Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ My Normal And Boring Life, w celu odreagowania...

i dobrze, powodzenia więc. Tylko uważaj, bo słyszałam że dzieci psychologów zwykle są dziko wychowane ;D

no potwierdzam, dzięki.

To wszystko to nedzna prowokacja

Voldius-> no jasne, bo ja z pewnością myślę, że jesteś żałosny. i to pewnie jest i trochę stronnicze, że Twoje wyżalanie się jest dla mnie jakieś inteligentniejsze. przynajmniej wydaje mi się, że trochę więcej można powiedzieć na tematy, na które Ty się żalisz niż na taki.

Sumiko-> jeszcze się czasem z kimś zgadzam =)

Zusia -> to miejsce gdzie teraz jestem nadal pozostaje forum dyskusyjnym i nie traktuję tego na tyle poważnie, żeby być na siłę dla kogoś, nawet zdołowanego, miłym. bo jak się zakłada temat, powinno się chyba liczyć ze wszystkimi możliwościami odpowiedzi, a nie tylko ''trzymaj się, weź się w garść bla bla bla''. jeśli chce usłyszeć takie słowa, niech znajdzie sobie koleżankę podobną do siebie i jej się wyżali- tamta napewno przyzna jej rację. no i ja bym nie chciała kącika złamanych serc, a jakby się zrobił to trudno. mówię tylko, że mi takie coś nie odpowiada. i mogę Ci obiecać, że nigdy nie będę miała potrzeby żalenia się otwarcie na forum dyskusyjnym, bo nie mam zwyczaju mówić o wszystkim byle komu. do tego mam odpowiedniejsze osoby.

Ten temat ogólnie powinien zostac zamkniety zaraz po pierwszym poście.

no po prostu lol... a może to przerzucić na fan fiction... barkuje tylko ojca
sado-maso i zapitej matki....

dobry winiacz nie jest zły... z umiarem...
pożałować sytuacji i ... wybacz muszę to powiedzieć... głupoty
bo jak to inaczej nazwać?
naiwnością??
no nie wiem...

no i na koniec.... czemu to na forum umieściłaś? takich nastolatek jak ty jest w polsce na peczki... wierz mi... wyłączając twoją rzekomą chorobę... nie jestes wyjatkiem

ps. lubisz jak muwia na ciebie dziwka/ kurwa?? czy cie dziewczyno pogieło?? jesli to prawda to masz coś nie tak pod sufitem!!

kurwa, ludzie zastanówcie się co piszecie. dzewczyna chyba ma jakieś problemy, a Wy pierdolić głupoty za przeproszeniem.

zamykaj sobie kubik tematy na FG.

Teodora, mówisz na własnym przykładzie?

Potti pamiętasz przypadek pani Sekjti ? tożto co ludzie pisali [ja między innymi], było żałosne. niewielu mądrych było.


kurwa jakby nikt nie potrafił coś napisac mądrego do dziewczyny, która się stacza.

ażto pierdolnijcie się w główkę coponiektórzy.

brr, trochę myśli.

A ja chcę poznać bezpośredni czynnik, który cię sprowokował do napisania tego. Co przelało czarę goryczy, hmm? Zaintrygowałaś mnie, bo jakkolwiek brutalnie to zabrzmi, odebrałam tą historię jak całkowicie pozbawioną emocji. Jakbyś pisała o kimś zupełnie innym. Wstawiłaś to tu więc podejmij temat. Bo ja mam poważne wątpliwości czy ten post u góry pozwolił ci się wyładować. Chcesz prowokować i idzie ci to nieźle, ale myślę, ze gryzie cię coś innego.

I z łaski swojej odwalić mi się od psychologów ;]!

No dobrze. Podejme dyskusje. Powiem tak, wasze posty mnie zaskoczyly. Szczegolnie Voldiusa, ktory na mnie nie nawrzeszczal .
Nadziejo, chyba to, że moja przyjaciółka (taka jedna Martyna...) stwierdziła, że się o mnie boi. Że się o mnie modli, żeby nic mi się nie stało. Ona chce mi pomoc, ale coz moze skoro mieszka ok 400 km ode mnie. Nigdy jej na oczy nie widzialam, ale ją kocham i ona mnie chyba też. A co do prowokowania...coś w tym jest =).

