Oczy przewracane
Stańcie do apelu!
W słup niebieski.
Ręce mordowane
Stańcie do apelu!
W rękawiczkach.
Pierwsze papierosy
Stańcie do apelu!
Nowotwórzcie.
Kłotnie, burze z rosy
Stańcie do apelu!
Suszcie sumienia.
Włosy, włosy białe!
Stańcie do apelu!
W siatkach!
Duszki, nóżki małe!
Stańcie do apelu!
Po pierwsze.
Palce bez paznokci
Stańcie do apelu!
Forte!
Winni i nie prości
Stańcie do apelu!
Patrzcie.

Stańcie do apelu!
Grajcie do apelu!
Stańcie!
Polegli na polu.
Chwały?


Chwały.

nieeeeeeeeeee...

O hipisów
O to, czy im należy się chwała, za okrucieństwo przecież także.
I że należy.

Hipisa za nic tu nie zobaczyłam.

Ale tak jak mi się objawił ten wierszyk - to mi się podobał. Poza ostatnią "zwroteczką" wszystko było dla mnie bardzo dobre, nawet ta powtarzalność. Jeśli zasłonić ostatnie 4 wersy to ja jestem za!

Mi też się podoba. Dalej nie rozumiem co to ma do hipisów, ale porusza mnie ten wiersz.

Nie doszukujcie się tu ich Są tylko zagadnienia do ich zasad.
Love and peace i takie tam.

No właśnie tego znaleźć też nie mogę. Byłam kiedyś "hipiską", jeśli tak można nazwać pewien nurt czasem pojawiający się w naszych czasach, bazujący na tych prawdziwych.

A masz!







TADAM!!!

Ale zastrzegam, że nie do końca to jest tematem.

EDIT
Jaaa.Przeczytałam swojego posta o hipisach.Nieskładny.Nie o to, czy hipisom należy się chwała, tylko, czy żołnierzom.
Oj.Gmatwam.

Ten wiersz ujął mnie rytmem i melodią. Dopiero później zwróciłem baczniejszą uwagę na słowa. Faktycznie, hipisów tam nie widać. Ale to nic nie szkodzi. Podobało mi się.