Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ A Kiedy Przyjdzie Ten Dzień..., wszystko się skończy.

A kiedy przyjdzie ten dzień
I weźmie mnie pod swój czarny płaszcz
Nie płaczcie za mną bo szkoda łez
Nie kładźcie bukietów
Nie przynoście róż
Nie zostawiajcie wieńców
Nie palcie lamp
Nie stawiajcie zniczy
Nie budujcie pomników
Nie pozłacajcie nagrobku
Nie wypisujcie pięknych słów
Mnie tylko już nie będzie
Nie powstanę by być z wami
Niech więc zamieszkam w waszej pamięci
W waszych sercach
A na grobie moim
Rozsypcie bukiety polnych kwiatów
Stokrotek i niezapominajek
I odmówcie za mną modlitwę
Modlitwę pamięci
Tylko tyle chcę
I nie przychodźcie na mój grób ze smutkiem
Przychodźcie z uśmiechem
Tak jak zawsze to było
Bo kiedy przyjdzie ten dzień
Będzie już tylko dobrze...

hejjj... nie tak smutno....
choc szczerze kojarzy mi sie od razu scena z "4wesela i pogrzeb" nie musze dodawac ze scena pogrzebu... i ten wiersz ktory wtedy byl czytany...
ale szczerze to niezły jest... ten wiersz tutaj oczywiscie:P

Mi się to nie podoba. W pewnym momencie zrobiła sie z tego wyliczanka :/

Długi monolog. I takie... eee.... jak skrytykuję, to znowu się czepną, że jestem subiektywna i nic nie rozumiem, nie?
A niech się czepiają.

Czy mogę spytać czemu wszyscy piszą tylko o śmierci i o tym jaka ona fajna, a życie trudne i pełne cieprpienia? Ludzie... no coś tu jest nie tak. Życie piękne jest. A cierpienie... przepraszam... w wieku nastu lat? Ja wiem, ze niekiedy tak jest naprawdę, że widzi się więcej niż widzieć powinno, ale...
Mam 18 lat, normalne życie za sobą i naprawdę nie uważam, żebym miała prawo do użalania się nad swoim życiem. Nie dlatego, że jest lepsze niz innych. Ale dlatego, że często widzę nieszczęście wokół siebie i ludzi, którzy naprawdę cierpią, a o tym nie mówią. Widzę starców umierających w samotności, biedzie, zapomnieniu. Widzę ludzi poniżanych i gnębionych. Widzę kobiety, których dzieci umarły. Widzę ludzi, którzy musieli oddać część siebie, żeby móc żyć dalej. A w ich oczach - tylko pustka. Bo ból odszedł. Widzę wojny, rzezie i nienawiść. Widzę ludzi chorych i złamanych.
A wielu z nich mówi, że życie jest piękne.

Twój wiersz może nie jest do końca w klimacie o którym mówiłam, ale setki tych wierszy właśnie mi przypomniał.
"Jak przyjdzie śmierć będzie już tylko dobrze". A życie co? Życie jest naprawdę cenne.

Rozpisałam sie na temat merytoryki wiersza, nie będę mówić już o technicznym aspekcie, choć to też kuleje.

Pozdrawiam.

Sihajko, jesteś subiektywna i się czepiasz!XD

I wcale nie żartuję, w każdym razie nie do końca. Osobiście nie nawykłam do oceniania tematyki wiersza..nie wiemy co dzieje się w duszy tej czy innej osoby. Ile ma lat? Co za sobą? Jakie doświadczenia? Nie, taka ocena , Sihajko mnie się nie podoba...


Co nie zmienia faktu że wiersz jest słaby.

Wiem, Nai, że jestem subiektywna.

Dlatego potem powiedziałam, że ten wiersz jest nie do końca w tym klimacie.

I być może masz rację - może w tym konkretnym przypadku się myliłam - i jeśli tak, to zwracam honor. Bo wiem, że ja tak naprawdę nic nie wiem (Sokrates ze mnie XD) i bardzo możliwe, że ten wiersz (albo jakiś inny, który podłączyłam pod tą kategorię) hyh... jest o czymś więcej niż mi się wydaje.

Ale niestety nastąpił przesyt danej tematyki i podejścia do życia. To była "kropla, która przelała kielich".
Bo moja wiara w to, że życie JEST piękne zbytnio kłóci się z tym. Ale to jest MOJA wiara i inni mogą miec inne zdanie.

Ja niestety tak to odbieram.

Sih, raczej stety..niejeden chciałby móc powiedzieć, że zycie jest piękne.

Pstryk, pstryk Sih, ja tam też wierzę, że życie pięknym jest.
W sumie mogłabym wynaleźć miliony powodów, żeby twierdzić odwrotnie.
Tylko, po co?