Tak, to będzie kolejna nudna historyjka pewnej nudnej nastolatki. Jeśli szukacie jakiejś puenty bądź ulrytego sensu to przykro mi, nie znajdziecie tego. Nic wam nie karzę. Piszę to w celu wyładowania się. Bo już mnie to męczy. Kasia jestem miło mi. Mieszkam w Świętochłowicach. Może mam 14 lat, i co z tego? Czy to znaczy że inaczej czuję, myślę, kocham? Czy to znaczy że nie mogę wiedzieć co to jest miłość? Ja tego nie postrzegam w ten sposób. Kocham i chcę być kochana ! Zasługuję na to! Czyżby? Cóż ja mogę wiedzieć o życiu. Zwykła, przesiąknięta tym nędznym życiem nastolatka? Nie gdzie tam, ja tylko dzieckiem jestem. No cóż. Może rozkapryszona gówniara brzmi lepiej w ustach takiej szmaty jak ja. Szmata, dziwka, kurwa, latawica...tak mnie zwą! Ale co ja na to? Imponuje mi to, to źle? Tak wiem źle. Ale cóż każda dziewczyna chce być postrzegana w swoim świecie inaczej. Mam dość myszek, króliczków, kotków i innych zwierzątek! Mam dość księżniczek, królewien i dam! Jestem nikim, i dlatego chcę być traktowana tak ja na to zasługuję. Mam chore nerki, to fakt. Wstydzę się tego bo tylko przeszczep może mi pomóc. Inaczej może być ze mną źle. Ale co z tego? Zacznę od początku. Dwa lata temu, byłam cichym, brzydkim, bojącym się życia kujonkiem. Chce ktoś zadanie? Nie ma sprawy, ale cóż mi po tym? Przyjaciół nie było. Później nowa szkoła, klasa i Ona. Marta. Od początku mi imponowała. Taka buntowniczka. Nie brzydka, nie tępa i czepialska. Zmieniła mnie. Oj bardzo mnie zmieniła. Najpierw zmiana wyglądu. Obcisłe bluzeczki na miejsce wiszących bluz, skrócone i ładniej ułożone włosy, nie tak jak kiedyś długie kołtuny, inny look, inne spojrzenie na świat... inny człowiek. Odrodziłam się na nowo, to chyba dobre słowo... Ale czy na pewno można zmienić człowieka? Można. Później zaczęło się picie. Piwko za złotówkę, bądź wiśnia za dwa siedemdziesiąt od czasu do czasu. Wszystko tanie i równie ohydne, lecz co można było zrobić? Presja otoczenia. Chęć zaimponowania. Więc piłam i stałam się jej przyjaciółką. Później pierwszy chłopak, pierwszy pocałunek, pierwsi przyjaciele, pierwszy petting. Byłam gotowa nawet się z kimś przespać. W wieku 14 lat. Dziwny jest ten świat jak śpiewał już ktoś. Wczoraj, to jest dnia piątego października pierwszy papieros. Całe życie bałam się palić, nałogi i te sprawy, ale cóż? Zaczęło się od poznania trzech facetów. Dwa dni później jeden z nich podzielił się fajką. Przecież nie mogłam odmówić. Dzisiaj, to jest szósty października, nie dość, że nie byłam w szkole, nie dość że piłam wino, które ona sama przyniosła, to wypaliłam cztery fajki i kupiłam na spółkę z Nią paczkę jakiś tanich, ruskich, z przemytu papierosów za 3 zł. Siedzę w domu i mam ochotę wypalić. Nie wiem czy to nałóg czy też nie, ale mam ochotę się od stresować. Marta powiedziała, że załatwi marysię, kości a nawet sztof. Innymi słowy będę palić marichunaę i kości, bądź brać LSD lub inny kwas. Ale przecież nie powiem że nie. Bo nie będę już jej przyjaciółką. A tego nie chce. Ci trzej faceci, nazywają dziewczyny suczkami bądź dziwkami, ale tylko wtedy gdy im się jakaś spodoba. Dwaj mają po 17 lat, a drugi 20. Jeden, z zapadniętymi policzkami od ćpania ale za to z pięknymi brązowymi oczami, mi się spodobał. Spodobał to mało powiedziane. Zauroczyłam się, nie powiem zakochałam bo przecież czternastolatka nie wie co to jest zakochanie, prawda? Widziałam chłopaka dwa razy na oczy. Był miły. Kochany. Chcę być z nim. Ale jak? Aktualnie to ja za nim latam. Nie wiem czy to ma sens. Raczej nie. Bo życie nie ma sensu. Nie chcę żebyście wierzyli, nie chcę żebyście współczuli. Chcę żebyście wiedzieli, że wasze życie wcale nie jest takie beznadziejne. Moje chyba też nie. Ale za dużo pytań, za dużo nie pewności. I zero rady z jakiejkolwiek strony. Gratuluje dotarcia do końca.

