki, ale prawdziwe uczucie, ubrane w słowa.

Tia... No właśnie. Słowa. Mogłabyś troszeczkę popracować nad pierwszymi siedmioma wersami, bo takie... z lekka trącą banalnością. Potem świetnie. Właściwie dla mnie wszysko jest w tym fragmencie:

No. Pięknie=]

PS. Napisałam to opowiadanie. Przygotowuję się psychicznie na krytykę i zlinczowanie, i zamieszczam na fan fiction. Może nie będzie to ostatnia decyzja, jaką podejmę w życiu

Dziwne.. Za pierwszym razem gdy to czytalam niezbyt mi sie podobalo. Teraz czytam ponownie i utozsamiam sie z tym wierszem i widze w nim cos wyjatkowego i pieknego.

Twój wiersz podoba mi się niesamowicie. Trafił do mnie wprost idealnie.
Kiedyś nie lubiłam tematu miłości. A teraz taka się ze mnie romantyczka zrobiła...