To opowiadanie powstało na potrzeby Klubu Pojedynków na forum Mirriel. Warunkiem pojedynku było opisanie przeżyć Neville'a na dzień przed SUMEM z eliksirów. Pojedynek wygrałam, a mojej Przeciwniczce dziękuję za skrzyżowanie piór.
Dla Skye, za godziny spędzone nad moimi tekstami.
Boginy
Każdy ma swoje boginy, ukryte głęboko w szufladach lęku. Są przebiegłe i za wszelką cenę pragną wydostać się na zewnątrz. Człowiek nawet nie zauważa, kiedy taki stwór wyślizguje się przez wąską szczelinę niepewności i zaczyna przejmować kontrolę.
Życiem Neville’a Longbottoma rządziły boginy. Przybierały różne postacie – babci, strofującej go po raz setny ze srogą miną, Snape’a, drwiącego z niego zza nauczycielskiej katedry, śmiejącego się szyderczo Malfoya, pergaminu z następnym wielkim O z eliksirów.
Teraz jego bogin miałby postać kociołka z parującym wywarem.
***
– Nie, nie, nie, Neville. Skup się, przecież to nie jest trudne. Mieszasz trzy razy w prawo i raz w lewo, nie odwrotnie. I dodajesz smoczą łuskę dopiero w momencie, kiedy już zdejmiesz wywar z ognia.
Pokój Życzeń wyglądał jak laboratorium warzyciela. Na długim stole stały rzędy szklanych retort, probówek i zlewek. W kącie, w przytłumionym świetle świec, lśnił alembik. Z małego cynowego kociołka, ustawionego na palenisku pośrodku komnaty, unosił się przykry, wiercący w nosie zapach, a jadowicie zielona zawartość naczynia przybierała powoli konsystencję galarety.
Neville spuścił wzrok i wpatrywał się uparcie w czubki swoich butów.
Bogin rósł coraz większy i większy.
Neville myślał, że bez Snape’a, stojącego mu nad głową i z jadowitym uśmieszkiem na ustach odejmującego kolejne punkty Gryfonom, poradzi sobie lepiej.
Neville starał się przekonać samego siebie, że eliksiry wcale nie są takie straszne i że jeśli wystarczająco mocno się skupi, to na pewno uwarzy wywar prawidłowo.
Neville myślał, że może jednak coś potrafi.
Neville nie potrafił nic.
Luna Lovegood siedziała po turecku na miękkiej poduszce i wpatrywała się w Longbottoma z niepokojem w wielkich oczach.
– Nic nie umiem – pisnął Neville. – Nic… Obleję jutro, obleję na pewno.
– Siadaj i uspokój się. – Dziewczyna wyczarowała drugą poduszkę i położyła ją obok swojej.
Pomyluna może i była nieco ekscentryczna, może i miała swoje dziwactwa, może i zachowywała się w sposób, jaki wydawał się innym ludziom nienormalny, ale była przecież Krukonką. I Tiara Przydziału nie pomyliła się, umieszczając ją w Ravenclawie. Gdy zachodziła taka potrzeba, zmieniała się w opanowaną, trzeźwo myślącą dziewczynę. A kogoś takiego Neville potrzebował w tym momencie najbardziej.
***
Czasami człowiek sam stwarza swoje boginy, zamiast z nimi walczyć. Czasami podejmuje walkę, kiedy jest już za późno. I nie potrafi się ich pozbyć. Niektórzy twierdzą, że grzech zaniechania to najgorszy z występków.
Boginy tylko czekają, by człowiek na chwilę zapomniał. Są jak baobaby – kiedy raz się rozrosną ponad miarę, nie da się ich opanować i niszczą taką osobę powoli, lecz nieuchronnie.
***
Neville czasami zastanawiał się, jak by to było, gdyby był tak mądry jak Hermiona, tak popularny jak Harry albo gdyby miał tak dużą rodzinę jak Ron. Może wtedy byłby w stanie pokonać swoje boginy. Problem tkwił w tym, że Neville mógł liczyć tylko na siebie.
– Posłuchaj, Neville – Luna mówiła spokojnie, utkwiwszy w chłopaku spojrzenie rozmarzonych, niebieskich oczu – przygotowywanie eliksiru jest jak… jak malowanie obrazu. Potrafisz malować?
– N-nie. To znaczy, nigdy nie próbowałem.
– A widziałeś kiedyś, jak ktoś to robi?
Longbottom przytaknął.
– Kiedy malujesz obraz, musisz uważać, by wszystko robić w odpowiedniej kolejności. – Luna, mówiąc, gestykulowała żywo. – Nie możesz zacząć pokrywać płótna farbami, jeżeli najpierw go nie zagruntujesz. I wciąż musisz uważać, by pędzel cię słuchał. Z eliksirem tak samo. Wszystko ma tutaj swoje miejsce i swój czas.
