Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ I nic

Nie wiem, czy to jest dobre, czy nie. To moja forma wypłakania się w ramię, wypowiedzenia czegoś, co dla mnie nie pojęte. Nie jest o mnie - dlatego może trochę... nie wiem. Ale pisany, żeby się wykrzyczeć.




Jeden krok w przód - i nic
szaleństwo z rozdartą koszulą
żółty świstek wciśnięty w rękę
i nic.
I może byłby strach, gdyby w pustych nocach
nie było smutku. Nie było łez.
Jeden krok w przód.
I nic.
I z worka doświadczeń przez dziurkę
rozsypane obrazy w wyścigu marzeń.
I nawet płacz bezsilny, utopiony jest
zaduszony miękką, szpitalną poduszką.
Jak mówić, gdy nie ma już słów,
jak być, gdy w zawieszeniu
pomiędzy stanem a umysłem,
zgubiło się drogę?
I nie można wierzyć swoim myślom
zakłamanym, swoim losom
rozsypanym i wspomnieniom,
które nigdy nie nadeszły...

hm, w sumie jakso jestem rozposzona i nie zdolalam sie doglebnie wczytac..
ale ogolnie podoba mi sie..
szczegolnie to:
Jak mówić, gdy nie ma już słów,
jak być, gdy w zawieszeniu
pomiędzy stanem a umysłem,
zgubiło się drogę?

to jest.. naprawde trafione


i sorki ze tak zaingeruje, ale tak gdybym ja to pisala, to po prost nie moglabym sie powstrzymac zeby na koncu nie napisac
Bo to nic.

Ech..te Twoje metafory.
Uwielbiam je )
Wiersz...delikatny.
Miał w sobie cos czego szukam w wierszach.

Nie zawiodłam sie
I miała takie założenie gdy klikałam na ten temat

Ten szpital i szaleństwo pachną mi "Mistrzem i Małgorzatą". Z sympatią mój nos krytyka przyjmuje taki aromat.

I nie mogę się zgodzić, że to wiersz delikatny. Nie, on jest dla mnie bardzo mocny.

nie podoba mi się...
odepchnąl mnie utopiony płacz
a potem mowa bez słow...

fajne poczatki wersów od 'I...'
daje to taka specyficzną konsekwencje i dobitne przypomnienie schematu

spodziewałam się czegoś wiecej, ale ciesze sie, ze piszesz

Sih, Twoje wiersze... *_*

Wiesz, ja nawet nie wiem, jak komentować coś, do czego nie ma się żadnych uwag, co po prostu bezgranicznie się mi podoba...

Ech, co bym nie napisała, to i tak się sprowadzi do tego: "super, pisz dalej". Więc, żeby Ci oszczędzić tych nudnych wywodów, powiem po prostu, że chcę tego więcej. Jak nie nasycone dziecko. O.

"Jak mówić gdy nie ma już słów" - właśnie

Podoba mi się. Ciekawy. Skłonny byłbym 5 postawić (gdyby takie wiersze na polaku przerabiać to nie jakieś starocie dają).

Świetny wiersz.
Uwielbiam twoją poezję Sih
I ja też zgadzam się, że to wiersz mocny.

Ja poprostu bardzo lubię Twoje wiersze. Ten także mi się podoba. Nie wiem co jeszcze mogę dodać, po prostu brak mi słów.
Życzę weny.