Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Wołanie!!!

[*^*Cathy*^*]

Wołanie

Czy kochałeś aż tak mocno, ze musiałeś zranić?

Ja tu umieram, płaczę, krwawie - dla Ciebie.

A Ty?

Twój śmiech mnie zabija

Płakałam, myślałam, krwawiłam dla Ciebie

I co mi zostało?

Pustka, której nie mogę niczym wypełnić

Słysząc Twe kroki w korytarzu

Odchodzę, Odpływam, Odwracam się

Świat wypełnie się mgłą

Nie mam siły żyć...

[Zusia =)]

hej.
czytając coś mnie w nim gryzło
chyba temat zbyt 'oklepany'. teraz tyle nastolatek po nieszczęśliwej miłości takie coś pisze.
osobiście mi nie przypadł do gustu, może gdyby na końcu nie było tego 'nie mam siły żyć'. wolałabym, żeby zakończyło się tą mgłą.
pisz dalej =)

[Sihaja]

Wiesz co?
Kiedyś na lekcji polskiego omawialiśmy pewien wiersz, analizowaliśmy go. I on był bardzo smutny, nie pamiętam tytułu już. Był o rozpaczy. I wiesz do jakiego wniosku doszliśmy? Że tak naprawdę pojedyncza cicha łza mówi o większym cierpieniu niż szlochy, spazmy, krawienia itepe. Bo jest w człowieku taka granica, po której nie można już płakać. W której łzy już nie mają prawa istnienia. Jest granica złamania człowieka, złamania go cierpieniem.

Wniosek:
Ty, jak widzę, chcesz opowiedzieć nam o wielkim cierpieniu (z miłości jak widzę - o podłożu merytorycznym nie będę mówić), używając do tego wielkich słów - czyli prawdę mówiąc odstawiając największy kicz jaki można. Przerysowujesz to - i zamiast zrozumienia otrzymujesz rozbawioną minkę osoby czytającej.

Powiem Ci coś więcej. Pewnego razu na zajęciach z prozy wysunięto mi tezę, że teksty zabawne, komediowe trzeba mówić śmiertelnie poważnie (no bo co to za komediant, który bawi się własnymi dowcipami... Trzeba wierzyć w to co się mówi), a teksty tragiczne powinno się mówić hmmm.... na śmiechu prawie. Pomyślałam, że ciekawa metoda, ale jakaś dziwna i niepewna. I miałam taki tekst, listy Haliny Poświatowskiej, cały pełen rozpaczy w wydźwięku (bo jak wiesz Poświatowska była śmiertelnie chora na serce) z fragmentem "Co raz częściej myślę o tym, że może nie powinno się udać. Bo widzisz, kiedy juz będę mogła oddychać, to trzeba będzie żyć, a ja tak bardzo boję się życia". No i powiedziałam to kiedyś moim znajomym - wkładając w to smutek, rozpacz, powagę. Podobał im się tekst, ale nic szczególnego. A potem poszłam na zajęcia i postanowiłam spróbować - powiedziałam to na lekkim śmiechu, jakby przepraszając za porównanie, biorąc tą sytuację za śmieszną i kłopotliwą. A wszystkich wrąbało. Nie zrobiłam tego idealnie aktorsko, bo wiesz... (hyhy wiele mi jeszcze brakuje), ale sam sposób przedstawienia sprawił, że im gule stanęły w gardle.

I ja myślę, że w poezji też o to chodzi - nie szukaj wielkich określeń - szukaj w wierszu siebie. Nie pisz dlatego, żebyśmy my czytali, ale dlatego, że chcesz cos powiedzieć. Nie zrobić na nas wrażenie, ale wypowiedzieć swoje myśli. A wielkie słowa tylko psują efekt i czynią wiersz śmiesznym.

Ale sie rozpisałam - ale ten wiersz ruszył troszkę moje zardzewiałe trybiki.... Wybacz, że tak obszernie No, ale troszkę analizy nie zaszkodziło ;-) Chyba...
Trzymaj się ciepło i próbuj dalej