Dziewczyna mówiła bardzo mądrze i bardzo spokojnie. Neville lubił ją w takich chwilach, kiedy nie opowiadała o narglach i chrapkach krętorogich. Kiedy była taka zupełnie normalna. Czasami zastanawiał się, czy ta Pomyluna, którą widzieli inni, nie jest tylko maską, która przyrosła Lunie do twarzy tak mocno, że wreszcie stała się Luną.
***
Boginów nie da się pokonać w pojedynkę. I nie da się ich pozbyć całkowicie. One zawsze są. Po prostu są, podążają za człowiekiem jak cienie, zawsze obecne, ukryte. Wychodzą, kiedy im się na to pozwoli.
Do tego, by z powrotem zagonić je do ich kryjówek, potrzeba nie tylko silnej woli. Potrzeba jeszcze przyjaciół.
***
Luna czasami zastanawiała się, skąd w Neville’u tyle niepewności. Rzecz jasna wiedziała, co spotkało jego rodziców i domyślała się, że to wywarło na niego przemożny wpływ. Ale to nie było przecież wszystko.
Neville był dziwny. Trochę niezdarny i bardzo nieśmiały. Dziewczyna podejrzewała, ile nerwów kosztowało go poproszenie jej o pomoc. Zgodziła się od razu, bo wiedziała, że to dla chłopaka ważne.
Neville był zamknięty w sobie. Słuchał słów Luny, nawet na nią nie patrząc, ze spuszczoną głową, skubiąc skórkę przy paznokciu. Jakby nie miał odwagi przyznać przed samym sobą, że jest coś wart.
Neville się bał.
A Luna była świetną obserwatorką.
– To nie jutrzejszego SUMA się boisz – powiedziała po chwili milczenia.
– Co?
Zaskoczyła go tym stwierdzeniem. Nie tego się spodziewał, nie tak to miało wyglądać.
– Boisz się własnego strachu, to cię zżera od środka. – Wiedziała, że prawi banały, ale widocznie było to potrzebne. – Pozwoliłeś, żeby twoim życiem zaczął rządzić strach.
Co ty wiesz o moim życiu?! – chciał krzyknąć Neville, ale się powstrzymał.
Bo cóż Luna mogła wiedzieć?
Czy mogła znać to straszne uczucie palącego wstydu, które czuł za każdym razem, kiedy musiał wspominać o swoich rodzicach i o tym, kim – a może czym – byli? I tę chęć ucieczki, która go ogarniała zawsze, gdy się z nimi spotykał?
Czy mogła wiedzieć, jak to jest, kiedy nawet własna rodzina uważa cię za nieudacznika?
Czy mogła się chociaż domyślać, jak wyglądało życie Neville’a z babcią i jej kazania? I że starsza pani Longbottom żałowała jedynie, że Neville nie jest Frankiem?
Luna nie wiedziała nic.
***
Boginy trzymają się ludzi z całych sił. Są z nimi od początków świata, towarzyszą im wszędzie. I nie można od nich uciec, tak samo jak nie można uciec od samego siebie.
***
– Może uwarzymy jeszcze jeden eliksir? – zapytał Neville po chwili milczenia.
Luna pokręciła głową i jednym ruchem różdżki usunęła zieloną galaretę z kociołka.
– Nie, Neville, to nie ma sensu. Nie nauczysz się wszystkiego w jeden wieczór. Wiesz tyle, ile wiesz i będziesz sobie musiał poradzić.
Neville czuł, że sobie nie poradzi. Co prawda słowa Luny dodały mu otuchy i sprawiły, że zabłysła nikła iskierka nadziei, ale cóż z tego, skoro ta iskierka zaraz zgasła?
Chłopak nie potrafił uciec od samego siebie. Choćby nie wiadomo jak bardzo się starał, wciąż był tym samym Neville’em Longbottomem, który nie potrafił warzyć eliksirów, fatalnie latał na miotle i gubił przypominajki.
W takich chwilach jego boginy krążyły wokół niego niczym horda wygłodniałych dementorów i nikt, nawet Luna Lovegood, która wyglądała trochę jak nie z tego świata, nie potrafiła ich przepędzić. Boginy wybudowały sobie w Neville’u prawdziwą twierdzę i nie zamierzały skapitulować. Chłopak próbował sforsować obronne mury, próbowała to robić Luna, ale stwory broniły się z całych sił. I były silne.
***
Każdy ma swoje boginy, ukryte w najgłębszych zakamarkach duszy. Mnożą się szybko i jeszcze szybciej opanowują człowieka. Czasami uda się je pokonać. Czasami jest jednak za późno. Gdy ktoś podejmuje walkę, bywa, że jest z góry skazany na porażkę.
***
Kiedy wychodzili z Pokoju Życzeń, bogin Neville’a wciąż miał postać kipiącego kotła z wywarem.