Powiedz mi. Wierzysz w to? W te odpowiedzi których sama sobie udzielasz? Zadajesz pytania z natury retoryczne i sama, jakby na siłę, sobie na nie odpowiadasz. Sam sposób pisania, dystansowanie się, i zdrowy rozsądek, pokazują, ze wcale ci to nie pasuje. Naprawdę tak trudno byłoby ci to wszystko zostawić?

"Jakże należy żałować ludzi! Życie mało im dostarcza przyjemności, a rozum uczy, by jeszcze mniej z nich korzystali"

Nadziejo, Wierzę. Bo gdybym nie wierzyla nie mialoby to dla mnie sensu. Bo to mi nie pasuje. Ale boje sie ze bez tego wszystkiego mogloby byc gorzej. To tak jakby powiedzieć: jest źle, ale zawsze mogło być gorzej. Rozumiesz?

Wierzysz, czy chcesz wierzyć? Zero wątpliwości? Co nie miałoby sensu- postępowanie czy życie? I najważniejsze. Jak gorzej? Wszyscy, którzy się tu wypowiedzieli uważają, ze to już jest dno. Ty nie. Chcesz tak myśleć, bo to ci pewnie pozwala uciec. Człowiek nigdy nie dąży do samounicestwienia, ty jedynie wybierasz 'mniejsze zło'. Tak więc się pytam, czego się naprawdę boisz? Jak wygląda to 'gorzej'? Opisz to .

Ten post był edytowany przez nadzieja: 08.10.2004 13:30

Chyba chcę wierzyć. W takich czasach w jakich żyjemy raczej w nic się nie wierzy. Przynajmniej ja tak myślę. Wątpliwości są i zawsze były. Gdyby ich nie było, to nie miałabym wyrzutów że kogoś krzywdzę (prawdopodobnie samą siebie). Tak jakby zniknęło moje prawdziwe ja. Czasem mam wrażenie że muszę udawać. Chyba nawet lubię udawać kogoś kim nie jestem. Lubię kiedy komuś imponuje, kiedyś nigdy nie byłam kimś ważnym, teraz ludziom się wydaje, że jestem. Ale po prostu mnie to męczy. Męczy mnie to ciągłe szpanowanie. Robienie tak zwanej „popisówy”. Każdy z nas chciałby, aby inni go podziwiali. Najczęściej za to że jest bogatszy, ładniejszy, inteligentniejszy. Ale ja mam tylko popisówę jako ktoś z marginesu. To jest dziwne wiem, ale taki mam tok myślenia i sposób życia.

A co do dna...hmm. Myślę że zawsze może być gorzej. Zapewne ja też mogę spierdolić sobie życie. I zapewne spierdolę, ale zawsze będę sobie wmawiać, że nie jestem na samym dnie. Kiedy wreszcie zrozumiem, że już osiągnęłam największe dno, będę sobie wmawiać, że kiedyś się od niego odbiję i znowu będę „kimś ważnym”. Ja po prostu nie dopuszczam do siebie myśli, że coś jest nie tak, ale dobrze to wiem. Masz rację, nikt nie chce się samounicestwić, ale nie zawsze można wybrać to mniejsze zło. Często bywa, że staramy się aby to zło było mniejsze nie dla nas, lecz dla bliskich nam osób. Jeśli miałabym wybierać, stoczy się na dno czy pozwolić stoczyć się na dno mojej przyjaciółce (bynajmniej nie Marcie), to i tak wybrałabym szkodę na swoją stronę. Inaczej zniszczyły by mnie wyrzuty sumienia. Aktualnie też je mam. W stosunku do moich rodziców. Dają mi wszystko, a ja muszę ich okłamywać. Wkurza mnie to że nie mogę być fair wobec wszystkich. Boję się, że się sama wykończę. Pomimo całej tej mojej, nie trzymającej się kupy, wypowiedzi boję się że kiedyś przesadzę. Może przedawkuje, może sama się zabije. Nie wiem, ale tego się boję. W mniejszym stopniu boję się że ludzie zaczną mnie tępić. A zaczną na pewno.

A nie lepiej byc soba i nie szukac akceptacji na sile?
Zawsze znajdzie sie ktos kto pokocha cie za to jaka jestes a nie za postac, ktora odgrywasz. Ja mialabym w dupie to twoje towarzycho jesli nie docenialiby mnie jako MNIE.

Pff, zawsze sie cos znajdzie do wierzenia.

Ponadczasowe filozofie ale w prostocie sila. Hy.

