Mogę opłakać policzki.
Mogę uciec do przyjaciół.
Mogę Mamo, nawet zbić doniczkę!
(I zrobię tak, przysięgam!)

Mogę sobie wmawiać, że nie jestem
nic warta,
I wiem, że jestem.

Ale już nie chcę być.

Tym wersem mnie podbiłaś:
(tylko [chyba] brakuje przecinka... Ale ja się na interpunkcji nie znam



A to za to można interpretować na dwa skrajnie różne sposoby... I nie wiem o który Ci chodziło.


Ale wiersz... hmmm... Niby prosty. Ale ma coś w sobie. Jak się wsłuchać w to, co ze sobą niesie. Ciekawy.