...

Do połowy dobry, dalej stacza już na trochę inne tory, i trąca banałem.

Mocne, i takie trochę...wywołujące strach.

też mi się podoba ten fragment
najbardziej
w ogóle lubie końcówki
palców

no a mi właśnie te końcówki palców popsuły całość. ten fragment w ogóle nie z tej bajki jest.
ale ciekawe związki słowne (mówiąc prosto) wytworzyłaś. nawet dajne chociaż czasem brak sensu (boisz sie ze cie okradna wiec uciekasz przed swiatlem w ciemność, trochę to dziwne >_> )

Oj, doslownosc nie powinna byc tutaj brana pod uwage... A jesli juz oto chodzi to jednak najzupelniej sie zgadzam - tak wlasnie robie, uciekam w ciemnosc przed swiatlem bo boje sie, ze mnie ukradna. Ciemnosc jest mniej straszna kiedy sie juz jest przez nia otoczonym no i swiatlo moze tylko pokazac, gdzie jestes. Ale to dziala tylko, jesli mysli sie doslownie, a to nie o to mi chodzilo. To byla zabawa w nie boj sie, kiedy sie balam, probowalam cos sklecic z kilku slow, ktore mialam caly czas w glowie.

Uff, rozpisalam sie

Najbardziej przypadły mi do gustu te słowne zestawienia. Te wszystkie "ciemno-mi-zimno" itp. No i wiersz ma rzeczywiście jakiś nastrój grozy, albo przynajmniej niepokoju. Tym razem chwilowe braki sensu mi nie przeszkadzały.

Braki sensu w poezji. Ludzie. Prosze.

O co prosisz? No sens to sens. Poezja też może być bez sensu. Nie jest to z definicji wada, ale nie jest to też koniecznie zaleta ani święty przywilej.

Nie lap mnie za slowka. To prosze nie bylo prosba.

Po prostu uwazam, ze w poeazji pozostaje pewna sensowna dowolnosc, ktora jest potwierdzona tym, ze wiersz moze byc rozumiany jedynie przez autora. Tak mi przynajmniej wydaje.