Shell, problem polega na tym, że Ty chyba nie wiesz, co byś robiła, z kim byś się przyjaźniła gdybyś się od tego oderwała. Zresztą, już Ci to tłumaczyłam.

Poza tym ja też Cię Słoneczko kocham. Ale 400 km to dużo. I nie mogę pomóc tak jak bym chciała.

Wiesz El, wszyscy w tych czasach szukają akceptacji, chcą pokazać, że się liczą, a potem idzie już łatwo złe twoarzystwo = pierwsze piwo = pierwszy papieros = pierwsze ćpanie etc.
Tak, wydaję mi się, że ona chciałą być zaakceptowana, wydawało jej się, ze gdy będzie tak robić jak robiła to będzie lepsza niż jest w rzeczywistości.
ps. Ale powtórek w tym moim poście

Voldius-> no Emp by tu się przydał (to tak propo Skejti).

no i tylko, żeby nie było, że uciekam bez argumentów- mówię, że nie będę już w tej dyskusji się udzielać. nadal myślę jak myślę, ale może faktycznie lepiej czasem pozostać milczącym.

Potti, proszę nie Skejti !
Wiesz, aż coś we mnie drgnęło...
Ale tym razem nie będę robiła za tą złą, która bruździ, hyh.

Shell, ja nie wiem... Po Twoim komentarzu u Nei w ogóle nie wiem, czy powinnam się odzywać.
Ale... Hm... Potrafię zrozumieć, wiem, dlaczego to robisz. Każdy tak bardzo pragnie akceptacji, bez namysłu, łapczywie przyciąga do siebie szczęście - nie patrząc na konsekwencje. Ale przecież sama widzisz, że to Cię zatraca. Nie pomaga a pogrąża. To nie jest to szczęście z którym tak pragniesz żyć, prawda?
Ja nie wiem ile trzeba mieć siły, aby się wybić. Nie potrafię jej określić, gdyż sama nigdy jej nie miałam. Może właśnie dlatego warto spróbować?
Spróbować walczyć o lepsze...

Doskonale wiem, że człowiek stara się udawać kogoś innego. Idola, autorytet.. Kogoś kto według nas żyje "lepiej". Popisywanie się, podążanie za wiecznym 'uwielbieniem' to w pewnym sensie życie codzienne większości z Nas, tylko, że Ty przekroczyłaś niewidoczną granicę... Teraz Shell, musisz zapragnąć powrócić...
Bo przecież prawda zawsze ma dwa końce. Jesteś "ważna dla siebie" i dla Twojego
otoczenia, ale właśnie co z pozostałymi ludźmi? Może z tymi, na których bardziej Ci zależy niż na Twojej koleżance, która Cię do tego wszystkiego wciągnęła?
Naprawdę widać, widać, ze jesteś kochaną i mądrą dziewczyną. Widzisz, zdajesz sobie sprawę z tego, że to co robisz jest złe. Ale boisz się to stracić.
Ale stracić? Czy Twoje obecne towarzystwo jest tak bardzo wartościowe?
Proszę, uwierz, że dookoła Ciebie też są ludzie którzy na pewno pragną o wiele bardziej Twojego szczęścia, niż Ci których teraz uważasz za najlepszych...
Ja wiem, że świat podąża za 'ideałami' ale te 'ideały' hyh, wcale nie są takie idealne...
Boisz się odrzucenia przez społeczeństwo, doskonale Cię rozumiem, bo sama go sobie nie wyobrażam.
Ale jest też tak, że Ci ludzie którzy teraz zapewniają Ci szczęście, kiedyś Cię (brzydko mówiąc) wyrolują...
Na pewno się nad tym zastanawiałaś.

Shell, napisałaś na forum - to dobrze, bo najgorsze co może być to siedzenie i nic nie robienie. Jesteś na dobrej drodze, zauważasz, że coś jest nie tak...
Teraz błagam, proszę... Martyna też przecież prosi - i nie ma znaczenia, że jest tak daleko uwierz! Znajdź silę, aby w końcu uwierzyć w siebie a nie w swoją koleżankę.
Bo Martynka w Ciebie wierzy, a ta wiara chociażby na tysiące kilometrów jest o wiele ważniejsza niż wiara w której nie ma ani grama ciepła...
Wierzymy, naprawdę. Ja też wierze - bo chociaż można wiele stracić, zawsze trzeba ryzykować...

Proszę.

Ten post był edytowany przez Triad: 09.10.2004 09:51

Oh, Skejtmenka.
Fajny to byl topic, zaiste.

