Drzewo · [ Standardowy ] · Linearny+ Jesień

[Katon]

Pochorowaliśmy wszyscy się
Obłożnie na jesień
Napisałbym więcej, ale boję się
Nagłego napadu uniesień

z powielacza
gorączka potem czoło zrasza
pijana wena co rusz ogłasza

strofy nie warte łupinki kasztana

Chciałbym być partyzantem i w lesie
paść,
niech wicher moją pieśń poniesie

tam,
gdzie ukochana

I niech żałuje, niech płacze, niech ma!

A ja...?

Ja? Chyba gorzej mi.
Nie piszę już nic.
Przynajmniej do zimy.

Ten post był edytowany przez Katon: 03.10.2006 22:55

[PrZeMeK Z.]

Piękne. Hm, jesienny brak weny... Czy raczej nadmiar "weny", pozwalającej produkować, jak to wspaniale określiłeś, "strofy nie warte łupiny kasztana"... Jesienna choroba wielu twórców.
Twój wiersz pachnie brązowymi liśćmi i ciepłem kończącego się lata. Innymi słowy, ma klimat. Gratuluję. Mnie chwyciło za serce.

[Sihaja]

Te rymy to tak specjalnie, prawda?

Nie poniósł mnie ten wiersz, choć momenty były całkiem niezłe. Twoje pióro, Katonie, to cenna rzecz. Masz coś w tych wierszydłach, że nawet jak się nie podobają, to się je ceni.

[Illusion]

O_o
No i się zdziwiłam.

Ładnie. Nawet bardzo. Takie to leciutkie i ciepłe, że aż chce się przeczytać jeszcze raz. I jeszcze.
Podoba mi się pewnie też dlatego, że z reguły strasznie lubię jesienne wiersze. Prawie każde.

Ja? Chyba gorzej mi.
Nie piszę już nic.
Przynajmniej do zimy.

Oj niee! ; )

[Katon]

Pewnie i nie =)
Ja nie zawsze spełniam obietnice jakie składam jako podmiot liryczny...

A rymy to tak specjalnie. To taki lekki wiersz. Na uspokojenie.

[Neonai]

ja to zawsze powtarzam, ze wszyscy chorują na jesieni.