Po raz pierwszy od nigdy
wszystkie moje twarze
patrzą razem
w jedną stronę.

Trochę inny
jestem.

Może wreszcie całkiem taki
jaki miałem.
Może wcale.

Po raz pierwszy od nigdy
nie skłócony,
może trochę w nieładzie,
ale razem.
Ze sobą. Nie tylko ze sobą.

Razem.

Kiedy patrzę na ciebie
jestem prawie-że-jeden.
I trochę się boję,

bo gdyby

to było na niby
to ja jestem na niby.

Ładny, ale rzeczywiście jakiś taki niekatonowy.Nie tylko z powodu rymów, ale w ogole..Poważny jakiś taki...

jak nie zrymował, jak zrymował?

zmieniłbym tylko
trochę inny jestem = trochę jestem inny
wtedy się wyczuje rym.

no w każdym razie, Katonie, na każde przedstawienia bym chodził, jakby mi kazali takie wirsze recytować. dobry wiersz. pozytywny taki.
fajny ^^

Zgłupieć można. Piszę krotochwilnie to zaraz, że nie katonowe, bo Katon takie poważne klocki pisze. Wezmę napiszę coś poważnego (nie do końca tak znowu przecież - ten wiersz jest na serio, ale mam nadzieję, że nie jest cięzki; nie miał być) to głosy, że jak to, co to. Ja jestem zwyczajnie czasem poważny, a czasem nie i czasem wesoły, a czasem mniej.

Poza tym właśnie, że zrymowałem. Fakt, jak na mnie może bardzo swobodnie, bardziej swobodnie niż zazwyczaj, ale białym wierszem tego tworu bym nie nazwał.

Dzięki.

Nie wierzę.

Opuść Katona! Powiedziałam : wyjdź!

Hmmm. Chyba nie wyszedł =D

Bo to łaciną trzeba wyjechać. Apage!

Wiersz mi się podobał, chociaż szczerze, to wszystkie twoje wiersze, Katon, mają dla mnie coś... dziwnego, coś, czego nie rozumiem. To takie nieuchwytne wrażenie, że zawsze odczytuję z nich mniej treści, niż w nich faktycznie jest. Być może po prostu jestem za głupi.

Ale ten ciekawy. Cały ten motyw wielu twarzy taki troszeczkę teatralny, a to mi się podoba. Miło poczytać. Poważny i chyba lekki zarazem. W każdym razie nie ciąży.

a dla mnie są jasne jak pięć złotych
albo może dwa

czort Cię opętał
hehe

Demon. Przedwieczny demon z hebrajskich legend. Uległ mu sam Adam, więc byłoby dziwne, gdyby taki marny proch jak ja nie uległ =>

nic mnie nie obchodzi czy w Twoim stylu, czy nie, bo jest niesamowity. dawno mi się żaden wiersz tak nie spodobał, mogę powiesić na ścianie? =))

Łoj, Katonku. Piękny wiersz, rzeczywiście. Miło się czyta (nie pierwszy raz z resztą ) i nie jets ani za ciężki ani też frywolno-lekki. Akurat taki w sam raz.

Możesz powiesić, oczywiście =) Miło się robi, kiedy się okazuje, że można swoje myśli i przeżycia ująć tak, że do innych to dociera i jakoś ich porusza. Fajnie, że czasem tak umiem. Dzięki.