Wszyscy krzycza, wszyscy wrzeszcza, wyzywaja. Jeden madry Emp wskazal druga strone medalu. Wszyscy sie opamietali. A Pani Skejtmenka sie okazala Lady From Elbląg, ktora nie chce rad wysluchiwac.

sUpCiO

Oh, Skejtmenka.
Fajny to byl topic, zaiste.

Wszyscy krzycza, wszyscy wrzeszcza, wyzywaja. Jeden madry Emp wskazal druga strone medalu. Wszyscy sie opamietali. A Pani Skejtmenka sie okazala Lady From Elbląg, ktora nie chce rad wysluchiwac.

sUpCiO 

co sie stalo z ta cala skejtmanka? bo chyba wtedy przestalam na forum bywac ;p

powiedziala, ze ma ochote sie kiedys nacpac, zeby pokazac matce, ze potrafi i, ze to wszystko przez nia. no i pisala wszedzie, ze sie zupelnie zmienila, ze nikt by jej nie poznal, ze chodzi ''tylko w kapturze, a jak nawet nie to pijana lub po fajce''. czarna owca ;] no i wszyscy jej powiedzieli [-smy], ze jest glupia i niedorobiona jakas, tylko Emp chcial pomoc. albo przynajmniej twierdzil, ze sie powinno pomoc. a dalej nasza Skejti sie gdzies ulotnila.

Może pokazała matce, że potrafi i zaćpała się na śmierć?

A to już szczyt ;] na złość babci odetnę ( a co ;p) sobie uszy...

warto też miec pewnien dystans do tego co czytamy w internecie - wszyscy kiedyś zaczynali przygodę z netem i bywali w miejscach które dzisiaj pomijają milczeniem (czaty, blogi itp) Szczególnie na czatach można spotkać setki podających się za dziewczyny facetów. Podobnie na forach czasem można spotkać ludzi którzy miast robić swoje tak jak czują to chcą być szybko zauważeni/rozpoznawani więc wymyślają conieco lub ubogacają prawdziwą historię. Dlatego - dystans ;]

Ad shell - tak to już jest :] "kiedy świat wypnie się do ciebie dupą zrób to samo - poczujesz ulgę" albo inaczej - "the world hate us, well - we hate them too".
Warto mieć własne zdanie i opinię innych owszem widzieć, ale z góry olewać - znaczy się starać zrozumieć, ale nie stosować do siebie. 4 lata temu byłem sobie jeszcze najzwyklejszym człowiekiem na ziemi, takim szarym jak to można określić. Potem po zdarzeniu które kazało mi się zamknąć na chwilę na potrzeby świata, skoncentrować na sobie i olać wszystkich ludzi dookoła mnie zacząłem dostrzegać że w sumie to straszne gówno jest dookoła a ja się w tym gównie z radością taplam. I zrobiłem nowego siebie, dziennie 3 godziny spędzając na wymyślaniu zasad którymi kierowałbym się w życiu. I zacząłem poznawać nowych ludzi - niejeden "margines" albo tak jak ty - powoli się staczający człowiek stał się moim znajomym. Ale zawsze w tym miałem swoje cholerne zdanie i głównie dlatego mnie szanowali - piłem, paliłem, czasem sobie podćpaliśmy a ja miast się staczać zdobywałem niezłe oceny i pewność siebie. I tak jest cały czas. Cena była jedna - praktycznie przestałem sie do rodziny odzywać, jako że przyzwyczajeni do mojej poprzedniej postaci zupełnie przestali pojmować moje toki rozumowania.

Jaki z tego morał... jak długo słuchasz innych bezkrytycznie i wszystko robisz by z kimś pozostawać w dobrych układach tak długo taplasz się w jednym wielkim bajorze.
"...P..."

Ten post był edytowany przez Pawelord2: 11.10.2004 14:22

Wiesz co shell, nie rozumiem cie. Jak chcesz odreagować bo rzeczywstość cie przytłacza to trzeba iść do psychologa. Może rzeczywiściw jest tak jak napisałaś, moze rzeczywiście nie masz ani krzty rozumu, ale czego ty od nas oczekujesz? Co da ci ten temat? Jeśli przyniosło ci to ulge, że na forum jest dyskusja na ten temat to współczuję, jesli odwazyłaś sie pokazać światu prawde to podziwiam, ale nadal nie rozumiem do czego prowqadzi ten topic..

czasem trzeba po prostu coś z siebie wyrzucic...
i tyle. chyba nie ma sensu doszukiwac sie głebszego sensu ;] tak mi sie przynajmniej wydaje.